Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Θέληση

"Για να υπάρχουν θεσμοί πρέπει να υπάρχει το είδος θελήσεως, ενστίκτου, προσταγής το οποίο είναι αντιφιλελεύθερο ως το σημείο μοχθηρίας: η θέληση για παράδοση, εξουσία, μακραίωνη υπευθυνότητα, αλληλεγγύη ανάμεσα στις διαδοχικές γενεές, προς τα πίσω και προς τα εμπρός, in infinitum...Ολόκληρη η Δύση έχει απωλέσει αυτά τα ένστικτα από τα οποία ξεφυτρώνουν οι θεσμοί, από τα οποία ξεφυτρώνει το μέλλον: πιθανώς τίποτε δεν εναντιώνεται περισσότερο στο ρεύμα του "σύγχρονου πνεύματος"από ότι αυτό."

Φρειδερίκος Νίτσε

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Τετράδια Εθνοκοινοτικού Προβληματισμού ΑΡΜΟΣ - Φύλλο 2


...Το τι τελικώς θα προκύψει μέσα από αυτήν την χαοτική περίοδο, έχει αρχίσει πλέον να γίνεται ορατό, διότι πάνω σε τεχνητές ιδέες που περιφρόνησαν την οργανική πραγματικότητα δεν μπόρεσαν και ούτε πρόκειται ποτέ να θεμελιωθούν κοινωνίες πολυφυλετικές παρά μόνον ως η σπορά του Χάους σ' όλα τα επίπεδα. Το τέλος του θα έρθει μέσα από την αυτοδιάλυσή τους, όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό...

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Ο Ezra Pound και ο Άγγελος

Miguel Serrano

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 εώς τα μέσα της δεκαετίας του 1940 και μετέπειτα, ενδιαφέρθηκα εντόνως για την προσωπικότητα του Αμερικανού ποιητού Ezra Pound. Είδα να αντανακλώνται σε αυτόν πολλά στοιχεία του εαυτού μου. Πράγματι, κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αντιτέθηκε στην κυβέρνηση της χώρας του και υπεστήριξε τον σκοπό της Ιταλίας και της Γερμανίας. Εγώ έκανα κάτι παρόμοιο, αντιτιθέμενος στην θέση που υιοθετήθηκε από τον θείο μου Joakin Fernandez y Fernandez, υπουργό εξωτερικών του Προέδρου Juan Antonio Rios, ο οποίος ήταν επίσης φανατικός υποστηρικτής της Γερμανίας. Ο θείος μου διέκοψε τις σχέσεις με τον Άξονα και εγώ διέκοψα τις σχέσεις μου μαζί του για πολλά χρόνια.

Σε αντίθεση με εμένα, εντούτοις, ο μεγάλος ποιητής φυλακίστηκε από την ίδια του την κυβέρνηση, πρώτα σε ένα κλουβί για ζώα στην Πίζα και για δεκατρία χρόνια σε ένα άσυλο τρελών στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολύ πριν οι Σοβιετικοί χρησιμοποιήσουν αυτήν την μέθοδο για να βασανίσουν πολιτικούς αντιφρονούντες στην ΕΣΣΔ. Το μόνο που συνέβη σε εμένα ήταν το ότι οι Συμμαχικές Δυνάμεις (δλδ. ξένη δύναμη, όχι της πατρίδος μου) με συμπεριέλαβαν για τέσσερα χρόνια σε μία εμπορική «μαύρη λίστα», η οποία απαγόρευε να μου δοθεί εργασία στην Χιλή και υποθέτω και στον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν σίγουρα μία καταστροφή, αλλά τίποτα συγκρινόμενο με αυτό που συνέβη στον Ezra Pound και στον Knut Hamsun, άλλον ένα μεγάλο συγγραφέα και Νορβηγό κάτοχο του βραβείου Nobel, ο οποίος επίσης ενεκλείσθει σε ένα άσυλο τρελών, επιπροσθέτως της κατασχέσεως όλων των αγαθών του και της περιουσίας του, επίσης επειδή εξέφρασε την υποστήριξή του για την Γερμανία.

Πολλά χρόνια πέρασαν και δεν άκουσα τίποτα άλλο για τον Ezra Pound. Έμαθα – ναι – πως είχε αφεθεί ελεύθερος, επιστρέφοντας αμέσως στην Ιταλία. Δήλωσε: «αφήνω τις Ηνωμένες Πολιτείες, διότι, είναι ένα απέραντο άσυλο φρενοβλαβών»… και εγκαταστάθηκε στην Βενετία.

Μία ημέρα, η γραμματέας μου στην Πρεσβεία στην Βιέννη μου έδωσε ένα απόκομμα εφημερίδος με την φωτογραφία του Pound στο Λονδίνο, όπου παρακολούθησε την κηδεία του φίλου του T. S. Eliot, συγγραφέως του «The Wasteland», ενός ποιήματος το οποίο ο Pound τον βοήθησε να συνθέσει. Έλεγε επίσης πως ο Ezra Pound διέμενε στην Βενετία.

Αποφάσισα να πάω να τον βρω, ταξιδεύοντας σε αυτήν την πανέμορφη πόλη της Αδριατικής και κλείνοντας δωμάτιο σε μία πολύ γνωστή βενετική πανσιόν, η οποία μου είχε προταθεί στην Ινδία από τον Ιταλό πρέσβη, κόμη Iusti Di Giardino, ιδιοκτήτου των φημισμένων ομώνυμων κήπων στην Βερόνα. Η οικογένειά του διέμενε στην Onara Di Tombolo. Ο πρέσβης ήταν μεγάλος θαυμαστής της ποιήσεως και απήγγειλε Neruda στα Ιταλικά εκ μνήμης.

Η πανσιόν που πρότεινε ονομαζόταν «A la Salute da Cici» και ήταν σε μία περιοχή πίσω από τον καθεδρικό του Salute, στην Βενετία, κοντά στις αποβάθρες και τα εργοστάσια όπου οι τεχνίτες κατασκεύαζαν το περίφημο βενετικό γυαλί. Μόνο οι κάτοικοι της πόλεως πήγαιναν εκεί και η απλή αναφορά του ονόματος της πανσιόν ήταν αρκετή ώστε οι γονδολιέρηδες και οι οδηγοί «vaporetto» να σε μεταχειριστούν με κάποιο σεβασμό. Το σπίτι του Ezra Pound στην Via Querini βρισκόταν δίπλα στην πανσιόν «Cici». Και ο ιδιοκτήτης που μου έδωσε την διεύθυνσή του, μου είπε πως, ναι, ο Ezra Pound δεν δεχόταν κανέναν.

Προσπάθησα δίχως επιτυχία.

Έχω ήδη πει τι συνέβει στα άρθρα που εκδόθηκαν εκείνον τον καιρό στην El Mercurio. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να τα επαναλάβω εδώ, εφόσον έχουν αναπαραχθεί στην Ανθολογία του Ezra Pound: Φόρος τιμής από την Χιλή του Armando Uribe Arce και του Armando Roa Vial, προσφάτως εκδοθείσα από την Editorial Universitaria.

Τελικώς, ο συμπαθών ιδιοκτήτης της πανσιόν διευκόλυνε μία συνάντηση με τον Pound συμβουλεύοντάς με να περάσω από το Udine κατά το ταξίδι επιστροφής μου από το Trieste και να προσπαθήσω να συναντήσω τον κ. Ivancic της Ιταλικής αριστοκρατίας, ο οποίος διέμενε σε ένα παλάτι της οικογενείας του, το οποίο είχε κτιστεί από τον ίδιο αρχιτέκτονα που είχε κτίσει τον καθεδρικό του Salute και το οποίο είχε βομβαρδιστεί κατά τον πόλεμο. Ήταν ένας νεαρός και αυθόρμητος πατρόνας και φίλος του Hemingway, ανέκδοτα χειρόγραφα του οποίου είχε. Ήταν προστάτης και πατρόνας του Ezra Pound και επιπλέον ζωγράφιζε. Καλέσε αμέσως στην οικία του Pound δια του τηλεφώνου. Και ξεκίνησα ξανά για την Βενετία εκείνο το ίδιο βράδυ, διότι ο Ezra Pound με είχε προσκαλέσει για τσάι την επόμενη ημέρα.

Έγραψα την συνέντευξή μου σε δύο άρθρα: «Η Κραυγή της Σιωπής» και «Ουράνια Σημεία Προς Τιμήν του Ezra Pound». Και τα δύο εξεδόθησαν από την El Mercurio στο San Diago και την La Prensa στο Buenos Aires. Εδώ θα επικεντρωθώ μόνο στο εξωπραγματικό φαινόμενο το οποίο βίωσα εκεί. Ή μάλλον που βιώσαμε εκεί, ο Ezra Pound και εγώ.

Ο ποιητής έμεινε απολύτως σιωπηλός, δεν μίλησε, δεν είπε ούτε μία λέξη. Εγώ ήμουν αυτός που μιλούσε. Εγώ μόνο μιλούσα για περισσότερο από μισή ώρα. Απήγγειλα ακόμη και ένα ποίημα του Herman Hesse προς αυτόν. Του μίλησα για τον πόλεμο, τους Καθαρούς, το ποίημα του Bertrand de Born «Η εξύμνηση του Πολέμου», το οποίο θα μετέφραζα. Τίποτα, η σιγή ήταν απόλυτη.

Τότε, έξαφνα και σαν από έμπνευση και ενθυμούμενος την παιδική μου ηλικία στην εξοχή της Χιλής, όταν «Εγώ» δεν υπήρχα ακόμη και έπλεα υπεράνω του εαυτού μου, ταυτιζόμενος με τον «Φύλακα Άγγελο» που με πρόσεχε από ψηλά, ήρθε στο μυαλό μου αυτή η φράση: « Η δεύτερη παιδική ηλικία του γέρου ανθρώπου». Είχε συμβεί το εξής, ο Ezra Pound είχε αφήσει τον εαυτό του και επέστρεψε στον «Φύλακα Άγγελο» του. Επομένως, ήταν λάθος από την πλευρά μου να προσπαθήσω να μιλήσω σε «αυτόν», εδώ κάτω, έτσι μίλησα απευθείας στον «Άγγελό» του, εκεί ψηλά. Και τότε μου απάντησε.

Θα θυμάμαι πάντοτε τι μου είπε. Ήταν προφητείες σαν αυτές της Φατιμά, και μου έδωσαν δύναμη ώστε να παραμείνω σταθερός «στα παλιά όνειρα, έτσι ώστε ο κόσμος μας να μην χάσει την ελπίδα…»

Ήμουν αυτός που έκανε την κύρια προσπάθεια να ανεγερθεί προς τιμήν του, στην πόλη του Medinaceli, στην Ισπανία, το μοναδικό μνημείο στη γη σήμερα, εις μνήμην του Ezra Pound. Ένας μεγάλος βράχος από τα Κανταβρικά όρη, μεταφέρθηκε με μουλάρια από τους χωρικούς. Με χάλκινα γράμματα φτιαγμένα από τον σιδηρουργό του χωριού, χαράχθηκε η ερώτηση που απεύθυνε ο Ezra Pound στον Ισπανό δημοσιογράφο Eugenio Montes, που τον επισκέφθηκε στην Βενετία: «Οι πετεινοί του Σιντ κρώζουν ακόμη στο Medinaceli

Για τα εγκαίνια του μνημείου έφθασα με τον Ivancic και την πανέμορφη Olga Rudge, την πιστή φίλη του Ezra Pound. Με συνόδευσε επίσης ο μεγαλύτερος γιος μου. Εκεί μίλησα με πνιγμένη φωνή, σχεδόν άφωνος, με το ισχυρό συναίσθημα ενός συντρόφου. Ίσως, εις μνήμην του, θα έπρεπε να μιλήσω με την φωνή της σιωπής, την «κραυγή της σιωπής», η οποία είναι ο καλύτερος τρόπος να φτάσεις τον Άγγελο που τον έχει ήδη υποδεχθεί πολύ-πολύ πριν.


Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Περί ανωνύμου δράσεως



[...] Έχουμε υιοθετήσει την αρχή της ανωνυμίας. Το έχουμε επιλέξει επειδή δεν είναι η προσωπικότητα του συμβάλλοντα που έχει σημασία, εφόσον οτιδήποτε σημαντικό και έγκυρο μπορεί να κάνει, δεν είναι δική του δημιουργία ή ανακάλυψη, αλλά μάλλον αντικατοπτρίζει μία υπερατομική και αντικειμενική διδασκαλία [...]

Ι. Έβολα
Introduzione alia Magia quale
scienza dell'Io, Vol 1


Πόσες φορές θα διαβάσουμε κείμενα που θα ξεκινούν με πρώτο ενικό; Πόσες φορές θα αντιληφθούμε πως πίσω από τις λέξεις ελλοχεύει η αυτοπροβολή και πίσω από τις γενικολογίες μία πυρετώδης ανάγκη διαμορφώσεως ενός ισχυρού εγωιστικού πλαισίου εντός του οποίου καλούνται να βλαστήσουν οι ψευδαισθήσεις στηρίξεως ενός κατ’ άλλα σαθρού οικοδομήματος βίου - σκέψεως και δράσεως. Δεν θεωρούμε τίποτε τυχαίο, όπως δεν θεωρούμε ότι ανήκει στην επιστήμη των πιθανοτήτων ο ξεπεσμός της ποιότητος των αυτοαποκαλούμενων φορέων των ιδεών μας. Οι εγωιστικές τάσεις, η ακόρεστη λαιμαργία διαμορφώσεως «προφίλ» εθνικοσοσιαλιστών, η ακατάπαυστη μεταφορά των συντεταγμένων αναφοράς των ιδεών στα συστήματα προσωπικών ζητημάτων, δεν αποτελούν απλή τροχοπέδη, μιας και δεν λαμβάνει χώρα καν «κίνηση» την οποία «φρενάρουν». Αποτελούν εν ψυχρώ δολοφονία του μέλλοντός μας. Όταν η Πίστη εγκλωβίζεται σε μικρόκοσμους και εντός τους κατακρεουργείται, τότε δεν πρόκειται περί Πίστεως, αλλά περί δανεισμένων εντυπώσεων. Μήτε πρόκειται για Αγώνα, αλλά για παίγνια του τραπεζιού σε «λέσχες φίλων» κάποιας βιοθεωρίας που κάποτε υπήρξε σε αυτό τον κόσμο.
Στην συντριπτική πλειοψηφία τους, τα κείμενα αυτού του ιστολογίου είναι γραμμένα σε πρώτο πληθυντικό καθώς επίσης δεν υπογράφονται. Όσα αναγράφονται, μεταφράζονται, παρουσιάζονται δεν αποτελούν «δική μας» νόηση , «δικό μας» δημιούργημα. Αποτελούν έκφραση – σημεία στην επιφάνεια της επιδερμίδας της κοινότητάς μας. Η ποιότητα αυτών δεικνύει σαφώς και την υγεία ή τις ασθένειες του οργανισμού. Οι καθημερινές μας ζωές κυλούν και θα κυλούν στον κόσμο των αστών. Εντός δημοκρατικής τυραννίας, πολυπολιτισμικού χάους και ευρύτερων χαρακτηριστικών μιας σκοτεινής εποχής. Στις μάχες της επιβιώσεως εντός αυτής της πραγματικότητος , η ύπαρξη ισχυρών προσωπικοτήτων, με ικανότητες, δυνατότητες και πληθώρα άλλων υγιών χαρακτηριστικών δεν είναι επιλογή, αλλά απαίτηση. Οφείλουμε να είμαστε εκείνοι οι οποίοι τελευταίοι θα σκύψουν το κεφάλι, τελευταίοι θα πάψουν να χαμογελούν, τελευταίοι θα πάψουν να εργάζονται και να αγωνίζονται, διότι μόνο έτσι θα είμαστε οι πρώτοι οι οποίοι θα σπείρουν στην καμένη γη που θα αφήσει πίσω της αυτή η εποχή. Το μονοπάτι των Ιδεών μας από ένα σημείο και πέρα θα αποτελεί την μόνη πνευματική, αλλά και κοινωνική διέξοδο για κάθε εναπομείναντα αγνό στην καρδιά ανιδιοτελή μαχητή της Δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος διάδοσης και επικράτησης μιας βιοθεωρίας από το Παράδειγμα. Εκείνο είναι που δύναται αληθώς να εμπνεύσει, αληθώς να γεννήσει συντρόφους και συνοδοιπόρους. Αυτό το παράδειγμα Βίου οφείλει καθείς να χτίζει και να βελτιώνει συνεχώς, δίχως να αμελεί πως όλη αυτή η ενεργός ζωή ολοκληρώνεται διαμέσου της ανώνυμης συνένωσής του με τον αληθή Αγώνα των συντρόφων του. Όποιος θελήσει όντως να στραφεί προς τα εμπρός, τότε Αληθής Αγών είναι οι μάχες που αφορούν το μέλλον της κοινότητός του, το παρόν και το μέλλον των Ιδεών του. Η ατομική αυτοβελτίωση , η προσωπική αναζήτηση στέκονται στην είσοδο της πύλης της κοινότητος. Εντός της νοείται μονάχα η είσοδος της δυναμικής του ατόμου, απαλλαγμένη από το ίδιο το άτομο. Εισρέει η προσφορά και η θυσία χάριν αυτού που θα μείνει όταν το άτομο – ως εφήμερη ρωγμή της κοσμικής ροής- συνενωθεί με την ουσία του κόσμου. Αυτό που θα μείνει θα είναι οι υπόλοιποι σύντροφοι, η νέα γενιά, το αίμα των απογόνων του καθώς και τα έργα και το παράδειγμα του βίου του. Για αυτό, κάθε στιγμή που αντικρίζουμε μια νέα ζωή, νιώθουμε την πνοή του δικού μας θανάτου. Όχι από ματαιότητα, μήτε από κάποια εσωτερική διεργασία, αλλά από εκείνο το Καθήκον που μας υπενθυμίζει πως ή θα αδράξουμε την ημέρα εμείς με χαλυβδωμένη θέληση και δίψα και ζωή, ή το εγώ και ο χρόνος θα μας στροβιλίσουν στην χοάνη τους έως ότου μας εξαντλήσουν.
Μήτε η περιθωριοποίηση και η απομόνωση, μήτε η αστικοποιημένη ζωή μπορούν να σταθούν από μόνες τους. Το ιδανικό μέτρο έγκειται στην ισορροπία αυτών των δύο αντίρροπων δυνάμεων στον βίο του καθενός, για την καλύτερη δυνατή προσφορά τόσο στο Είναι του, αλλά και στον Εθνικοσοσιαλισμό. Τα παραδείγματα λαμπρών αγωνιστών του παρελθόντος, οι οποίοι έχουν κατ ‘ ουσίαν και όχι φαινομενικώς ιδιωτεύσει , δεν δύνανται να αποτελούν τίποτα άλλο πλην πρότυπα προς αποφυγή. Βεβαίως, εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε πως αναγράφουμε για «κατ΄ουσίαν» ιδιώτευση, για συνειδητή δηλαδή παραίτηση από κάθε είδους μάχη χάριν ενός προσωπικού βίου αναζητήσεως απολαύσεων και ευχαριστήσεως. Το επισημάνουμε αυτό μιας και ο σύγχρονος αστός, ζώντας στον εικονικό κόσμο του ψεύδους – διαδίκτυο – δεν δύναται να έλθει ποτέ σε πραγματική επαφή με τον ενεργό βίο, οπότε και με κάθε αληθή αγωνιστικότητα. Η παραίτηση από την προσπάθεια αποτελεί μία πράξη η οποία δεν δείχνει καμία ανωτερότητα ή διασφάλιση ποιότητας. Αντιθέτως δεικνύει τον δρόμο της δειλίας, τον δρόμο όπου δαφνοστεφανομένος προχωράει ο εχθρός. Ουδεμία σημασία δεν έχει αν κάποια στιγμή στη ζωή μας, προχωρούσαμε μαζί με δεκάδες ή εκατοντάδες συναγωνιστές ή αν στο μέλλον θα είμαστε περισσότεροι ή λιγότεροι. Το ζήτημα είναι η συνέχιση της δράσεως, της ανηφοριάς μας πλάι σε συντρόφους, αδιαφορώντας για το πόσοι υπάρχουν , πότε θα αλλάξει κάτι σε ολόκληρη την κοινωνία ή πως θα γίνουμε περισσότεροι. Αδιαφορούμε, γιατί όλες αυτές οι απορίες και τα ερωτήματα απομένουν πίσω μας μαζί με το «εγώ» , κάθε στιγμή που αποφασίζουμε να δράσουμε για έναν Αληθή σκοπό. Όλα αυτά αποτελούν προβληματισμούς όχι του κοσμικού νου, μα της ατομικής αστικής μας νοήσεως. Αν εμείς αγωνιούμε και απογοητευόμαστε, τότε τι θα έπρεπε οι πρόγονοι ή οι Ήρωες του παρελθόντος να νιώσουν αντικρίζοντας εμάς;
Εν κατακλείδι, καθείς γράφει στο βιβλίο του κόσμου καθημερινώς τον βίο του. Ας αφαιρέσουμε τις αυτοεικόνες και ας στραφούμε να αντλήσουμε έμπνευση από το μελανό δοχείο του θανάτου ενός φυλετικού μας αρχετύπου, νιώθοντας πάντα το άγγιγμα εκείνων που αναμένουν αυτά που θα δημιουργήσουμε και θα αφήσουμε πίσω μας…

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Λευκάδιος Χερν

Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1850 στην Λευκάδα. Η μητέρα του, Ρόζα Κασιμάτη, ήταν Ελληνίδα από τα Κύθηρα κι ο πατέρας του, Κάρολος Χερν, καραγόταν από το Δουβλίνο κι ήταν στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό σώμα των Επτανησίων.
Το 1856 ο πατέρας του παίρνει μετάθεση στις Δυτικές Ινδίες και στέλνει την οικογένειά του στο Δουβλίνο, στο σπίτι των γονέων του· η μητέρα του Λευκάδιου δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί στην ξένη χώρα κι αντιμετωπίζει δυσκολίες στην συγκατοίκηση με την οικογένεια του άντρα της. Μετά από κάποιο διάστημα, ο Κάρολος Χερν εκμεταλλεύτηκε ένα νομικό κενό κι έθεσε εκτός ισχύος τον γάμο του με αποτέλσμα η Ροζά Κασιμάτη ν' αναγκαστεί να επιστρέψει στην Ελλάδα κι ο μικρός Λευκάδιος να μην την ξαναδεί ποτέ.
Όταν έμαθε να διαβάζει κι έπεσε στα χέρια του ένα βιβλίο για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ενθουσιάστηκε, κι αργότερα ο ίδιος έγραψε ότι μ' αυτήν του την ανακάλυψη "εισήλθε στην προσωπική του αναγέννηση". Φοίτησε στο γαλλικό κολλέγιο του Υβενό και στο Ρωμαιοκαθολικό κολλέγιο του Σαίντ Κούθμπερτ, όπου εξαιτίας ενός αθλητικού ατυχήματος έχασε το αριστερό του μάτι.
Στα 19 του χρόνια μεταναστεύει στις Η.Π.Α.· μετά από μια περίοδο μεγάλης φτώχειας, γνωρίζει έναν άγγλο εκδότη ο οποίος τον παροτρύνει ν' ασχοληθεί με την δημοσιογραφία και βρίσκει μια θέση στην τοπική εφημερίδα. Σιγά σιγά αναρριχάται σε υψηλότερες θέσεις κι εργάζεται σε διάφορες εφημερίδες.
Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, απεσταλμένου ενός αμερικάνικου περιοδικού, φθάνει το 1890 στην Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας· γράφει στο περιοδικό πως, εκείνο που σκόπευε ήταν να παρουσιάσει την πραγματική εικόνα της ζωής στην Ιαπωνία "όχι σαν ένας απλός παρατηρητής, αλλά ως κάποιος που μπορεί να συμμετέχει στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και που επιπρόσθετα μπορεί να σκέφτεται με τις δικές τους σκέψεις". Μετά την αφίξη του, σπάει το συμβόλαιό του με το περιοδικό κι εγκαθίσταται στην πόλη Ματσούε, όπου εργάζεται ως καθηγητής της αγγλλικής γλώσσας. Μετά από 15 μήνες διαμονής στην Ιαπωνία, αποφασίζει να νυμφευτεί την Σετζούκο Κοϊζούμι, κόρη ενός πρώην σαμουράι της περιοχής, ο οποίος λόγω της εισβολής των "δυτικών αξιών" και της επακόλουθης διαβρώσεως των παραδοσιακών αρχών, είχε πλέον καταστραφεί. Υιοθετεί το επώνυμο της συζύγου του κι από Λευκάδιος Χερν ονομάζεται Κοϊζούμι Γιάκουμο, με το όνομά του να σημαίνει "το μέρος όπου γεννιούνται τα σύννεφα". Από τον γάμο του απέκτησε 4 παιδιά. Προσχώρησε στον Σιντοϊσμό και ακολούθησε τα διδάγματα του Βουδισμού, θεωρώντας τους ως τρόπους καθημερινής ατομικής και συλλογικής ζωής και εξελίξεως, κι όχι ως στείρα θεολογικά δόγματα.
Το 1986 το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκυο του προσφέρει την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Έζησε τα τελευταία 14 του χρόνια στην Ιαπωνία και συνέγραψε πάρα πολλά άρθρα για αμερικάνικα περιοδικά, λυρικά και πνευματικά βιβλία, που περιέγραφαν και κατέγραφαν την ζωή στην Ιαπωνία· κατέγραψε και διέδωσε στην Δύση μια άλλη Ιαπωνία, της χώρας των σαμουράι και των απλών παραδοσιακών αξιών. Χαρακτηρίστηκε ως ο αυθεντικότερος ερμηνευτής της Ιαπωνίας στην Δύση. Επιπλέον, με την προσπάθειά του να συλλέξει λαϊκές ιστορίες και διηγήσεις, κατάφερε να διασώσει τις λαϊκές παραδόσεις και τις κοινωνικές αξίες από την διάβρωση και την λήθη του χρόνου και του εκσυγχρονισμού· γι' αυτό και τα βιβλία του διδάσκονται μέχρι και σήμερα στα σχολεία της Ιαπωνίας. Χαρακτηρίστηκε ως εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας, με 8 μουσεία αφιερωμένα στο έργο του σ' ολόκληρη την χώρα και την προτομή του στην κεντρική πλατεία του Τόκυο. Και η Λευκάδα τον έχει τιμήσει, με την οδό "Λευκάδιου Χερν" και με την προτομή του στο Πάρκο των Ποιητών.
Πέθανε το 1903 από πνευμονικό οίδημα. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του υπήρχε το εξής κείμενο: Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο.

Το 2004, τα Ιαπωνικά Ταχυδρομεία, στο πλαίσιο μιας σειράς γραμματοσήμων που εκδίδονται κάθε χρόνο προς τιμήν προσώπων με μεγάλη συνεισφορά στον Ιαπωνικό πολιτισμό, κυκλοφόρησαν γραμματόσημο με το πορτραίτο του Λευκάδιου Χερν, αφιερωμένο στα 100 χρόνια από τον θάνατο του.




Ντοκιμαντέρ για τον Λευκάδιο Χερν
http://www.dailymotion.com/video/xlcqf5

http://www.lafcadio.gr/index.html

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Περί διαυγούς οράσεως

Οι αναπτυσσόμενες δίνες εντός ενός υδάτινου όγκου στο εσωτερικό γυάλινου δοχείου με αμμώδη πυθμένα οδηγούν σε μία τυρβώδη κατάσταση - ικανής «αναστατώσεως» των κατακαθισμένων κόκκων. Η πρωτύτερη διαύγεια, καθαρότητα και αταραξία αντικαθίσταται από θολούρα, κυματισμούς και συνεχείς προσμίξεις. Εάν θεωρηθεί ο νους ως ο αναδευτήρας, το ύδωρ ως η αγνή ουσία μιας φυσικής παρουσίας και η άμμος ως τα συναισθήματα, τα πάθη, οι σκέψεις κ.ο.κ. , μπορούμε να έχουμε μία απλή μα πλήρη εικόνα αντιλήψεως του ρου μεγάλου μέρους του καθημερινού βίου μας. Βεβαίως δεν αρκεί μονάχα μία παρομοίωση, μήτε η εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση ορθότητάς της. Αυτό το οποίο επιθυμούμε να ακολουθεί πάντοτε μία μικρής σπίθας (κατανόηση – κατάκτηση -εμπειρία) κατά την στιγμιαία κρούση δύο λίθων (συνειδητό βίωμα) είναι η ανάφλεξη των συγκεντρωμένων ξερών εύφλεκτων «υλικών» ( ασυναίσθητη εν ζωή αλλαγή πλεύσεως). Η αποφυγή της ταραχής είναι αδύνατη. Ομοίως αδύνατη είναι και η διατήρηση της αταραξίας. Το κάθε τι , σε υλικό και άυλο πεδίο, ενυπάρχει εντός αντίρροπων δυνάμεων, δράσεως και αντιδράσεως. Το βαθύτερο ζήτημα λοιπόν δεν είναι άλλο από την διαχείριση όλης αυτής της συνεχώς μεταβαλλόμενης και μετασχηματιζόμενης ενέργειας. Κάθε συναίσθημά μας αποτελεί ένα ενεργειακό σύνολο ποσοτικά και ποιοτικά καθορισμένο. Υπάρχει η «συμπάθεια» μα και η «αγάπη». Υπάρχει η «ενόχληση» μα και το «μίσος». Μπορεί ποσοτικά να μην δυνάμεθα να έχουμε μία ξεκάθαρη άποψη, αλλά ποιοτικώς ανεξαρτήτως ειδικών συνθηκών αντιλαμβανόμαστε την ενεργειακή διαφορά τους. Ας μην παραλειφθεί βεβαίως η επισήμανση πως τόσο η «αγάπη» όσο και το «μίσος» αποτελούν ένα δίπολο αγκιστρώσεως της υπάρξεως και συνεχής περιδίνησής της σε «θολά» νερά.
Αγωνιζόμενοι εντός μίας κοινωνίας αυξημένης εντροπίας, εντός ενός χάους, ενός ευρύτερου ξεπεσμού, λογικότατο ακόλουθο μιας χρόνιας εκφύλισης των πάντων, δεν έχουμε πάρα πολλές επιλογές. Ή θα σταθούμε όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια αντικρίζοντας κατάματα την πραγματική ζωή ή θα αγκομαχούμε να ζητιανέψουμε όνειρα και νόημα ζωής από τον ίδιο τον εχθρό μας. Το μόνο σίγουρο στη σημερινή κατάσταση είναι πως για να αλλάξει η πολιτική ευρύτερα, δεν απαιτείται μόνο αλλαγή πολιτικών, αλλά κυρίως αλλαγή «πολιτών». Οι δημοκράτες αστοί πληρώνουν το αντίτιμο της χρόνιας εναντίωσής τους σε κάθε τι υγιές , σε κάθε τι αληθινά Ελληνικό. Βεβαιότατα, ο χείμαρρος αυτός της κατάντιας παρασέρνει αρκετούς που ουδεμία ευθύνη φαινομενικώς φέρουν. Φαινομενικώς, διότι κατ’ ουσίαν η αδράνεια είναι συνενοχή. Οι αστοί μπορούν να «αγανακτούν», μπορεί να απαιτούν μία σύνταξη, ένα επίδομα, μία μερίδα από μια νέα πίττα. Πλανεμένοι; Αφελείς; Αθώοι; Αγνώμονες; Αδιάφορο. Η αδυναμία δεν έγκειται μονάχα σε μία υποδεέστερη δυναμική, αλλά και στην ανικανότητα αντίληψης γεγονότων που λαμβάνουν χώρα γύρω μας ή προβλέψεως αυτών. Η ίδια η φύση ουδέποτε εξετάζει, ουδέποτε αναλύει. Απλώς δρα βάσει θεμελιωδών νόμων της. Αν η Ελλάς βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση κάποιοι άλλοι σίγουρα θριάμβευσαν. Κάποιων άλλων η θέληση σαφέστατα επικράτησε. Η σημερινή παρακμή του νεοέλληνα αποτελεί το δάφνινο στεφάνι κάποιων εχθρών της Αιωνίου Ελλάδος. Αν δεν αντιληφθούμε την ήττα μας σε πάμπολλα πεδία, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να αναδιοργανωθούμε για την επίτευξη κάποιας νίκης. Στον δικό μας Αγώνα, δυστυχώς, οι σύμμαχοι εκλείπουν. Για αυτό καλούμαστε να ορθώσουμε το ανάστημά μας μονάχοι, με λιγοστούς συντρόφους, απέναντι στην ίδια την Ζωή. Σε αυτή την προσπάθεια μία ισχυρή εσωτερική συγκρότηση δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη.
Καθημερινώς θα έρθουμε αντιμέτωποι με δεκάδες και ίσως χιλιάδες αιτίες ισχυρής διαταράξεως – κλονισμού του ύδατος της υπάρξεώς μας. Παρατηρούμε γύρω μας πως ο άνθρωπος του εφήμερου, της εποχής του μεταιχμίου, ζει συνεχώς εντός μιας ασάφειας, μιας θολής πραγματικότητας, υπερχειλισμένης από σκέψεις, εντυπώσεις, συναισθήματα. Ολόκληρη η ατμόσφαιρα γύρω μας αποπνέει μία αρνητικότητα. Η αρχιτεκτονική, τα χρώματα, οι ήχοι, οι φωνές, τα πρόσωπα, οι ρυθμοί, οι δράσεις και οι αντιδράσεις συνθέτουν έναν πραγματικό εφιάλτη. Αν παρασυρθούμε στον αστικό αυτό τρόπο αντιλήψεως της ζωής θα κυμαινόμαστε ενδελεχώς μεταξύ αντικρουόμενων καταστάσεων έως ότου αυτές μας εξαντλήσουν και μας παραδώσουν ως σαρκικά κουρέλια σε ένα ντροπιαστικό, δειλό, ηδονικό βίο μέχρις να επέλθει ο θάνατος.
Ο δρόμος του εθνικοσοσιαλισμού, όμως, απαιτεί διαύγεια. Διαύγεια αρχικώς εις την ιδίαν μας φύση και ευρυτέρως και συνεπακολούθως εις την φύση όλων των πραγμάτων. Η ορθή αντίληψη περί προσανατολισμού εις την ανάβαση μονοπατιών αγνώστων, εξαρτάται κατά βάση από την άμεση ορατότητα των επομένων βημάτων. Μία σημαντικής μάλιστα δυσκολίας εσωτερική άσκησή μας είναι η δυνατότητά μας να μένουμε όρθιοι απέναντι στο συναίσθημα το οποίο βιώνουμε, να μπορούμε να αντικρίσουμε ξεκάθαρα τις δίνες της τυρβώδους ροής και όχι να αναζητούμε σκεδάσεις τους. Αν απαιτείται άμεση – ενστικτώδης και όχι νοητική αντίδραση, αντιδρούμε. Αν όχι, η υπέρβασή μας έγκειται στην δυνατότητά μας να παρατηρούμε την «ταραχή» , να επιδρούμε στην επαναφορά μας στην καθαρή μας ισορροπία στοιχείων και θέσεως αυτών ( άμμος εις τον πυθμένα όπου ανήκει) και εν συνεχεία να αντικρίζουμε και να δρούμε ουσιαστικώς. Καμία απεργία, κανένα αυγό, καμία συμπλοκή, καμία διένεξη δεν επρόκειτο να αλλάξει τίποτα. Η δημοκρατία πρέπει πρώτα απ’ όλα να πνιγεί στο αίμα σε επίπεδο συνειδησιακό. Δεν επιθυμούμε άλλους πολιτικούς στο κοινοβούλιο. Δεν επιθυμούμε το ίδιο το κοινοβούλιο. Δεν θεωρούμε πως η κρίση αυτή είναι οικονομική. Η κρίση ήταν και είναι φυλετική, πολιτισμική, κοινωνική.
Δεν επρόκειτο λοιπόν να μας συναντήσει κανείς στους «αγώνες» για την οικονομική κρίση, μήτε στους αγώνες για αλλαγή του «πολιτικού σκηνικού». Αγωνιζόμαστε ενάντια σε μία χρόνια κρίση της Ελληνικότητος, της Αξιοκρατίας, της Υγείας, του σύγχρονου ανθρώπου, της Φύσεως από τότε που κατανοήσαμε τις στοιχειώδεις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Αγών αυτός , δεν είναι απλώς επίπονος ή δύσβατος. Είναι τιτάνιος, μιας και καλούμαστε να σταθούμε απέναντι στο πρωτοπαλίκαρο του εχθρού μας. Τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Κύκλος Προϊόντων "Θαλλώ"

Ένας από τους βασικούς πυλώνες δομήσεως της κοινότητός μας είναι η ανάπτυξη δραστηριοτήτων με γνώμονα την ισχυροποίηση των δεσμών μεταξύ των συντρόφων, την ανάβλυση της δημιουργικότητας εκ των εσώτερων πηγών της κοσμοθεάσεώς μας, την ανάπτυξη του εθελοντισμού και της ανιδιοτέλειας καθώς και της διαδόσεως των ομόκεντρων κυματισμών που προκαλεί η δράση μας διά την τάραξη των λιμναζώντων υδάτων μιας βιοθεωρίας η οποία δυστυχώς έχει εγκαταλείψει τον «βίο». Μία εκ των πολλών κινήσεων η οποία μας φέρνει στο σημείο της ανηφοριάς όπου η δύναμη της θελήσεώς μας υπερνικάει την αδράνεια τον στιγμιαίο χρόνο όπου καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ της εκ του «βάρους» προκληθείσας κατρακύλας σε αυτό που ονομάζεται «αστική ζωή» και της σκληρής , επίπονης ανηφόρας προς τον αληθή βίο, είναι η «Θαλλώ». Δεν αποτελεί μονάχα έναν κύκλο προϊόντων, αλλά κυρίως έναν ενεργειακό κύκλο, έναν κύκλο κοινοτικής προσφοράς, μα και μία υπαρκτή νέα δομή μεταστροφής και εξυγιάνσεως των διατροφικών μας συνηθειών. Μαθαίνουμε, ενημερώνουμε, δημιουργούμε. Αναπτύσσουμε τον δικό μας κύκλο προϊόντων από και προς τους συντρόφους μας και όποιον επιθυμεί να ανηφορίσει μαζί μας. Μαγειρεύουμε, πλάθουμε, ζυμώνουμε, καλλιεργούμε. Δίχως χημικά, δίχως λιπάσματα, δίχως να επιβαρύνουμε το περιβάλλον. Ανακυκλώνουμε και επαναχρησιμοποιούμε κατά το δυνατόν τις συσκευασίες μας όπου όλα έχουν σχεδιασθεί προσεκτικά και υπεύθυνα. Στο βωμό της υγείας των συντρόφων και συναγωνιστών μας , αδιαφορούμε για την έννοια του κέρδους.
Η «Θαλλώ» αποτελεί ένα ακόμη ζωτικό όργανο στην φυσική μας κοινότητα, το οποίο θα ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο το σύνολον. Είναι επιτακτική η ανάγκη υπάρξεως Ανδρών και Γυναικών προσανατολισμένων και συνειδητοποιημένων στις ανάγκες της βιοθεωρίας του εθνοκοινοτισμού. Ομοίως δεικνύεται απαραίτητη και η ικανότητα αυτών των μονάδων. Στην ικανότητα αυτή που προαπαιτείται εσωκλείεται τόσο η πνευματική όσο και η σωματική υγεία. Στο ένα εκ των δύο αυτών πεδίων μαχών, ορθώνει το ανάστημά της και η «Θαλλώ»…

Τα προϊόντα του κύκλου μας παράγονται αποκλειστικά από συντρόφους της κοινότητός μας. Η διακίνησή τους πραγματοποιείται τόσο από συντρόφους όσο και από φίλους του κύκλου...




Για περισσότερες πληροφορίες : http://fysiognwsia.blogspot.com/

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Τετράδια Εθνοκοινοτικού Προβληματισμού - ΑΡΜΟΣ

Απευθυνόμαστε σε όσους Έλληνες αρνούνται να υποταχθούν και να προσκυνήσουν. Στους διαλεχτούς με αγέρωχη κι απαράπειστη αετίσια βέβαιη ματιά, που αντικρίζουν στον πλαδαρό χαλιναγωγούμενο νεοέλληνα αστό τον εχθρό της Αιωνίας Ελλάδος…
…Στους πείσμονες εθνοφυλετικά σκεπτόμενους, στους καταγκρεμιστές της τυραννίας των υλιστών-κεφαλαιοκρατών, στους συνειδητούς εχθρούς ολοκλήρου του πολιτικού κατεστημένου της ψευδώνυμης κήβδιλης πολυεθνικής εταιρείας «κράτος ελλήνων».



Διανέμεται και αποστέλλεται άνευ οικονομικού αντιτίμου από συντρόφους και φίλους της κοινότητός μας.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Mircea Eliade - Ελευθερία

«Iconar», 5 Μαρτίου 1937


Υπάρχει μία πλευρά του Λεγεωναρικού Κινήματος η οποία δεν έχει εξερευνηθεί επαρκώς: η ελευθερία του ατόμου. Όντας πρωταρχικώς ένα πνευματικό κίνημα, ενδιαφερόμενο για την δημιουργία ενός Νέου Ανθρώπου και την σωτηρία του λαού μας, η Λεγεώνα δεν μπορεί να αναπτυχθεί και δεν θα μπορούσε να ωριμάσει χωρίς να εκτιμήσει την ελευθερία του ατόμου. Την ελευθερία για την οποία τόσα πολλά βιβλία έχουν γραφτεί, με τα οποία γέμισαν τόσες πολλές βιβλιοθήκες, για την υπεράσπιση της οποίας έγιναν πολλές δημοκρατικές ομιλίες, χωρίς ποτέ να βιωθεί αληθώς και να εκτιμηθεί.

Οι άνθρωποι οι οποίοι ομιλούν περί ελευθερίας και δηλώνουν εαυτούς πρόθυμους να πεθάνουν για αυτήν, είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν σε υλιστικά δόγματα, σε μοιρολατρίες: κοινωνικές τάξεις, ταξικός πόλεμος, η πρωτοκαθεδρία της οικονομίας κ.τ.λ. Είναι τουλάχιστον παράξενο το να ακούς ένα πρόσωπο το οποίο δεν πιστεύει στον Θεό, να υπερασπίζεται την «ελευθερία», το οποίο δεν πιστεύει στην πρωτοκαθεδρία του πνεύματος ή στην μετά θάνατον ζωή. Τέτοια πρόσωπα, όταν ομιλούν καλοπροαίρετα, αναμειγνύουν την «ελευθερία» με την ελευθεριακότητα και την αναρχία. Λόγος περί ελευθερίας μπορεί να γίνει μόνο στην πνευματική ζωή. Εκείνοι οι οποίοι αρνούνται στο πνεύμα την πρωτοκαθεδρία του, εκπίπτουν αυτομάτως στον μηχανικό ντετερμινισμό (Μαρξισμό) και στην ανευθυνότητα.

Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους συμφώνως είτε προς τον ηδονισμό, ή ένα κοινό οικονομικό πεπρωμένο. Είμαι σύντροφος του Χ, διότι συμβαίνει να είναι συγγενής μου, ή συνάδελφος στην δουλειά και κατ΄ αυτό μισθολογικοί σύντροφοι. Οι διασυνδέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους είναι σχεδόν πάντα ακούσιες, είναι φυσικώς δοσμένες. Δεν μπορώ να τροποποιήσω το οικογενειακό μου πεπρωμένο. Και όσον αφορά το οικονομικό πεπρωμένο, ανεξαρτήτως από το πόσο πολύ θα προσπαθήσω, το περισσότερο που θα μπορέσω, θα είναι να αλλάξω τους μισθολογικούς συντρόφους μου. Πάντοτε όμως θα βρίσκω απρόθυμα τον εαυτό μου, αλληλέγγυο με συγκεκριμένους ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζω, προς τους οποίους συνδέομαι εξαιτίας του ότι είμαι φτωχός ή πλούσιος.

Υπάρχουν, εντούτοις, πνευματικά κινήματα στα οποία οι άνθρωποι συνδέονται από την ελευθερία. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ενταχθούν σε αυτήν την πνευματική οικογένεια. Κανένας εξωτερικός ντετερμινισμός δεν τους αναγκάζει να γίνουν αδερφοί. Πίσω στις μέρες που εξαπλωνόταν και προσελύτιζε, ο Χριστιανισμός ήταν ένα πνευματικό κίνημα, στο οποίο οι άνθρωποι εντάσσονταν εξαιτίας της κοινής επιθυμίας να πνευματικοποιήσουν τις ζωές τους και να υπερβούν τον θάνατο. Κανένας δεν ανάγκασε έναν παγανιστή να γίνει Χριστιανός. Αντιθέτως, το κράτος από την μία και τα ένστικτα συντήρησής του από την άλλη, ύψωναν νευρικώς εμπόδια στον Χριστιανικό προσηλυτισμό. Αλλά ακόμη και αντιμέτωπη με εμπόδια όπως αυτά, η δίψα του να είσαι ελεύθερος, του να σφυρηλατήσεις το δικό σου πεπρωμένο, του να νικήσεις τους βιολογικούς και οικονομικούς ντετερμινισμούς ήταν πολύ ισχυρή. Οι άνθρωποι ενετάσσοντο στον Χριστιανισμό, γνωρίζοντας πως θα γίνονταν φτωχοί σε μία νύχτα , ότι θα έπρεπε να αφήσουν πίσω τις ακόμη παγανιστικές οικογένειες τους, ότι θα μπορούσαν να φυλακισθούν ισοβίως, ή ακόμη να αντιμετωπίσουν τον σκληρότερο θάνατο, αυτόν του μάρτυρος.

Όντας ένα βαθέως Χριστιανικό κίνημα, τεκμηριώνοντας πάνω από όλα την διδασκαλία του επί του πνευματικού επιπέδου, ο λεγεωναρισμός ενθαρρύνει και οικοδομείται πάνω στην ελευθερία. Υποστηρίζεις τον λεγεωναρισμό επειδή είσαι ελεύθερος, επειδή αποφάσισες να ξεπεράσεις τους σιδερένιους κύκλους του βιολογικού ντετερμινισμού (φόβος του θανάτου, μαρτύριο κ.τ.λ.) και του οικονομικού ντετερμινισμού (φόβος του να γίνεις άστεγος). Η πρώτη χειρονομία την οποία θα επιδείξει ο λεγεωνάριος, γεννιέται εκ της απολύτου ελευθερίας: τολμά να ελευθερώσει τον εαυτό του από την πνευματική, βιολογική και οικονομική υποδούλωση. Κανένας εξωτερικός ντετερμινισμός δεν μπορεί να τον επηρεάσει. Η στιγμή κατά την οποία αποφασίζει να είναι ελεύθερος, είναι η στιγμή κατά την οποία όλοι οι φόβοι και τα συμπλέγματα κατωτερότητος εξαφανίζονται αμέσως. Αυτός που εισέρχεται στην Λεγεώνα, ενδύεται για πάντα το χιτώνιο του θανάτου. Αυτό σημαίνει πως ο λεγεωνάριος αισθάνεται τόσο ελεύθερος, πού ούτε ο ίδιος ο θάνατος δεν τον φοβίζει πλέον. Αν ο Λεγεωνάριος θρέφει το πνεύμα της θυσίας με τόσο πάθος και έχει αποδειχθεί ικανός να κάνει θυσίες – κορυφούμενες στον θάνατο του Μότα και του Μαρίν*- αυτές μαρτυρούν την απεριόριστη ελευθερία που έχει κερδίσει ένας λεγεωνάριος. «Αυτός που γνωρίζει πώς να πεθάνει, δεν θα είναι ποτέ σκλάβος». Και αυτό δεν αφορά μόνο εθνική ή πολιτική υποδούλωση, αλλά πρωτίστως πνευματική υποδούλωση. Αν είσαι έτοιμος να πεθάνεις κανένας φόβος, αδυναμία, ντροπαλότητα δεν μπορεί να σε σκλαβώσει. Το να κάνεις ειρήνη με τον θάνατο, είναι η πιο απόλυτη ελευθερία που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος σε αυτήν την Γη.

Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος

* Ο Ίον Μότα και ο Βασίλε Μαρίν ήταν υψηλόβαθμα στελέχη της ρουμανικής Σιδηράς Φρουράς, τα οποία σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου. Ο Μότα είχε προτείνει την δημιουργία εθελοντικού σώματος το οποίο θα μετέβαινε στην Ισπανία, όπου αρχικά θα παρέδιδε ως δώρο ένα ξίφος τύπου Τολέδο στον στρατηγό Μοσκάρδο, και το οποίο στην συνέχεια θα ελάμβανε μέρος στις εχθροπραξίες στο πλευρό των Εθνικιστών. Και οι δύο έχασαν την ζωή τους την ίδια μέρα ενώ πολεμούσαν στο μέτωπο της Μαδρίτης. Το τραίνο με τις σωρούς τους έφθασε στην Γερμανία, όπου το υποδέχθηκαν αγήματα των SS και των SA, αντιπρόσωποι του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, της Φασιστικής Ιταλίας και της ισπανικής Φάλαγγας. Οι κηδείες τους στο Βουκουρέστι συνοδεύτηκαν από μεγάλες εκδηλώσεις και παρελάσεις, τις οποίες παρακολούθησαν πλήθος κόσμου και αντιπρόσωποι της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιαπωνίας.










Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Λύρα και Τόξο




Στον ομηρικό ύμνο εις Απόλλωνα φαίνεται να λέγει ο νεογέννητος θεός :

εἴη μοι κίθαρίς τε φίλη καὶ καμπύλα τόξα,
χρήσω δ᾿ ἀνθρώποισι Διὸς νημερτέα βουλήν.

δηλώνοντας αμέσως τις κύριες ασχολίες του: την τοξοβολία, την μουσική και την εξαγγελία της αλαθήτου βουλής του Διός. Οι καλοί τοξοβόλοι είχαν μάθει την τέχνη από τον ίδιο τον Απόλλωνα• όταν δε επιθυμούσαν μιαν επιτυχημένη βολή, επικαλούνταν τον θεό. Οι θεοί, ευφραίνονται όταν ακούν τους γλυκούς τόνους της λύρας του Απόλλωνος• οι Μούσες τραγουδούν και χορεύουν• άγρια ζώα των δασών, άνθρωποι και θεότητες, όλη η φύσις, μαγεύονται σαν ακουσθούν οι αρμονικοί ήχοι της φόρμιγγάς του.
Τα δύο αυτά όργανα ομοιάζουν κατά πολύ μεταξύ τους ως προς την υλική τους υπόσταση καθώς στα δύο υπάρχουν τεινόμενες χορδές, οι οποίες κατά τους αρχαίους χρόνους κατασκευάζονταν από έντερα ζώων κι χρήση τους γίνεται πάλλοντας τες. Πέρα όμως από την απλή αντίληψη του τόξου ως όπλου, της λύρας ως μουσικού οργάνου, και της σαφούς ομοιότητας της μηχανικής συνθέσεως και λειτουργίας τους, τα δύο αυτά χαρακτηριστικά αντικείμενα του Απόλλωνος έχουν και ομοιότητες στους βαθύτερους συμβολισμούς τους.

Στην τοξοβολία δεν υπάρχει άμεση επαφή τοξευτή και στόχου, παρά μεγάλο διάστημα• δεν απαιτείται μυϊκή δύναμη, αλλά απόλυτη συγκέντρωση. Την στιγμή κατά την οποία αφήνεται η χορδή από τα δάχτυλα του τοξοβόλου, πρέπει σώμα και νους να βρίσκονται σε πλήρη αρμονία, ώστε όλη η συσσωρευμένη στην τάση της χορδής ενέργεια, να αποδοθεί την κατάλληλη στιγμή στο ελευθερούμενο βέλος για να χτυπηθεί επακριβώς ο στόχος. Η πράξη του λυγίσματος του τόξου συμβολίζει από εσωτερική άποψη, την τέλεια νοητική συγκέντρωση, την επιδεξιότητα και την σταθερότητα, βασικές προϋποθέσεις για την πνευματική ανάβαση των ανθρώπων. Επίσης, η ίδια εικόνα, του τοξότη να λυγίζει και να τεντώνει το τόξο, χρησιμοποιείται πολύ συχνά με αυτήν την εσωτερική έννοια σε βουδιστικές παραβολές και κυρίως στο Ζεν. Τα βέλη του Απόλλωνος αποκαθαίρουν για πάντα την ψυχή από την αταξία, την δυσαρμονία, την αρρυθμία, την ασχήμια, την άνευ σχήματος όψη των πραγμάτων και των όντων και την αδικία· όπως όταν βρέφος 4 ημερών φόνευσε τον Πύθωνα και όπως όταν με την χαρακτηριστική τοξευτική του ικανότητα βάλλει από μακρόθεν κατά ανδρών μελλοθανάτων, χαρίζοντας τους έναν ήρεμο, σαν ύπνο, θάνατο.

Η αληθινή αρμονία, η οποία δύναται να επιτευχθεί με την μουσική, συμβολίζεται και με την λύρα. Οι παραγόμενες, εκ των παλλόμενων από τον θεό χορδές, μελωδίες δίνουν σχήμα στα άμορφα, ηρεμούν τα άγρια, θεραπεύουν τα άρρωστα και νοσούντα. Για το παίξιμο της λύρας απαιτείται δεξιοτεχνία και ορθή αντίληψη περί του ωραίου και αρμονικού. Σύμφωνα με τον μύθο για το χτίσιμο των τειχών της επτάπυλης Θήβας, ο δίδυμος αδελφός του Αμφίονος, Ζήθος με την μυθική του δύναμη μετέφερε βράχους από τα βουνά, ενώ ο Αμφίων με την λύρα και το τραγούδι τις μάγευε, έτσι που από μόνες τους στερεώνονταν πάνω στα τείχη. Θεμελιώδη στοιχεία άλλωστε της μουσικής είναι ο ρυθμός και η αρμονία. Οι ίδιες όμως λέξεις χρησιμοποιούνται και ως όροι της οικοδομικής. Οι λέξεις αυτές είτε αφορούν ήχους είτε οπτικά ερεθίσματα, είναι συνυφασμένες με την αισθητική και το κάλλος.

Έπειτα από τα παραπάνω εξέρχεται το συμπέρασμα ότι από αμφότερα τα όργανα εκτοξεύονται, από το μεν τόξο το βέλος που πλήττει, από την δε λύρα το εύστοχο άσμα, με στόχο την επιβολή της τάξεως και την επικράτηση της αρμονίας. Ο γνήσιος αοιδός είναι τόξο, το δε άσμα αυτού βέλος, το οποίο πετυχαίνει τον στόχο αυτού.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά που προήλθαν από τον αποσυμβολισμό του τόξου και της λύρας, είναι κύρια γνωρίσματα του Απόλλωνος, αλλά οφείλουν να είναι και καθενός από μας. Σε έναν κόσμο δύσμορφο και χαοτικό, όπου κυριαρχούν η αταξία και η παντελής έλλειψη μέτρου, έχουμε την αποστολή, ως φορείς της Απολλώνειας αισθητικής, να βάλουμε κατά της σήψεως και των δημιουργών της. Η επαναφορά όμως της αρμονίας στον εξωτερικό αισθητό κόσμο, προϋποθέτει πρωτίστως την εσωτερική απόκτησή της, μέσω συνεχούς εξασκήσεως. Μόνον τότε θα έχουμε χτίσει μιαν ακέραια και ισχυρή, σαν τα τείχη της Θήβας, προσωπικότητα. Γιατί όπως μας αφηγείται ο μύθος, δεν απαιτείται μόνον δύναμη και ανδρεία, αλλά και εσωτερική καλλιέργεια και αρμονία· τότε μόνον τα εκτοξευόμενα βέλη μας θα πετυχαίνουν τον στόχο τους εις το ακέραιο!

Πραιτωριανός


Σημείωση : Το κείμενο βασίστηκε σε σκέψεις του Κων. Μερεντίτου από το βιβλίο του "Ο Απόλλων εν τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων".



Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Περί τριμερούς σχήματος






Κατά τον Ζ. Ντυμεζίλ οι Ινδοευρωπαϊκές κοινωνίες διαφοροποιούνταν απ’ όλες τις υπόλοιπες λόγω των «τριών λειτουργιών» που τις χαρακτήριζαν. Η θεωρία των «τριών λειτουργιών» αναπτύχθηκε για πρώτη φορά το 1938, ενώ παρουσιάσθηκε πλήρως το 1958. Κατά την θεώρηση αυτή, το τριμερές αυτό σχήμα χαρακτήριζε όλα τα επίπεδα του πολιτισμού, την ψυχοσύνθεση και την ψυχολογία όλων των Ινδοευρωπαϊκών λαών. Οι τρείς αυτές λειτουργίες ήταν η Ιερατική, η Πολεμική και η Παραγωγική…
Τη σήμερον ημέρα, οι κοινωνικές δομές αποτελούν παράγωγα ολίγων νοσηρών και πολλών συγχυσμένων νοήσεων. Ουδείς λόγος ενυπάρχει κατ’ ουσίαν στην μελέτη των αποτελεσμάτων αυτής της συγχύσεως ή στην προσπάθεια διαχειρίσεώς της. Ουδείς λόγος μπορεί να ανευρεθεί επίσης στην ανάλωσή μας διά την αντιμετώπισή της. Ο βλάξ είναι ανίκητος εχθρός. Ο εν συγχύσει αστός αποτελεί εν δυνάμει εμπόδιο των στόχων μας και εν ενεργεία κατασταλτικό όργανο. Ολόκληρη η κοινωνία, ως έχει, δεν εξευγενίζεται, δεν αλλάζει, δεν εξελίσσεται. Ακολουθεί την κατρακύλα που αρμόζει σε παρηκμασμένους λαούς, δίχως πολλά περιθώρια διασώσεως. Η μόνη δυνατότητα η οποία υπάρχει είναι η συνεχής συσπείρωση των υγιούς αντιδραστικότητoς και αληθούς επαναστατικής δράσεως μονάδων οι οποίοι ανηφορίζοντας κόντρα στην μάζα, σχηματίζουν κύτταρα ικανούς πλήρους αναδομήσεως του Εθνικού κορμού. Ο σύγχρονος Εθνικιστής, ο οποίος μεταβαίνει στον Παραδοσιακό Στρατιώτη, δεν είναι μονάχα πολεμιστής. Μήτε μονάχα παραγωγός, μήτε ασκητής διά την αναζήτηση του Θείου Στοιχείου εντός του. Η αρχέγονη τριάδα σχηματίζεται – ενσαρκώνεται σε αυτόν, κατακλύζει τον εσωτερικό του κόσμο και πλάθει τον εξωτερικό. Οι λειτουργίες των Αρίων ενεργούν στο «σύμπαν» , στην «κοινωνία» που εσωκλείει η ίδια του η ύπαρξη. Αυτή η πρόκληση, δεν αποτελεί φυσική εξέλιξη, αλλά μία αναγκαία συνθήκη δεδομένου των καταστάσεων, της οποίας η Εσωτερική Δικαιοσύνη – Ισορροπία των τριών αυτών στοιχείων έγκειται σε μία σκληρή συνεχή μάχη. Η αναγκαιότητα, λοιπόν, διαμορφώσεως Ανθρώπων βασισμένους στο τριμερές αυτό σχήμα, έγκειται κατά βάση στις απαιτήσεις του Αγώνος και του Αίματος. Δεν υπάρχουν κοινωνικές δομές, δεν υπάρχουν ούτε καν αρκετές νησίδες αντίστασης. Υπάρχουν μονάχα μονάδες ατόμων, των οποίων η Φυσική Παρουσία καλείται να μετατραπεί σε Όχημα υπάρξεως - στον χρόνο - της Φυλής, του Πολιτισμού και του Αγώνα.
Οι τρεις αυτές «λειτουργίες» του βίου ενός Παραδοσιακού Στρατιώτη, ενός Εθνικοσοσιαλιστή, κάθε Συντρόφου μας, δεν ενεργοποιούνται τόσο εύκολα, όσο μπορεί κάποιος να προσδιορίσει ή σε σύνολα λέξεων να εκτιμήσει. Ο ίδιος ο βίος , η ίδια η καθημερινή πάλη, δεικνύει τα ανυπέρβλητα εμπόδια και τους αμέτρητους εχθρούς που στέκονται απέναντι σε κάθε κορυφή του σχήματος. Επίσης, η κλίση καθενός προς την μία ή την άλλη κορυφή, οδηγεί στην ανάδυση εγωιστικών τάσεων, οι οποίες αποπροσανατολίζουν το σύνολο της προσωπικότητος χάριν της τέρψεως των επιτευγμάτων σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα. Το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζεται με την συνεχή στρέψη μας προς τα σημεία όπου γνωρίζουμε πως υπολειπόμαστε. Ο καλός «παραγωγός» αν απομονωθεί στην επαγγελματική του καριέρα και επιτυχία θα σχηματίσει την ψευδαίσθηση της «υπερβάσεως». Η υπέρβαση του θα επέλθει όταν και εφόσον επιλέξει να υπερβεί τον «καλό» ασκητή, ή τον μάχιμο στρατιώτη. Αντιστοίχως, ο εν τη πνευματική άσκηση θαυμαστός σύντροφος, θα υπερβεί όντως τα όρια του αστού, όταν αποτελέσει και καλός παραγωγός και μαχητής. Με τα αντίστοιχα βέβαια μέτρα και σταθμά, διότι ουδέποτε οι καρμικές τάσεις δεν δύναται να εξαιρεθούν ή να παραβλεφθούν. Αντιθέτως, θεωρείται βέβαιο πως καθείς σε κάποια εκ των τριών λειτουργιών θα έχει μία ροπή που θα το στρέφει προς τον δρόμο της πραγματώσεως , ο οποίος ολοκληρώνεται με την ισορρόπηση. Διά την ανάβλυση των βυθισμένων στην λήθη αυτών λειτουργιών, προαπαιτείται η αυτοπειθαρχία, η επίγνωση και ο συνεχής έλεγχος του φλοιού μιας υπάρξεως. Κάθε μικρό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα φανερώσει εν συνεχεία την ενδελεχή δυσδιάκριτη αλληλεπίδραση των τριών λειτουργιών, κάτι το οποίο είναι απόρροια της μίας Ουσίας – Κέντρου, της οποίας εκφάνσεις αυτές αποτελούν. Η Ισορρόπηση των ομοούσιων εκφάνσεων οδηγεί και στην πλήρη επίγνωση – βίωση του Κέντρου. Κατά το ευγενέστερο για τους Αρίους μονοπάτι διαλογισμού η ουσιαστικότερη άσκηση δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο κάθισμα ή απομονωμένο χώρο, αλλά στην καθημερινή ζωή. Η Ιερατική λειτουργία αναδύεται στην πραγματική της κατάσταση, με την αληθινή της μορφή, την ώρα που ο φλοιός φοράει τον μανδύα του Στρατιώτη ή του Παραγωγού. Αντιστοίχως, η μαχητικότητα της στρατιωτικής φύσεως, αναβλύζει ως ακριβώς είναι πράγματι, την ώρα της πάλης για την καθυπόταξη του «εγώ», την πνευματική άσκηση και τις ανάγκες της «παραγωγής». Η Ενεργός Ζωή , όπως αυτή προσδιορίζεται από πληθώρα παραδοσιακών ανθρώπων ( ανάμεσά τους και ο Μάρκος Πάλλης) δείχνει τον δρόμο της συνεχούς – πλήρους εγρηγόρσεως ακόμη και όταν φαινομενικώς επικρατεί «ηρεμία» - «αφαίρεση». Η κατάσταση αυτή αποτελεί μία φυσική αρχή, μιας και η έννοια της ακινησίας αποτελεί ψευδαίσθηση του νου. Ακόμη και στο μικρότερο κομμάτι ύλης λαμβάνουν χώρα τιτάνιες συγκρούσεις, πόσο μάλιστα στο σύμπαν της υπάρξεως ενός ατόμου.
Ίσως θεωρηθεί πως μία διαχώριση των λειτουργιών, θα ήταν αποτελεσματικότερη και πιστότερη στην αρχέγονη καστική της μορφή. Πέραν του γεγονότος ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον λόγω των διαφορετικών συνθηκών και περιβάλλοντος, αποτελεί μάλλον και μία βολική δικαιολογία αδρανών και δειλών. Εν μέσω χάους, εν μέσω αλλοτριώσεως και παρακμής, μία πολυμέτωπη μάχη , είναι εξουθενωτική. Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές κατάρρευσης, εξαντλήσεως και μεταπτώσεων. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, όμως, η ευγενέστερη διδασκαλία αφυπνίσεως των Αρίων είναι η αναζήτηση του βιώματος του «κενού», όπου δεν ζούμε τον Αγώνα, αφήνουμε τον Αγώνα να μας ζήσει, όπου με πρακτική άσκηση αντιμετωπίζουμε τις προσκολλήσεις, κάθε είδους πόνο, κάθε ψευδαίσθηση και ουδείς διαχωρισμός δύναται να διακριθεί μεταξύ του ιερού, της μάχης και της παραγωγής. Εκφάνσεις ιδίου κέντρου, πόλοι εντός της μίας φυσικής παρουσίας, όπου το δυναμικό τους την συγκρατεί συνεχώς εν δράσει.
Εμπρός στην Φλόγα, τρείς διαφορετικές σκιές, τρείς διαφορετικές μορφές, τρεις διαφορετικές «λειτουργίες», μα μία Αλήθεια, ένα Κέντρο. Η φυσική παρουσία ενός Αρίου, εφήμερης άσκησης, μάχης, παραγωγής, μα αιώνιας προσφοράς στο Αίμα της Κοινότητός του και ταυτοχρόνου συνενώσεως με το αγέννητο, το αθάνατο, το ακλόνητο…

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Στοιχεία φυλετικής διαπαιδαγωγήσεως


Ακολουθεί η παρουσίαση στα Ελληνικά 2 κεφαλαίων (12-13) από το βιβλίο ''Indirizzi per una educazione razziale'' (Naples 1941) - Στοιχεία Φυλετικής Διαπαιδαγωγήσεως -Νάπολη 1941 του Ιουλίου Έβολα.


Μετάφραση - Απόδοση : Πυθέας


Η φυλή και οι απαρχές

Η σημασία που αποκτά για την θεωρία μας η μελέτη των φυλετικών καταβολών μας και κατ’ επέκταση ολόκληρη η επιστήμη της προϊστορίας έχει ήδη αποσαφηνιστεί από τις αναφορές μας στο πεδίο εξέτασης του φυλετισμού «τρίτου επιπέδου». Κρίνεται, όμως , απαραίτητη η εισαγωγή σ' αυτά τα γνωστικά αντικείμενα επαναστατικών κριτηρίων, ταυτοχρόνως με την οριστική απομάκρυνση ορισμένου αριθμού προκαταλήψεων - χαρακτηριστικών της επιστημονικίστικης και θετικιστικής νοοτροπίας, οι οποίες ευνοούμενες από μια πλέον ξεπερασμένη ιστορική σχολή, δεν παύουν να παραμένουν στις πιο διαδεδομένες μορφές γενικής εκπαιδεύσεως. Εν συνεχεία, λοιπόν, θα δοθεί έμφαση σε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των τάσεων -σχολών.
Πρώτα απ' όλα πρέπει να ξεπεράσουμε την εξελικτική προκατάληψη στο όνομα της οποίας, και σε στενή σχέση με την προοδευτική και ιστορικίστικη τάση, ερμηνεύουμε τον κόσμο των απαρχών των ριζών μας, μα και ευρύτερα της προϊστορίας, σαν ένα σκοτεινό και άγριο κόσμο μιας ημιζωώδους ανθρωπότητας, η οποία σταδιακά και επώδυνα εκπολιτίστηκε και κατέστει ικανή να κατέχει μια κουλτούρα. Απεναντίας, αυτό που διαβεβαιώνει ο φυλετισμός ως επιστημονικό πεδίο είναι ότι υπήρξαν ήδη στην προϊστορική εποχή λαοί που εκτός από μια φυλετική καθαρότητα που έπειτα χάθηκε είχαν μια ευρεία κατανόηση του πνευματικού κόσμου η οποία εν συνεχεία παρήκμασε. Σαφώς δεν υπήρξαν «πολιτισμένοι» με την σύγχρονη έννοια της λέξης (βάσει της αναπτύξεως των πειραματικών επιστημών, της μηχανικής, του θετικού νομικού συστήματος κτλ), αλλά χαρακτηρίζονταν από μία ποιότητα κουλτούρας – χαρακτήρα καθώς και από μία μοναδική πνευματική αντίληψη του κόσμου, εκπορευμένη από πραγματικές επαφές με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις της φύσεως. Είχαν αναπτύξει μια αντίληψη που δεν την «σκέπτονταν» μα την βίωναν, την συγκεκριμενοποιούσαν με τις παραδόσεις, την εξέφραζαν και την ανέπτυσσαν με σύμβολα, τελετουργίες και μύθους.
Σε σχέση μ' αυτή την θεώρηση μπορούμε να αντικρούσουμε την ορθότητά της από τα όρια που έχει φθάσει η έρευνα της προϊστορίας. Οι κατά το δυνατόν ολοκληρωμένες πρόσφατες φυλετικές υποθέσεις σχετικά με τις καταβολές του ανθρώπου μας οδηγούν γύρω από τον δέκατο προ χριστού αιώνα, ενώ μόλις πριν από λίγο καιρό έμοιαζε παρακινδυνευμένο να επικαλούμαστε πολιτισμούς που ανέρχονταν σε 2000 ή 3000 χρόνια προ χριστού. Όσον αφορά τώρα το γενικό πλαίσιο του προβλήματος αυτού που ονομάζουμε «καταγωγή», πρέπει να τοποθετηθούμε αποφασιστικά εναντίον του δαρβινισμού. Η αρχική προέλευση της ανθρωπότητας- στην οποία οι ανώτερες φυλές ,είτε αρχαίες είτε σύγχρονες, ανήκουν, δεν προέρχεται ούτε απ' τον πίθηκο, ούτε απ' τον άνθρωπο-πίθηκο της εποχής των παγετώνων (τον Μουστέριο άνθρωπο ή άνθρωπο του Νεάντερνταλ και τον άνθρωπο του Γκριμάλντι), γεγονός που οι μη φυλετιστές ειδικοί τείνουν όλο και περισσότερο να παραδέχονται επί του παρόντος. Ο πιθηκοειδής άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται σε έναν ιδιαίτερο ανθρώπινο κλάδο, ως επί το πλείστον σε τροχιά εξαφάνισης, παρά μόνο μέσα από εκείνα τα στοιχεία που λανθασμένα του ενσωματώθηκαν από άλλες πολύ συγκεκριμένες ανώτερες ανθρώπινες φυλές λόγω κοινού τόπου παρουσίας τους. Η παρουσία βεβαίως των ανθρωπίνων φυλών υπήρξε πολύ μεταγενέστερη για να μπορεί να θεωρηθεί μία συνέχεια, ενώ, βεβαίως, δεν λαμβάνονται υπόψιν και οι μετακινήσεις αυτών των ανθρωπίνων φυλών από μέρη – κοιτίδες τα οποία ερημώσαν ή καταστραφήκαν από κατακλυσμούς και άλλες κλιματικές αλλαγές.
Αποτελεί καίριας σημασίας σημείο για την αντίληψη της θεάσεως του φυλετισμού η διαστρέβλωση αυτή. Το ανώτερο δεν δύναται να παραχθεί εκ του κατωτέρου. Μέσα στο μυστήριο του αίματός μας, στα αβυσσαλέα κατάβαθα της οντότητάς μας, παραμένει ανεξίτηλη η κληρονομικότητα των αρχέγονων περιόδων. Δεν πρόκειται, όμως, για μια κληρονομικότητα βαναυσότητας, απελευθερωμένων κτηνωδών και αγρίων ενστίκτων κατά την Εβραϊκή ψυχανάλυση της οποίας επέκταση είναι και ο «εξελικτισμός» και ο «δαρβινισμός». Αντιθέτως αυτή η κληρονομικότητα εκ των απαρχών, αυτή η κληρονομιά που πηγάζει απ' το βάθος των αιώνων είναι μια κληρονομιά Φωτός. Η δύναμη των αταβισμών, σαν έκφραση των κατωτέρων ενστίκτων, δεν ανήκει σ' αυτήν την θεμελιώδη κληρονομιά. Είναι κάτι είτε γεννημένο και ανεπτυγμένο είτε γεννήθηκε σύμφωνα με μια διαδικασία υποβάθμισης, υποχώρησης ή πτώσης (η ανάμνηση της οποίας παραμένει υπό την μορφή διαφόρων μύθων στις παραδόσεις σχεδόν όλων των λαών), είτε προέρχεται από μια μόλυνση, από έναν υβριδισμό, που οφειλόταν σε ξένη συμβολή και στις περιπέτειες του ανθρώπου της εποχής των παγετώνων. Είναι η φωνή ενός άλλου αίματος, μιας άλλης φυλής, μιας άλλης φύσεως, για την οποία δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι ανθρώπινη παρά μόνο από μεροληψία. Όπως και να 'χει, κάθε φορά που αισθανόμαστε την ορθότητα της πλατωνικής ρήσης: ''δυο ψυχές παλεύουν μέσα μου'', πρέπει να την ερμηνεύουμε στο φως αυτού που μόλις εκθέσαμε για να καταλάβουμε το ακριβές της νόημα. Μπορεί να ταχθεί με το μύθο του εξελικτισμού και του δαρβινισμού μόνο ο άνθρωπος μέσα στον οποίο κυλά η άλλη κληρονομικότητα (αυτή που εισήχθη έπειτα από την υβριδοποίηση), διότι κι αυτή επίσης κατάφερε να καταστεί αρκετά δυνατή για να επιβληθεί και να πνίξει κάθε αίσθηση της παρουσίας της πρώτης.
Μια άλλη προκατάληψη που πολεμήθηκε από τον φυλετισμό είναι αυτή που συμπεριλαμβάνεται στην γνωστότατη ρύση: Ex Oriente lux (σ.τ.μ. Εξ' ανατολών το φώς). Σε πολλούς παραμένει σήμερα η ιδέα σύμφωνα με την οποία οι αρχαιότεροι πολιτισμοί είχαν γεννηθεί στην ανατολική λεκάνη της μεσογείου ή στην δυτική Ασία καθώς και ότι υπήρξαν αυτοί σε συνδυασμό με την Εβραϊκή θρησκεία οι «φωτοδότες» της Δύσεως. Μιας Δύσεως η οποία μέχρι μία μεγάλη ύστερη περίοδο, κυρίως στις βόρειες περιοχές, θα είχε μείνει στην αγρία και βάρβαρη κατάσταση. Βάσει της επιστήμης του φυλετισμού έχουμε κι εδώ ακόμη μια τελείως διαφορετική σκοπιά. Αυτοί οι ασιατικοί πολιτισμοί δεν έχουν για εμάς τίποτα το πρωταρχικό - αυθεντικό, τίποτα το «καθαρό». Οι ρίζες του υψηλού πολιτισμικού επιπέδου της Λευκής Φυλής, και γενικότερα των ινδοευρωπαίων, δεν είναι ανατολικές αλλά δυτικές και βορειοδυτικές. Όπως έχει σημειωθεί, συμβαίνει να έχουμε φτάσει σ' αυτόν τον τομέα σε μια προϊστορία που μέχρι χθες ακόμα θα θεωρούσαμε μυθική. Απέναντι στη λάμψη μιας τέτοιας βορειοδυτικής και Αρίας προϊστορίας, οι ασιατικο-ανατολικοί πολιτισμοί μας φαίνονται ήδη σκοτεινοί και υβριδικοί τόσο από πνευματικής άποψης όσο κι από φυλετικής. Ό, τι το πραγματικά μεγάλο και φωτεινό κρύβουν προέρχεται στην πραγματικότητα από την αρχική πολιτισμική δράση πυρήνων που ανήκαν στην κυριαρχική βορειοδυτική φυλή που είχε άλλοτε εξαπλωθεί μέχρι εκεί.


Οι βορειο-δυτικές μετακινήσεις


Το ''φως του βορρά'', το ''υπερβόρειο μυστήριο'': αυτό είναι λοιπόν ένα θεμελιώδες πεδίο για το φυλετικό μας δόγμα. Ένα πεδίο το οποίο σε κάποιους θα φανεί παράδοξο, σε κάποιους άλλους ακόμη και ύποπτο ή δυσφημιστικό για τις Μεσογειακές μας παραδόσεις (σ.τ.μ. Ο αναγνώστης ας λάβει υπόψιν του ότι ο Έβολα απευθύνεται το 1941 σε ένα ιταλικό κοινό, κάτι που μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι αντιρρήσεις και οι αντιδράσεις που το κείμενο θα συναντούσε ενδεχομένως και στην Ελλάδα δεν θα διέφεραν κατά πολύ από αυτές που ο μεγάλος διανοητής είχε υπόψιν του για την Ιταλία, κυρίως σε μια συγκυρία υποχώρησης για την Ιταλία και θριάμβου για την Γερμανία-1941) . Συνεπώς κάποιες διασαφηνίσεις επιβάλλονται.
Πρώτον, όταν μιλάμε για Βόρειο χώρο, δεν αναφερόμαστε στον γερμανικό χώρο. Η πρωταρχική κοιτίδα της Αρίας φυλής πρέπει αντιθέτως να προσδιοριστεί με μια περιοχή που ανταποκρίνεται στην σημερινή Αρκτική. Κι αυτό στην πολύ μακρινή προϊστορική εποχή την οποία αναφέραμε πιο πάνω. Αργότερα, πάντα στην προϊστορική εποχή, το κέντρο ακτινοβολίας δείχνει να συγκεντρώνεται σε μια βορειοδυτική περιοχή. Σε άλλα έργα μας, υποδείξαμε τις αναφορές που δικαιολογούν μια παρόμοια θέση-η οποία εξάλλου ανταποκρίνεται σε αναθυμήσεις και σε παραδοσιακές διδασκαλίες οι οποίες, σε όλους τους πολιτισμούς, συγκλίνουν. Ακόμη κι από γεωγραφικής απόψεως δύναται να γίνει αποδεκτό ότι η Αρκτική (ή, αν θέλετε, η Υπερβορεία) δεν έγινε μια ακατοίκητη περιοχή αιωνίων παγετών παρά λίγο-λίγο και από μια δεδομένη εποχή κι έπειτα. Όσο για την δεύτερη κοιτίδα (την βορειοδυτική) θα είχε, όπως φαίνεται, εξαφανισθεί έπειτα από έναν υποβρύχιο κατακλυσμό.
Όσον αφορά τον θόρυβο που προκλήθηκε από αυτή την βορειο-αρία φυλετική θεώρηση , αυτός οφείλεται σε παρερμηνεύσεις - διαστρεβλώσεις. Η υποστήριξη μιας τέτοιας θέσεως δεν σημαίνει καθόλου προσχώρηση στον παν - γερμανικό μύθο, ο οποίος αφού έκανε σχεδόν συνώνυμους τους όρους «βόρειος» και «γερμανικός» (σ.τ.μ. την ευρύτερη αρχαία έννοια: germanique/germanic), ''άριος'' και ''γερμανικός'' (σ.τ.μ με την σύγχρονη εθνική έννοια), διατείνεται τώρα ότι οτιδήποτε το ανώτερο υπάρχει στα διάφορα έθνη και τους πολιτισμούς της ηπείρου μας προερχόταν απ' τα γερμανικά στοιχεία- ενώ ό, τι δεν ανάγονταν σ' αυτά ήταν κατώτερο και υποδεέστερο. Ακριβώς για να αποφύγουμε αυτού του είδους τις συγχύσεις , προς σεβασμό έναντι της πρωταρχικής Αρίας φυλής, χρησιμοποιούμε τον όρο Υπερβόρειος, ο οποίος διαμορφώθηκε εν Ελλάδι σε μια εποχή όπου αγνοούσαν τα πάντα για τους Γερμανούς. Επίσης πρέπει να διευκρινιστεί πλήρως ότι Άριος , βόρειο -Άριος , βόρειο-δυτικός κ.τ.λ. δεν σημαίνουν, στο πλαίσιο μιας σοβαρής φυλετικής θεωρίας, «γερμανικός» (σ. τ. μ. με την στενή σύγχρονη εθνική σημασία) και «γερμανικός» (σ.τ.μ. με την ευρύτερη μεσαιωνική έννοια ). Είναι όροι που υποδεικνύουν μια πολύ πιο ευρεία πραγματικότητα. Αναφέρονται σε μια ρίζα της οποίας οι γερμανικοί λαοί της εποχής των εισβολών δεν είναι παρά μια από τις πολυάριθμες διακλαδώσεις, διότι οι πιο μεγάλες φυλές δημιουργοί πολιτισμού είτε στην Ανατολή είτε στην Δύση (η αρχαία Περσία, η αρχαία Ινδία, η πρώιμη Ελλάδα και η ίδια η Ρώμη) θα μπορούσαν δικαιολογημένα να ανάγουν εκεί την καταγωγή τους. Μεταξύ όλων αυτών των φυλών, αυτό που μπόρεσε να υπάρξει, είναι ένας όμαιμος συσχετισμός, όμως σε καμιά περίπτωση αποκλειστική προέλευση. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για προέλευση παρά μόνο σε σχέση με αυτήν την κοινή Υπερβόρεια καταγωγή που αναφέραμε προηγουμένως- η οποία ανάγεται βέβαια σε μια τόσο μακρινή προϊστορία ώστε κάθε απαίτηση, απ' την πλευρά οποιουδήποτε ιστορικού λαού (πόσο μάλλον αν είναι και πρόσφατος) να θέλει να την παρουσιάσει ως αποκλειστικά δική του καταγωγή, είναι πολύ απλά και καθαρά παραλογισμός.
Η εξάπλωση των βόρειο – Αρίων πληθυσμών ακολούθησε δυο βασικές κατευθύνσεις: η μια οριζόντια (ερχόμενη εκ Δυσμάς περνώντας απ' την μεσόγειο, τις Βαλεαρίδες, την Σαρδηνία, την Κρήτη και την Αίγυπτο), ή άλλη διαγώνια (κατευθύνσεις βόρειο-δυτικά βόρεια-ανατολικά , απ' την Ιρλανδία μέχρι την Ινδία, με εντοπισμένα κέντρα στις παραδουνάβιες περιοχές και τον Καύκασο- ο οποίος χωρίς να είναι, όπως πιστεύονταν, η κοιτίδα της λευκής φυλής, υπήρξε μια εστία εξάπλωσης στην πορεία που ακολουθήθηκε από ένα εκ των βόρειο-αρίων ρευμάτων). Ειδικά, όσον αφορά την μετακίνηση των γερμανικών λαών σε σχέση με τις δυο προηγούμενες, ανάγεται σε μια ασυγκρίτως πιο πρόσφατη εποχή-υπόψιν ότι εδώ, μετράμε με χιλιετίες. Κατά μήκος αυτού του οριζόντιου άξονα και, εν μέρη, έπειτα από συναντήσεις με τον διαγώνιο άξονα πάνω στην ευρασιατική ήπειρο, γεννήθηκαν οι πιο μεγάλοι πολιτισμοί της μεσογειακής λεκάνης- αυτοί που γνωρίζουμε όπως κι αυτοί απ’ τους οποίους τίποτα δεν έφτασε ως εμάς, πέρα από κάποια εκφυλισμένα κατάλοιπα. Σε σχέση με τέτοιους πολιτισμούς, λαμβάνοντας υπόψιν αυτούς τους εντελώς καινούριους προϊστορικούς ορίζοντες, πρέπει να δούμε στους βορειο-γερμανικούς λαούς της περιόδου των εισβολών απλούς επιγόνους, ανθρώπους δηλαδή προερχόμενους απ' την κοινή οικογένεια, οι τελευταίοι που εμφανίστηκαν στην σκηνή της ιστορίας. Από κάθε άποψη, δεν εμφανίστηκαν επουδενί οι «καθαροί».
Βέβαια, μη έχοντας πίσω τους όλο αυτό το παρελθόν των άλλων ομάδων της ίδιας οικογενείας, εκείνοι δεν εκτέθηκαν το ίδιο στον κίνδυνο των προσμείξεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο φυσικά και βιολογικά εμφανίστηκαν περισσότερο ''εν τάξει''. Επιπλέον, η ζωή τους σε περιοχές όπου οι κλιματικές συνθήκες όπως αυτές του κέντρου (της Ευρώπης σ.τ.μ.), είχαν γίνει πολύ σκληρές . Σε συνδυασμό με το ότι υπήρξαν οι τελευταίοι που τις αφήσαν ενισχύθηκε η διαδικασία επιλογής. Έτσι επιβεβαιώθηκαν και ενισχύθηκαν κλίσεις χαρακτήρα όπως η επιμονή, η επινοητικότητα και το θάρρος, ενώ η απουσία κάθε επαφής με τις εξωτερικές και αστικές μορφές πολιτισμού κρατήσαν ζωντανές για πολύ καιρό, στους γερμανικούς λαούς, τις σχέσεις άνδρα προς άνδρα που δένονταν απ' τις πολεμικές αρετές και το αίσθημα της τιμής και της αφοσίωσης.
Τα πράγματα, όμως, εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά όσον αφορά τον ειδικώς πνευματικό τομέα αυτών των απογόνων της βόρειο-Αρίας φυλής, ο ποίος υπέστη μία εμφανή κατάπτωση. Οι παραδόσεις είδαν το μεταφυσικό και πρωταρχικό «ηλιακό» τους περιεχόμενό να θολώνει. Έγιναν ατελείς, ξέπεσαν στο φολκλόρ, τα σαγκά (σ.τ.μ. saga: σκανδιναβικά ηρωικά ποιήματα ) και τις λαϊκές δεισιδαιμονίες. Επιπλέον, περισσότερο κι απ' την ανάμνηση των καταβολών, κατάφερε να επικρατήσει μέσα σ' αυτές τις (σ.τ.μ. γερμανικές ) παραδόσεις η μυθοποιημένη ανάμνηση των τραγικών δοκιμασιών ενός εκ των κέντρων του υπερβόρειου πολιτισμού: αυτού των Άσες (Ases), ή θεϊκών ηρώων του ''Μίτγκαρντ'' (Midgard),-απ'όπου προέρχεται και το πολύ γνωστό θέμα του ''ράγκνα-κεκκρ'' (ragna-kökkr), μεταφραζόμενο κοινώς ως το ''λυκόφως των θεών''. Έτσι λοιπόν, για να προσανατολιστεί κανείς ανάμεσα στις βόρειο-γερμανικές παραδόσεις των λαών της λεγόμενης εποχής των εισβολών και για να καταλάβει την πραγματική σημασία των βασικών συμβόλων και των αναθυμήσεων που εσωκλείουν πρέπει να αντλήσει σημεία αναφοράς απ' την εμπεριστατωμένη μελέτη των αρχαιοτέρων Αρίων παραδόσεων στις οποίες διατηρήθηκαν σε καθαρότερη και πληρέστερη μορφή τα ίδια αυτά διδάγματα- παραδόσεις, που και πάλι, δεν είναι «γερμανικές», αλλά υπάγονται στους αρχαίους Αρίους πολιτισμούς της Ινδίας, της Περσίας, της Ελλάδος και της ίδιας της Ρώμης. Ορισμένοι Γερμανοί φυλετιστές, όπως ο Γκύντερ (Günter), είναι απ' τους πρώτους που το παραδέχονται αυτό ασυζητητί.
Συνεπώς το γενικό πλαίσιο του προβλήματος των καταβολών έτσι όπως μόλις το εκθέσαμε δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να προκαλέσει ένα αίσθημα κατωτερότητας ή υπόταξης απ' την πλευρά μας, ως Ιταλών, σε σχέση με τους πιο πρόσφατους, γερμανικούς λαούς. Απεναντίας, όπως τα καλύτερα στοιχεία του ιταλικού λαού ανταποκρίνονται, απ' την άποψη της ''φυλής του σώματος'', σε ένα τύπο που πρέπει να θεωρηθεί ως προερχόμενος απ' αυτόν της βόρειας φυλής, έτσι μπορούμε να βρούμε και μέσα στην κληρονομιά των πιο υψηλών μας παραδόσεων (οι οποίες τις περισσότερες φορές ανάγονται στα πρωταρχικά χρόνια), τα ίδια στοιχεία που χαρακτηρίζουν την «φυλή της ψυχής» (με όρους προτύπου ζωής, ήθους κτλ) και την κοινή σε όλους τους μεγάλους Αρίους και βόρειο-Αρίους πολιτισμούς κοσμοθέαση. Κατά συνέπεια αυτό που θέτουμε υπό αμφισβήτηση, με την βόρειο-αρία θέση που υπερασπίζεται ο δικός μας φυλετισμός, είναι το δικαίωμα οποιουδήποτε λαού να σφετεριστεί και να μονοπωλήσει το μεγαλείο της κοινής καταγωγής, κάτι που σημαίνει ότι εμείς, στο μέτρο που είμαστε ή θέλουμε να είμαστε οι κληρονόμοι του αρχαίου και Αρίου ρωμαϊσμού, όπως και του ρωμαίο-γερμανικού πολιτισμού που τον διαδέχτηκε, δεν δεχόμαστε να απαξιωθούμε από κανέναν σε θέματα υπερβορείου πνεύματος, κλίσης και παραδόσεων.
Εννοείται ότι μια τέτοια τοποθέτηση μας δεσμεύει διότι μας οδηγεί απ' τον θεωρητικό στον δρώντα και δημιουργικό φυλετισμό. Σε αυτόν που μέσα στον γενικό διαφοροποιημένο ιταλικό τύπο του σήμερα συνίσταται στην άντληση και την επιβεβαίωση με όλο και πιο ουσιαστικό και σαφή τρόπο του φυσικού και συνάμα πνευματικού τύπου της εξαίρετης φυλής μας - ο οποίος τύπος είναι εξίσου παρών τόσο στον ιταλικό όσο και στον γερμανικό λαό. Βεβαίως, και ο ένας και ο άλλος στενάζουν υπό το βάρος (σ.τ.μ. ξενικών ) φυλετικών καταλοίπων, άλλων φυλετικών συνιστωσών και συνεπειών προγενεστέρων διαδικασιών βιολογικής και πολιτισμικής παρακμής.
Η σημασία της σωστής τοποθέτησης του προβλήματος των καταβολών για την διαμόρφωση της θέλησης και της αυτογνωσίας ενός νέου τύπου Ιταλού είναι τώρα καταφανής. Απ' αυτήν απορρέει πραγματικά η δύναμη της Ιδέας, ένα αίσθημα αξιοπρέπειας και ανωτερότητας, μακράν από μία ψευδή υπεροψία, βασισμένο όχι σε συγκεχυμένους μύθους προς απλή πολιτική χρήση, αλλά σε σαφέστατες παραδοσιακές γνώσεις.



Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Η Μυκηναϊκή Προέλευση της Ελληνικής Μυθολογίας

«Η Μυκηναϊκή Προέλευση της Ελληνικής Μυθολογίας» αποτελεί έργο του Σουηδού καθηγητού Martin Person Nilsson και πρωτοεκδόθηκε το 1932 από τις εκδόσεις του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, ενώ κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Δωδώνη το 1979 σε μετάφραση του Ι.Κ. Μαζαράκη-Αινιάνος. Ο M.P.Nilsson γεννήθηκε στο Kristiansad της Σουηδίας το 1874 και πέθανε στο Lund τον Απρίλιο του 1967. Διετέλεσε καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας και Αρχαίας Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Lund και καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια.

Στο αναφερόμενο βιβλίο του ο καθηγητής Nilsson εξετάζει τις απαρχές της ελληνικής ηρωικής μυθολογίας και παραθέτει τις απόψεις των διαφόρων σχολών και μελετητών επί του θέματος, όπως της συγκριτικής μυθολογίας που μέσω της συγκρίσεως των ελληνικών ηρωικών παραδόσεων με αυτές των υπόλοιπων Αρίων λαών, τις ήθελε να είναι παλαιότερες από την εμφάνιση των πρωτοελληνικών φύλων στην Χερσόνησο του Αίμου, ή της ιστορικής σχολής η οποία αποδεχόμενη την ύπαρξη κάποιων επών πριν την εποχή του Ομήρου, απέδιδε εντούτοις όχι μόνο την ανάπλαση, αλλά και την γέννηση πολλών μύθων στην επική ποίηση, δηλαδή στην ομηρική και μεταομηρική περίοδο. Αναλύει τους μύθους της Πελοποννήσου, της Αττικής, των Ιονίων Νήσων, της Βοιωτίας και της Θεσσαλίας καθώς και αυτούς που αφορούν τον Ηρακλή. Βασιζόμενος στα αρχαιολογικά τεκμήρια της εποχής του καθώς και στις φιλολογικές πηγές, αποδέχεται τον ρόλο των τραγικών και παλαιότερα των επικών ποιητών στην διαμόρφωση των μύθων, αλλά οδηγείται στο συμπέρασμα πως ο πυρήνας των ηρωικών παραδόσεων για την Τροία, την Θήβα, τον Ηρακλή, τον Θησέα, τον Βελλερεφόντη και άλλους ήρωες είχε δημιουργηθεί ήδη κατά την μυκηναϊκή εποχή. Βασίζει την θέση του αυτή: α) στην ύπαρξη λαμπρών ηρωικών παραδόσεων σε περιοχές όπου ανακαλύφθηκαν σημαντικά μυκηναϊκά ευρήματα όπως οι Μυκήνες, η Τίρυνθα, η Πύλος και η Θήβα, β) στις συνθήκες της περιόδου εκείνης: όπως την κυριαρχία μίας πολεμικής αριστοκρατίας, στις σχέσεις των κατά τόπους αρχόντων και στην συνεχή μετανάστευση φύλων και γ) στο ότι πολλές από αυτές τις τοποθεσίες ήταν ασήμαντες κατά την μεταμυκηναϊκή, γεωμετρική και αρχαϊκή περίοδο.

Καταλήγει λοιπόν στην διαπίστωση πως οι συνθήκες της μυκηναϊκής Ελλάδος ήταν αυτές που προσέφεραν γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη ασμάτων που εξυμνούσαν τους αγώνες τοπικών ηρώων και αρχόντων. Στα άσματα αυτά με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν και άλλα στοιχεία, ενώ αποτέλεσαν και την πρώτη ύλη πάνω στην οποία δούλεψαν ο Όμηρος, οι επικοί και οι τραγικοί ποιητές, για να φτάσουν τελικά οι μύθοι σε εμάς, με την μορφή που τους γνωρίζουμε.

Σύνδεσμος με την αγγλική έκδοση του βιβλίου:http://www.sacred-texts.com/cla/mog/mog00.htm

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Θείος Κόσμος




Οι τρεις διάδοχες θρησκευτικές εξουσίες στην Ελλάδα σηματοδοτούσαν βεβαίως τους τρεις αναβαθμούς του φιλοσοφικού στοχασμού των μακρινών εκείνων προγόνων μας. Είχαν όμως και ομαλή συνέχεια μεταξύ τους και πολλές αντιστοιχίες. Οι ολύμπιοι θεοί ήσαν 12, όπως 12 ήσαν και οι ουρανιώνες. Το επί κεφαλής ζεύγος των θεών Ουρανός-Γη μετεβλήθη σε Κρόνο-Ρέα και αργότερα σε Δία-Ήρα, πάντοτε δε ο άρρην θεός συμβόλιζε το Πνεύμα , την Βούλησι, τον «άρρενα Λόγον» του κόσμου, ενώ η θηλυκή θεότης την ύλη, την Μνήμη, την Μορφή. Η μητέρα Γη στο δωδεκάθεο του Ολύμπου αποδιδόταν αρχικά με την Ήρα (ίδιας ίσως ετυμολογικής προελεύσεως με την Ρέα), αλλά αργότερα τον ρόλο αυτό ανέλαβε η Δημήτηρ (Γη-Μήτηρ), οπότε η Ήρα άλλαξε συμβολισμό, αποδίδοντας το Θήλυ-Σύζυγο, την οικογενειακή σύντροφο και κατ’ επέκτασιν την οικογενειακή εστία – μετά απ’ αυτήν την μετατόπισι επεσκιάσθη φυσιολογικά η πανάρχαια θεά Εστία, η οποία συγχωνεύτηκε με την «Μεγάλη Μητέρα» Ρέα. Έτσι στην εποχή του Διός υποβαθμίστηκε βαθμηδόν η σημασία της Γης, αφού έπαψε να είναι ισόβαθμη με τον Δία θεά, ενώ αναβαθμίστηκε το άρρεν στοιχείο, το πνευματικό, το ολύμπιο.
Με την επικράτισι της ολυμπιακής θρησκεία, όμως μας λέγει ο Όμηρος, τα τρία παιδιά του Κρόνου και της Ρέα μοιράσθηκαν τον Κόσμο. Ο Ζεύς βασίλευσε στον Ουρανό, ο Ποσειδών στην Θάλασσα και ο Άδης στον Αέρα (το βασίλειο των νεκρών, αφού τα σώματά τους τότε εκαίοντο). Τα άλλα δύο μέρη του Κόσμου έμειναν κοινά για όλους : η Γη και ο «μακρός Όλυμπος». Αυτή η 5μερής σύστασι του Κόσμου είχε υποστή μεγάλη εμβάθυνσι και πολλή επεξεργασία από την αρχαία σκέψι όλων των εποχών. Τα 4 πρώτα αφορούν στις υπάρχουσες μορφές της ύλης, την στερεά, την αέρια, την υγρή και την ακτινοειδή (των quanta, λέγομε σήμερα). Αντίστοιχοι εποπτεύοντες θεοί ήσαν η Ρέα, ο Άδης, ο Ποσειδών και η Εστία. Εκεί ανάγονται τα σύμβολα του δίκρανου για τον Άδη, που ηγείτο της δεύτερης Ουσίας του κόσμου, της τρίαινας για τον Ποσειδώνα, που ηγείτο της τρίτης Ουσίας, αλλά καί του διαδήματος με τους τέσσερεις πύργους που έφερε η προϊσταμένη της τετάρτης Ουσίας Εστία. Το πέμπτο στοιχείο όμως του Κόσμου, το ολύμπιο (Ζεύς), δεν είναι υλικό. Κατά τον Πλάτωνα, υπάρχει η Γη, ο Αέρας, το Ύδωρ και το Πυρ (που δίδεται εξ ουρανού), ενώ η πέμπτη ουσία είναι υπεραισθητή, θεία, αυτή που διαπερνά τα πάντα. Με άλλη ερμηνεία, οι 5 Ουσίες του Κόσμου εκδηλώνονται στις 5 βαθμίδες της ζωής, την Άβιο, την Φυτική, την Ζωώδη, την Ανθρώπινη και την Θεία. Αυτήν ακριβώς την ολύμπια «πεμπτουσία του κόσμου» συμβόλιζε το πανάρχαιο Ε’, που υπήρχε στο ξύλινο αέτωμα του πρώτου δελφικού ναού (πριν καή το -548). Στους ύστερους χρόνους φαίνεται πως δεν κατανοούσαν πια αυτό το έμβλημα – άλλο το ανέφεραν σαν Ε και άλλοι σαν Ει – και γι’ αυτό η ερμηνεία του έμενε μυστηριώδης. Δόθηκαν ερμηνείες για την περίπτωσι του υποθετικού ει, γι’ αυτήν του ρήματος εἶ (δεύτερο πρόσωπο του ειμί), γι’ αυτήν του γράμματος Ε, γι’ αυτήν του απολύτου αριθμητικού 5 (πέντε) και άλλες. Μέχρι και το μινωικό σύμβολο (Bates) ή και … βαρβαρικό υπέθεσαν (Καραθεοδωρής). Την περίπτωσι όμως του τακτικού αριθμητικού (πέμπτος), παραδόξως δεν την ενετόπισαν (μολονότι ο Πλούταρχος ανεφέρθη στις «πέντε» ουσίες του κόσμου). Σ’ έναν όμως ναό αφιερωμένο στον θεό δεν θα υπήρχε όντως καταλληλότερο έμβλημα από το σύμβολο της πέμπτης συνιστώσης του κόσμου, της θείας – μιας συνιστώσης όμως, που ταυτόχρονα είναι και η συνισταμένη του. Διότι, σύμφωνα με τον Ορφισμό, όλες οι ουσίες του κόσμου είναι πράγματι παραλλάσσοντα σχήματα μιας και μοναδικής Ουσίας. «Ἕν δέ δέμας βασίλειον, ἐν ὦ τάδε πάντα κυκλεῖται, πῦρ καί ὕδωρ καί γαῖα καί αἰθήρ, νύξ τε καί ἧμαρ». Μία είναι κατά βάθος η Ουσία του κόσμου, η Θεία, η οποία σαν ύλη ιριδίζει στις άλλες τέσσερις μορφές. Ο Πλωτίνος δίνει άλλη παρομοίωσι : Μία είναι η Ουσία του κόσμου, η ψυχική, η οποία σαν φως αφήνει κάπου μια σκιά – αυτή είναι η ύλη! Όλα τα αισθητά σώματα είναι έμψυχα, όπου το αισθητό τους μέρος αποτελεί την σκιά της ψυχής τους. Επομένως, η ύλη δεν υπάρχει πράγματι! «Η ύλη είναι το στοιχείο της μηδαμινότητος που υπάρχει μέσα στα αισθητά όντα».


Με την εισαγωγή των Ολύμπιων θεών η θρησκευτική ενόρασι του ελληνικού κόσμου πλουτίσθηκε και ολοκληρώθηκε. Νέοι μεγάλοι θεοί, πνευματικοί ρυθμισταί των παγκοσμίων τυχών και των τυχών των ανθρώπων, συμπλήρωσαν το Ελληνικό Πάνθεο. Αυτή η πολυθεΐα του ελληνικού κόσμους ήταν που αργότερα θα κατακρινόταν και τα διαβαλλόταν. Η διάκρισι όμως μεταξύ Μονοθεϊσμού και Πολυθεϊσμού αποτελεί βεβαίως κατά βάσιν μια πλάνη της γήινης λογικής μας. Τα «ένας» και «πολλοί» είναι έννοια αριθμητική, που μικρή αξία έχει στον υπεραισθητό κόσμο. Είναι διάκρισι που έγινε μεταγενέστερα, όταν προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν και τον Θεό-Πνεύμα, κατατάσσοντας κι Αυτόν σε λογικές κατηγορίες, κι απετέλεσε απλώς αφορμή για συγκρούσεις μεταξύ φανατικών. Ο ελληνικός στοχασμός δεν έκανε τέτοιες αφελείς διαστολές. Αντίκρυζε ταυτόχρονα τον Θεό και τους Θεούς. «Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν», έλεγεν ο Πλωτίνος. Ο Θεός δεν έχει καμιά νοητή ιδιότητα, προσέθετε. Είναι πέραν του νοητού, αδιανόητες και αδιάγνωστος. Μπορούμε να πούμε μόνο, τι δεν είναι, κι όχι τι είναι!
[…]
Είναι αυθάδες να πιστεύει ο άνθρωπος ότι είναι το ανώτατο έμβιο ον στον κόσμο, όπως αυθάδης ήταν άλλοτε η πίστι του ότι η Γη αποτελεί το κέντρο του Σύμπαντος, πέριξ της οποίας περιστρέφεται τάχα το παν. Σήμερα ξέρουμε ότι η Γη μας δεν είναι παρά ένα μικρό ουράνιο σώμα, από τα τρισεκατομμύρια που υπάρχουν. Ξέρουμε, επίσης, ότι υπάρχει μια κλιμακωτή διαβάθμισι έμβιων όντων, φυτών, ζώων, ανθρώπων – περιλαμβανομένων ακόμη και των «δυνάμει ζώντων» ορυκτών. Η κλιμακωτή αυτή διαβάθμισι ασφαλώς συνεχίζεται και πολύ υπεράνω του ανθρώπου, έστω κι αν η χαμηλή ανθρώπινη ορατότης δεν μας επιτρέπει να την δούμε και να την γνωρίσουμε. Αυτή ήταν η μεγάλη ενορατική πίστι του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, την οποία κανείς μεγάλος εκείνου του κορυφαίου πολιτισμού δεν αμφισβήτησε ποτέ. Δεν ήταν αφέλεια η αρχαία πίστι σε πολυάριθμους ήρωες, νύμφες, ημίθεους, θεούς. Ήταν κραταιά σύλληψι της ελληνικής μεγαλοφυΐας και ευσέβειας, που έβλεπε όλον τον κόσμο πλήρη πνευματικών, θείων δυνάμεων. «Θεών είναι πλήρη πάντα», έλεγε ο σοφός Θαλής.
Όλες οι αμέτρητες θεϊκές δυνάμεις, που γεμίζουν τον κόσμο, δεν είναι βέβαια ανεξάρτητες μεταξύ τους. Τα πάντα λειτουργούν αρμονικά, διότι μια είναι η θεία ουσία του κόσμου. Γι’ αυτό, δεν υπάρχει επίσης αντίφασι μεταξύ Θεϊσμού και Πανθεϊσμού, αφού, όπως επισημαίνει ο Πλωτίνος, ο Θεός υπέρκειται των πάντων (Θεϊσμός), αλλά ταυτοχρόνως περιλαμβάνει και τα πάντα (Πανθεϊσμός). Οι μυριάδες θεϊκές δυνάμεις που γεμίζουν τον κόσμο μας, μολονότι συμβαίνει συχνά και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, είναι εκφάνσεις και βουλήσεις του Ενός. Μολονότι επίσης υπάρχουν και διαβαθμίσεις των θεϊκών υποστάσεων, όπως μας λέγει ο Πλούταρχος, όλες όμως είναι μέρη του όντως Όντος. Το ελληνικό πνεύμα έχοντας επίγνωσι αυτής της υπερβατικής πραγματικότητος, θέλησε να ονομάσει τις διάφορες θεϊκές υποστάσεις και τους έδωσε συχνά ονόματα επιφανών ανθρώπων, οι οποίοι μετά θάνατον εθεωρήθη ότι αποπνευματώθηκαν και ηρωοποιήθηκαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι αυτοί έγιναν μετά θάνατον θεοί, αλλά χρησιμοποιήθηκαν τα ονόματά τους για να ονοματισθούν οι θείες εκείνες υποστάσεις, οι οποίες άλλως θα ήσαν άρρητες. Βεβαίως επίστευαν οι Έλληνες ότι οι αγαθοί και επιφανείς άνθρωποι μετά θάνατον ανέρχονται σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα ήρωος ή «δαίμονος», η βάπτισι δε πολλών θεών έγινε με τα ονόματα τέτοιων δαιμόνων. Έτσι, π.χ. το όνομα του ιεροφάντη Ερμή του τρισμέγιστου, που έδρασε στην Αίγυπτο, απεδόθη σ’ έναν ολύμπιο θεό, όπως έγινε και με τον Διόνυσο, που υπήρξε μέγας ηγέτης του ελληνισμού στην Ανατολή. Άλλοι όμως ολύμπιοι θεοί πήραν ονόματα από τα βασίλεια του κόσμου, όπου κυριαρχούν, όπως η Δημήτηρ, ο Άρης, ο Πλούτων, κ.λ.π.
Οι ολύμπιοι θεοί ήσαν οι ανώτατες βουλήσεις του Θεού, οι θείοι νόμοι. Καθένας είχε το «βασίλειό του». Με τους νόμους Του εκδηλώνει το Θείον την βούλησί Του. Αυτοί είναι που «τάσσουν» τον κόσμο. Και πέρα απ’ αυτούς, ένα άλλο τεράστιο πλέγμα θείων νόμων υπάρχει στην Φύσι, που το ελληνικό πνεύμα προσωποποιούσε σε χιλιάδες ημίθεους, δαίμονες, νύμφες, ήρωες. Αυτούς τους νόμους προσπαθούσαν να ανιχνεύσουν οι Έλληνες με την φιλοσοφίας του, για να πληροφορούνται την Θεία Βουλή και να μπορούν να ζουν σύμφωνα με αυτήν. «Ἄλλαι προς ἄλλα δυνάμεις καὶ φύσεις γεγενημέναι, ὧν ἑκάστη κινεῖται διαφόρως, κἄν ἕν ἦ τὸ κινοῦν ἁπάσας».
Επειδή λοιπόν το πλέγμα των θείων αυτών νόμων είναι πελώριο και συχνά αλληλοσυγκρουόμενο –από εκεί ο συμβολισμός των διαφωνιών μεταξύ των θεών στην μυθολογία –απετείνοντο στα Μαντεία. […]




Ο Κόσμος κατευθύνεται από άπειρους νόμους. Υπάρχουν νόμοι φυσικοί, που ορίζουν την συμπεριφορά των υλικών σωμάτων. Υπάρχουν νόμοι βιολογικοί, που ρυθμίζουν την επίγεια ζωή. Υπάρχουν νόμοι ηθικοί, που προορίζονται για τον άνθρωπο. Υπάρχουν κι άλλοι νόμοι ασφαλώς, άγνωστοι στον άνθρωπο, νόμοι του υπεραισθητού κόσμου. Η ύπαρξι όμως «νόμων» σημαίνει πως υπάρχει και δυνατότης παραβάσεώς τους, εκφυγής απ’αυτούς. Η εκφυγή βεβαίως τιμωρείται, αλλά η δυνατότης παραβάσεώς τους οπωσδήποτε υπάρχει. Στους ηθικούς νόμους οι Έλληνες μιλούσαν για την Ανάγκη και την Ειμαρμένη, που όμως δεν αποκλείουν την Ελευθερία – αλλά ούτε και την Νέμεσι! Και στους βιολογικούς νόμους υπάρχει ελευθερία για την παράβασί τους (π.χ. στο ζευγάρωμα ετερογενών όντων), αλλά και εδώ υπάρχει Νέμεσις. Ακόμη και στους φαινομενικά άτεγκτους φυσικούς νόμους έχει τελευταία αποδειχθή ότι ενυπάρχει μια ελευθεριότης («απροσδιοριστία»). Ο Πλωτίνος είχε μάλιστα την μεγαλοφυή σύλληψι, πως η δημιουργία του Αισθητού Κόσμου προήλθε από μια τέτοια ελευθεριότητα του Υπεραισθητού Κόσμου! Έτσι, η Ελευθερία ως ύψιστη κοσμογονική δύναμι, παρέχει μεν και στον άνθρωπο την Ευθύνη των πράξεών του, αλλά προϋποθέτει και την ανάγκη καλής γνώσεως των Νόμων και ευσεβούς συμμορφώσεως σ’αυτούς. Χωρίς αυτήν την γνώση, η ευθύνη της ελευθερίας τρομάζει τόσο, που προτιμάει κανείς την σιγουριά της Ειμαρμένης…

Η Ανάγκη ή Αδράστεια, όσο κι αν είναι σιδηρά, αφίνει στον άνθρωπο, μαζί με την Ελευθερία, και την Ελπίδα – ιδίως όταν του συμπαρίσταται ο θεός. Η εμφάνισι του Έρωτος, γράφει ο Πλάτων, μαλάκωσε την Ανάγκη! Μην ξεχνούμε δε, ότι ο Προμηθεύς στηρίχτηκε σε μια μαντεία που του εμπιστεύθηκε η Γη, για να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία την Ειμαρμένη της καθηλώσεώς του –στάθηκε έτσι πρότυπο του Ιδανικού Ανθρώπου, του δυνάμενου να αντιμετωπίζει και να υπερβαίνει την Ειμαρμένη με την βοήθεια της Ενθέου Μαντικής!
Ένα μεγάλο ζεύγος θείων Νόμων στον κόσμο είναι η Φιλότης και το Νείκος, που είχε επισημάνει ο Εμπεδοκλής. Η Φιλότης (ο πανάρχαιος Έρως και αργότερα η Αφροδίτη) ωθεί τα πράγματα προς συνένωση, το Νείκος δε τα απωθεί. Οι δυνάμεις αυτές δρουν ταυτόχρονα και αρμονικά (η Αρμονία ήταν κόρη του Άρη και της Αφροδίτης). Τις βλέπουμε στην κίνηση των ουράνιων σωμάτων, όπως και των ηλεκτρονίων στον μικρόκοσμο : Αυτά συγκρατούνται ελκόμενα, αλλά και απωθούνται περιστρεφόμενα. Τις βλέπουμε σε όλα τα επίπεδα της φύσεως και της ζωής - η «παλίντροπος αρμονίη», έλεγε ο Ηράκλειτος. Στις κοινωνίες των όντων οδηγούν ταυτόχρονα στην ζωή της αγέλης και στην ανεξάρτητη δράσι των ατόμων. Ακόμη και οι θείοι νόμοι συχνά συγκρούονται μεταξύ τους (π.χ. Πλούτων με την Αφροδίτη, όταν ο αγαπημένος της πεθαίνει, ή η Ήρα με τον Άρη, όταν ο σύζυγος ξεκινά για τον πόλεμο). Στον κόσμο δεν δρα μόνη της η μία δύναμι, ενεργούν και οι δύο. Μόνη της η Φιλότης θα οδηγούσε σε συσσωμάτωσι και καταστροφή (την «εκπύρωσι του κόσμου» των Στωικών), μόνο του δε το Νείκος σε διασπορά και διάλυσι. Στο ύψιστο επίπεδο του Ενός τα πάντα βεβαίως είναι συνηρημένα. Το ζεύγος Φιλότητος-Νείκους αρχίζει να λειτουργεί στο δεύτερο επίπεδο, στον Κόσμο των Ιδεών. Σ’αυτόν τον θείο Κόσμο φωλιάζουν οι Εντελέχειες όλων των έμβιων όντων, τα Αρχέτυπά τους, ο «Σπερματικός Λόγος» τους. Εκεί έχομε τις πρώτες διακρίσεις και θείες διαφοροποιήσεις. Στον ακόμη κατώτερο Κόσμο μας, τον αισθητό, η δράσι του ζεύγους αυτών των δυνάμεων είναι εντονώτερη. Φαίνεται πως στην αύξουσα παρουσία αυτού του κοσμογονικού Ζεύγους, όσο κατερχόμεθα στους κόσμους, οφείλεται η πολυδιάσπασι των ψυχών.
Το ζεύγος όμως αυτό των κοσμογονικών δυνάμεων από κοινού επιτυγχάνει, χάρις στην θεία Σοφία, μιαν αρμονική ελευθεριότητα –ιδού πάλι η ύπαρξι της Ελευθερίας. Και ο άνθρωπος είναι ταγμένος να συμμετέχει σ’αυτό το παιχνίδι του θείου Ζεύγους, ρυθμίζοντας τις ελευθερίες του κατάλληλα. Και στην πορεία του για την θέωσι πάντα θα βρίσκει αντίπαλο την υλική ανάγκη – η μυθική αντιπαλότης της Ήρας προς τον Διόνυσο.
Ο Αγών είναι άρα μέρος του θείου Νόμου – «πόλεμος πατήρ πάντων» -, όπως άλλωστε και η Αγάπη (Φιλότης). Αγώνας υπάρχει επίσης στον άνθρωπο και για την υπερνίκηση του Κακού – ηθικός αγώνας κατά της Ανάγκης. Ορφική ήταν η πίστι για την ιερότητα του Αγώνα στην ζωή, που οι Έλληνες την θεσμοθέτησαν με τον κλασικό αθλητισμό (όπου συνυπάρχουν αρμονικά Νείκος και Φιλότης). Ο Αθλητής αποτελεί άλλωστε την πρώτη βαθμίδα αναβάσεως του ανθρώπου προς το Θείον – ακολουθεί ο ήρως, ο ιερεύς, ο μάντις, βαθμίδες του ίδιου «αύξοντος λόγου». Έτσι, στα Μαντεία έπρεπε να βρίσκονται τα αθλητικά στάδια! Αυτή η πίστι ήταν πανάρχαια στην Ελλάδα, από τότε ήδη που η Ολυμπία ήταν μαντείο της Γης : η καθιέρωση των ολυμπιακών αγώνων είχε επομένως θρησκευτικό και συμβολικό υπόβαθρο.
«Κακό» για την ελληνική αντίληψη είναι η παράβασι κάποιου Νόμου, θείου ή ανθρώπινου. Στην ηθική όμως ζωή, συχνά συμβαίνει, το Καλό για ένα Νόμο να είναι Κακό για άλλον : Αυτές τις συγκρούσεις αποτύπωνε η αρχαία τραγωδία! Η συμβολικώτατη θέσι και των θεάτρων ήταν έτσι πάλι στα Μαντεία, αφού ο σωστός συγκερασμός Φιλότητος και Νείκους και η κατά περίπτωσι εφαρμογή της μιας ή της άλλης δυνάμεως αποτελούν ένα ανθρώπινο χρέος που έπρεπε να γίνεται με την συμβουλή του Μαντείου - διότι, διαφορετικά, η Νέμεσις καραδοκεί. Όταν μάλιστα επιπίπτει ο πέλεκυς της Νεμέσεως, θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία : ποιος δηλαδή ηθικός νόμος παραβιάσθη και είχε προκαλέσει το πλήγμα της –ποτέ η Νέμεσις δεν ενεργεί τυχαίως. Αν δεν μπορούσε να βρει κανείς μόνος του την αιτία, το Μαντείο θα του την απεκάλυπτε. Κι έτσι θα επιδιωκόταν η θεραπεία της, η «κάθαρση». Όπως δε στα Μαντεία επεζητείτο η ψυχική κάθαρση του χρηστηριαζόμενου, έτσι ακριβώς και στις τραγωδίες : η κάθαρση επιτυγχανόταν με θεία Χάρι – είτε με τον δελφικό χρησμό είτε με τον «από μηχανής θεό».
Αντιλαμβανόμαστε έτσι, ότι και το Κακό ήταν για το ελληνικό πνεύμα μέρος του κόσμου, συμμέτοχο στην θεία βούλησι. Στην Φύσι μπορεί αυτό να προέλθει από δυνάμεις φυσικές, η σκοπιμότητα των οποίων υπερβαίνει την ανθρώπινη κατανόησι. Στο ανθρώπινο όμως επίπεδο, το ηθικό, αποκηρύσσεται το Κακό από τους θείους νόμους και τιμωρείται, αλλά χωρίς την ύπαρξί του δεν θα υπήρχε Ελευθερία. Το μεγαλείο της Θείας Τάξεως είναι ακριβώς αυτό, να δίνει στον άνθρωπο την ελευθερία να επιλέγει –συμμετέχοντας έτσι κι ο ίδιος στην λειτουργία του θείου κόσμου. Μπορεί η ελευθερία να είναι ελάχιστη, αμυδρή, δεν παύει όμως να είναι η σχισματιά, απ’ όπου εισχωρεί το φως του θεού.
Το να αποδοθή το κακό σε κάποιον «κακό δαίμονα» εθεωρείτο στην αρχαιότητα (ιδίως δε από τους μυημένους στον Ορφισμό) βλασφημία. «Μην προστυχεύεις τον Θεό, για να ωραιοποιήσεις το δικό σου κακό –δεν θα πείσεις μ’αυτά κανένα σοφό», έλεγε ο Ευριπίδης. Ο Δυϊσμός (Καλού-Κακού ή Πνεύματος-Ύλης ή Θεού –Σατανά), υπό την έννοια μιας εσωτερικής αντιφάσεως του Κόσμου, ήταν για τον ελληνισμό ακατανόητος. Κάθε νόμος προέρχεται εκ Θεού, κι όχι μόνο η Φιλότητης. Το κακό δεν προέρχεται από κάποιον αντι-θεό, αλλ’ αποτελεί μέρος της θείας Τάξεως, σημαίνει την εκφυγή από κάποιον Νόμο – συχνά, η άρνησι και του Νείκους ήταν Κακό. Η ταύτισι του Κακού με το Νείκος ή με Ύλη ή (πολλώ μάλλον) με κάποιον «Σατανά» εθεωρείτο «μωρία». «Διί πάντα μέν τἄλλα ὑπήκοά τε καὶ φίλια, καὶ οὐδ’ ἄν ἕν πολέμιον οὐδ’ ἀνθεστηκός οὔτε δύσνουν», έλεγε ο Γ. Πλήθων. Στον Χριστιανικό μονοθεϊσμός όμως, που δεν μπορούσε να κατανοηθή η σύγκρουσι των θείων Νόμων, επλάσθηκε ο Διάβολος (χώρια που η παρουσία του σαν βαθείας σκιάς εμφανίζει την εικόνα του ενός θεού πιο ανάγλυφη και, άρα, πιο ζωντανή!).
Η ασχήμια είναι η έλλειψι του κάλλους και το κακό είναι η έλλειψι του αγαθού, όπως ακριβώς η σκιά είναι η έλλειψι του φωτός. Πηγές φωτός υπάρχουν, πηγές σκότους όχι. Η αντίθεσι δεν είναι αντικατοπτρική. Το Αγαθό τείνει προς το άπειρο, ενώ το Κακό, όπως και η Ασχήμια, έχουν όρια : Μέσα τους ενυπάρχει πάντα κάποιο αγαθό σπέρμα, κάποια δικαιολογία, κάποια συγγνώμη.


Απόσπασμα από το βιβλίο Στο Άδυτο των Ελληνικών Μαντείων
Δημήτριος Π.Δημόπουλος, Εκδ. Ελεύθερη Σκέψις