Κυριακή 30 Μαΐου 2010

John William Godward

Βρετανός ζωγράφος που έζησε και δημιούργησε στο τέλος του Νεοκλασσικού - Βικτωριανού Ρεύματος της τέχνης (1861-1992). Εμπνεύστηκε από τους νεολασσικιστές ζωγράφους Frederick Leighton και Sir Lawrence Alma Tadema (http://pathofentropy.blogspot.com/2009/06/lawrence-alma-tadema.html), του οποίου ήταν και προστατευόμενος. Με την εμφάνιση του Picasso και του Κυβισμού, το ενδιαφέρον των κριτικών και του κοινού αποσύρρεται από τα έργα των Προραφαηλιτών και Βικτωριανών ζωγράφων· αυτή ήταν και η αιτία που o Godward στα 61 του χρόνια αυτοκτονεί. Φημολογείται ότι άφησε ένα σημείωμα στο οποίο δήλωνε πως ο κόσμος δεν είναι αρκετά μεγάλος για να χωρέσει τον ίδιο και τον Picasso.
Τα έργα του αποτελούν έναν ύμνο για την απαράμιλλη ομορφιά των γυναικών της Αρχαίας Ελλάδος και της Ρώμης. Γοητευμένος από την καθημερινή ζωή, την αρχιτεκτονική και γενικότερα την αισθητική αυτών των δύο πολιτισμών, τους μελέτησε σε βάθος για να μπορέσει να αποτυπώσει με μεγάλη ακρίβεια τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες (κίονες, λουτρά, κλπ), αλλά και για να αποδώσει αυτήν την μαγευτική ατμόσφαιρα στους πίνακές του. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα και με την απεικόνιση των ενδυμάτων και των λεπτομερειών τους, καθώς και με την ανατομία του γυναικείου σώματος, με τα δέρματα ζώων και τα φυτά, προκειμένου να επιτύχει την μεγίστης ρεαλιστικότητος και ζωντάνιας αποτύπωσή τους, πράγμα που κατάφερε εξαιρετικά.



A Grecian Lovely



Ionian Dancing Girl



With Violets Wreathed and Robe of Saffron Hue



Autumn



Athenais



Absence makes the heart grow fonder



Sabinella



Nerissa



Priestess



In the Tepidarium



A Classical Beauty

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Οι Πρωτοπόροι της Εθνικοσοσιαλιστικής Αγωγής

Ο Εθνικοσοσιαλισμός ως ιδεώδες αγωγής
στους αρχαίους Έλληνες

Όπως κάθε επιστήμη, τέχνη και φιλοσοφική θεωρία, έτσι και ο εθνικοσοσιαλισμός ως θεωρία και πράξη έχει την αρχή του στους ένδοξους προγόνους μας. Οι προπάτορές μας ήσαν αναμφίβολα οι πρώτοι εθνικοσοσιαλιστές. Αυτό γίνεται καταφανές από τα γραπτά μνημεία της φιλολογίας μας. Αν αναδιφήσουμε σ' αυτά, θα δούμε ότι από την ομηρική εποχή μέχρι τον χρυσό αιώνα του Περικλέους, ο Έλληνας κατείχετο από δυο μεγάλες αρετές, την αγάπη προς τους συνανθρώπους και την αγάπη προς την πατρίδα, με την οποία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη και η θρησκεία. Η διαμόρφωση των δύο αυτών θείων αρετών ακολούθησε στους Έλληνες μιαν ανοδική πορεία : άρχισαν δηλαδή από μια πρωτόγονη μορφή φιλανθρωπίας και φιλοπατρίας και βαθμηδόν, με την πρόοδο της πνευματικής τους εξελίξεως, έφθασαν στην εποχή του Πλάτωνα στο τελειότατο είδος του εθνικοσοσιαλισμού.
Έτσι, λοιπόν, κατά την ομηρική περίοδο κατά την οποίαν η ύπαρξη του λαού βρισκόταν στην κόψη του ξίφους, η δε αξία του ανθρώπου μετριόταν με το μέγεθος των πολεμικών του κατορθωμάτων, το κατ' εξοχήν γνώρισμα του Έλληνα ήταν αφ' ενός μεν η ευβουλία (φρόνηση) αυτή που προέρχεται από την πολυπειρία και που εκδηλώνεται με την δύναμη του λόγου, αφ' ετέρου δε η πολεμική δραστηριότητα· "Αμφότερον βασιλεύς τ' αγαθός κρατερός τ' αιχμητής" (βασιλιάς καλός και ανδρείος πολέμαρχος συνάμα) είναι ο χαρακτηρισμός τον οποίο έκανε η Ελένη για τον βασιλέα των ανδρών Αγαμέμνωνα. Και ο Φοίνιξ το ίδιο συνέστησε στον μαθητή του Αχιλλέα· "Μύθων τε ρητήρ έμεναι πρηκτήρα τε έργων" (και των λόγων καλός ομιλητής και των έργων εκτελεστής).
Όποιος την εποχή εκείνη "ούτε ποτ' εν πολέμω εναρίθμιος ούτ' ενί βουλή" δηλαδή δεν μετρούσε ούτε στον πόλεμο ούτε σε κάποια σκέψη, περιφρονείτο ως άχρηστος όπως ο καμπούρης Θερσίτης. Οι Ευγενείς του Ομήρου έπρεπε να είναι σώφρονες, να διαθέτουν μεγάλη πείρα της ζωής, όπως ο Νέστωρ και ο Οδυσσέας και να μάχονται και αγωνίζονται για το βραβείο της αρετής. Η αρετή αυτή δεν ήταν άλλη από εκείνη που ο Πηλέας συμβούλεψε το γυιό του που είναι ο αντιπροσωπευτικότερος τύπος Έλληνα της Ομηρικής Ελλάδος, να έχει : "αιέν αριστεύειν καί υπείροχον έμμεναι άλλων" (να είσαι πάντοτε άριστος και ανώτερος από τους άλλους). Οι ομηρικοί Έλληνες ατένιζαν την δόξα και ποθούσαν την υστεροφημία· γι' αυτό και νικώντας και νικώμενοι στη μάχη εύχονταν να πέσουν δοξασμένοι ώστε ν' αφήσουν μια καλή ανάμνηση στους νεώτερους.
"Μή μάν ασπουδί γε καί ακλείως απολοίμην αλλά μέγα ρέξας τι καί εσσομένοισι πυθέσθαι" (μακάρι, βέβαια, να μη χαθώ σαν ανάξιος και χωρίς φήμη, αλλά αφού κάνω κάτι μεγάλο, που θα το μάθουν οι μεταγενέστεροι), εύχεται ο Έκτωρ.
Πρέπει όμως εδώ να παρατηρήσουμε ότι η πολεμική αυτή δραστηριότητα, το πολεμικό αυτό μένος ήταν περισσότερο ένα είδος ατομικής παλληκαριάς που δεν είχε καμία ή έστω είχε ελάχιστη σχέση με τη συνειδητή και εκούσια αυτοθυσία υπέρ του συνόλου.
Αλλά το αυτοσυναίσθημα τούτο της παλληκαριάς ήταν πάντοτε συνδεδεμένο με μια γλυκύτητα ήθους, με μια πραότητα και μεγαλοκαρδία απέναντι στους φίλους συνανθρώπους. Ένας ωραίος ιπποτισμός διέκρινε τους ομηρικούς ευγενείς μας. Σεβασμός στους αξιωματούχους της πόλης, σεβασμός προς κάθε αδύνατο άνρθωπο, προς τις γυναίκες, τους υπηρέτες, τους φίλους· φιλία και πιστή τήρηση των όρκων αποτελούν αδιαφιλονίκητα τεκμήρια του ομηρικού ιπποτικού Ελληνισμού.
Όχι πολύ αργότερα, ο ασκραίος ποιητής Ησίοδος θέλοντας να μετριάσει αυτό το ομηρικό πολεμικό μένος ύμνησε την αξία της εργασίας και της δικαιοσύνης για να θέσει ασφαλέστερα θεμέλια της φιλανθρωπίας και της πραγματικής κοινωνικής ευτυχίας. Δίδαξε ότι χωρίς δικαιοσύνη είναι αδύνατον να υπάρξει κοινωνία. Οι σχέσεις με τους συνανθρώπους πρέπει να διέπονται απαραιήτως απ' αυτήν. Η διδασκαλία αυτή του Ησιόδου για την εργασία και την δικαιοσύνη καθορίζει λεπτομερώς τις αγαθές κοινωνικές σχέσεις των ατόμων μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Αργότερα, στην εποχή του Τυρταίου, του βάρδου αυτού του σπαρτιατικού λαού, υμνήθηκε πάλι το ομηρικό ιδεώδες, αλλά τώρα σε τελειότερη μορφή. Συνδέθηκε δηλαδή συνειδητά πλεόν ο ηρωικός ιπποτισμός με το συμφέρον του συνόλου και τέθηκε στην υπηρεσία της Ιδέας της Πατρίδος.
"ξυνόν δ' εσθλόν τούτο πόληί τε παντί τε δήμω όστις ανήρ διαβάς εν προμάχοισι μένη", δηλαδή "για την πόλη και για όλον τον λαό κοινό και καλό είναι τούτο: όποιος άνδρας περνά στην πρώτη γραμμή της μάχης, εκεί να μείνει σταθερός".
Στο επιγραμματικό αυτό δίστιχο καθορίζεται, όπως λέει ο W. Jaeger, το κριτήριο με το οποίο πρέπει να δοκιμάζεται κάθε αληθινή αρετή· και τούτο το κριτήριο είναι μόνο το κοινό καλό του Κράτους. Σύμφωνα με το ιδεώδες αυτό, κάθε πολίτης πρέπει να ζει, να εργάζεται, να αγωνίζεται και να θυσιάζεται για το σύνολο, για το συμφέρον της πατρίδας. Ατομικά συμφέροντα και ατομικοί υπολογισμοί δεν πρέπει να υπάρχουν στο άτομο, το οποίο σε κάθε του βήμα και κάθε του ενέργεια πρέπει να οραματίζεται την πατρίδα του. Η νεολαία πρέπει να διαπαιδαγωγείται σύμφωνα μ' αυτό για να καταστεί δυνατόν το να αποτελείται το Κράτος μόνον από εθνικούς ήρωες. Ευτυχής ήταν κατά τον Τυρταίο ο άνθρωπος εκείνος τον οποίο "αριστεύοντα μένοντά τε μαρνάμενόν τε γης πέρι καί παίδων", δηλαδή, αφού γίνει γενναίος πολεμώντας και μένοντας σταθερός στη μάχη για την πατρώα γη και για τα παιδιά, θ' αρπαζε στους κόλπους του ο θεός του πολέμου, διότι το ένδοξο όνομά του θα μείνει αλησμόνητο, και ο νεκρός "υπό γης περ εών γίγνεται αθάνατος" (όταν βρεθεί κάτω από την γη, γίνεται αθάνατος).
Αυτό ήταν το καθαρά εθνικιστικό ιδεώδες με το οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν οι Σπαρτιάτες και έγιναν πραγματικοί εθνικοί ήρωες, άξιοι κάθε θαυμασμού.
Και ο Πίνδαρος αργότερα, εξήρε το αγωνιστικό ιδεώδες υπό τη μορφή της άθλησης σε συνδυασμό με την πνευματική μόρφωση, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος αφ' ενός μεν να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνικής ζωής, αφ' ετέρου δε να είναι σωματικά σε θέση να υπερασπίσει και την ατομική του τιμή και την τιμή της πατρίδος.
Και οι τραγικοί μας ποιητές εξύμνησαν την μόρφωση του ατόμου σε τέλειο πολίτη. Η τελειότητα αυτή συνίστατο στην απόκτηση των πέντε θεμελιωδών για την ζωή αρετών, της σοφίας, της ανδρείας, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης και της ευσέβειας (οσιότητος).
Ο πολίτης ο οποίος διαθέτει τέτοιες αρετές μπορεί να εκτελέσει τα καθήκοντά του απέναντι στους Θεούς, το Κράτος, τους συνανθρώπους και τον εαυτό του. Ο πολίτης αυτός είναι κατά τους αθάνατους τραγικούς μας ψυχικά,πνευματικά και σωματικά τέλειος και σε κάθε δεδομένη περίσταση ο μόνος ικανός να βοήθησει από την μία τους συνανθρώπους του κι από την άλλη να υπερασπίσει με κάθε κόστος τον ανδρισμό του και την τιμή της πατρίδος. Ο άνθρωπος πρέπει συνειδητά πλέον να μετέχει στο σύνολο, να προσβλέπει στο συμφέρον της πατρίδος και να προπαρασκευάζεται για την προάσπισή της.
Αυτό είναι το ιδεώδες στο οποίο κατέληξε η κατ' ανιούσαν κλίμακα από την ομηρική εποχή μέχρι αυτήν του Περικλέους, διαμόρφωση των φιλοσοφικών αντιλήψεων γύρω από την ζωή. Κι αυτό είναι το υπόδειγμα το οποίο παρέλαβε ο Πλάτων στην "Πολιτεία" του και το ανέπτυξε και το καθόρισε ως ιδεώδες αγωγής σ' αυτήν, σύμφωνα με τις κρατούσες φιλοσοφικές αντιλήψεις της εποχής του. Έτσι, η ίδρυση της πόλεως, δηλαδή της ανθρώπινης κοινωνίας , κατά την "Πολιτεία" του, διαπνέεται πράγματι απ' αρχής μέχρι τέλους από εθνικές και σοσιαλιστικές αρχές. Οι πρόγονοί μας κατά την κλασσική εποχή της ελληνικής αρχαιότητος, ώριμοι πλεόν πνευματικά, είχαν την αντίληψη ότι τα άτομα που αποτελούν κοινωνία, συνδέονται στενότατα μεταξύ τους γιατί συμβοηθούν το ένα το άλλο στον τραχύ αγώνα της ζωής που θα ήταν δύσκολος ή μάλλον αδύνατος χωρίς την αμοιβαία συνδρομή και βοήθεια. Κανείς δεν μπορεί με τις δικές του και μόνο δυνάμεις να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Καθένας οφείλει να κατεθέτει το δικό του, είτε προϊόν εργασίας, είτε σωματική δύναμη, είτε πνευματικό προϊόν είναι αυτό, για κοινή χρήση των μελών της κοινωνίας. Το άτομο πρέπει να εργάζεται για το σύνολο αλλά και να απολαμβάνει τα αγαθά που προέρχονται από την κοινή με το σύνολο συνεργασία. "Τί δή ουν; ένα έκαστον τούτων δει τό εαυτού έργον άπασι κοινόν κατατιθέναι, οίον τόν γεωργόν ένα όντα παρασκευάζειν σιτία τέταρσι καί τετραπλάσιον χρόνον τε καί πόνον αναλίσκειν επί σίτου παρασκευή, καί άλλοις κοινωνείν ;" (Γιατί, λοιπόν, πρέπει καθένας απ' αυτούς το δικό του έργο να το θέτει στην υπηρεσία όλων, όπως ο γεωργός, για παράδειγμα, ενώ είναι ένας να παρασκευάζει τρόφιμα για τέσσερεις και να ξοδεύει τετραπλάσιο χρόνο και κόπο για την παρασκευή της τροφής και να μετέχουν κι άλλοι;) και " ο γαρ γεωργός, ως έοικεν, ουν αυτός, ποιήσεται εαυτώ τό άροτρον, ει μέλλει καλόν είναι, ουδέ σμινύην ουδέ τάλλα όργανα όσα περί γεωργίαν· ουδ' αύ ο οικοδόμος πολών δέ και τούτω δει· ωσαύτως δ' ο υφάντης τε καί ο σκυτοτόμος" (Γιατί ο γεωργός, όπως φαίνεται, δεν θα φτιάξει το άροτρο μόνος του, εάν πρόκειται να είναι καλό, ούτε τη δικέλλα, ούτε τα άλλα εργαλεία, όσα έχουν σχέση με την γεωργία· ούτε πάλι ο οικοδόμος, γιατί κι αυτός χρειάζεται πολλά· το ίδιο και ο υφαντουργός και ο βυρσοδέψης). Επί πλέον, οι σχέσεις των συνανθρώπων μεταξύ τους στην κοινωνική ζωή του συνόλου πρέπει να διέπονται από ορισμένες αρχές, όπως αυτές της σοφίας, της ανδρείας, της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης και της ευσεβείας, χωρίς τις οποίες δεν είναι δυνατόν να νοηθεί και να υπάρξει κοινωνία ανθρώπων.
Οι σοφοί μας πρόγονοι είχαν σχηματίσει την άποψη ότι τα άτομα γεννιώνται για το Κράτος, ότι ανήκουν σ' αυτό και επομένως πρέπει να διαπαιδαγωγούνται, να ζουν και να τερματίζουν τον βίο τους σύμφωνα με τις ανάγκες του· αλλά και αντίστροφα, ότι το Κράτος δεν είναι ξένο προς τα επιμέρους άτομα, αλλά κύριο μέλημα έχει την ευτυχία των πολιτών, ότι με μια λέξη, το Κράτος είναι για τους πολίτες! Ο φανταστικός διάλογος του Σωκράτη με τους Νόμους της πατρίδος του, τις τελευταίες του στιγμές, κατά τις οποίες ο φίλος του Κρίτων παρότρυνε τον δάσκαλο που σ' όλη του την ζωή καταγινόταν με την αλήθεια της αρετής, να δεχθεί ν' αποδράσει από το δεσμωτήριο, είναι αδιάσειστη απόδειξη των αντιλήψεων αυτών. Οι Νόμοι, δηλάδη η Πατρίδα, ήταν κατά την αντίληψη των προγόνων μας οι τοκείς, οι τροφείς, οι παιδαγωγοί και οι δοτήρες όλων των καλών σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες· αλλά και οι πολίτες ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να λησμονούν ότι "μητρός τε καί πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα καί παρά θεοίς καί παρ' ανθρώποις τοίς νουν έχουσι", ότι δηλαδή "και από την μητέρα και από τον πατέρα κι απ' όλους τους άλλους προγόνους πολυτιμότερη είναι η πατρίδα, πιο σεβαστή και πιο ιερή και σε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους θεούς κι από τoυς ανθρώπους που έχουν μυαλό".
Αυτές οι φιλοσοφικές αντιλήψεις εισήλθαν και στην αγωγή, την κατέκτησαν και την κατηύθυναν. Η αγωγή των αρχαίων Ελλήνων κατά τον χρυσούν αιώνα, αν εξετασθεί στο σύνολό της, διαπνεόταν από τέτοιες εθνικοσοσιαλιστικές αρχές. Αγόρια και κορίτσια έπρεπε να προετοιμάζονται από μικρή ηλικία για να γίνουν άξιοι πολίτες κι αυτοί, στον μεν καιρό ειρήνης να λαμβάνουν μέρος στα της πόλεως, να τη σέβονται και να εκτελούν τυφλά κάθε τι που αυτή προστάζει, σε καιρό δε πολέμου να είναι πρόθυμοι να θυσιάζουν τα πάντα, περιουσία και ζωή υπέρ του συνόλου. "Καί σέβεσθαι δει καί μάλλον υπείκειν καί θωπεύειν πατρίδα χαλεπαίνουσαν ή πατέρα, καί ή πείθειν ή ποιείν ά άν κελεύη, καί πάσχειν, εάν τι προστάττη παθείν, ησυχίαν άγοντα, εάν τε τύπεσθαι, εάν τε δείσθαι, εάν τε εις πόλεον άγη τρωθήσομεν ή αποθανούμετον, ποιητέον ταύτα, καί το δίκαιον ούτως έχει και ουχί υπεικτέον ουδέ αναχωρητέον, ουδέ λειπτέον τήν τάξιν, αλλά καί εν πολέμω καί εν δικαστηρίω καί πανταχού ποιητέον ά άν κελεύη η πόλις καί η πατρίς, ή πείθειν αυτήν ή το δίκαιον πέφυκε, βιάζεσθαι δ' ου όσιον ούτε μητέρα ούτε πατέρα, πολύ δέ τούτων έτι ήττον τήν πατρίδα", που σημαίνει : "Και είναι ανάγκη να σέβεται και περισσότερο να υπακούει και να περιποιείται κανείς την πατρίδα ακόμη κι όταν είναι οργισμένη παρά τον πατέρα, και είτε να πείθει είτε να κάνει όσα τον πραστάξει, και να υποφέρει, εάν κάτι τον προστάζει να πάθει, με ησυχία, και εάν καταπιέζεται, και εάν φυλακίζεται και αν στον πόλεμο πάει με κίνδυνο να πληγθεί ή να πεθάνει, πρέπει να τα κάνει αυτά, και το σωστό έτσι είναι, και δεν πρέπι να υποχωρεί ούτε να εγκαταλείπει την θέση του, αλλά και στον πόλεμο και στο δικαστήριο πρέπει να κάνει όσα τον προστάξει η πόλη κι η πατρίδα, ή να την πείθει, όπως το δίκαιο απ' τη φύση του επιβάλλει, και δεν είναι όσιο να εκβιάζει κανείς ούτε μητέρα ούτε πατέρα, και πολύ λιγότερο ακόμη απ' αυτούς, την πατρίδα".
Επομένως, η απουσία παθών, η ολιγάρκεια, η αφοβία, η ευτολμία, η απόλυτη υπακοή συνοδευόμενη από εσωτερικό και εξωτερικό σεβασμό προς τους νόμους, τους άρχοντες και τους μεγαλυτέρους, και ισχυρός εθνικός εγωισμός για το ένδοξο παρελθόν της φυλής, ήσαν οι κυριώτερες αρετές που οι πρόγονοί μας επεδίωκαν με την αγωγή.
Απ' όλα αυτά, λοιπόν, και απ' όσα θα εκθέσουμε στα αμέσως επόμενα κεφάλαια γίνεται φανερό ότι η αγωγή των αρχαίων μας προγόνων διαπνεόταν από αμιγείς εθνικές και σοσιαλιστικές αρχές, γιατί αυτή απέβλεπε στην προσφορά υπηρεσίας στους συνανθρώπους ως άτομα, από τη μια, και στο σύνολο, από την άλλη, μέσα από την ιδέα της Πατρίδος.


Απόσπασμα από το "Εθνική και Κοινωνική Αγωγή στην Αρχαία Ελλάδα",
του Δρ. Βασ. Τσιρίμπα, Εκδόσεις Ηλιοφόρος

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Herbert Smagon

Μερικά έργα, γεννημένα όχι από την φαντασία, αλλα από τις εικόνες που έζησε να ξετυλίγονται μπροστά του, ο γερμανός καλλιτέχνης Herbert Smagon.
Τα παιδιά του Breslau

Εκτέλεση παιδιών στην Πράγα, στο σχολείο του Scharnhorst, στις 18.5.1945 από κόκκινους Τσεχοσλοβάκους

Νεαρά γερμανόπουλα στην πυρά

Επιδρομή αμερικανικού αεροσκάφους στην Βαυαρία στα γενέθλια του Φύρερ

Η κατάληψη της πόλης Roessel στην ανατολική Πρωσία στις 28.1.1945

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Υπερβορεία

Ένα ιστολόγιο αποτελεί ένα μικρό βήμα έκφρασης και έκφανσης των απόψεων που οι συντάκτες των κειμένων του επιλέγουν να δημοσιεύσουν στο διαδίκτυο. Η Υπερβορεία ως διαδικτυακός τόπος αποτελεί ένα μικρό κομμάτι παρουσίασης θεμάτων και απόψεων που εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο γόνιμων αναζητήσεων, εμπνευσμένων και αναφλεγομένων εκ των σπιθών της εθνικοσοσιαλιστικής φλόγας που θεριεύει να πυρπολήσει τις συνειδήσεις όσων ασφυκτιούν στον αγέρα των σύγχρονων κοινωνιών. Μακριά από την (αντί-) αισθητική των καιρών, ακόμη μακρύτερα από την πολιτική και κοινωνική ορθότητα καθώς και τα όρια της πολιτικοποίησης και δράσης που το εκάστοτε σύστημα περιχαράσσει, η Υπερβορεία ως μεταφυσική έννοια αποτελεί τα έσχατα πνευματικά όρη του Αρίου Πολιτισμού, προσεγγισμένα μέσω της ενδελεχούς επαναστατικής σκέψεως και δράσεως. Σαφέστατα, στα μάτια των περισσοτέρων νεοελλήνων οι έννοιες της Ελληνικότητας και της Αριανικότητας έχουν ταυτιστεί με θολές, ομιχλώδεις και τερατώδεις εικόνες, τεχνηέντως εμφυτευμένες στις αλλοτριωμένες συνειδήσεις τους. Καθήκον δικό μας είναι ο παραμερισμός κάθε διαστρέβλωσης, ακόμη και αν προέρχεται από διαφόρους φαινομενικώς συγγενικούς «χώρους» και η θεμελίωση του δικού μας εθνοκοινοτικού οικοδομήματος ως κοινότητα προσωπικοτήτων, συνειδητά στρατευμένων και ιεραρχικά δομημένων. Η επιβεβαίωση ή μη όσων εχθρών και φίλων υποστηρίζουν την βιοθεωρία του σύγχρονου εθνοκοινοτισμού επιτυγχάνεται μέσω της χρήσης απλών αισθητήριων οργάνων… Η όρασή τους μπορεί να διακρίνει την καθημερινή μας πάλη, η όσφρησή τους μπορεί να τους πληροφορήσει ότι δεν μας αγγίζει η ηθική και ψυχική βρωμιά τους, ενώ η ακοή τους θα ξεχωρίσει τον ήχο των καλπασμών προς την επερχόμενη μάχη…

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Η Διδασκαλία της Αφυπνίσεως

Η Διδασκαλία της Αφυπνίσεως

Η Επίτευξη της Αυτοκυριαρχίας
σύμφωνα με τα πρώτα Βουδιστικά Κείμενα


Μετάφραση Κωνσταντίνος Ν. Μαλεβίτης





Ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της σύγχρονης εποχής, ο Julius Evola (1898-1974), είναι ίσως ο βασικότερος εκφραστής της Εσωτερικής Παράδοσης. Τον αριστοκρατικό, εσωτερικό και ηρωικό τρόπο ζωής τον οποίο ακολούθησε συνοδεύουν μία σειρά εργασιών ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και το παρόν βιβλίο. Στη διδασκαλία της Αφυπνίσεως ο Evola υπεισέρχεται σε μία έξοχη ανάλυση των ιερών κειμένων Pali του αρχέγονου Βουδισμού τα οποία αντικατοπτρίζουν το πολιτιστικό, μεταφυσικό και υπερβατικό περιεχόμενο της εν λόγω ανατολικής παράδοσης. Πρόκειται για μία διδασκαλία η οποία απευθυνόμενη σε μία ελίτ ασκητών πνευματικής ευγένειας, κατευθύνεται κόντρα στο ρεύμα, αόρατη για τον περισσότερο κόσμο και τους κοινούς θνητούς που ζουν στη σκιά της άγνοιας. Ο Βουδισμός ιδιαίτερα στην πρωταρχική του μορφή αποστασιοποιείται του οτιδήποτε θυμίζει θρησκεία, μυστικισμό ή χαρακτηρίζεται από τις έννοιες της πίστης, της αφοσίωσης, της δογματικής ακαμψίας και του προσηλυτισμού. Αντίθετα, εξυψώνεται ο ασκητισμός ως προς την αυθεντική του σημασία δηλαδή αυτή της πρακτικής εξάσκησης, της πειθαρχίας και της εκμάθησης. Παράλληλα εκθειάζεται η αυτοσυγκέντρωση, η δύναμη της θελήσεως, ο έλεγχος της σκέψης και του νου, η ηθική συμπεριφορά, ο μοναχισμός. Εkattam monam akkhatam – Η μοναξιά είναι σοφία. Εκείνος ο οποίος είναι μόνος θα ανακαλύψει ότι είναι χαρούμενος, άρχοντας του εαυτού του, τεχνίτης του προσωπικού του πεπρωμένου. Ο άνθρωπος έρχεται σε αντιπαράθεση με τον ίδιο του τον εαυτό και την εξαρτημένη φύση της ύπαρξής του. Μπαίνει σε μία μάχη καθημερινή, χωρίς ανακωχή, σε έναν ηρωικό αγώνα πνευματικού είδους. Προτιμάει να πεθάνει μαχόμενος για την πραγμάτωση της ύστατης κορύφωσης, παρά να ζει νικημένος. Περπατάει το μονοπάτι της αφυπνίσεως, κατευθυνόμενος προς τη φώτιση. Το μόνο που έχει πλέον σημασία είναι η κάθε στιγμή. Έχει αποκτήσει έλεγχο επί του εαυτού του, διακατέχεται από επίγνωση, γαλήνη, αταραξία και αξιοπρέπεια. Κatam karaniyam - Θα γίνει αυτό που ήταν να γίνει.

Το βιβλίο συνοδεύεται από το "Εννοιολογικό Λεξικό Βουδιστικών και Ανατολικών Παραδοσιακών Όρων", μια επιτομή στην ορολογία που χρησιμοποιεί ο Evola στην Διδασκαλία της Αφυπνίσεως.

Ελληνική ιστοσελίδα για την ζωή και το έργο του Julius Evola :

www.juliusevola.gr