Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Carmina Burana


Tον Ιούνιο του 1937 στην Φρανκφούρτη ανέβηκε για πρώτη φορά το έργο του Κάρλ Όρφ, Carmina Burana.
Ένα μοντέρνο έργο,  χωρίς όμως να υποπίπτει στις μοντέρνες παγίδες που επιφυλάσσουν οι εξελίξεις στην μουσική του 20ου αιώνα. Καταφέρνει, ενώ χρησιμοποιεί κανόνες μοντέρνας μουσικής, να αγγίξει και να ανακινήσει στον ακροατή το αρχετυπικό Ευρωπαϊκό πνεύμα, το οποίο τόσο πάσχιζαν να ανακαλύψουν συνάδελφοί  του κατά τις αρχές του 20ου  αιώνα.
Οι λόγοι που κάνουν αυτό το έργο ένα εκ των σημαντικότερων του Δυτικού πολιτισμού  δεν είναι απλά η επιλογή του θέματος προς μελοποίηση, ούτε καν  η ίδια μουσική αυτή καθ’ αυτή, αλλά η χρήση της σε συνδυασμό με τα κείμενα και τη γενική σκηνοθεσία. Συγκεκριμένα, η επιλογή των κειμένων προς μελοποίηση από τα carmina (δηλαδή τα τραγούδια/ποιήματα που αποτελούν την συλλογή των Carmina Burana απ’ το μοναστήρι Μπουράνουμ), η σειρά που τους δίνεται και η μουσική τους ερμηνεία. Ένα δείγμα της επιτυχίας του έργου είναι πως ο μέσος ακροατής (ακόμα και κάποιος δίχως πρότερη γνώση μουσικής) νοιώθει πως έρχεται κοντά στον μεσαιωνικό-Ευρωπαϊκό κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα η μουσική είναι σαφώς «σύγχρονη»!
Η προσέγγισή μας πρέπει να είναι ολιστική. Τόσο τα αυθεντικά carmina, αλλά κυρίως η ένταξη κάποιων εξ αυτών στο έργο του Όρφ, έχει να κάνει με την πολυσχιδή φιλοσοφική και εμπειρική αντίληψη που κυρίως δύναται να αποτυπωθεί και να εκφραστεί με την «κυκλικότητα του χρόνου».  Είναι ένα επαναλαμβανόμενο πολυεπίπεδο μοτίβο το οποίο ξεκινά εξωτερικά, από την επανάληψη του ίδιου ποιήματος «Ο Fortuna» (Ω τύχη) στην αρχή και στο τέλος του έργου (το οποίο αποτελεί και το πλέον γνωστό Carmen-τραγούδι της συλλογής). Εσωτερικά, αυτή η επανάληψη παρατηρείται ακόμη και από την τοποθέτηση των λατινικών ποιημάτων στην αρχή, ακολουθούμενα από τα γερμανικά  και έπειτα την επιστροφή πάλι στα λατινικά. Η επιλογή του τροχού της τύχης αποτελεί   το σύμβολο του έργου. Από την πρώτη του παρουσίαση χρησιμοποιείται στις εκτελέσεις του έργου ή στις αφίσες τις σχετικές με αυτό. Ο τροχός της τύχης εμφανίζεται τόσο στο μεσαιωνικό χειρόγραφο όσο και στην πρώτη εκτέλεση του έργου. Εμφανίζεται ρητά στα κείμενα καθώς και στο «O Fortuna» κατά την επίκληση της τύχης ως «Rota tu volubilis» (Εσύ περιστρεφόμενε τροχέ), αλλά και έμμεσα όπως στην δεύτερη στροφή του δεύτερου κάρμεν όπου αναλύεται η μεταβολή της θέσης από τα υψηλά (Fortune solio sederam elatus/ Ευρισκόμουν καθήμενος στον θρόνο της Τύχης υψηλά) στα χαμηλά (Nunc a summo corrui/ Τώρα έπεσα από τα ύψη). Αυτή η μη γραμμικότητα στη αντίληψη του χρόνου και η παρουσίαση της ζωής ως κύκλοι επί κύκλων συνάδει με την καθαρά φυσική αντίληψη σε όλες τις  εκφάνσεις της ζωής, αλλά και αρχετυπικά, μέσω τελετουργίας, όπως αυτή έχει διασωθεί σε ήθη, έθιμα και αντιλήψεις των Ευρωπαϊκών λαών.  Η σύγκριση με τον Άρνολντ Σόενμπεργκ ( Arnold Schoenberg 1874-1951) ως προς την προσέγγιση αυτού του θέματος είναι διαφωτιστική. Πράγματι, ο 20ος αιώνας σε αντίθεση με την παράδοσή μας, γνώρισε σε όλα τα πεδία της τέχνης την τάση του πριμιτιβισμού. Την αναζήτηση δηλαδή μίας κάποιας «εκφραστικής αλήθειας και ελευθερίας» στην τέχνη των πρωτόγονων φυλών της Αφρικής (Paul Klee 1879-1940), της Ταϊτής ( Eugene Henri Paul Gauguin 1848-1903) και γενικά όσο μακρύτερα γίνεται από τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, οδηγώντας κατ’ ουσίαν στην κατάργηση των Ευρωπαϊκών «κτήσεων» - επιτευγμάτων  στην τέχνη, όπως επί παραδείγματι της προοπτικής στην ζωγραφική και τελικά την κατάργηση οπτικού θέματος (!) σε διάφορα κινήματα της ζωγραφικής. Αντίστοιχο της κατάργησης της προοπτικής στην ζωγραφική ίσως αποτελεί η εισαγωγή της ατονικότητας (χαρακτηριστικά στον Schoenberg) στην μουσική ή ακόμα και η συνειδητή απώλεια της ρυθμικότητας (Claude- Achille Debussy) ως άξονα δόμησης που ήταν ανέκαθεν στοιχείο της παραδοσιακής, αλλά και της αποκαλούμενης κλασσικής μουσικής.Στην ιεροτελεστία της Άνοιξης ο Ιγκόρ Στραβίνσκι θεωρεί πως προσεγγίζει το άφατο της ανθρώπινης αντίληψης του χρόνου και της ωρίμανσης, καταλήγοντας σε ένα εντυπωσιακό μεν αποτέλεσμα, η σχέση όμως του οποίου με την παράδοση σε όλα τα επίπεδα είναι αμφισβητούμενη. Αυτό ήταν εξάλλου μέρος της «επαναστατικότητας» που επιδίωξε ο συνθέτης. Το ζήτημα «πρόοδος για την πρόοδο» είναι αρκετά ευρύ και δεν θα αναλυθεί εδώ περισσότερο. Αλλά αυτή η ανάλυση δείχνει και την αξία της «επανάστασης στην επανάσταση» που επιδίωξε ο Όρφ με την ενασχόλησή του με καθαρά παραδοσιακά θέματα, όπως εν προκειμένω με μία συλλογή μεσαιωνικών κάρμινα  και μεταχειριζόμενος αυτό το υλικό όχι κλασσικά, δηλαδή οπισθοδρομώντας, αλλά τολμηρά κάνοντας χρήση της νέας μοντέρνας γλώσσας. Προς έκφραση αυτών που οι «μοντέρνοι επαναστάτες» προσπαθούσαν να αποποιηθούν, ήτοι την παράδοση[1].
 H στωική θέαση ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη εμφάνιση του «Ο Φορτούνα», τονίζει το φιλοσοφικό στίγμα του απροσδιορίστου της ζωής, μαζί με έναν πόνο ύπαρξης, ένα «weltschmertz» που ευθέως μπορεί να ειδωθεί στον στίχο «semper in angaria» (πάντα δούλος/υποταγμένος στην τύχη (ετυμ. αγκαρία)).  
Είναι σαφώς εμφανής η τραγικότητα του Ελληνικού μύθου γενικότερα, αλλά και η Βουδιστική αντίληψη της κυκλικότητας, της Σαμσάρα ως κύκλος των ζωών/ εμπειριών του κόσμου.
Προχωρώντας στα πιο απλά φαινομενικά  carmina γίνεται εισαγωγή στον ετήσιο κύκλο των εποχών και ότι αυτό ορίζει, με πολλές αναφορές σε πανηγύρια και λαϊκά γλέντια. Ο περιπαιχτικός τόνος των ποιημάτων είναι εμφανής από τους συγγραφείς – μοναχούς, όντες σε μοναστήρι του 13ου αιώνα, οι οποίοι παρουσιάζουν την απλή καθημερινότητα από το πλαίσιο μίας ολότητας. «Μεταφράζοντας» το ύφος και το περιεχόμενο οι μοναχοί προσέγγιζαν αυτό που αργότερα ο Νίτσε θα ανέλυε ως μία ένωση του Διονυσιακού με το Απολλώνιο: Οι χαρές της ζωής σε μέρες γιορτινές, αλλά και στην καθημερινότητα δεν έρχεται σε αντίθεση με την αναζήτηση του υψηλού, αντίθετα την συμπληρώνει όταν αυτή είναι με μέτρο και βιωμένη οργανικά και φυσικά. Χαρακτηριστικά, ένα τέτοιο ελαφρύ και ευχάριστο νόημα εμφανίζεται στο 8ο carmen (γερμανόφωνο) στην κατηγορία  «Uf dem anger» (Στο πράσινο/στο λιβάδι) όπου λαμβάνει χώρα μια γιορτή όπως φαίνεται από τους τίτλους Tanz, Reie (6ο και 9ο carmen) όπου οι νεαρές γυναίκες προσπαθούν να καλλωπιστούν και να εντυπωσιάσουν τους άντρες.  Αφού καλλωπίζονται με ερυθρό χρώμα (roete) καλούν: Seht mich an, jungen man! Lat mich iu gevallen! Minnet, tugentliche man, minnechliche frouwen! (Κοίτα με νεαρέ άντρα, ελπίζω[2] να σου αρέσω. Αγάπησε ευγενικέ άντρα κοπέλες που αξίζει να αγαπηθούν). Αντίστοιχα νοήματα βρίσκονται παντού.
Ο Όρφ, κάνει επιπλέον το εξής ιδιοφυές. Δεν προσαρμόζει πάντα την μουσική στον τόνο του αντίστοιχου carmen. Χαρακτηριστικά στο 4ο carmen το δεύτερο στο «Primo Vere» (Άνοιξη), που ονομάζεται «Omnia sol temperat» (όλα τα θερμαίνει ο ήλιος) . Το carmen είναι αισιόδοξο, υποδέχεται την άνοιξη και την χαρά: «Omnia sol temperat purus et subtilis» (Όλα τα θερμαίνει ο ήλιος αγνός και ευγενικός). Δεδομένου της ιδιότητας των συγγραφέων ως Βενεδικτίνοι μοναχοί τον μεσαίωνα ενδιαφέρον έχει η αναφορά στην πρώτη στροφή για τον νέο θεό: «et iocundis imperat deus puerilis» (και παιδικά εξουσιάζει ο νεαρός θεός). Σαφής αναφορά αναγέννησης/γένεσης, αρκετά «παγανιστικό» για τα δεδομένα του μεσαίωνα.
Σε αυτό το ευδιάθετο carmen λοιπόν ο Όρφ του έδωσε μία μελαγχολική μελωδία, που δεν ταιριάζει καθόλου με τα λόγια. Είναι σαν μία φωνή υπενθύμισης, έχει μία ρομαντική ενδοσκόπηση (nachdenklichkeit) που απαντά στην Ευρωπαϊκή σκέψη τον 19ο αιώνα.
Έπειτα από όλα αυτά λοιπόν, ακολουθώντας τους κύκλους επί κύκλων και την ροή του χρόνου, όταν τελειώνει η αναφορά σε κοσμικές γιορτές ( εδώ εμφανίζονται τα carmina στην  γερμανική γλώσσα, που αποδίδουν το κοσμικό, τον κόσμο της ζωής των χωρικών ) επιστρέφουμε στα λατινικά (που συμβολίζει στον ευρωπαίο του μεσαίωνα την θεία, υπερκόσμια γλώσσα). Με λατινικά έγινε η εκκίνηση στον φιλοσοφικό στοχασμό , έπειτα η πορεία προς τα κάτω, τα «καθ΄ημάς» εγκόσμια με λατινικά και γερμανικά και τελικά γίνεται η επιστροφή στον ουρανό με τα λατινικά ολοκληρώνοντας τον κύκλο). Αφού έχει γίνει η επιστροφή στα λατινικά και λίγο πριν το τέλος παρουσιάζεται το 22ο carmen, «templus est locundum» (καιρός/ ώρα του παιχνιδιού) το οποίο είναι στο ύφος  των προηγουμένων, αλλά ελαφρύνει  το βαρύ κλίμα που είχε διαμορφωθεί μουσικά συνεχίζοντας με παιχνίδισμα. Η παιδική χορωδία του Όρφ έχει να κάνει με την λατινική γλώσσα και συμβολίζει αγγέλους σε ένα δεύτερο επίπεδο. Από την πλευρά της ιστορίας της μουσικής αυτό είναι εμφανές.  Χαρά και αγάπη για ζωή. Κοπέλες, αλλά με αθωότητα. Ο Όρφ βάζοντας παιδική χορωδία δείχνει τον αγνό και ενθουσιώδη χαρακτήρα του έρωτα (novus amor est, quo pereo/είναι νέος έρωτας για αυτό θα χαθώ). Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στην σκιά του δεύτερου «Ο φορτούνα» που έπεται με ότι αυτό συνεπάγεται φιλοσοφικά. Κλείνοντας δηλαδή τον κύκλο της ζωής, του έργου και του κόσμου με μια ηρωική αισιοδοξία  ιδωμένη από μία παιδική ματιά. Άραγε σε αντιδιαστολή με το omnia sol temperat; …..Statu variabilis λοιπόν!
Να προσθέσουμε πως η κυκλικότητα στην μουσική είναι πολύ εμφανής στο δαχτυλίδι του Ριχάρδου Βάγκνερ, όπου μετά την καταστροφή της Βαλχάλα και την ισοπέδωση του παρηκμασμένου κόσμου επιστρέφουμε σκηνοθετικά σε ένα φως το οποίο δεικνύει μία νέα αρχή. Μία αρχή η οποία έρχεται  μαζί με τις μουσικές νότες του «νερού» του Ρήνου. Εκεί δηλαδή όπου  επέστρεψε ο χρυσός και το δαχτυλίδι κλείνοντας έναν κύκλο ο οποίος είχε ξεκινήσει 15ώρες πριν…



[1] Σε αυτό ο Ορφ σαφώς δεν υπήρξε ο μοναδικός. Στην Ελλάδα άξιες αναφοράς είναι οι προσπάθειες του Μητρόπουλου και Σκαλκώτα.
[2] (lat, όπως το lassen στα σημερινά γερμανικά δύναται να έχει ρόλο ευκτικής κατά την μετάφραση)

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

"Homo Modernus"

   Την σκιαγράφηση του σύγχρονου ανθρώπου με σημείο αναφοράς την σκέψη του Ιταλού Julius Evola και τους “αφορισμούς” του Κολομβιανού Nicolás Gómez Dávila μας δίνει σε ένα δοκίμιο 27 σελίδων ο Marek Rostkowski, με τίτλο “Homo Modernus - Το πορτραίτο του σύγχρονου ανθρώπου σύμφωνα με τον Evola και τον Dávila”. Το κείμενο, το οποίο δεν περιορίζεται αποκλειστικά στους παραπάνω στοχαστές, έχει δημοσιευθεί στα Αγγλικά στο περιοδικό “Aristokratia” (Homo modernus. Evolian - gomezian portrait of modern man, Aristokratia Vol. II, Australia, 2014) καθώς και στα Πολωνικά στο περιοδικό “Templum Novum” (Ηomo modernus. Evoliańsko - gómezowski portret człowieka nowoczesnego, Templum Novum no. 9, Polska, 2009) .

 Στα ελληνικά κυκλοφορεί για πρώτη φορά από τις αυτοεκδόσεις ΟΙΝΙΑΔΕΣ.


   “Η παρατηρούμενη κρίση καθώς και τα βαθύτερα αίτιά της, έχουν προσδιοριστεί στα έργα όσων ανήκουν στον κύκλο της Παράδοσης, με την γενικότερη έννοια της λέξης και όχι με την οικονομική, την κοινωνική ή την πολιτική – έννοιες που αποτελούν, σε αντίθεση με τους απολογητές της αριστεράς, μόνο αποτελέσματα του σύγχρονου κόσμου – αλλά με την πνευματική και τη θρησκευτική έννοια. Ένα πρωτοφανές σχίσμα έλαβε χώρα στην εσωτερική διάσταση του ανθρώπου, ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα στη συγκρότησή του, γεγονός που επηρέασε ταυτόχρονα και τον κόσμο μέσα στον οποίο βρίσκεται. Το σχίσμα αυτό συνίσταται στην απομάκρυνση, στην σταδιακή εκτροπή και τελικώς στην απάρνηση της εξουσίας, της σπουδαιότητας, ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης μιας ανώτερης θεϊκής Πραγματικότητας, που υπερβαίνει την κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.”


Για περισσότερες πληροφορίες: oiniades@mail.com


Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

Herbert "Ritter" von Karajan




   Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αποτελεί περίλαμπρη νίκη των εχθρών μας η ταύτιση των ηττημένων στα πεδία των μαχών ιδεολογιών του Β’ Π.Π. με ό,τι πιο σαθρό, αρρωστημένο, παρακμιακό, και ποταπό γεννάει η φύση. Δυστυχώς, θα επιβεβαιωθούν πολλάκις από υποτιθέμενους «φορείς» όσων αυτές οι κοσμοθεωρίες και οι υπερασπιστές τους κληροδότησαν στον κόσμο αυτό. Σε αυτόν τον αντιστραμμένο πλέον πόλεμο, όπου ο εχθρός αρκείται πλέον στο να παρατηρεί τις συσπάσεις που προκάλεσαν τα πνευματικά και φυσικά ναρκωτικά στα θύματά του, οφείλουμε να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να προβάλλουμε τα αληθή πρότυπα των Ιδεών μας, των οποίων το πανανθρώπινο έργο αδυνατούν να αποσιωπήσουν. Το μόνο που δύναται σε αυτές τις περιπτώσεις να κάνουν είναι να αποσιωπήσουν την συμμετοχή αυτών των προσωπικοτήτων στις μεγάλες επαναστάσεις του 20ου αιώνα.

   Μία τέτοια προσωπικότητα ήταν και ο ελληνικής καταγωγής Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (Herbert von Karajan), ο κορυφαίος για πολλούς μαέστρος του 20ου αιώνα, ο οποίος έγινε μέλος του N.S.D.A.P. στις 8 Απριλίου του 1933 και παρέμεινε ενεργό μέλος έως το τέλος του πολέμου. Η τελευταία μάλιστα συναυλία την οποία διεύθυνε έλαβε χώρα στο Βερολίνο στις 18 Φεβρουαρίου του 1945, λίγους μήνες πριν το οριστικό τέλος του πολέμου, όταν και κατέφυγε στην προστασία του μεγάλου Ιταλού συνθέτη και μαέστρου Victor de Sabata, προσωπικού φίλου του Μπενίτο Μουσολίνι. Καθ’ όλη την μεταπολεμική του καριέρα, ο Κάραγιαν δυσφημίστηκε και πολεμήθηκε για το «εθνικοσοσιαλιστικό» του παρελθόν, αλλά το ταλέντο, το έργο και η προσφορά του στην Μουσική και τον Πολιτισμό υπήρξε τέτοια που εν τέλει θριάμβευσε, δίχως ποτέ να απαρνηθεί το παρελθόν του. Χαρακτηριστικό επίσης των μεγάλων αυτών προσωπικοτήτων υπήρξε και η εσωτερική αναζήτησή τους , κάτι το οποίο μεταξύ πολλών άλλων , οδήγησε και τον Κάραγιαν στον Βουδισμό και εν προκειμένω στο ΖΕΝ, ατραπό την οποία ακολούθησε στην βιωματική –πρακτική της μορφή, δίχως να αρκεστεί απλά σε θεωρητικές αναλύσεις. Βέβαια, στην τυπική της διάσταση και για λόγους παραδόσεως δεν απέκοψε την επαφή του με την εκκλησία και την θρησκεία του τόπου του.


   Δυστυχώς, πολλές φορές απεμπολούμε ποια Τέχνη, ποια Μουσική, ποιος Πόλεμος και ποια Γενιά είναι αυτή η οποία οικοδόμησε λίθο λίθο ένα τεράστιο οικοδόμημα , το οποίο ακόμα και αν κατάφεραν να γκρεμίσουν τα τείχη του, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να συνθλίψουν την Ψυχή μίας επαναστάσεως που γεννήθηκε εντός τους και αγωνιά να ξεχυθεί στα νέα πεδία μαχών του 21ου αιώνα.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Peer Gynt




   Μία εξαιρετική έκδοση από τον οίκο Gutenberg κυκλοφόρησε προσφάτως και αφορά το θεατρικό έργο Πέερ Γκυντ του Ερρίκου Ίψεν. Πλήρης έκδοση, με εξαιρετικό πρόλογο και ιδιαιτέρως προσεγμένη μετάφραση.

   Αξίζει να επισημάνουμε πως ο «ΠΕΕΡ ΓΚΥΝΤ» αποτελεί έναν χαρακτήρα κατά βάση εκφράσεως αυτοβιογραφικών και βιωματικών εμπειριών. Τόσο από τον δημιουργό του, όσο και από όσους αγαπήθηκε μεταγενέστερα.   Έργο με ποικίλους συμβολισμούς και εσωτερικές αναζητήσεις, το οποίο αποτελεί πολλά περισσότερα από την «περιπετειώδη» ζωή κάποιου «άτακτου» Νορβηγού. Αποτελεί έκφραση ενός ψυχισμού εντόνως αντιδραστικού, αφελούς πολλές φορές, μα  και ηρωικού την ύστατη ώρα ο οποίος αφού έκανε τον «κύκλο» του αναζήτησε την λύτρωση και την αυτοπραγμάτωση. Ενός «κύκλου» ο οποίος  αυτός καθ’ αυτός ως γνήσιο τέκνο της υπάρξεως έπρεπε να πραγματωθεί όπως ακριβώς έγινε για να φθάσει εν τέλει καθ’ όσο ο Ήλιος ανατέλλει να αναπαυθεί στην φροντίδα μίας πρωταρχικής αγνότητος  εν ονόματι Σόλβαΐγ… Δίχως το ηλιακό στοιχείο να λείπει ακόμη και από το όνομά της.

   Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως υπήρξε αγαπημένο έργο του Ντίτριχ Έκαρτ ( Dietrich Eckart ) ο οποίος επίσης , όπως και ο Ίψεν , ανέφερε τις ομοιότητες του δικού του βίου με αυτού του Πέερ Γκυντ. Ο ίδιος ο Έκαρτ , μάλιστα, ανέβασε με μεγάλη επιτυχία την θεατρική αυτή παράσταση στην Γερμανία την πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα. Επισήμανε , μεταξύ άλλων, και τις ομοιότητες του ψυχισμού και του βασιλείου των τρόλλ – ξωτικών με το Ιουδαϊκό στοιχείο στην Ευρώπη. 





   Η μεγαλοπρέπεια του θεατρικού αυτού έργου συμπληρώνεται και με την εξαιρετική μουσική επένδυση του Έντβαρντ Γκριγκ  ( Edvard Grieg ) , ο οποίος κατόπιν λεπτομερών εντολών του Ίψεν , συνέθεσε ένα από τα σπουδαιότερα έργα του. 



Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Αριστεία και Τόλμη.

   

   Η δυσφήμηση προσωπικοτήτων, η δαιμονοποίηση της Πίστεως και των Ιδεών τους, η κατασυκοφάντηση και υποτίμηση του έργου τους καθώς  και η διαστρέβλωση της αλήθειας όχι μόνο ως προς τις προθέσεις, αλλά και την απτή ιστορική πραγματικότητα, απετέλεσαν πάγιες τακτικές των νικητών του Β’ Π.Π.
    Μία τέτοια πολεμική, τόσο εν ζωή όσο και μετά τον θάνατό του, δέχτηκε ο Reinhard Tristan Eugen Heydrich. Μία εξόχως Ευγενική σπορά της Γερμανικής φυλής, μία προσωπικότητα την οποία επ’ ουδενί  δεν δύναται να αψηφήσει κάθε υγιής επαναστατική ψυχοσύνθεση η οποία αγωνία να κρατά ψηλά το λάβαρο ενός πολέμου ενάντια στον αφανισμό και τον εξευτελισμό της Ευρώπης. Πόσους συμβολισμούς, αλλά και πόσες ενσαρκώσεις αυτών δυνάμεθα να διακρίνουμε πίσω από τον βίο του. Το όνομά του, γεννημένο από τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του πατέρα του ( Reinhard από την όπερα του πατέρα του Amen ), τον βαγκνερισμό του τελευταίου (Tristan) , αλλά και το σεβασμό στους προγόνους της οικογενείας ( Eugen από τον παππού του).  Από μικρός επέδειξε μέσα από τον συγκερασμό προδιαθέσεως και περιβάλλοντος  τις ικανότητές του στο σχολείο, την μουσική και την άθληση. Εξαίρετος βιολιστής, κολυμβητής, αλλά ακόμη καλύτερος ξιφομάχος. Ένας νέος φέρελπις , μεγαλωμένος σε μία εθνικιστικών φρονημάτων οικογένεια,  ο οποίος ακολούθησε τον δρόμο της πάλης. Συμμετείχε σε πρώιμες ομάδες Freikorps καθώς και σε άλλες πατριωτικές ομάδες. Ακολουθεί η εγγραφή του στο Ναυτικό και μία δεκαετής πορεία ως αξιωματικός  η οποία διακόπτεται κατόπιν αποπομπής του από τον Erich Roeder εξ αφορμής μίας ερωτικής περιπέτειας του νεαρού Heydrich.
   Το 1931 εντάσσεται στο NSDAP και ξεκινά μία μαχητική περίοδος προσφοράς μα και ανελίξεώς του στα SS. Πρωτεργάτης της SD ( Υπηρεσία Ασφαλείας ) και της GESTAPO (μυστική αστυνομία πόλεων) κατόρθωσε μέσω των χαρισμάτων του , αλλά και της εργατικότητάς του να κεντρίσει το ενδιαφέρον και να κερδίσει τον σεβασμό του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ. Η θέση του ως επίτροπος στην Μοραβία – Βοημία τον Σεπτέμβριο του  1941 υπήρξε η απαρχή του τέλους του. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρεθεί τρόπος να ξεσπάσει το μένος των Βρετανών προς μία προσωπικότητα η οποία κατόρθωσε να ενσωματώσει στο νέο όραμα για την Ευρώπη τον Τσέχικο λαό. Πόσο μάλιστα όταν αυτή η προσωπικότητα προοριζόταν να μεταβεί και να αναλάβει επίτροπος στην Γαλλία. Μία αντίστοιχη υγιής και αποτελεσματική σύμπραξη μεταξύ Γερμανών και Γάλλων, θα αποτελούσε πιθανότατα ταφόπλακα για το μέλλον του καπιταλιστικού και κομμουνιστικού κόσμου. Κυκλοφορώντας στην Πράγα δίχως καν προσωπική ασφάλεια, με Τσέχους και Γερμανούς εργάτες των περιοχών αυτών  να τον θεωρούν ευεργέτη τους, το επίπεδο προσωπικής ασφαλείας για έναν άνθρωπο ο οποίος είχε συντελέσει στην οργάνωση της ασφάλειας όλου του Τρίτου Ράιχ , ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Η ίδια του η ηρωική  φύση ήταν αυτή η οποία τον οδηγούσε σε αυτό τον δρόμο, ο οποίος αποδείχτηκε, εν τέλει, μοιραίος. Στις  27 Μαΐου του 1942 ο Reinhard Heydrich διέρχεται με το αμάξι του από ενέδρα  εντεταλμένων του Λονδίνου  Τσέχων οι οποίοι ανοίγουν πυρ. Ανταποδίδοντας τα πυρά και τρέποντας σε φυγή τους υπηρέτες του Τσώρτσιλ κατέρρευσε από την αιμορραγία. Εξέπνευσε στις 4 Ιουνίου στα 38 του χρόνια. Υπήρξε ο μόνος ο οποίος μπορούσε να διαδεχτεί τον Αδόλφο Χίτλερ , για αυτό κατόρθωσε να πλήξει τόσο καίρια τον εχθρό, όχι φυσικά όπως η προπαγάνδα των νικητών επιθυμεί ψευδολογώντας να διαδώσει, μα ηθικά. Υπήρξε το νέο Ήθος , υπήρξε το νέο Πρότυπο. Ζωής, μα και Θανάτου.


Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Φυλή και Ηγέτης

Αυτός είναι ο λόγος, που για εμάς, η επιστροφή στην φυλή δεν μπορεί να σημαίνει απλώς μία επιστροφή στο αίμα – ιδίως σε αυτούς τους σχεδόν σκοτεινούς καιρούς, κατά τους οποίους έχουν λάβει χώρα σχεδόν ανεπανόρθωτες μείξεις. Θα πρέπει να σημαίνει επιστροφή στο πνεύμα της φυλής όχι υπό μία τοτεμική έννοια, αλλά υπό μία αριστοκρατική έννοια, το οποίο σημαίνει εν σχέσει με το αρχικό μικρόβιο της “μορφής μας”, του πολιτισμού μας.

Αν επομένως καταφάσκουμε την επιστροφή στην φυλή και την επιστροφή στην παράδοση, η ιδέα ωστόσο του Ηγέτου παραμένει στο επίκεντρο της συλλήψεώς μας. Μέσα στην ηλιακή ατομικότητά τους, οι Ηγέτες αντιπροσωπεύουν για εμάς τις απτές και ενεργές εκδηλώσεις του πνεύματος ως φυλή και της φυλής ως πνεύμα· είναι αναζωογονήσεις της αρχεγόνου ιδέας, κοιμώμενες στα βάθη του αίματος ως θεμέλια της “μορφής”, νικηφόρες επί του χάους και της ζωώδους φύσεως, οι οποίες φέρονται ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως, in potentia ή in actu εξ όλων των μελών του λαού, τα οποία δεν είναι εκφυλισμένα. Οι Ηγέτες αποκαθιστούν την ενδόμυχη ένταση , και αφυπνίζουν τα “θεϊκά” συστατικά, ενός μετασχηματισμένου αίματος. Εξ αυτού και η μαγεία μίας εξουσίας στην οποία δεν υπάρχει τίποτε το βίαιο και τυραννικό , αλλά μάλλον κάτι το βασιλικό· η μαγεία μίας δράσεως “δια της παρουσίας”, μίας αδαμάστου “δράσεως δίχως δράση”, wei-wu -wei κατά το κινεζικό ρητό. Εδώ βρίσκεται το μονοπάτι προς την αναγέννηση. Οι πολλαπλές δυνάμεις μίας φυλής, οι οποίες μοιραίως οδηγούνται στην αλλοίωση και στην διάλυση αν αποστερηθούν αυτήν την ενδόμυχη υποστήριξη και αφεθούν στην επιρροή υλικών, εθνικών και ακόμη και πολιτικών καταστάσεων, υπό τον στενό ορισμό, ξαναβρίσκουν εδώ ένα ισχυρό και ζων σημείο ενότητος και συμμετέχουν σε μία ανώτερη πραγματικότητα, κατά τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει και όταν σε ένα ζωικό σώμα εμφυσηθεί ψυχή. 


Julius Evola, Heidnischer Imperialismus (1933)

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Παύλος Καρρέρ

Ο Παύλος Καρρέρ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσουργούς  του 19ου αιώνα.  Γεννημένος το 1829 στην Ζάκυνθο, όπου και απεβίωσε το 1896,  σπούδασε και εργάστηκε ως μουσικός σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μεταξύ άλλων, σπούδασε μουσική στην Αγγλία, την Ζάκυνθο, την Κέρκυρα και το Μιλάνο, όπου περί το 1850 παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο θέατρο Carcano οι δύο σωζόμενες όπερές του Dante e Bice (Beatrice) και Isabella dAspeno La Rediviva. Υπάρχουν αναφορές πως ενόσω βρισκόταν στην Κέρκυρα υπήρξε μαθητής του Μάντζαρου. Έγραψε πολλά τραγούδια, λειτουργική και οργανική μουσική, μουσική δωματίου, μα κυρίως έμεινε στην ιστορία για τις όπερές του, πολλές από τις οποίες δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί. Ο Παύλος Καρρέρ υπήρξε μία προσωπικότητα η οποία όχι απλώς εμπνεύστηκε από το Ελληνικό στοιχείο, αλλά έθεσε τις βάσεις θεμελιώσεως μία εθνικής μουσικής. Αντλώντας έμπνευση και θεματολογία από διάφορες εποποιίες της φυλής μας, κατόρθωσε να αναδείξει το Ελληνικό στοιχείο.  Όντας αναγκασμένος αρχικά να γράφει τις όπερές του στα Ιταλικά, ελλείψει Ελλήνων λυρικών τραγουδιστών, δεν αμελούσε να μεταφράζει τα έργα του και στην γλώσσας μας έως ότου συνέθεσε αμιγώς Ελληνικά μελοδράματα. Έργα του βρίσκονται διασκορπισμένα σε μουσεία και ιδρύματα της Ελλάδος και της Ιταλίας, ενώ αρκετά χειρόγραφά του έχουν καταστραφεί.


 Οι όπερες του : 

  1. Ντάντε ε Μπίτσε (Δάντης και Βεατρίκη)
  2. Ισαμπέλλα ντ’ Ασπένο (Ισαβέλλα του Άσπεν)
  3. Ρεντιβίβα (Η αναζήσασα)
  4. Μάρκος Μπότσαρης
  5. Φιόρ ντι Μαρία
  6. Η Κυρά-Φροσύνη
  7. Δέσπω η ηρωίς του Σουλίου
  8. Μαρία Αντωνιέττα (Μαρία Αντουανέττα)
  9. Μαραθών – Σαλαμίς