Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Το τραγούδι των Θεών



 Μονάχα από τις κορυφές, μονάχα από εκεί μπορούμε να σε χαιρετούμε. Μήτε στα κακοστριμωγμένα μαρμάρινα κελιά κάποιου στρέμματος ανάμεσα στην οχλοβοή και το χρήμα, μήτε στα λόγια που θα ψάλλει κατόπιν αμοιβής κάποιος επαγγελματίας υποκριτής. Μονάχα εκεί, όπου το βουητό του αγέρα, αυτό και μόνο αυτό, ακούγεται σαν τραγούδι των Θεών για όσους με μόχθο και θυσίες αφιέρωσαν τον βίο τους στον δρόμο της Αρετής. Εκεί ανήκεις Κώστα και εκεί αξίζει να σε αναζητεί η γενιά που ακολουθεί.
Πολλοί άνθρωποι παραπονιόμαστε, μεμψιμοιρούμε ή λυγίζουμε στον δρόμο της ζωής δίχως να αντικρίζουμε αυτούς οι οποίοι σιωπηλά και ηρωικά, δίχως ίχνος αδυναμίας, δίχως λέξη παραπόνου διαβαίνουν τον δρόμο του θανάτου. Όσοι ζήσαμε τον δρόμο σου αυτό, το καθαρότερο αίμα σου και οι λιγοστοί συναγωνιστές σου, θερμανθήκαμε από τις τελευταίες ακτίνες ενός Ήλιου βυθιζόμενου αργά αργά στον ωκεανό των ηρώων της φυλής μας. Το κύκνειο άσμα σου δεν είχε λέξεις, μήτε καν επιθυμίες. Είχε μονάχα την θέρμη αυτών των ακτινών. Μιας παρακαταθήκης ανυπολογίστου αξίας, μιας  κρυστάλλινης εμπειρίας.
Σε έναν κόσμο παρασυρμένο από τον κατακλυσμό της παρακμής, του τέλους ενός ακόμη κύκλου, αφουγκράστηκες αυτό το κάλεσμα των λύκων για την άνοδο σε πεδία ψηλότερα από τον οχετό και τον αφανισμό. Εκεί όπου ανηφορίζοντας οι παλαιοί σου πρόγονοι στην ιερή γη του Παρνασσού έχτισαν την λυκώρεια. Μας έδειξες πως κραυγάζει ακόμη η κορυφή, και κάθε κορυφή στην Πατρίδα μας να ανηφορίσουμε. Κραυγάζουν οι λύκοι, πληγωμένοι και κυνηγημένοι, για να μας δείξουν ακόμη τα μονοπάτια αυτά του Αγώνα τα οποία θα μας οδηγήσουν ψηλότερα. Κραυγάζουμε και εμείς σε αυτούς που πιστεύουμε να μην ανεβούμε μόνοι,  για να καταφέρουμε να χτίσουμε την νέα αυτή πόλη που θα μας σώσει από τον όλεθρο…
Μονάχα στις κορυφές, μονάχα εκεί θα ήταν δυνατόν δύο χρόνια τώρα, δέκα χρόνια μετά, εκατό στο μέλλον να γίνεις τραγούδι των Θεών στο Αυγουστιάτικο θρόισμα, το τραγούδι των νεκρών μας Συναγωνιστών. 
Σε χαιρετούμε και φέτος Κώστα Μπαϊκούση, με μερικούς στίχους του Αρχηγού μας και με μία υπόσχεση Φωτός και Φωτιάς…
«Μάταια και σύ δεν έχεις
σύντροφέ μας σκοτωθή·
τον Αμάραντο οι θυσίες
ανεβάζουν νικητή.
Η σκιά σου συντροφεύει
κάθε αγώνα μας ιερό
ώσπου το αίμα μας ρυάκι
να γενή και μάς πηχτό.
Οι λαγκαδιές της Θεσσαλίας
Του Μυστρά μας το καστρί
κι οι κορφούλες του Ολύμπου
αυτά ας έχουνε ζωή
Και το Αίμα μας Αιώνιο
και νεκρό είναι Ζωντανό
λάμπει καίει κι αφυπνίζει
νιότη όλο και παλμό!
Κι οι παλμοί είναι του παιάνος
κι η λαμπράδα του Αητού
και ο ύπνος που ταράσσει
του καλοθρεμμένου αστού.»
Ώς του Ήλιου οι ροδακτίνες
εμηνύσαν την Αυγή
στην φωτιά ξαναχυμήξαν
με μια πίστη και μια ορμή!


Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Καίτη Αργυροπούλου


Σπανίως στην Πατρίδα μας τιμούμε ουσιωδώς Έλληνες ή Ελληνίδες οι οποίοι προσέφεραν έργο αγνό και αειφόρο, έκφραση ευγενικών ψυχοσυνθέσεων μα και παραδείγματα αληθούς αφοσιώσεως και δημιουργικότητος. Μία τέτοια Ελληνίδα υπήρξε και η Καίτη Αργυροπούλου, η γυναίκα η οποία αφοσιώθηκε στην ανάπλαση του δάσους του Υμηττού καθώς και στην αναστήλωση της ιστορικής βυζαντινής Μονής της Καισαριανής.
Γεννημένη στην Αίγυπτο από οικογένεια καταγόμενη από το Πήλιο, σπούδασε Λατινικά και ξένες γλώσσες στην Αγγλία τα χρόνια του Α’ Π.Π.  Επιστρέφοντας στην Ελλάδα γνωρίζει τον σύζυγό της Αλέξανδρο Αργυρόπουλο –γνωστό πρέσβη-  με τον οποίο θα φύγει προς την Ανατολή και έπειτα στις Η.Π.Α. κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π. Κατά την επιστροφή της στην Ελλάδα την δεκαετία του 1960 επισκέπτεται τον Υμηττό και συγκλονίζεται από την ερειπωμένη και γκρεμισμένη ιστορική Μονή καθώς και την οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόταν το δάσος. Τότε αποφασίζει να αφοσιωθεί σε αυτό καθώς και στην αναστήλωση της μονής έχοντας στο μεσοδιάστημα σπουδάσει συντήρηση έργων τέχνης. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Υμηττός γεμίζει δέντρα, ζωή, φυτά, λίμνες και η Κ. Αργυροπούλου αποτελεί μία από τις πρώτες προσωπικότητες στην Ελλάδα η οποία όχι μόνο ευαισθητοποιείται για περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά αφοσιώνεται σε όλη της την ζωή στο Ιερό αυτό έργο.  Δυστυχώς, η ύστατη επιθυμία της να ταφεί στο δάσος δεν έγινε δεκτή από το κατεστημένο της εποχής. Αποτέλεσμα της δράσεως και του παραδείγματός της υπήρξε πληθώρα συγγραφικού έργου,  η δημιουργία και η δράση της Φιλοδασικής Ένωσης Αθηνών, μα κυρίως ο σημερινός βοτανικός κήπος και το αισθητικό δάσος της Καισαριανής το οποίο συνιστά ένα καθημερινό ψυχικό και φυσικό καταφύγιο ηρεμίας , εκγυμνάσεως και αναζωογονήσεως για όσους  καθημερινώς μάχονται στο χάος των αστικών τσιμεντένιων χαραδρών της πρωτευούσης.

Παραδείγματα σαν αυτό, δεν τα τιμούμε μήτε σε κοσμικές εκδηλώσεις, μήτε τα ομαδοποιούμε στον οχετό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της εποχής, εκμηδενίζοντάς τα. Αντλούμε αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία χρίζουν θαυμασμού, σεβόμενοι την αφοσίωση και το έργο μιας αξιοθαύμαστης Ελληνίδος παραδειγματίζοντάς μας παράλληλα στον δικό μας Αγώνα. 

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Μερικές παρατηρήσεις επί της ινδοευρωπαϊκής κοινωνικής οργανώσεως και θρησκείας

Μετάφραση αποσπάσματος από το άρθρο του Edgar Charles Polomé “Indoeuropean Culture, with Special Attention to Religion”


"Η Ινδοευρωπαϊκή κοινωνία, από όσο μπορούμε να κρίνουμε, ήταν συγγενική εξ αρρενογονίας και εθνοκεντρική, με την βασική μονάδα της να είναι η πατριαρχική, πατρογραμμική και ουσιαστικώς πατρο-τοπική* εκτεταμένη οικογένεια. Το σόι ήταν το θεμέλιο της ομόκεντρης δομής της, ομαδοποιόντας τις οικογένειες σε γένη που διεκδικούσαν καταγωγή από έναν κοινό πρόγονο και τα γένη σε φυλές που υποθετικώς έλκυαν την καταγωγή τους από κάποιον επώνυμο ιδρυτή. Η εθνική αλληλεγγύη εκδηλωνόταν ιδιαιτέρως στην αντίθεση με τους ξένους... Εντός της ομάδος του, με τους γνωστούς και συγγενείς του, ο Ινδοευρωπαίος είναι ασφαλής˙ εκτός ενεδρεύουν οι κίνδυνοι. Εντός της οικογενείας του, του γένους του, της φυλής του απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια που προσήκουν σε ελεύθερα μέλη της κοινότητος [...]

Έχει υποτεθεί εδώ και καιρό ότι οι παλαιότερες θρησκευτικές τους συλλήψεις συσχετίζονταν με την φύση και τον κόσμο – ο υπέρτατος Θεός όντας ο Πατέρας Ουρανός (Βεδικά Dyaus pita, Ελληνικά Ζευς Πατήρ, Λατινικά Juppiter κτλ.), του οποίου οι κύριες λειτουργίες ήταν η κυριαρχία και η δημιουργικότητα, η τελευταία ούσα εκδηλούμενη σε αμφότερες την κοσμογονία και την πατρότητα σε θεϊκές και ανθρώπινες γενεαλογίες [...]

Οι Ινδοευρωπαίοι πρέπει να είχαν επεξεργαστεί μία εκτεταμένη μυθολογία˙ η παράδοσή τους μεταδιδόταν προφορικώς και αφού κάποιοι από αυτούς απέκτησαν την ικανότητα της γραφής, διατηρήθηκε ένα ταμπού ενάντια στην καταγραφή των θρησκευτικών τους παραδόσεων. Οι θεοί τους βρίσκονταν κοντά τους, ωστόσο η στάση τους απέναντί τους ήταν αμφίσημη, χαρακτηριζόμενη από 1) δέος και 2) εμπιστοσύνη με μία ορισμένη χροιά οικειότητος. Ο θρησκευτικός φόβος εμπνεόταν από την ιερότητά τους και η συνεσταλμένη στάση των Ινδοευρωπαίων μεταφραζόταν στην ευλάβειά τους μέσω ενός συστήματος απαγορεύσεων. Καθώς όμως οι θεοί ήταν προσβάσιμοι και ενδιαφέρονταν για τις ανθρώπινες υποθέσεις, οι Ινδοευρωπαίοι τους σέβονταν για αυτό, ενώ τους παρείχαν την πλήρη εμπιστοσύνη τους, δείχνοντας τα αισθήματα πίστης και θαυμασμού για τις θεότητές τους στις προσευχές τους, τις προσφορές τους και ολόκληρη την λατρεία τους.”

* Το ζεύγος δηλαδή κατοικεί μετά τον γάμο του στην κατοικία ή στην περιοχή κατοικίας των γονέων του συζύγου (σημείωση ιστολογίου)

Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος