Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Χειμερινή Τροπή

 Κοίτα σύντροφε, σήκω και κοίτα καλά αυτή την απόλυτη, μεγάλη νύχτα. Νιώσε τον κρύο αγέρα , τις λάσπες και το νερό στο κορμί σου. Δίχως άλλο, μία ανάβαση είναι και όλη σου τούτη η ζωή. Κοίτα καλά τα αστέρια, ταξίδεψε ανάμεσά τους και θυμήσου...
Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές της αβύσσου. Το μούδιασμα στον ουρανίσκο και μία απροσδιόριστη αναβλύζουσα γεύση. Τα πόδια σου να αλαφραίνουν, οι μύες στο σβέρκο σου να συστέλλονται και ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα σου. Σκέψεις συμπυκνωμένες και βουβές σκηνές. Δευτερόλεπτα συμβαλλουσών ρωγμών. Τα ένστικτά σου οριοθέτησε η αξιοπρέπεια. Και μετά; Θυμάσαι; Το γέλιο μας.
Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές της υπερβάσεως. Μέρες, βδομάδες, μήνες ατελείωτης κοπώσεως. Μηχανικά προσανατολισμένοι προορισμοί για την επιβίωση. Δεν δέχτηκες τη συμμετοχή στο «μαραθώνιο» ξεδιαντροπιάς αυτού του λαού γύρω σου. Το πείσμα σου σε οδηγεί στον ανηφορικό δρόμο της επικρατήσεως. Ξέρεις πως ισορροπία δεν υπάρχει. Αν μείνεις στάσιμος , θα πέσεις. Επιτίθεσαι για να υπάρχεις. Ίσως να μην  αντέξεις. Από πολύ νωρίς βρέθηκες στα σύνορα. Αλλά επέστρεψες,  και τότε πάλι εκείνο το γέλιο απλώθηκε στα χείλη μας.
Θυμήσου όλους αυτούς που είδες να απομακρύνονται. Όλους αυτούς που στραφήκαν ολόψυχα στα αστικά τους όνειρα. Να κλείνονται στις προσωπικές τους επιδιώξεις και να δρομολογούν την «ζωή» τους, διατηρώντας κάποιες δικαιολογίες υπάρξεως ακόμη. Αυτοί που τόσο κατέκριναν το «εγώ», εν τέλει έστρεφαν τα πάντα προς την ικανοποίηση μονάχα αυτού. Ο χρόνος , αυτός ο οξυδερκέστερος παρατηρητής όλων, ξέρασε τις όποιες μας αυταπάτες περί «συντροφικότητος». Και τότε, πάλι ένα χαμόγελο συνόδευε την κουβέντα μας.
Θυμήσου όλους αυτούς που επέλεξαν τον άλλο δρόμο. Τον «πολιτικό», τον «σοβαρό», τον «αποτελεσματικό». Πόσο εύκολα παρασύρθηκαν στα πελάγη  της σιχαμένης αυτής δημοκρατίας. Πόσο εύκολα θαμπώθηκαν από τα φώτα της, πόσο εύκολα πλανήθηκαν από τα ψέμματά της. Και πόσο εύκολα κατακρημνίζονται στα βάραθρα για τα οποία αυτή μας έχει προορισμένους. Μα κάθε φορά που βλέπεις την απόκλιση, κάθε φορά στρέφεσαι ακόμη πιο παθιασμένα στον δικό σου δρόμο. Τον δρόμο της αμετανόητης Πίστεως και ακλόνητης αγωνιστικότητος . Λίγοι. Λίγοι θα ακολουθήσουν στο κρύο. Λίγοι θα βιώσουν εκείνον τον καθημερινό έγκλειστο ο οποίος γνωρίζοντας τα ισόβια δεσμά του αγωνιά κάθε μέρα για την πνευματική και σωματική του εγρήγορση, πιστεύοντας στην Νίκη. Λίγοι θα μείνουν, διάσπαρτοι και μονάχοι πολλές φορές, μα πιστοί. Και κάθε φορά που θα διακρίνεις έστω και έναν να συνεχίζει απλώνεται πάλι το χαμόγελο στο ταλαιπωρημένο σου πρόσωπο.
Θυμήσου όλα αυτά τα αδιέξοδα της καθημερινότητος, τον πόνο στο κορμί σου, τις προδοσίες που κατέκαψαν την ψυχή σου, τις φωνές των εχθρών, τις εντολές των πραιτοριανών καθώς σε στήνουν στον τοίχο, τις αποφάσεις των δικαστών καθώς ακολουθούν τις εντολές τους, την σιωπή σου για τόσα και τόσα… Θυμήσου τα σκοτεινότερα στενά της πόλης σου , την επιτάχυνση που σε έσωσε, την αναμονή για κάποιο κάλεσμα την  άλλη μέρα, τα χέρια που σε σήκωναν καθώς ξανάπεφτες, τα λόγια που προσπαθούσαν να σε σκληρύνουν όταν αδυναμίες κατέκλυζαν τον νου σου. Θυμήσου το χαμόγελό σου για όλα αυτά που με λέξεις δεν έχουν ειπωθεί, για όλα αυτά  που μείναν για πάντα εκεί που γίναν…
Θυμήσου Σύντροφε, αυτή την νύχτα, όλο αυτό το σκοτάδι… Φέρε το στο νου σου, άσε να κατακλύσει τον χώρο που του ανήκει, επέτρεψέ του να γεννήσει ότι κυοφορεί. Ίσως δάκρυα, ίσως πόνο, ίσως οργή, ίσως μίσος. Άστο να διδάξει όλα αυτά που πλέον έχει γνωρίσει. Και αφουγκράσου με προσοχή τις συμβουλές του.
Σε λίγα λεπτά ο Ήλιος θα ανατείλει. Ο ηρωισμός σου αυτή την νύχτα έγκειται μονάχα στο να κατορθώσεις να επιτρέψεις στις ακτίνες του να κατακάψουν όλο αυτό το δικό σου σκοτάδι. Ο πυρπολημένος ορίζοντας ας αφήσει πίσω του μονάχα τέφρα. Πρέπει να σταθείς ολόρθος. Να μετατρέψεις σε φωτιά την απλή θέρμη.
Γιατί το χαμόγελο σου αυτό στα σκοτάδια του παρελθόντος σου, ένα αιώνιο χαμόγελο θυμίζει. Ακολούθα τα μονοπάτια αυτών που άξιζε να το φέρουν, κατόρθωσαν να το ενσαρκώσουν.
Αύριο, κάποιοι άλλοι σύντροφοί μας αγκομαχούν σε εξορίες. Άλλοι λυγίζουν στις διώξεις, άλλοι γονατίζουν στην μάχη της επιβιώσεως. Κάποιοι στέκουν κυνηγημένοι και άλλοι αναζητούν το χέρι να τους σηκώσει από τα χτυπήματα των εχθρών. Μην κοιτάς πίσω, ο χρόνος χαρίζει απλόχερα την περιφρόνησή μας σε όλο αυτό το σκοτάδι. Κοίτα εκείνους, κοίτα ψηλά, προς τις κορυφές.  Τον βίο μας ολάκερο, όσα αγαπήσαμε ή μισήσαμε, όλες μας οι θυσίες και οι χαρές, όλοι μας οι στόχοι και τα όνειρα, όπλα τα έχουμε μετατρέψει για την ανάβαση αυτή. Το ξέρεις καλά πως αυτός είναι ο δρόμος μας,  αυτός είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός μας…


Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Η έκκληση

   
  Παρακάτω παρατίθεται ένα απόσπασμα από το έργο του Γάλλου ψυχολόγου Paul Diel (1/07/1893-5/01/1972), γνωστού για την μελέτη του επάνω σε θέματα  καταγωγής kau;vw και για την ανάπτυξη ιδιαίτερα της μεθόδου της ενδοσκοπικής αναλύσεως και της ψυχολογίας των κινήτρων. Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από το έργο του "LE SYMBOLISME DANS LAS MYTHOLOGIE GRECQUE" - "Ο Συμβολισμός στην Ελληνική Μυθολογία".
Ο συγγραφέας πραγματοποιεί μία ερμηνεία διάφορων μύθων της αρχαίας Ελλάδος τους οποίους και κατατάσσει σε δύο μεγάλες ενότητες: α) Ο αγώνας ενάντια στην έξαρση, β) Ο αγώνας ενάντια στην αποπνευματοποίηση - από την οπτική της ψυχολογίας, κάνοντας όμως την τελευταία εύκολα αναγνώσιμη από εκείνον που δεν έχει κάποια σχέση με το αντικείμενο. Στην εν λόγω δημοσίευση επιλέχθηκε ένα απόσπασμα από τον μύθο του Περσέα (α ενότητα), στο οποίο όπως και σε ολόκληρο το έργο, ο συγγραφέας αποκαλύπτει  με επιστημονικούς όρους  ένα μέρος του απύθμενου βάθους της κοσμοθεάσεως και της μεταφυσικής αξίας της σκέψεως των προγόνων μας, καθώς και τον κεντρικό πυρήνα εκείνου του αρχέγονου κυττάρου το οποίο δύναται να προσεγγίσει την κοσμική και φυσική αλήθεια. Γράφει χαρακτηριστικά:
   
 (...)Κεντρικό θέμα στο μύθο του Περσέα είναι η δυσκολία να αντιμετωπίσει κανείς τη Μέδουσα : όποιος αντικρίζει το κεφάλι της Μέδουσας απολιθώνεται.
 Το ν’ αντικρίζεις τη Μέδουσα σημαίνει: να αναγνωρίζεις την ένοχη ματαιοδοξία σου, να αντιλαμβάνεσαι την ίδια σου την απωθημένη ενοχή, που για τίποτα στον κόσμο δεν θα ‘θελες να την ομολογήσεις, ούτε καν να την αντιμετωπίσεις. Η ένοχη ματαιοδοξία, ουσιαστική αδυναμία κάθε ανθρώπου, καθορίζεται λοιπόν με τον ακόλουθο τρόπο: είναι η μη-αρμονική έξαρση των πόθων (ενοχή), συνδεδεμένη με την ιδέα της τελειότητος (ματαιοδοξία), παρ’ όλη την νοσηρή έξαρση (ή παρ’ όλη την
νοσηρή αναστολή) των φυσικών πόθων(…).

 (..)Η Μέδουσα συμβολίζει τον φόβο, την απόγνωση σε σχέση με τον εαυτό μας, που κυριεύει την ματαιόδοξη ψυχή όταν σε στιγμές διαύγειας αντικρίζει θαρρετά τον εαυτό της απογυμνωμένο. Η χρεοκοπία αυτή της ματαιοδοξίας μπορεί να βιωθεί από τον κάθε άνθρωπο στις μεγάλες κρίσεις της ζωής τις ακολουθημένες από ήττες που οφείλονται στην αποτελμάτωση των πραγματικών αρετών του. Η Μέδουσα συμβολίζει την διεστραμμένη εικόνα του εαυτού μας, την εξημμένη φαντασία σε σχέση με τον εαυτό μας, την ενοχή σε έξαρση, την αμυδρά διακρινόμενη σε στιγμές όπου καταρρέει η ματαιοδοξία. Η απολιθωτική φρίκη που στις στιγμές αυτές κατακυριεύει την ψυχή, δεν είναι παρά το αντίστοιχο της ματαιοδοξίας: είναι η λύπη που μας προξενεί η κατάρρευσή της. Η τρομακτική αυτή λύπη, ξυπνά μέσα μας την τάση να ανασυγκροτήσουμε τη ματαιοδοξία. Η απολίθωση, επακόλουθο της φρίκης ( κεφάλι της Μέδουσας- παραμορφωτικός καθρέπτης), οφείλεται στην ανικανότητα να υπομείνει κανείς την αντικειμενικά την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό του. Μία και μόνη συμπεριφορά, ένα και μόνο όπλο, μπορεί να μας προστατέψει από τη Μέδουσα: το να αποφύγουμε να την κοιτάξουμε για να μην «μαρμαρώσουμε» από φρίκη και να αιχμαλωτίσουμε την εικόνα της στον καθρέπτη της αληθείας. Αυτό είναι ακριβώς το
όπλο που θα επιτρέψει στον Περσέα να νικήσει τη Βασίλισσα- Γοργόνα (...).

 (...)Ο ήρωας παρ’ όλες τις αρετές του που τον προστατεύουν από την υπερβολική φρίκη, δεν θα ‘ταν ποτέ δυνατό να θριαμβεύσει αν στην κρίσιμη στιγμή δεν του συμπαραστεκόταν το πνεύμα, αν – με συμβολικούς όρους – η θεότητα δεν του προμήθευε τα όπλα για τη μάχη. Και η Παλλάς Αθηνά, κόρη του Δία, είναι εκείνη που προσφέρει στον Περσέα τη συμβολική ασπίδα, τον καθρέπτη της αληθείας. Η Αθηνά είναι η θεά της πνευματικής μαχητικότητος, θεότητα της σοφίας και της αληθείας. Η σοφία, η μαχητική λατρεία της αληθείας, είναι όροι απαραίτητοι για να φτάσει κανείς στην αυτογνωσία και, κατά συνέπεια, στην αρμονία(...)

(...) Η ασπίδα είναι ο καθρέπτης όπου κάθε άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ακριβώς όπως είναι, και όχι όπως θα ’θελε ­­­­­­­­­­­­­­­– με την φαντασία του – να είναι. Βοηθούμενος από την Αθηνά, δηλαδή από την ίδια την μαχητική σοφία, ο Περσέας κατορθώνει να υπομείνει, να δει κατάματα την πραγματική εικόνα της Μέδουσας: την εικόνα της δικής του ένοχης ματαιοδοξίας.Ο Περσέας νικά και σκοτώνει την Μέδουσα.
 Αποκεφαλίζει το τέρας και παίρνει μαζί του το κεφάλι σαν τρόπαιο. Από το αίμα που ξεπηδά από το τραύμα αναδύονται ο Χρυσάωρ (το χρυσό σπαθί), σύμβολο της πνευματικοποιήσεως, και το φτερωτό άλογο, σύμβολο της εξιδανικεύσεως. Έτσι γεννιέται ο Πήγασος.Η διεστραμμένη φαντασία πρέπει να πεθάνει για να γεννηθούν οι δύο μορφές της δημιουργικής φαντασίας: η πνευματικότητα και το ύψος. Ο Πήγασος εικονίζει γενικά τη μεταρσίωση στις σφαίρες του ύψους(…).     

 (...) Αλλά το κρυφό νόημα του μύθου του Περσέα δεν εξαντλείται από τα συμβολικά επεισόδια της νίκης του πάνω ση Μέδουσα και της απελευθερώσεως του Πήγασου. Όρος της νίκης δεν είναι η πρόσκαιρη εξύψωση, αλλά η διατήρηση του ήρωα σε ένα σταθερό επίπεδο ανατάσεως. Ο θρίαμβος πάνω στην ματαιοδοξία εύκολα μεταμορφώνεται σε ματαιοδοξία θριάμβου. Αν πραγματικά ο Περσέας είχε φανταστεί πως κατανίκησε την ένοχη ματαιοδοξία, θα ΄πεφτε ακόμα πιο οριστικά θύμα της. Ο οριστικός θρίαμβος δεν μπορεί να αποκτηθεί με μία και μόνο νίκη, αλλά με τον ακούραστο αγώνα μιας ολόκληρης ζωής. Ο μύθος εκφράζει συμβολικά τον ουσιαστικό αυτόν όρο, λέγοντας πως έστω και ύστερα από το θάνατό της, η κεφαλή της Μέδουσας διατηρεί την μαγική της δύναμη, την απολιθωτική της σαγήνη(...). Το ότι ο Περσέας παίρνει μαζί του το κεφάλι της Μέδουσας σημαίνει λοιπόν πως ο ήρωας εξακολουθεί πάντα να αντιστέκεται θριαμβευτικά στην απολίθωση και πως υπερνικά ακατάπαυστα τον κίνδυνο, γιατί είναι ικανός να αντιμετωπίζει χωρίς εξαιρετική φρίκη την αλήθεια που δεν παύει να τον αφορά(...). Όπως και στην διάρκεια της συμβολικής του πάλης, ο ήρωας θα μπορέσει έτσι, στον αγώνα αυτόν που θα διαρκέσει ολόκληρη τη ζωή του, να αντιμετωπίσει την τερατόμορφη αλήθεια, χάρη στην προστασία του καθρέπτη των αρετών σε επαγρύπνηση, αρετών που συμβολίζονται από την «ασπίδα της Αθηνάς» (αφού η Αθηνά συμβολίζει την μαχητική αυτήν αρετή: την αγάπη για αλήθεια).
 Ο άθλος λοιπόν του Περσέα δεν είναι μόνο ότι σκότωσε και αποκεφάλισε την Μέδουσα, αλλά και ότι πήρε μαζί του και το κεφάλι της, και μπόρεσε να αντικρίσει αποτελεσματικά τη δική του αλήθεια, την τυχαία ενοχή του, χωρίς να την παραμορφώσει διαστρεβλωτικά, χωρίς να την απωθήσει, χωρίς να την μετατρέψει σε αποτελματωμένη ματαιοδοξία, σε απολίθωση.Το κεφάλι της Μέδουσας στα χέρια του Περσέα έχει μολοταύτα και μίαν άλλη σημασία, πολύ ευρύτερη, που δεν αφορά μονάχα τον ίδιο τον ήρωα αλλά και τους άλλους ανθρώπους- τον κόσμο ολόκληρο(...). 

(...)Αυτό που προτείνει στους ανθρώπους είναι ο αγώνας ενάντια στον ουσιαστικό κίνδυνο. Το κομμένο κεφάλι αποδείχνει πως η Μέδουσα δεν είναι αήττητη. Το κεφάλι που δείχνει ο Περσέας είναι η έκκληση στους ανθρώπους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, να καταπολεμήσουν και να υπερνικήσουν την αποκρουστική σαγήνη που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του: την τάση απωθήσεως της ενοχής, απωθήσεως κάθε ενδεχόμενου αισθήματος  ενοχής.Η νίκη του ήρωα πρέπει να αποδειχτεί γόνιμη και για άλλους, για τον κόσμο ολόκληρο. Ο Περσέας δεν είναι μόνον ο ήρωας- νικητής αλλά και ο ήρωας-σωτήρας του ελληνικού μύθου(…).

Επιλογή -Επιμέλεια : Προμηθέας