Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Αριμάσπεια

Τα Αριμάσπεια Έπη αποτελούν ένα χαμένο πλέον έργο του 7ου π.Χ. αιώνα το οποίο αποδίδεται στον ποιητή Αριστέα τον Προκοννήσιο και από το οποίο σήμερα σώζονται μόνο έξι στίχοι στο έργο του Λογγίνου «Περί Ύψους» και άλλοι έξι που μνημονεύει ο Τζέτζης στις «Χιλιάδες» του. Για τον Αριστέα ο Ηρόδοτος διασώζει την παράδοση σύμφωνα με την οποία πέθανε κατά την επίσκεψή του σε εργαστήριο καθαρισμού ρούχων, ο ιδιοκτήτης του οποίου έσπευσε να ενημερώσει τους συγγενείς του νεκρού. Κάποιος ταξιδιώτης από την Κύζικο διέψευσε την είδηση λέγοντας ότι είχε συνομιλήσει με τον Αριστέα καθώς ο τελευταίος κατευθυνόταν προς την Κύζικο. Οι συγγενείς του Αριστέα εξέτασαν το εργαστήριο αλλά δεν βρήκαν πουθενά το σώμα του· επτά χρόνια μετά ο Αριστέας επανεμφανίστηκε, συνέγραψε το έπος του και εξαφανίστηκε πάλι. Διακόσια σαράντα χρόνια μετά εμφανίστηκε στους κατοίκους του Μεταπόντιου στην Ιταλία παραγγέλνοντας ένα άγαλμα για τον ίδιο και την ανέγερση ενός ναού του Απόλλωνα.

Το έργο του χωριζόταν σε τρία βιβλία και όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος στο 4ο βιβλίο των Ιστοριών του (4.13.1), περιέγραφε το ταξίδι που έκανε εμπνεόμενος από τον Φοίβο στον Βορρά, στην χώρα των Ισσηδόνων πέρα από τους οποίους όπως διηγούταν ζούσαν διαδοχικά οι μονόφθαλμοι Αρίμασποι, οι Γρύπες οι οποίοι φυλούσαν τον χρυσό και τέλος οι Υπερβόρειοι,η χώρα τον οποίων έφτανε ως την θάλασσα. Σύμφωνα με τον Αριστέα (και όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος) όλοι οι παραπάνω λαοί, εκτός από τους Υπερβόρειους, πολεμούσαν συνεχώς μεταξύ τους · οι Ισσηδόνες εκδιώχθηκαν από την γη τους από τους Αρίμασπους, οι Σκύθες από τους Ισσηδόνες και οι Κιμμέριοι από τους Σκύθες. Αναφορά στον Αριστέα και στην πάλη μονόθφαλμων Αρίμασπων και Γρυπών για τον χρυσό γίνεται επίσης στα Αττικά και στα Ηλειακά (1.24.6 και 5.7.9) από τον Παυσανία όπως και από τους Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, Ιούλιο Πολυδεύκη και Aulus Gellius. Ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει τους Αρίμασπους μονόφθαλμους βασιζόμενος στις σκυθικές λέξεις arima (ένα) + spou (οφθαλμός), αν και σύγχρονοι ιστορικοί πιθανολογούν ότι προέρχεται από το πρώιμο ιρανικό ariama (αγάπη) + asp (άλογο) και ότι είναι αντίστοιχο του ελληνικού Φίλλιπος, περιγράφοντας κατά αυτόν τον τρόπο ένα βασικό χαρακτηριστικό των λαών της στέππας. Οι Ισσηδόνες τοποθετούνται από τον Ηρόδοτο ανατολικά της Σκυθίας και νοτίως των Μασσαγετών, ενώ ο Πτολεμαίος τοποθετεί τους εμπορικούς σταθμούς Issedon Scythica και Issedon Serica στο λεκανοπέδιο του Ταρίμ. Ορμώμενοι από την ετυμολογία του ονόματός τους κάποιοι επιστήμονες (Tadeusz Sulimirski και Dmitry Machinsky αντιστοίχως) συσχέτισαν τους Αρίμασπους με Σαρμάτες της άνω κοιλάδας του ποταμού Ίρτις στην δυτική Σιβηρία ή με αγαλματίδια που αποδίδονται σε λαούς των Πολιτισμών Afanasevo και Okunevo στην νότια Σιβηρία, οι οποίοι πιθανώς μιλούσαν τοχαρικές γλώσσες.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΦΥΛΗ ΩΣ ΓΕΝΝΗΤΩΡ ΗΓΕΤΩΝ ( Β' ΜΕΡΟΣ )


ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Στην Γερμανία η πιο σοβαρή και συμπαγής προσπάθεια να ιδρυθεί μία τέτοια ελίτ συνίσταται στο προαναφερθέν σώμα των S.S. Είναι ενδιαφέρον το ότι ο Χάινριχ Χίμλερ, επικεφαλής αυτού του σώματος το οποίο δύναται να αποκληθεί και «Φρουρά και Τάγμα της Εθνικοσοσιαλιστικής Επαναστάσεως», είναι ταυτόχρονα και επικεφαλής της Μυστικής Κρατικής Αστυνομίας (Gestapo) και ότι άλλοι αξιωματικοί υπό τις διαταγές του έχουν παρόμοιες θέσεις. Σημειωτέον ο Χίμλερ και όλο το Σώμα του είναι υπόλογοι απευθείας και αποκλειστικά στον Χίτλερ. Αυτό που αντλούμε από αυτά τα στοιχεία, είναι η αναγκαιότητα να προχωρήσει η αντίληψη περί «αστυνομίας» πέρα από το στενό πλαίσιο που χαρακτήριζε το παλιό δημοκρατικό και θετικιστικό Κράτος, όπου η αστυνομία είχε να αντιμετωπίσει απλώς παραβάτες και στην χειρότερη περίπτωση ανατρεπτικούς υπό την πιο στενή και άμεση έννοια της λέξεως. Το νέο ολοκληρωτικό Κράτος αποτελεί έναν οργανισμό, ο οποίος πρέπει όχι μόνο να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια σε πραγματικές πληγές, αλλά επίσης ενάντια σε κάθε ύπουλη διείσδυση, ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να τον αποδυναμώσει και να διευκολύνει την δράση μικροβίων και τοξινών. Αυτό που χρειάζεται, ως προς αυτήν την άποψη, είναι μία δράση η οποία δεν είναι απλώς αμυντική, αλλά επίσης προληπτική και αντεπιθετική. Στο πλαίσιο αυτό οι αποστολές που γίνονται εμφανείς δεν έχουν να κάνουν τόσο με κάποια παράγραφο του ποινικού ή άλλου κώδικα. Μάλλον απαιτούν μία επιδέξια δράση επίβλεψης και προστασίας η οποία θεωρεί το ηθικό και το πνευματικό ως πολύ σημαντικά και έχει την φύση μίας Ιεράς Εξετάσεως υπό την καλύτερη έννοια, περισσότερο από ότι έχει την φύση της «αστυνομίας», εξαιτίας της επιγνώσεως ότι η αληθινή δύναμη της επαναστάσεως έγκειται στο όραμα του κόσμου και στις μεγάλες θεμελιώδεις ιδέες της και επίσης της επιγνώσεως ότι η αλλοίωσή ή η αποδυνάμωσή τους θα ανήγγειλε μίαν αναπόδραστη παρακμή του κομματικού-πολιτικού οργανισμού υπό την στενή έννοια του όρου. Σε αυτό το πεδίο επίσης, είναι εμφανές ότι τίποτε δεν θα ήταν πιο θανατηφόρο και αναποτελεσματικό από την γραφειοκρατία, τίποτε δεν θα ήταν πιο ουσιαστικό από μία λεπτή ευαισθησία, μία φυλετική ευαισθησία, ένα ένστικτο ικανό να αναπτυχθεί ακόμη και σε περιοχές που συνορεύουν με το απόκρυφο.

Αφού η προσοχή μας δικαίως επιστήθηκε στο έγγραφο που είναι γνωστό ως «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχει η πολυτέλεια της καθοιονδήποτε τρόπου υποεκτίμησης των δυσκολιών της αποστολής δημιουργίας στοιχείων, τα οποία τουλάχιστον μπορούν να είναι ίσα ως προς τις ικανότητές τους με τους μυστικούς ηγέτες της παγκόσμιας ανατροπής και τα οποία θα γνωρίζουν όλα τα μέσα τους. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μας αυτό, μπορούμε να δούμε ποια σημασία πρέπει να έχει η ιδέα μίας φυλετικής-πνευματικής ελίτ, ιδέα στην οποία αφιερώσαμε τις προηγούμενες σκέψεις μας. Καθώς εξελίσσεται θα μπορούσε να της επιτραπεί να αναπτυχθεί πέρα από το απλώς εθνικό πεδίο, πέρα ακόμη και από αυτό ενός οργανισμού όπως η περίφημη Υπηρεσία Πληροφοριών, εκτελώντας αποστολές οι οποίες καθώς είναι επί του παρόντος περιορισμένες στον εθνικό τομέα τους, παραμένουν μόνο δυνατότητες ακόμη και σε αυτά τα ίδια τα Εθνικοσοσιαλιστικά S.S. Κατά αυτόν τον τρόπο δηλαδή είναι δυνατό να οδηγηθούμε στην ιδέα ενός Στρατιωτικού Τάγματος, υπό την αρχαία, μεσαιωνική έννοια, το οποίο είναι επίσης πνευματικό και δομημένο έτσι ώστε να υπερασπίζεται την παράδοση και να επιτίθεται στον εχθρό σε όλες τις μορφές του, ορατές και αόρατες, οπουδήποτε βρίσκεται και οποιαδήποτε μεταμφίεση και αν προσλάβει, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική ακόμη και επιστημονική: εν ολίγοις το θετικό αντίστοιχο της αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει την παγκόσμια συνομωσία και το διεθνές ανατρεπτικό μετώπο.

Φυσιολογικά, πριν εισέλθουμε σε αυτό το στάδιο θα χρειαστεί μία μακρά περίοδος εκπαιδεύσεως, επιλογής και εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και κοινωνικής οργανώσεως της εν λόγω ελίτ. Σε αυτό το στάδιο, εντούτοις, το κυριότερο είναι να αποκτήσουμε επίγνωση των απαιτήσεων και να καταγράψουμε την εξής αρχή: να προχωρήσουμε πέρα από το γενικό, πολιτικό, προπαγανδιστικό, λαϊκιστικό στάδιο της φυλετικής επίγνωσης · να φτάσουμε στο εποικοδομητικό, σοβαρό, διαφοροποιητικό και επιμορφωτικό στάδιο εγκαθιδρύοντας κατάλληλους οργανισμούς και αναθέτοντας συγκεκριμένες ευθύνες σε εκείνους οι οποίοι κατέχουν ιστορική καλή τύχη και κατάλληλα προσόντα. Να προχωρήσουμέ πέρα από απλά λόγια και θεωρίες, σε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σχολή μελλοντικών ηγετών.

ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΒΟΛΑ



Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Herbert Draper

Βρετανός ζωγράφος (1863 - 1920) της Βικτωριανής περιόδου. Φοίτησε στην Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, όπου του απονεμείθηκε χρυσό μετάλλιο και μια υποτροφία για να ταξιδέψει· πέρασε αρκετό καιρό στην Ρώμη και στο Παρίσι. Από το 1887 μέχρι και τον θάνατό του εξέθετε κάθε χρόνο έργα του στην Βασική Ακαδημία, πότε όμως δεν αναγορεύτηκε σε συνεργάτη της.
Τα έργα του είναι εμπνευσμένα και απεικονίζουν θέματα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και της βρετανικής παραδόσεως με έναν ιδιαίτερο ατμοσφαιρικό αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο. Πολλά από τα έργα του περιέχουν το στοιχείο της θάλλασσας, είτε λόγω του μύθου που παρουσιάζουν είτε επειδή ο ίδιος ο Draper "έστησε" την σκηνή του πίνακά του στην θάλλασσα.


The Lament for Icarus


Clyties of the Mist


The golden Fleece


Ulysses and the Sirens


Lamia


Lancelot and Guinevere


The Water Nymph


The Sea Maiden


Day and the Dawnstar


The Gates of Dawn

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΦΥΛΗ ΩΣ ΓΕΝΝΗΤΩΡ ΗΓΕΤΩΝ ( Α' ΜΕΡΟΣ )


Το παρακάτω άρθρο του Βαρόνου Ιουλίου Έβολα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Regime Fascista τον Μάιο του 1939 υπό τον τίτλο «La Razza quale Costruttrice dei Capi».


Η ΦΥΛΗ ΩΣ ΓΕΝΝΗΤΩΡ ΗΓΕΤΩΝ

Στο προηγούμενο άρθρο μας στο Diorama αναρωτηθήκαμε για το αν εκτός από τις γενικές εφαρμογές της φυλετικής και εθνικής υγιεινής και φυσικά την υπεράσπιση της γενετικής κληρονομιάς μας ενάντια στην επιμειξία και τον υβριδισμό, το δόγμα της φυλής θα έπρεπε να περιοριστεί στο να είναι ένα ζήτημα «διδασκαλίας» ή αν στην χώρα μας θα έπρεπε αργά ή γρήγορα να γίνει η βάση μίας αληθινής «μορφώσεως»,με ειδικές αποστολές πνευματικής και πολιτικής φύσεως σχετικές με μία συγκεκριμένη φυλετική αριστοκρατία. Με άλλα λόγια πρέπει να εξεταστεί το αν, δεδομένων παρομοίων αναγκών, θα έπρεπε να επιχειρήσουμε στην πατρίδα μας σχέδια παρόμοια με αυτά του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού, ο οποίος παρότι αποτελεί πιο πρόσφατη εξέλιξη από τον Ιταλικό Φασισμό έχει προσλάβει ήδη συμπαγή μορφή, όπως η ίδρυση της Σχολής Αδόλφος Χίτλερ, των δοκίμων του Τάγματος του Όρντενσμπουργκ, των σωμάτων S.S. και των σχολών τους για ηγέτες, και της εθνικής Politische Hermehunganstante. Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα Γερμανικά ιδρύματα δείχνουν μία σαφή πρόθεση διενέργειας πολιτικής επιλογής, στην οποία οι φυλετικές προϋποθέσεις πρέπει να έχουν ένα θεμελιώδη ρόλο και την αξία μίας πραγματικής διαπλαστικής δυνάμεως.

Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΗΓΕΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Γενικώς πρέπει να αναγνωριστεί ότι το πρόβλημα της μελλοντικής άρχουσας τάξεως είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά για τα κινήματα παλινορθωτικής φύσεως: μπορεί να αναβληθεί κατά τα πρώτα στάδια του αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας και την εδραίωση ενάντια σε εξωτερικούς εχθρούς, σε μία δεύτερη φάση όμως πρέπει να αντιμετωπιστεί ώστε να διαιωνιστεί και να σταθεροποιηθεί εκείνος ο οργανισμός τον οποίον δημιούργησε η εκδήλωση των «ανδρών του πεπρωμένου».Μακράν από το να περιορισθεί στην ακαδημαϊκή σφαίρα ή να εξαντληθεί εντός πολιτισμικών ή προπαγανδιστικών μορφών, το δόγμα της φυλής θα πρέπει ως εκ τούτου να συνεισφέρει στην επίτευξη ενός τέτοιου σκοπού. Φυσικά εδώ είναι προαπαιτούμενο το γεγονός ότι, ένα τέτοιο δόγμα γίνεται αντιληπτό σφαιρικώς και ως εκ τούτου δεν είναι περιορισμένο στην ανθρωπολογική και βιολογική σφαίρα («φυλετισμός του πρώτου βαθμού»), αλλά θεωρεί την φυλή ως μία πραγματικότητα της ψυχής, του χαρακτήρος και του τρόπου ζωής και τελικά ως «όψη του κόσμου» και ως φυλή του πνεύματος («φυλετισμός του δεύτερου και τρίτου βαθμού»).

Κάθε είδους αδιάκριτη εθνική αλλοίωση είναι, αφενός συνέπεια μίας εκφυλισμένης εσωτερικής ευαισθησίας και της τυραννίας των υλιστικών, ατομικιστικών και συναισθηματικών απόψεων και αφετέρου η αιτία του περαιτέρω εκφυλισμού λαών και πολιτισμών · αυτό πρέπει να λαμβάνεται σταθερά υπ’ όψιν .Για αυτόν τον λόγο ακριβείς θεωρήσεις «φυλετισμού του πρώτου βαθμού» δεν θα έπρεπε να παραμεληθούν στην δημιουργία μιας νέας άρχουσας τάξεως και παρούσης της καταστάσεως, προπαντός στην Ιταλία, δεν είναι αδύνατο φυσικά χαρακτηριστικά ασυνήθιστα για μία δεδομένη φυλή να συνοδεύονται από ψυχικά χαρακτηριστικά ανήκοντα σε μία διαφορετική φυλή. Εντούτοις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η έρευνα και η συνεπακόλουθη επιλογή έχουν περιορισθεί σε μία σφαίρα καθορισμένη από την αντιστοιχία στον φυλετικό σωματικό τύπο τον οποίο θεωρούμε υψηλότερο, συγκεκριμένα τον Βόρειο Άριο, είναι πιο πιθανό να βρούμε τις αντίστοιχες πνευματικές ποιότητες από ότι θα βρίσκαμε μέσω τυχαίας έρευνας, η οποία θα αγνοούσε την φυλετική σωματική τυπολογία και αυτό, το ίσως θαμμένο, αλλά απίθανο να εξαφανισθεί εντελώς σημάδι μίας κληρονομικότητος και μίας καταγωγής, το οποίο μία σχετική φυλετική καθαρότητα συναπαρτίζει υπό μία φυσική και ανθρωπολογική έννοια. Και ούτε τα πλεονεκτήματα των αποτελεσμάτων της ένδοξης δράσεως και των ορατών υποδειγμάτων μπορούν να αγνοηθούν, κάθε φορά που οι ηγέτες έχουν μίαν ιδιαίτερη αρρενωπή παρουσία · είναι κατά την κοινή αντίληψη της εκφράσεως μάλλον «εύ-γενείς» παρά μικροί, διοπτροφόροι, ασθενικοί, φυλετικά σύμμεικτοι άνθρωποι.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΠΙΛΟΓΗ

Όταν μέσω του φυλετισμού του πρώτου βαθμού μία δεδομένη σφαίρα και μία πρώτη επιλογή έχουν ταυτιστεί, θα πρέπει να προχωρήσουμε, μέσω του φυλετισμού του δευτέρου και τρίτου βαθμού, σε περαιτέρω φυσικές αξιολογήσεις, σε μία εξερεύνηση βαθύτερων και ουσιαστικότερων ποιοτήτων από αυτών της εξωτερικής εμφάνισης. Ένα σαφές χαρακτηριστικό των σύγχρονων ανανεωτικών κινημάτων είναι ο αντί-διανοουμενισμός τους ή αν προτιμάτε ο αντί-ορθολογισμός τους. Τέτοιου είδους κινήματα είναι διαποτισμένα με ηρωικές και ενεργές δυνάμεις, ανεπίδεκτες σμικρύνσεως σε επίπεδο αφηρημένης λογικής. Μία από τις καθοριστικές αποστολές μας για το μέλλον, θα είναι αυτή της σύνδεσης των μύθων τέτοιων κινημάτων με ένα ένστικτο του αίματος: συγκεκριμένες ιδέες και εκφράσεις, οι οποίες αποτελούν «καθοδηγητική δύναμη» μόνο διότι ασκούν μίαν υποβλητική εξουσία πάνω στις εθνικές μάζες, πρέπει να βρουν έναν τρόπο εκφράσεως ο οποίος, τουλάχιστον όσον αφορά μίαν αριστοκρατία, συσχετίζεται οργανικά προς την φυλή και την παράδοση υπό μία βαθύτερη έννοια, έτσι ώστε να διαφοροποιεί τις ιδέες του κινήματός μας από τις κολεκτιβιστικές εκφράσεις και μύθους οι οποίοι κάποιες φορές εξασκούν την ίδια δύναμη πάνω στις μάζες, αλλά είναι η πλήρης άρνηση του οτιδήποτε συμβολίζει την γενιά, την παράδοση, την πατρίδα.

Συνεπώς σκεπτόμαστε την διενέργεια μίας επιλογής του δευτέρου σταδίου, μέσω μίας ακριβούς και επαναλαμβανόμενης στενής εξετάσεως της πολιτικής ευαισθησίας, εντός μίας ομάδος που θα πληροί ήδη τις απαιτήσεις της σωματικής φυλετικής επιλογής. Θα περιελάμβανε, εδώ, την μελέτη του βαθμού στον οποίον μπορούν πραγματικά οι θεμελιώδεις ιδέες της Φασιστικής επαναστάσεως να μιλήσουν στο αίμα, ούτως ώστε να εισχωρήσουν σε μία πραγματικότητα βαθύτερη από αυτήν που προέρχεται είτε από την κοινή λογική ή από έναν μπερδεμένο ενθουσιασμό. Αυτοί που επιτυγχάνουν να αποδείξουν, μέσω κατάλληλων εξετάσεων, μία επαρκή ικανότητα σχετικά με αυτό, καθώς και την δυνατότητα να αναπτυχθούν και να ενδυναμωθούν με κατάλληλες ασκήσεις, θα μπορούσαν να επιφορτιστούν με θέσεις υψηλής πολιτικής σημασίας, με αυτό που στην Γερμανία λέγεται «επίβλεψη της Εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας». Ακριβώς όπως η Εκκλησία σύστησε, εντός του πεδίου της, μία Ιερά Εξέταση με την αποστολή της επιβλέψεως όλων όσων σχετίζονται με την ορθοδοξία, η εν λόγω ελίτ θα πρέπει στη βάση του Φασιστικού ενστίκτου και της φυλετικής επιγνώσεώς της να ελέγξει όλα όσα, στην ιταλική κουλτούρα, σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τις αρχές που διέπουν την Φασιστική ανανέωση και βρίσκονται στην ρίζα της ανάπτυξής της. Μία από τις αποστολές της θα αποτελέσει η πραγματοποίηση μίας πολιτισμικής καθάρσεως και βελτιώσεως. Πρέπει να γίνει αντιληπτό στην χώρα μας, ότι αποστολές ζωτικής σημασίας δεν μπορούν να βουλιάζουν στον γραφειοκρατικό βάλτο και να υποβιβάζονται σε απλά μέτρα αντιλαμβανόμενα και εκτελούμενα κατά γράμμα, και όχι κατά το πνεύμα το οποίο σε ένα τόσο ευαίσθητο και διαφοροποιημένο πεδίο είναι η ουσία.

Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Υπεράνθρωπος


Του μυστήριου ανασήκωσε την πέτρα
και μη σκιαχτείς το δάγκαμα του αστρίτα·
την αλήθεια ακατάπαυτα αναζήτα
και ιδές αν είναι, ως λεν, ψυχοπονέτρα.

Μία μία τες σαγιτιές του πόνου μέτρα
και άγρυπνος τες πληγές που ανοίγουν κοίτα·
μηνύτρα φτάνει η κάθε μια σαγίτα
απ’ της άσπλαχνης Μοίρας τη φαρέτρα.

Και α βρεις που ο πόνος είναι η μόνη αλήθεια,
τότες απ’ τ’ αντρειωμένα σου τα στήθια
γδύσου την ταπεινότη της ορφάνιας·

στης Ομορφιάς, στης Δύναμης τη γλύκα,
με αλαλητό χαράς και περηφάνειας
γίνε Θεός σου και τη Μοίρα νίκα.


Λορέντζος Μαβίλης




Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1860 και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Κέρκυρα. Ο πατέρας του ήταν ισπανικής καταγωγής και υπηρετούσε ως δικαστικός στην Ιθάκη και η μητέρα του ήταν ανιψιά του κυβερνήτη Ιωάννη Καπποδίστρια.
Το 1880 πηγαίνει στην Γερμανία για να σπουδάσει φιλολογία, φιλοσοφία και γλωσσολογία. Εκεί ασχολήθηκε με τα σανσκριτικά φιλοσοφικά κείμενα, μετέφρασε αποσπάσματα από την Μαχαμπχαράτα, συνέθεσε λυρικά ποιήματα και σκακιστικά προβλήματα. Κύρια έμπνευση και επιρροή του ήταν ο Σολώμός, ο Νίτσε, ο Σοπενάουερ και ο Καντ.
Ο Μαβίλης δεν ήταν μόνο φιλόσοφος αλλά και άνθρωπος της πράξης· το πνεύμα και η δράση του χαρακτηρίζονται από έντονο πατριωτισμό. Προσχωρεί στην Εθνική Εταιρεία, το 1896 μάχεται στην Επανάσταση της Κρήτης και το 1897 συμμετέχει εθελοντικά στον ελληνο-τουρκικό πόλεμο με μια ομάδα 70 Κερκυραίων εθελοντών, τους οποίους ο ίδιος είχε συγκεντρώσει και κάλυπτε τα έξοδά τους. Συμμετέχει και στους Βαλκανικούς Πολέμους ως επικεφαλής του λόχου των Εθελοντών, αλλά πέφτει ηρωικά μαχόμενος στις 28 Νοεμβρίου του 1912 στο βουνό Δρίσκος της Ηπείρου στα 52 του χρόνια.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010