Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

Περί Ηνιόχων...


   Κοίτα στα χρόνια που περνούν σύντροφε πως η ζωή, αυτό το άθροισμα μυριάδων στιγμών , φωλιάζει πίσω από τα βλέμματά μας. Γιατί όσες από αυτές βγαλμένες από την ειλικρινή ιερή ή ανίερη φύση μας είναι, μέχρι το τέλος θα μας ακολουθούν. Σαν εκείνη την κρυσταλλική δομή που την έχουν διαμορφώσει τόσες και τόσες κατεργασίες. Κάθε νύχτα, πριν από κάθε μικρό απολογισμό, κάπου ανάμεσα στις μάχες μεταξύ της  σωματικής κοπώσεως και τις συγκρουσιακές ανάγκες του νου για το ποιος θα οδηγήσει συντομότερα στον ύπνο, μία μορφή κατακλύζει την σκέψη και ποιος να ξέρει πόσα ακόμη διαπερνά..Αυτή η δελφική αρχετυπική μορφή, ενός νικητή, δίχως αλαζονεία, δίχως έπαρση, δίχως υπερβολή. Για κάποιο λόγο η ιστορία επέτρεψε να μείνει η μορφή, το σώμα και  κάποια δάχτυλα να συγκρατούν  χαλινάρια… Μπορείς να ξέρεις αν υπάρχει κάποια νομοτέλεια πίσω ακόμη και από τα απομεινάρια που μένουν από μία καταστροφή; Μήπως ο ντετερμινισμός και το χάος των θεωρητικών  υποσκελίζεται από την βούληση του ψυχισμού να αναζητήσει τον λόγο για τον οποίο έχει επιλέξει η ιστορία να μας αφήσει συγκεκριμένα μέρη ομορφιάς, κάλους, αρχετύπων; Μήπως και στην ζωή μας την ίδια , σε αυτά που εν τέλει μας «μένουν» , από όλες μας τις μάχες, κρύβεται μία μεγάλη σοφία στην οποία οφείλουμε να διακρίνουμε το δίδαγμα της επόμενης στιγμής; Δεν είναι ο τόπος μας, αυτοί εδώ οι αντιαισθητικοί σωροί οπλισμένου σκυροδέματος, τα ντουβάρια και τα πορτοκαλί φώτα της νύχτας, οι ήχοι από κυλίνδρους που παράγουν κίνηση, η μυρωδιά όσων αυτοί θα φτύσουν, τα ψόφια δέντρα που αναγκαστικά στρίμωξαν σε μετρημένα τετραγωνικά μέτρα γης, ο χώρος και ο αέρας στον οποίο μία μεγάλη ανάγκη γεννήθηκε μέσα μας; Μια μεγάλη ανάγκη η οποία οδηγούσε  τα ηχητικά κύματα των κραυγών μας να συνθλίβονται στα ντουβάρια των αστικών αυτών χαραδρών, μία μεγάλη ανάγκη η οποία τους δρόμους κατέκλυζε και σε στενά εναλλασσόταν ο κυνηγός με τον κυνηγημένο, ο φόβος άλλαζε μέσα σε λεπτά πλευρά και η στιγμή αιχμαλωτιζόταν μια για πάντα μέσα σου. Δεν σου έρχονται στο νου οι αιχμάλωτες αυτές στιγμές όταν σκηνές γαλήνιες αναζητάς στην καθημερινότητά σου να κοιτάξεις; Η ίδια ανάγκη και τώρα μας οδηγεί να κερδίζουμε σπιθαμή προς σπιθαμή τον ζωτικό μας χώρο, να ποτίζονται τα «χαρακώματα» από τον ιδρώτα του μόχθου, αδιαφορώντας για τις πληγές. Άλλωστε, πότε δεν ήταν ότι πιο περήφανο διαθέτουμε σε αυτό τον κόσμο, η ίδια μας η ζωή και τα κατορθώματα που φέρνει η θέλησή μας; Και αν θυμάσαι, ακόμη και στην πρώιμη ανωριμότητά μας, ξέραμε να διακρίνουμε τους ήρωες από τις πληγές τους και όχι από τα λόγια τους. Τους εργάτες και αγωνιστές της ζωής από τα χέρια τους και τους συντρόφους  από τα βλέμματά τους. Πιστεύουμε σε μία ιδιαίτερη αριστοκρατία, αυτή των πεδίων που διαμορφωθήκαμε και εμείς. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Και αν δεν ήταν, ίσως έπρεπε να τον επιλέξουμε. Είναι η μεγάλη μας πρόκληση. Σκέψου, ήμασταν παιδιά και ασφυκτιούσαμε για μία ελπίδα. Κάτι να βρούμε γύρω μας, κάτι να πιστέψουμε και να ακολουθήσουμε ολόψυχα. Δίχως ίχνος εγωπάθειας και κέρδους, μόνο και μόνο για να καταφέρουμε να διαχυθούν οι ακτίνες της Ιδέας μας σε όλα αυτά τα σκοτεινά μέρη. Για να λάμψουν οι δάδες μίας γενιάς που έχει έρθει για να κάψει, να γκρεμίσει, να αντισταθεί στην παρακμή ενός ολόκληρου κόσμου. Έχεις καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να γυρίσεις το βλέμμα σου για να μην βλέπεις όλα αυτά τα παιδιά που τώρα αυτή την στιγμή γεννιούνται και θα αναζητήσουν αύριο μία ελπίδα; Όλους αυτούς τους αδύναμους που δεν πρόκειται μόνοι τους ποτέ να κινηθούν, όλους αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά για απλούς, αλλά ειλικρινείς λόγους; Δυστυχώς, δεν θα το καταφέρουμε ποτέ, μήτε τα μάτια μας να κλείσουμε, μήτε να ασκητέψουμε. Για έναν και μόνο λόγο, διότι δεν στραφήκαμε στην Ιδέα για να γίνουμε κάτι εμείς μέσα από αυτήν, αλλά να ζήσει αυτή μέσα από εμάς. Αυτή η βιωματική εμπειρία, που τόσα και τόσα εξήγησε στον χρόνο για μας τους ίδιους. Και ξέρεις, όσο μία μορφή που κρατάει τα χαλινάρια στα χέρια, όλων αυτών των ζυμώσεων, προδιαθέσεως και περιβάλλοντος, κοιτάει μπροστά , με την ηρεμία της ικανοποιήσεως αυτού που πρέπει να γίνει, τότε συνεχίζει και το τέθριππο τον προορισμό του. Και ίσως στον χρόνο, αυτή η τετράδα σε μία μεγάλη λύτρωση και επανάσταση μας οδηγήσει. Ίσως στο βλέμμα μας , να μην υπάρξει η γαλήνη μίας κοινωνικής τελικής νίκης, αλλά μείνε πλάι μου, και εγώ σε σένα, για να καταγραφεί στην τελευταία μας στιγμή το ότι καταφέραμε να ζήσουμε ως πολέμιοι ενός κόσμου που όσο περισσότερο γνωρίσαμε, τόσο περισσότερο μισήσαμε.