Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Το Εφήμερο




Σε κάποιο παλιό βιβλίο του Ανδρέα Δενδρινού εν ονόματι «Μεταίχμιο» υπάρχει ένα κεφάλαιο με τον τίτλο « Εφήμερο» όπου η έννοια και η ουσία του αποτελεί ένα από τα πολλά σημάδια – στίγματα του αρρωστημένου πολιτισμού της μεταβάσεως από τον παραδοσιακό στον σύγχρονο κόσμο. Ως νεότεροι, αντικρύζοντας την μαύρη γραμματοσειρά στο κιτρινωπό χαρτί, μιας και τέτοια βιβλία ουδείς θεώρησε αναγκαίο να ανατυπωθούν, ένας στιγμιαίος τρόμος κατακλύζει την σκέψη. Δίχως να ανατρέξουμε στην ανάλυση του συγγραφέα, με τη σύλληψη μονάχα της ιδέας του, η σκέψη αρχίζει και υπερχειλίζει από εικόνες και γεγονότα της καθημερινότητάς μας, τα οποία επαληθεύουν περίτρανα πως μεγαλώνουμε στην εποχή που ο εχθρός «εφήμερο» αναβλύζει συνεχώς από την κληρονομιά της αστικής κουλτούρας.
Ουδεμία πιθανότητα δύναται να δοθεί στην υπέρβαση της πληθώρας τάσεων και ροπών αντιθέτου φοράς και διευθύνσεως εξ αυτής που ο Αγών μας καλεί να επιλέξουμε, αν δεν λάβει χώρα μία κατά το δυνατόν πλήρη παρατήρηση των χαρακτηριστικών εκείνων τα οποία πάντοτε θα καταστρέφουν σε στιγμιαίο χρόνο, όσα χρόνια μπορεί να χτίζονταν με κόπο και θυσίες. Οι αδυναμίες, τα πάθη, οι «ιδιαιτερότητες» και παρομοίας φύσεως ατομιστικές και εγωιστικές κατά βάση δικαιολογίες αποτελούν το πρωτογενές υλικό της άμμου, όπου όσοι πύργοι και να χτιστούν με αυτήν, όσο περίτεχνα σχέδια και να χαραχθούν πάνω της, όσα στολίδια και χρώματα και αν απλωθούν στα οικοδομήματά της, ένας κυματισμός αρκεί για να τα συντρίψει όλα. Η εφήμερη αντίληψη περί της καθημερινότητας, μία κατ’ εξοχήν συνθήκη υπάρξεως της απαραίτητης συγχύσεως διά την σκέδαση των προσωπικοτήτων και την εκρίζωσή τους από κάθε κέντρο, σταθερά ανελισσομένου και εξελισσομένου, ουδεμία σχέση έχει με την εμπειρική ζωή, την βιωματική δηλαδή κατάσταση της στιγμής. Αυτό, οφείλουμε να το διευκρινίσουμε, μιας και οι «new age» εσωτεριστές, διαλογιζόμενοι και ασκητές μιας γελοίας ατομικής ευδαιμονίας πολλές φορές σκοπίμως διαστρεβλώνουν.
Ανάμεσα, λοιπόν, στις αστικές χαράδρες των τσιμεντένιων κολάσεων, στο εσωτερικό των εκάστοτε κελιών, ο σύγχρονος άνθρωπος αγωνιά για πληθώρα ζητημάτων όπως το γέμισμα του στομαχιού του, την εκτόνωση των ηδονών του, την αύξηση του λογαριασμού του, την εξασφάλιση χρημάτων, την απόκτηση κάποιων αγαθών. Η ζωή των περισσοτέρων αστών είναι απαλλαγμένη από οποιοδήποτε όραμα, ιδανικό ή αξία. Και ακόμη όταν επικαλύπτουν την ύπαρξή τους με κάποιο ιδεολογικό μανδύα, αυτός εξυπηρετεί μονάχα βιώματα, συμπλέγματα ή κατά πλειοψηφία ψυχολογικές ή οικονομικές ανάγκες. Η ζωή δρομολογείται από την ανάγκη καλύψεως των κάθε είδους και ήθους εφήμερων απολαύσεών τους. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, διόλου παράξενο μπορεί να μας φανεί, πως επιλέγουν πράξεις οι οποίες καταστρέφουν ουσιαστικώς, ό,τι φαινομενικώς χτιζόταν επί μακράν.
Στον αντίποδα, όμως, μιας εφήμερης καθημερινότητας, βρίσκεται κάθε άνθρωπος που επιλέγει την αφοσίωση και την πίστη, όχι μόνο σε μία ιδέα ή μία κατάσταση, αλλά στην έμπρακτη ατέρμονη προσπάθεια για αυτήν. Η αντίληψη περί του εφήμερου της φυσικής μας παρουσίας διαφέρει άρδην από την αντίληψη περί του εφήμερου των πεπραγμένων κατά την διάρκεια της. Στην μεν πρώτη κατάσταση συνεπάγεται η αναζήτηση της υπερβάσεως του χρόνου και του εφήμερου μέσω της συνειδητής ένταξής μας στην φυσική κοινότητα της φυλής μας, όπου μόνον εκεί είναι εφικτή και η εκάστοτε αυτοπραγμάτωση, ενώ στην δε δεύτερη κατάσταση, κατ’ ουσίαν κατακρημνίζονται όλα στο βάραθρο της ανυπαρξίας, μιας και όλη η ζωή κινείται γύρω από εφήμερες απολαύσεις ( ακόμη και αν παρουσιάζονται με την μορφή στερήσεων ή πόνου δεν παύουν να αποτελούν εγωιστικές τάσεις) δίχως καμία συνένωση με κάποια υπερβατική αλήθεια. Απλό παράδειγμα, η πατρίδα και η φυλή, η γη δηλαδή και το αίμα, τα οποία αποτελούν ομοούσια στοιχεία με το κέντρο της υπάρξεως κάθε ανθρώπου. Είμαστε άρρηκτα δεμένοι μαζί τους, είτε επιθυμούμε να το δεχτούμε είτε όχι και όποια πραγμάτωση δεν δύναται να λάβει χώρα μακράν αυτών.
Επιστρέφοντας στην εναντίωσή μας στην εφήμερη αντίληψη περί του βίου, η οποία αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του βίου των μαζών, αξίζει να εστιαστεί η προσοχή στους κύριους άξονες οι οποίοι ορίζουν τις συντεταγμένες πάνω στις οποίες διαγράφεται η καθημερινότητα. Βάσει αυτών των αξόνων αναφοράς παρατηρείται, εξηγείται και αναλύεται οποιαδήποτε κίνηση ενός εθνικοσοσιαλιστή. Αν θελήσει κάποιος να κοιτάξει απλώς την αυτοβελτίωση δεν θα καταλάβει τίποτα. Αν πάλι θελήσει να κοιτάξει την εργασία, την οικογένεια, την εκγύμναση ή την όποια άλλη πτυχή της ζωής του μεμονωμένα, πάλι δεν θα καταλάβει τίποτα. Η μόνη δυνατότητα αντιλήψεως του βίου που δρομολογεί ή πρέπει να δρομολογεί είναι εφικτή μέσω μίας ολιστικής θεωρήσεως του Αγώνα . Και επειδή οι επιταγές του Αγώνος αποτελούν σκληρές και επίπονες δοκιμασίες σε σωματικό, ψυχικό, συναισθηματικό και πνευματικό πεδίο, απαιτούν δράση σε τέτοιο βάθος χρόνου , που ο εφήμερος άνθρωπος ουδέποτε θα μπορέσει να αντιληφθεί. Το χτίσιμο ενός οικοδομήματος – φρουρίου της Ελληνικότητος και του Λευκού Ανθρώπου από υλικά που θα αντέξουν τόσο στον χρόνο όσο και στους δύσκολους καιρούς δεν μπορεί να συγκριθεί με κάστρα και εφήμερα χαραγμένα μεγάλα λόγια στις αμμουδιές, πλάι στα κύματα της αστικής εφήμερης πραγματικότητος.
Πολλοί μπορεί να θεωρήσουν πως είμαστε πολύ πίσω ή πως τα βήματά μας είναι πολύ αργά. Άλλοι μπορεί να απορήσουν για την αφοσίωσή μας στην ιεραρχία, σε περίσσειες αρχές ιδεολογικού ήθους και ηθικής ή ακόμη και σε άλλα ζητήματα εκ του εκάστοτε ατομικού βίου. Η μόνη απόκριση σε τέτοιας φύσεως προβληματισμούς είναι απλώς να σκύψουμε το κεφάλι και να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε έστω και για μία σπιθαμή «ζωτικού χώρου», η οποία όμως θα είναι πραγματικά ελεύθερη από εμάς τους ιδίους και ικανή να παραμείνει ελεύθερη τα χρόνια που θα έρθουν.
Στον δρόμο αυτό , δεν χωρούν μήτε το εφήμερο, μήτε οι άνθρωποι του εφήμερου. Υπάρχει χώρος μόνο για εκείνους που κάθε τους στιγμή εντάσσεται σε έναν αγώνα για κάτι Αιώνιο και όλη τους η σκέψη και η δράση, πλάθεται από την βουλητική ανάγκη χτισίματος θεμελίων για να πατήσουν αυτοί που θα έρθουν. Διότι, ο παραδοσιακός άνθρωπος, ο εθνικοσοσιαλιστής, δεν αγωνιά για το αν σήμερα, χθες ή αύριο θα ευημερήσει, θα πάει διακοπές ή θα ταξιδέψει, θα διασκεδάσει ή θα εκτονωθεί. Δεν αγωνιά, για τον αν θα υπάρχουν γύρω του άλλοι που θα τον επευφημούν ή θα τον εχθρεύονται, θα τον κατονομάζουν εθνικοσοσιαλιστή ή ό,τι άλλο. Αγωνιά μονάχα για εκείνες τις στιγμές κατόπιν του φυσικού του τέλους αν αυτοί οι τελευταίοι πιστοί σύντροφοι που μένουν πίσω, αυτοί που συνεχίζουν να κρατούν την δάδα, ψιθυρίσουν πως έφυγε εν τέλει κάποιος, ο οποίος όσο ζούσε αγωνίστηκε για τον εθνικοσοσιαλισμό και την Λευκή Φυλή και άφησε πίσω του γη για να συνεχιστεί η σπορά…

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Gustav Vigeland

Νορβηγός γλύπτης· γεννήθηκε στο Όσλο της Νορβηγίας το 1869. Απο μικρός ασχολήθηκε με την ξυλογλυπτική καθώς ο πατέρας του ήταν ξυλουργός. Παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Σχεδίου του Όσλο και ταξίδεψε σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης· στο Παρίσι γνώρισε τον Auguste Rodin,από τον οποίο επηρεάστηκε έντονα στην τέχνη και την τεχνική του. Άφησε καλλιτεχνική κληρονομιά περίπου 1600 γλυπτών, 12,000 ζωγραφιών και σχεδίων και 400 ξυλογραφιών - εκτίθενται στο Μουσείο Vigeland.
Το Vigeland Park, στο Όσλο, ένα πάρκο 80 στρεμμάτων, του οποίου υπεύθυνος για την αρχιτεκτονική σχεδίαση ήταν ο ίδιος ο Vigeland, κοσμείται από τα μπρούτζινα και γρανιτένια γλυπτά του, 192 τον αριθμό με συνολικά 600 φιγούρες. Ακολουθεί τον κύκλο της ζωής του ανθρώπου, αποτυπώνοντας τις ιδιαίτερες σχέσεις που δένουν τα μέλη μιας οικογένειας, τα δύο φύλα και ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών. Επιβλητικές και συγκινητικές φιγούρες, αποκαλύπτουν το μεγαλείο των Δεσμών Αίματος και της Συντροφικότητας.














Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Περί της θέσεως ενός Στρατιώτη

Όσο και αν ορθώσουμε το ανάστημά μας , όσο και αν φουσκώσουμε τα στήθη μας με αέρα, όσο ξεκάθαρα και αν παρατηρήσουμε δια μέσου διοπτρικών φακών την πτητική του ικανότητα, όσο ακριβέστερα και αν «μοντελοποιήσουμε» τις δίνες που δημιουργούνται εντός των αερίων μαζών γύρω του, ουδέποτε θα κατορθώσουμε να εμπνευστούμε ειλικρινώς και να ανέλθουμε και εμείς ουσιωδώς εκ της αίγλης της αριστείας, αν δεν γονατίσουμε πρωτύτερα μπροστά στην αρχέγονη, φυσική, αμόλυντη μεγαλοπρέπεια, ευγένεια και υπεροχή ενός Αετού.
Εντός της συγχρόνου τεχνοκρατικής, υλιστικής και αντικοσμικής κολάσεως θεωρείται ότι η συλλογή δεδομένων, η γνώση αυτών, η συνεχής παρατήρηση και η συνεχής φόρτωση του νου αποτελούν αναγκαίες μα και ικανές συνθήκες πλήρους κατανοήσεως, ταυτίσεως, καθώς και κατακτήσεως. Θεωρείται πως η ίδια η Φύση αποτελεί ασημαντότητα προς τέρψη και εκμετάλλευση. Οι νόμοι και οι αρχές της ως αντικείμενο διέγερσης των ικανοτήτων της νοήσεως διά την πλήρη αποκωδικοποίησή τους. Δυστυχώς, αρνείται να αντιληφθεί καθείς τεχνοκράτης, απαρνούμενος την υπεροχή της Φύσεως, πως ο ίδιος θα αποτελεί εν τέλει θλιβερή λεπτομέρεια στην κοσμική ολότητα, την οποία θα διαλύσει εν μία στιγμή η ίδια η εσωτερική εντροπία των κοσμικών «συστημάτων» εντός του. Αντιτιθέμενοι σε ολόκληρο το Καρτεσιανό οικοδόμημα, εμπνεόμενοι από την ομοούσια με την Φυσική , Αιώνια Σοφία ( Sophia Perennis ) , αντιλαμβανόμενοι το εφήμερο της ατομικότητος και την αιωνιότητα του Αίματος – κοινότητος, στεκόμαστε στον φλοιό του εσωτερικού σύμπαντος με νου και σώμα προς το εξώτερο ( - σύμπαν) ,μα ψυχή που ταλαντεύεται μεταξύ υψηλών και χαμηλών δυναμικών.
Κατ΄ αυτή την κοσμοθέαση, γονατίζουμε όχι ταπεινά, μήτε υποκριτικά , αλλά περήφανα και βαθύτατα συνειδητά στην Φυσική Ιεραρχία εντός μιας κοινότητος Αριοελληνικού Λαϊκού – Παραδοσιακού χαρακτήρα. Η επάνδρωση των δομών και η ιδεολογική και κοινωνική επανατοποθέτηση του εθνοκοινοτισμού σε συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο, δεν αποτελούν δογματικές επιταγές κάποιας εντός στεγανών πλαισίων εξουσίας, μα εκφάνσεις των δρομολογουμένων εκ της ίδιας της φυσικής επιλογής πορείας διά των ανωτάτων και ανωτέρων φυσικών παρουσιών. Το Κέντρο κάθε υγιούς κοινότητος, ο Αρχηγός, δεν αποτελεί μονάχα πόλο καθοδηγήσεως. Αποτελεί πηγή εμπνεύσεως, άσβηστη πυρά πνευματικής φωτίσεως και πρότυπο ορθής διαμορφώσεως του επιθυμητού Ανθρώπου. Βεβαίως, όπως απαιτείται σθένος διά την αντίληψη της μικρότητας των γνώσεων μας και των ικανοτήτων μας, εμπρός ενός απλού αετού, ομοίως απαιτείτε σθένος διά την αντίληψη της εκάστοτε υποδεέστερης κατάστασής μας, εμπρός ανωτέρων συντρόφων μας. Η Αξιοκρατία μπορεί σε θεωρητικό επίπεδο να αποτελεί επιδίωξη όλων, σε πρακτικό όμως, πόσοι νεοέλληνες είναι διατεθειμένοι να αντικρίσουν την πραγματική και όχι την πλασματική τους θέση στον χώρο των ιδεών τους; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να εξαλείψουν τα οθωμανικά κατάλοιπα στην κουλτούρα και τις συνήθειές τους; Να υπάρξουν ξανά εργάτες και στρατιώτες με εθνοφυλετική συνείδηση; Να σπάσουν τα δεσμά από την νεοελληνική κατάντια; Δυστυχώς, ο εγωισμός, ο ατομισμός, οι ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται από την σύγχυση που προκαλεί η αοριστία, η φλυαρία και η έλλειψη σαφής ιδεολογικής γραμμής, έχει οδηγήσει στην αντίληψη περί αποδοχής των πάντων στο όνομα κάποιου «αγώνα», δίχως να λαμβάνεται υπόψιν πως δεν μετατοπίζεται το βουνό προς τον επίδοξο ορειβάτη, αλλά εκείνος καλείται να μοχθήσει για να το ανέβει.
Η ιεραρχία, ως μία φυσική πραγματικότητα, ενυπάρχει με παρόμοιο τρόπο και στην εσωτερική συγκρότηση ενός ατόμου αποτελώντας καταλύτη στην προαναφερόμενη εξωτερική της διάσταση. Η στοιχειώδης ιεράρχηση των αξιών εντός μας αποτελεί μία πρωταρχική κατάσταση βιώσεως, όχι της Αλήθειας, αλλά της απαρχής του μονοπατιού που κάποτε μπορεί να οδηγήσει σε εκφάνσεις αυτής. Οι ρίζες του εθνικοσοσιαλισμού, στα βάθη του ιδίου του κέντρου, με φλοιό – επιφάνεια αυτού την πολιτική του αποτύπωση, αποτελούν εκφάνσεις της Αλήθειας, όσο είναι δυνατόν αυτή να γίνει αντιληπτή σε ένα αντι – κοσμικό αστικό περιβάλλον. Αποτελεί ντροπιαστική αυτοχειρία η «απογείωση» από τον φλοιό – πολιτική του εθνικοσοσιαλισμού χάριν αορίστων «πατριωτικών» ρευμάτων που κατ’ ουσίαν μονάχα την φθίνουσα πορεία του «χώρου» επιταχύνουν. Αντιθέτως, με γνώμονα την ιεραρχία τόσο των αξιών μας, όσο και των στόχων μας εντός του ατομικού μας οικοδομήματος, ορίζουμε και την εξωτερική μας δράση, η οποία εν προκειμένω είναι η διαμόρφωση κοινότητoς – κυττάρου διαπλάσεως ενός νέου Έλληνα σήμερα. Η εσωτερική ιεραρχία προϋποθέτει αυτοπειθαρχία και αυτοκυριαρχία, χαρακτηριστικά τα οποία αποτελούν προϋπόθεση ορθής αντιλήψεως ακόμη και της απλής καθημερινής ιεράρχησης των ενασχολήσεών μας. Κατά μία παραδοσιακή διδαχή Αρίας προελεύσεως, την Σαμπασάβα Σούτρα, οι προσκολλήσεις – αδυναμίες δεν κυριαρχούνται με έναν τρόπο μονάχα. Αναλόγως της φύσεώς τους δύνανται να κατανικηθούν άλλες με την επίγνωση, άλλες με την καθυπόταξη, άλλες με την ορθή χρήση, άλλες με την υπομονή, άλλες με την αποφυγή, άλλες με την εξάλειψη και άλλες με την καλλιέργεια. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο εσωτερικά θα δίνεται η μάχη χάριν –αρχικώς – της αυτοπειθαρχίας και κατ’ επόμενα στάδια για άλλα βιωματικά πεδία, ποικίλει αναλόγως των χαρακτηριστικών που εμείς οι ίδιοι αρχικώς έχουμε παρατηρήσει στο ίδιο μας εσωτερικό κόσμο. Ομοίως η ίδια μάχη λαμβάνει χώρα εν συνεχεία και σε εξωτερικό - συλλογικό επίπεδο χάριν της ορθής κοινοτικής αγωνιστικότητος. Η απαιτούμενη Σιδηρά Πειθαρχία δύναται να λάβει χώρα στον ζωτικό χώρο που κατακτιέται από εμάς τους ιδίους τόσο σε υλικό όσο και σε άυλο επίπεδο , κατόπιν της εκδιώξεως των παρείσακτων οργανισμών – αδυναμιών που μέχρι πρότινος μας- το κατέκλυζαν. Βεβαίως, η ίδια μας η ανθρώπινη φύση, συνεχώς θα λυγίζει εμπρός ποικίλων λαθών και αδυναμιών, κάτι όμως το οποίο μας διατηρεί συνεχώς στην εγρήγορση της μάχης για την συνεχή αντιμετώπισή τους.
Για την αντίληψη, λοιπόν, της φυσικής ιεραρχίας σε ένα σύνολο συνεχώς εξελισσομένων (απαραιτήτως) προσωπικοτήτων , προαπαιτείται η αντίληψη και ο εντοπισμός της αναγκαιότητάς της, αλλά και του καθορισμού της στους ίδιους μας τους εαυτούς μέσο της κατανοήσεως της υπαγωγής μας στην φυσική επιλογή, όπου μονάχα οι δυνατοί θα μπορέσουν να σταθούν όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια, αμόλυντοι από τον βούρκο και ικανοί να υπάρξουν την επομένη της πλήρους εθνικής καταπτώσεως. Αν ένας στρατιώτης δεν έχει κατανοήσει ευθύς εξαρχής ο ίδιος στον εαυτό του τον λόγο για τον οποίο έχει στρατευθεί σε έναν τιτάνιο αγώνα, αν δεν έχει ιεραρχήσει εντός του τι βρίσκεται στην κορυφή και τι στον πυθμένα της εφήμερης καθημερινότητάς του, τότε ουδέποτε δεν θα μπορέσει να υπάρξει σε οποιοδήποτε σύνολο. Αναλόγως της κλίσης του επιπέδου της αοριστίας και της εσωτερικής του συγχύσεως άλλοτε θα κατρακυλά, άλλοτε θα ακινητοποιείται και άλλοτε θα διαβαίνει. Να ανελιχθεί ουσιωδώς, όμως, θα είναι αδύνατον. Για αυτόν τον λόγο, ο ένθερμος στρατιώτης των Ιδεών μας, ο επίδοξος αριστοκράτης του πνεύματος και ο πρώτος μιας νέας γενιάς Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών, γνωρίζει πως τιμή του είναι να έχει άξιους ανωτέρους και λαμπρή Αρχή ενώ περηφάνια του είναι η τιμή που θα νιώθουν εκείνοι για τον στρατιώτη αυτόν.