Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Ὅλα τά παροδικά σύμβολα εἶναι μόνον

Εκ του βιβλίου του Ν.Ι.Λούβαρι "Νοσταλγικαί περιπλανήσεις", σειρά δευτέρα, Αθήνα 1949, ενότης "Χρόνος και αἰωνιότης".

"Αχ, ἄν μια φορά ἀπό σένα ἡ ψυχή μου, Αἰώνιε, νά γεμίσει μπορούσε."

Goethe

Ὅλα μποροῦν νά γίνουν σύμβολα. Λουλούδια καί σκεύη, δένδρα καί βράχοι, τοπία καί ἔρημοι, δάση καί νερά, ὀμίχλη καί σύννεφα, τρικυμία καί γαλήνη. Ἔμψυχα καί ἄψυχα, φαινόμενα καί ἀντίκειμενα τῆς φύσεως, ζῶα καί ἄνθρωποι. Προπάντων ὅμως τά ἐπιτεύγματα τοῦ πνεύματος, πού χυμένα εἰς ποικίλας μορφάς, μορφάς τοῦ μακρυνοῦ παρελθόντος καί μορφάς συγχρόνους, μᾶς περιμένουν σιωπηλά. Ἔνα ποίημα ἤ ἕνα βιβλίον, μιά μουσική σύνθεσις ἤ μιά εἰκόνα, ἕνα σύστημα ἰδεῶν ἤ ἕνα κωδωνοστάσιον, ἕνα ἀρχιτεκτονικόν μνημεῖον ἤ ἕνα ἄγαλμα. Ἀρκεῖ ὁ παρατηρητής νά ἔλθη εἰς ἐσωτερικήν σχέσιν μέ αὐτά, νά τά διαποτίση μέ τά βιώματά του, νά τούς μεταδώση κάτι ἀπό τήν ἐνδόμυχον κίνησιν τῆς ψυχῆς του, ἐφ' ὅσον βέβαια ἡ κίνησις αὐτή εἶναι ἀπήχησις τοῦ δέους ἤ τῆς νοσταλγίας, πού συνοδεύουν τήν θέσιν μας ἀπέναντι τοῦ μυστηρίου τοῦ σύμπαντος. Γιατί σέ σύμβολα μεταβάλλονται τά ὄντα καί τά φαινόμενα, πού μᾶς περιβάλλουν, τά ἐπιτεύγματα τῶν ἀνθρώπων καί οἱ θεσμοί, ὅταν τό ὑποκείμενον εἰσδύη κατ' αὐτόν τόν τρόπον εἰς τά ἀντικείμενα, ὅταν αἴρη μέσα εἰς αὐτά τήν μόνωσίν του καί συγχωνεύεται μαζύ τους εἰς κάτι νέον, εἰς ὑψηλοτέραν σύνθεσιν. Τότε λαμβάνει χώραν μιά συμβολή, συνάντησις μεταξύ ἡμῶν καί ἐκείνων, καί βιοῦμεν τήν εσωτερικήν σχέσιν, που μᾶς συνδέει μέ αὐτά, τήν μυστικήν συγγένειαν. Γιατί μιά τέτοια συνάντησις εἶναι δυνατή μόνον μέ ὅ,τι τό αἰσθανόμεθα ὡς συγγενικόν καί ἐπομένως τό παράγομεν καί ἡμεῖς οἱ ἴδιοι, ὡς ὁ ἕνας ἀπό τούς συντελεστάς του, κατά τήν συνάντησίν μας αὐτήν. Τό σύμβολον σημαίνει ἐνίσχυσιν τῆς γλώσσης, πού προσπαθεῖ νά ἐκφράση τό ἀπρόσιτον, τό ἀπερίγραπτον, τό ἀνέκφραστον. Καί ἐνῶ αἰ λέξεις μεταβάλλουν τό ἀπέραντον εἰς πεπερασμένον, συνανυψώνουν τά σύμβολα τό πνεῦμα ὑπεράνω τῆς ροῆς τοῦ πεπερασμένου μέχρι τῆς σφαίρας τοῦ ἀπεριορίστως Ὄντος. Ξυπνοῦν προαισθήματα, συνειδητοποιοῦν νοσταλγίας καί ὑποσημαίνουν τό Ἀνείπωτον, ἀνεξάντλητα ὅπως αὐτό. Κάθε βαθυτέρα γνῶσις προσεκτήθη διά τοῦ βιώματος, μέ τό ὁποῖον εἴδον τά ἀντικείμενα ὡς ζωντανά σύμβολα ἑνός βαθυτέρου περιεχομένου, που καμμιά γλῶσσα δέν εἶναι εἰς θέσιν νά ἐκφράση.

Διότι τό σύμβολον κρούει ὅλας ταυτοχρόνως τάς χορδάς τοῦ πνεύματος καί βοηθεῖ κατά τόν τρόπον αὐτόν νά εἰσδύωμεν εἰς τήν ἐσωτερικήν πραγματικότητα, τῆς ὁποίας εἶναι ἡ αἰσθητή μορφή, νά ἀνευρίσκωμεν κάθε φοράν κάτι τό νέον καί τό γνήσιον, νά βιοῦμεν μέσα εἰς αὐτό κάτι τό ὑψηλότερον, διά νά βυθισθῶμεν τέλος μέσα εἰς τήν θεωροῦσαν σιωπήν. Ὁ βαθμός τῆς ἱκανότητος αὐτῆς ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ποσότητα τοῦ πλούτου καί ἀπό τήν δύναμιν τῆς ὁρατότητος τῆς ψυχῆς μας. Διότι ἡ ἀληθινή ἐσωτερικότης, ἡ ὁποία παρέχει οὐσίαν εἰς ὅλα, ὅσα δέν εἴμεθα ἡμεῖς οἱ ἴδιοι, μόνον μέ τήν βοήθειαν τῆς ἀτομικῆς ἑκάστου ἐσωτερικότητος εἶναι δυνατόν νά γνωσθῆ. Τότε τό ἀντικείμενον, ἄψυχον αὐτό τό ἴδιον, ζωοποιεῖται ἀπό τήν ἰδέαν, τήν ἐντελέχειαν, τήν ψυχήν καί δημιουργεῖται ὁ μεταφυσικός ἐκείνος δεσμός μεταξύ αὐτοῦ καί τοῦ ὑποκειμένου, χάρις εἰς τόν ὁποῖον ἀπό κάθε σύμβολον ὀμιλεῖ ὁλόκληρος κόσμος. Μέ τέτοια σύμβολα σιγομιλεῖ πρό πάντων ἡ τέχνη, ἡ θρησκεία, ἡ φιλοσοφία, αὐτή ακόμη ἡ ἐπιστήμη, ἐφ' ὅσον τουλάχιστον ἀρχίζει ὁ ἐρευνητής ἀπό τήν ἐμβάθυνσιν εἰς τόν ἰδικόν τοῦ κόσμον. Εἰς μίαν τοιαύτην θεώρησιν ὑψώθη ὁ Γκαῖτε καί ὁ Σίλλερ ἔβλεπεν ὄπισθεν παντός αἰσθητοῦ τήν ἰδέαν, πού τό μορφοποιεῖ. Καί οἱ ρωμαντικοί ἠσθάνοντο μέσα εἰς τήν πνευματικήν ζωήν τῶν αἰώνων τόν ῥοῦν τοῦ ἰδίου των αἵματος, τόν ῥόχθον τοῦ ἰδίου ἐκείνου ῥεύματος, τό ὁποίον ἔφερε καί αὐτούς τούς ἰδίους ὡς παροδικά κύματα. Μίαν τοιαύτην σχέσιν πρός τό ἱστορικόν παρελθόν καλοῦν παράδοσιν. Διότι παράδοσις εἶναι ἡ ζωντανή συνάρτησις πρός ὅ,τι πρό ἡμῶν ἔζησεν, ἐπόνεσε καί ἐδημιούργησε, καί τοῦ ὁποίου ἡ ἔκφρασις εἶναι μόνον διά συμβόλων πλήρως δυνατή. Τά σύμβολα αὐτά δέν ἐκφράζουν μόνον τήν ἰδέαν ἤ τό νόημα τοῦ καθ' ἕκαστον, τοῦ ἀτομικοῦ. Εἰς τά περισσότερα ἐνοικεῖ ἡ δημιουργική πνοή ὁλοκλήρων γενεῶν, χρονικῶν περιόδων καί πολιτισμῶν. Δι' αὐτῶν προσλαμβάνει αἰσθητήν μορφήν καί παραμένει διά τῶν αἰώνων. Διά τοῦτο καί τά δημιουργήματα τοῦ πνεύματος δέν χρησιμεύουν μόνον ὡς σύμβολα καθ' ἕκαστον ἀνθρώπων, ἄλλ' ὡς συμβολική ἔκφρασις ἑνός χρονικοῦ καί συμβολικοῦ συνόλου. Γίνονται παράδοσις ἤ εὐρύνονται καί εἰς αἰσθητήν ἀποκάλυψιν τῆς κοσμικῆς ψυχῆς. Καί τότε φύσις καί ζωή ὡς σύνολον καί ὡς ὁλοκληρωμένη ἑνότης ἀποβαίνουν εἰς τό τέλος ἔκφρασις μιᾶς ἀπεράντου ἐσωτερικότητος, ἑνός νοήματος, μιᾶς ἰδέας. Ὁ ἅγιος Φραγκῖσκος καί οἱ μυστικοί, ὁ Γκαῖτε καί ὁ Ρίλκε, οἱ ρωμαντικοί καί οἱ ἀπό καλλιτεχνικήν ὑφήν τῆς ψυχῆς διεπόμενοι βιολόγοι τῶν χρόνων μας εἶναι κλασσικοί ἐκπρόσωποι μιᾶς τοιαύτης θεωρήσεως. Δι' αὐτῆς σχετίζονται τά καθ' ἕκαστον πρός τό ὅλον, ὁ ἄνθρωπος ὑψώνεται εἰς κέντρον ἑνός ἀπεράντου πνευματικοῦ κόσμου καί τό σύμπαν μεταβάλλεται εἰς σχέσεις πνευματικῶν μεγεθῶν. Ὁ κατά τό φαινόμενον ἀσήμαντος κλαδίσκος μέσα εἰς τήν μουσικήν τοῦ δάσους καθίσταται οὐσιώδης συμπαίκτης εἰς τήν μεγάλην συμφωνίαν τῶν κόσμων καί μέσα εἰς τήν ἀπεριόριστον ποικιλίαν τῶν μετασχηματισμῶν τοῦ ῥόδου ἀνακαλύπτομεν τήν ἀπεραντοσύνην τοῦ ψυχικοῦ κόσμου. Αἱ μεγάλαι προσωπικότητες τῆς ἱστορίας καί τά πνευματικά των δημιουργήματα, ἡ προσωπικότης τῶν ιστορικων πόλεων καί ἡ φυσιογνωμία τῶν λαῶν, ὁ πολιτισμός καί αἱ ἐναλλάσσουσαι ὅψεις του, ἐμφανίζονται ὅλα ὡς ποικιλίαι τῆς κοσμικῆς μελωδίας τοῦ Θεοῦ. Μέσα εἰς τά μακάρια συναισθήματα, πού γεννᾶ παρόμοιον βίωμα, μᾶς γίνεται κατ' ἄμεσον τρόπον συνειδητόν, ὅτι αἱ καθ' ἕκαστον ψυχαί, αἱ ψυχαί τῶν μεγάλων δημιουργῶν καί αἱ ψυχαί τῶν ιστορικῶν περιόδων, αποτελοῦν μέρος τῶν ἀναριθμήτων χορδῶν, πού κραδαίνονται μαζί μέ τήν ψυχήν τοῦ κόσμου καί συνηχοῦν μαζί της, διάφοροι κατά τό ὕψος τοῦ τόνου καί τό χρῶμα τῆς κλαγγῆς. Τό Ἀπέραντον εἰσέρχεται εἰς τήν σφαῖραν τοῦ παροδικοῦ καί τό παροδικόν ὑψώνεται μέχρι τοῦ Αἰωνίου καί συγχωνεύονται εἰς μίαν ἑνότητα, ὅπως τό τραγοῦδι καί τό ψάλσιμό του. Ἀπό προσωπικότητα εἰς προσωπικότητα, ἀπό ἐπίτευγμα εἰς ἐπίτευγμα, ἀπό ψυχήν πόλεων εἰς ψυχήν πολιτισμῶν, ἀπό λόφο σέ λόφο φθάνομεν στήν κορυφή, εἰς τό ὁλοκληρωτικόν ἄκουσμα τῆς μελωδίας τοῦ Θεοῦ. Διότι, ὅπως λέγει ὁ Γκαῖτε, μόνον τά ὄργανα ὅλης μαζί τῆς ἀνθρωπότητος ἠμποροῦν νά μᾶς γνωρίσουν τό Ὕψιστον, μέ ἄλλας λέξεις νά μᾶς ὁλοκληρώσουν.

Εἶναι φανερόν πώς ὅλη ἡ ὑπάρξις καί ὅλαι αἱ ἐκδηλώσεις της προσλαμβάνουν, ἐφ' ὅσον ὑψωθῆ ὁ ἄνθρωπος εἰς αὐτῆν τήν σκοπιάν, μυστικιστικόν χρωματισμόν. Διότι μυστικισμός εἶναι ἡ ἅρσις τῶν ὁρίων, πού χωρίζουν τό ὑποκείμενον ἀπό τοῦ ἀντικειμένου, τό Ἐγώ ἀπό τόν ἐκτός αὐτοῦ κόσμον, τόν ἄνθρωπον ἀπό τόν Λόγον τοῦ παντός. Καί τότε συναισθανόμεθα πώς καί ὅλα τά επιτεύγματα τοῦ πνευματικοῦ βίου, που εἶναι ἄλλως τε πνεῦμα ἀπό τό πνεῦμα μας, ἔχουν ὡς προϋπόθεσιν τῆς ἑρμηνείας των τήν μυστικιστικήν αὐτήν διάθεσιν, ἀπό τήν ὁποίαν καί ἐκπηγάζουν ὡς ἀπό τήν βαθύτατην των, μυστικήν πηγήν. Ἐπιστήμη καί θρησκεία, φιλοσοφία καί τέχνη, ἀκόμη ἡ ἐσωτερική μεταξύ ἀνθρώπων σχέσις, ὄχι μόνον ἑκείνη, που στηρίζεται ἐπί τῆς ταυτότητος τῶν ἀξιῶν καί τῶν σκοπῶν, ἀλλά καί ἑκείνη, που ὡς βάσιν της ἔχει τήν καθολικήν συνύψωσιν τῶν ψυχῶν. Ἡ σχέσις αὐτή εἶναι ἀνύψωσις τοῦ ἀτομικοῦ Ἐγώ εἰς κάτι ὑψηλότερον, πλατυσμός εἰς κάτι εὐρύτερον, ἄρσις τοῦ πόνου τῆς πραγματικότητος, που γεννᾶ ἡ διάσπασις, μέσα εἰς τήν ἀρμονικήν ἑνότητα τῆς κοσμικῆς ζωῆς, ὑπερνίκησις τῆς ἀτομικῆς ἐρημίας καί ἐκβολή τῆς ψυχῆς εἰς τόν ὠκεανόν τῆς μυστηριώδους κινήσεως τοῦ σύμπαντος. Καί αὐτή ἡ ἀγάπη, ὅταν εἶναι ἄξια τοῦ ἑαυτοῦ της, δέν εἶναι ἄλλο παρά τό βίωμα τῆς μακαριότητος αὐτῆς διά τοῦ σβυσίματος τοῦ Ἐγώ μέσα εἰς τήν ἔκστασιν μιᾶς τελείας, ὑψίστης συγχωνεύσεως τῶν ψυχῶν. Διά τήν μυστικήν αὐτήν σχέσιν πρός ὅλας τάς πλευράς τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἰσχύουν οἱ λόγοι τοῦ Ἰνδοῦ ποιητοῦ τῶν χρόνων μας. “ Σβῦσε τή λάμπα, ἄν θέλης. Θά γνωρίσω τό σκότος του καί θα τό ἀγαπήσω .

Επιμέλεια : Αθηναΐς


Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Ύλη εναντίον Πνεύματος


Όταν μαζευτήκαμε στο δωμάτιο στον Οίκο μας, οι πέντε μας μαζί με δέκα πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές, και όταν θελήσαμε να γράψουμε μερικά γράμματα προς τον κύριο Χριστάτσε Σολομόν και σε άλλους, μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο φτωχοί ήμασταν, γιατί όλων μαζί μας έλειπαν ακόμη και τα χρήματα για τους φακέλους και τα γραμματόσημα. Μέχρι τότε, όποτε μας έλειπαν χρήματα, πηγαίναμε στους μεγαλύτερους βετεράνους και τους ζητούσαμε. Αλλά τώρα δεν είχαμε κανέναν για να στραφούμε. Να ξεκινήσουμε έναν πολιτικό οργανισμό τελείως αδέκαροι! Ήταν ταυτοχρόνως ένα δύσκολό και τολμηρό πράγμα για να κάνουμε. Σε αυτόν τον αιώνα που η ύλη είναι παντοδύναμη, που κανείς δεν ξεκινάει οτιδήποτε ασχέτως του πόσο μικρό είναι, χωρίς να ρωτήσει τον εαυτό του «πόσα λεφτά έχω;». Ο Θεός ήθελε να αποδείξει, πως στην λεγεωναρική νίκη η ύλη δεν έπαιζε κανένα ρόλο.

Μέσω της τολμηρής χειρονομίας μας, στρέψαμε τις πλάτες μας σε μία νοοτροπία που κυριαρχούσε στα πάντα. Σκοτώσαμε μέσα μας έναν κόσμο, ώστε να υψώσουμε έναν άλλο, ψηλά ως τον ουρανό. Η απόλυτη εξουσία της ύλης ανατράπηκε, έτσι ώστε να αντικατασταθεί από την αρχή του πνεύματος, των ηθικών αξιών.

Δεν αρνούμασταν και δεν θα αρνηθούμε ποτέ την ύπαρξη, την λειτουργία και την αναγκαιότητα της ύλης στον κόσμο, αλλά αρνηθήκαμε και θα αρνούμαστε για πάντα το δικαίωμα της απόλυτης κυριαρχίας της. Με άλλα λόγια, δίναμε ένα χτύπημα σε μία νοοτροπία, η οποία έθετε τον χρυσό μόσχο στο επίκεντρο και ως τον κύριο σκοπό της ζωής. Συνειδητοποιούσαμε, πως αν επρόκειτο να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο της αντεστραμμένης σχέσεως αξιών μεταξύ πνεύματος και ύλης, θα είχαμε εξαντλήσει εντός μας κάθε κουράγιο, δύναμη, πίστη και ελπίδες. Κατά την διάρκεια εκείνου του πρώτου ξεκινήματος βρήκαμε την μόνη ηθική δύναμη, μόνο στην ακλόνητη πίστη, πως θέτοντας τους εαυτούς μας στην αρχική αρμονία της ζωής, την υποταγή της ύλης στο πνεύμα, θα μπορούσαμε να υποτάξουμε τις αντιξοότητες και να είμαστε νικηφόροι επί των σατανικών δυνάμεων που συνασπίζονταν με σκοπό να μας καταστρέψουν.

Κορνήλιος Κοντρεάνου

Από το βιβλίο του «Για τους Λεγεωνάριούς μου» (1936)

Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος



Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Τετράδια Εθνοκοινοτικού Προβληματισμού ΑΡΜΟΣ - Φύλλο 3


…Ο δρόμος είναι ένας: αναστοχασμός, εθνική συνειδητοποίηση, (αυτο-)οργάνωση με επίκεντρο τους λιγοστούς εναπομείναντες θύλακες εθνικής υγείας και προσεκτική προετοιμασία για δράση, εν όψει του επερχομένου εθνικού και κοινωνικού κατακλυσμού που θα σαρώσει τα πάντα.Μόνον λίγοι, οι οποίοι θα κατορθώσουν να παραμείνουν όρθιοι εν μέσω ερειπίων θα είναι εκείνοι, που ίσως κερδίσουν την ευκαιρία και το δικαίωμα/Καθήκον να χτίσουν μία νέα Ελλάδα από το μηδέν…

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Τι είναι ο Ισπανικός Φαλαγγιτισμός


Ιούλιος Έβολα

Ενώ οι φάσεις του Ισπανικού Εμφυλίου παρακολουθούνται από όλους με έντονο ενδιαφέρον, δίνεται λιγότερη προσοχή στις ακριβείς ιδέες που ενεπνέουν την εξέγερση των Ισπανικών εθνικών δυνάμεων ενάντια στον κομμουνισμό: ίσως διότι πολλοί πιστεύουν πως στις επαναστάσεις, η θετική ιδεολογική φάση αναπτύσσεται πάντοτε σε ένα μεταγενέστερο στάδιο.

Δεν είμαστε αυτής της απόψεως. Πιστεύουμε πως ο καλύτερος στρατιώτης είναι αυτός που πολεμά έχοντας ακριβή επίγνωση του σκοπού του και ότι οι ιδέες – ακόμη και αν είναι περισσότερο ενδόμυχες και ασαφώς αντιληπτές, παρά καθαρώς σχηματισμένες - είναι η ουσιαστική πραγματικότητα σε κάθε γνησίως σημαντική ιστορική αναταραχή. Για αυτό είμαστε ευγνώμονες προς τον Αλμπέρτο Λουτσίνι, διότι μας ενημέρωσε σχετικώς με το ιδεολογικό πρόγραμμα ενός εκ των πρωτευόντων Ισπανικών εθνικιστικών κινημάτων, της ονομαζόμενης «Ισπανικής Φάλαγγος», καθιστώντας τους όρους του ζωντανούς μέσω της εφευρετικότητος και ενός πραγματικά εκπληκτικού ύφους· θα τολμούσαμε να πούμε σχεδόν νεκρομαντικού, μέσω της ζωντάνιας, της ακρίβειας και του ευχάριστου αυτοσχεδιασμού (Il Falangisti Spagnioli, Μπελτράμι, Φλωρεντία 1936). Ασχολείται με μία γενική διακήρυξη πολιτικής πίστεως, η σχηματοποίηση της οποίας φαίνεται να οφείλεται στον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ή στον συγγραφέα Χιμένεθ Καμπαλέρο. Το πρόγραμμα, μέσω του πλούτου του πνευματικού περιεχομένου, σχεδόν μας εξέπληξε, τόσο, ώστε να το θεωρήσουμε κατάλληλο για να αναφερθεί στο Ιταλικό κοινό, εκφράζοντας εν συντομία το νόημά του.

Σημείο Πρώτο. Ούτε η γλωσσική, ούτε η εθνική, ούτε η εδαφική ενότητα θεωρούνται επαρκείς για να δώσουν στην ιδέα του έθνους το πραγματικό της περιεχόμενο. « Ένα έθνος είναι μία προκαθορισμένη κοσμική ενότητα». Αυτή, υποστηρίζει, είναι και η περίπτωση της Ισπανίας: μία ενότητα, ένα πεπρωμένο, «μία οντότητα που υπάρχει πέρα από κάθε πρόσωπο, τάξη ή κοινότητα στην οποία πραγματώνεται», όχι μόνο, αλλά πολύ περισσότερο υπεράνω «της συνολικής ποσότητος που προκύπτει από τη συνάθροισή τους». Το οποίο σημαίνει πως πρόκειται για την πνευματική και υπερβατική ιδέα του έθνους, αντιτασσόμενη σε κάθε κοινότητα – της αριστεράς ή της δεξιάς – και σε κάθε μηχανοκρατία. Μία αληθινή οντότητα εκ της τέλειας αλήθειας της, μία ζώσα και κυρίαρχη πραγματικότητα, η Ισπανία τείνει ,συνεπακόλουθα, προς τον δικό της σαφή προορισμό. Υπό αυτήν τη έννοια μιλούν όχι μόνο για «μία πλήρη επιστροφή στην παγκόσμια πνευματική συνεργασία», αλλά επίσης και για μία «παγκόσμια αποστολή της Ισπανίας», για την δημιουργία εκ της «ηλιακής ενότητος» την οποία αντιπροσωπεύει, ενός «νέου κόσμου». Βεβαίως αυτή η τελευταία πρόταση, αφήνοντας κατά μέρους τις καλές προθέσεις, παραμένει ένα ερωτηματικό.

Το τι μπορεί να πει η Ισπανία σήμερα ή ακόμη και αύριο σχετικώς με την παγκόσμια ιδέα, είναι στην πραγματικότητα ασαφές. Αλλά η αλήθεια είναι πως εδώ έχουμε την επίδραση μίας ακριβούς λογικής. Στην πραγματικότητα κάποιος δεν μπορεί να υποστηρίξει πνευματικώς την ιδέα του έθνους, χωρίς να οδηγηθεί ενστικτωδώς στο να υπερβεί τον παρτικουλαρισμό της, να την αντιληφθεί ως την αρχή ενός υπερεθνικού πνευματικού οργανισμού, κατά συνέπεια με μία αξία καθολικότητος: ακόμη και όταν έχει μικρή προδιάθεση να δώσει απτή και αποτελεσματική μορφή σε μία τέτοια ανάγκη. Και αντιστρόφως: κάθε παρτικουλαριστικός περιορισμός μίας εθνικής ιδέας, θα την οδηγήσει στο να κατηγορηθεί για λανθάνοντα υλισμό και κολλεκτιβισμό.

Προχωρούμε στο ειδικώς πολιτικό μέρος του προγράμματος. Οι Φαλαγγίτες λένε όχι στο αγνωστικιστικό κράτος, έναν παθητικό θεατή της εθνικής δημόσιας ζωής ή το πολύ-πολύ έναν αστυνομικό με μεγαλοπρεπές ύφος («κράτος νυχτοφύλακας»). Το Κράτος πρέπει να είναι αυταρχικό, Κράτος όλων, Όλον και Ολοληρωτικό, αιτιολογούμενο, κατ’ αυτήν την μορφή, πάντοτε αναφορικώς προς το ιδεώδες και την αιώνια ιδέα της Ισπανίας, ανεξάρτητο από οποιοδήποτε απλώς κομματικό ή ταξικό συμφέρον.

Η εξάλειψη των κομμάτων και του σχετιζόμενου κοινοβουλίου προκύπτει φυσικώς εξ αυτής της αντιλήψεως. Όμως οι Φαλαγγίτες, υπό την πίεση των κοσμικών παραδόσεων της πατρίδος τους, φαίνεται επίσης να επαγρυπνούν ενάντια στις υπερβολές εκείνες του ολοκληρωτισμού, οι οποίες με την ισοπεδωτική και ομοιομορφοποιητική δραστηριότητά τους απειλούν, παρόλα ταύτα, να εξομοιώσουν μερικές εθνικιστικές τάσεις με τις εθνικοποιήσεις του Μπολσεβικισμού. Έτσι οι Φαλαγγίτες επιμένουν στην αναγκαιότητα οργανικών ανθρώπινων ομάδων, ζωντανών και σφριγηλών, οι οποίες θα συναρθρώνουν το αληθινό κράτος και θα αποτελούν το στέρεο θεμέλιό του. Έτσι προτίθενται να υπερασπιστούν την ακεραιότητα της οικογένειας, το κυττάρο της κοινωνικής ενότητος, την τοπική αυτονομία, το κύτταρο της εδαφικής ενότητος και τελικώς την συντεχνιακή και επαγγελματική ενότητα, τα κύτταρα μίας νέας εθνικής οργανώσεως της εργασίας και όργανα για την υπέρβαση της ταξικής πάλης.

Υπό την τελευταία άποψη, η προσχώρηση των Φαλαγγιτών στην φασιστική συντεχνιακή ιδέα είναι πλήρης. «Οι συνδικαλιστικές και οι συντεχνιακές ομάδες, ανίκανες μέχρι στιγμής να συμμετάσχουν στην εθνική δημόσια ζωή, θα πρέπει να εγερθούν, γκρεμίζοντας τα τεχνητά φράγματα του κοινοβουλίου και των πολιτικών κομμάτων με τα άμεσα όργανα του Κράτους». Η κοινότητα των παραγωγών ως ένα οργανικό σύνολο θα γίνεται αντιληπτή ως «ολοκληρωτικώς συν-ενδιαφερόμενη και αναμεμειγμένη στην μοναδική και υψηλότερη κοινή επιχείρηση»: μια επιχείρηση στην οποία η ηγεσία πρέπει πάντοτε να είναι εξασφαλισμένη για το γενικό εθνικό συμφέρον.

Πιθανώς δεν αποτελεί σύμπτωση το ότι το κεφάλαιο που αμέσως ακολουθεί αυτό, αναφέρεται στην ανθρώπινη προσωπικότητα, και το ότι αποκηρύσσει τον κίνδυνο πως ένα ολόκληρο έθνος θα μεταβληθεί σε ένα είδος «πειραματικού εργαστηρίου» όπως στις λογικές συνέπειες του Μπολσεβικισμού και της μηχανοκρατίας. Η σπουδαιότητα η οποία δίνεται στην αξία της ανθρώπινης προσωπικότητος, διαχωρίζοντάς την σαφώς από την ατομικιστική θέληση, μας φαίνεται όντως ως μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες και χαρακτηριστικές του Ισπανικού Φαλαγγιτικού προγράμματος και το αποτέλεσμα μίας υγιούς παραδοσιακής θεάσεως. Παραθέτουμε το απόσπασμα, που αναφορικώς με αυτήν την περίπτωση, είναι το πιο σημαντικό: «Η Ισπανική Φάλαγγα διακρίνει στην ανθρώπινη προσωπικότητα, πέρα από το φυσικό άτομο και την φυσική ατομικότητα, την πνευματική μονάδα, την ορισμένη στη αιώνια ζωή ψυχή, το όργανο των απόλυτων αξιών, μία απόλυτη αξία η ίδια». Ως εκ τούτου και η αιτιολόγηση ενός θεμελιώδους σεβασμού για την «αξιοπρέπεια του ανθρώπινου πνεύματος, για την ολότητα και την ελευθερία του ατόμου: ελευθερία νομιμοποιημένη εξ άνωθεν, βαθείας φύσεως· που κανείς δεν μπορεί ποτέ να την μετασχηματίσει στην ελευθερία του να συνωμοτήσει ενάντια στην πολιτική κοινωνία και να υπονομεύσει τα θεμέλιά της». Με αυτήν την δήλωση ξεπερνάται αποφασιστικώς ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους της αντί-Μαρξιστικής αντεπαναστάσεως: ο κίνδυνος δηλαδή του να καταπατηθούν οι πνευματικές αξίες της προσωπικότητος, την στιγμή που ορθώς πλήττονται το λιμπεραλιστικό και το ατομικιστικό σφάλμα στην πολιτική και την κοινωνική ζωή.

Με αυτήν την προϋπόθεση, κάθε υλιστική ερμηνεία της ιστορίας απορρίπτεται από τους Φαλαγγίτες. Το πνεύμα της γίνεται αντιληπτό από αυτούς ως η πηγή κάθε αληθώς αποφασιστικής δυνάμεως – είναι άξιο αναφοράς. Και παρομοίως μία ομολογία της Καθολικής πίστεως είναι φυσική. Η Καθολική ερμηνεία της ζωής είναι, ιστορικώς μιλώντας, η μόνη που είναι «Ισπανική» και κάθε έργο εθνικής ανασυγκροτήσεως πρέπει να προσήκει σε αυτήν. Αυτό δεν θα σημαίνει μία Ισπανία, η οποία θα πρέπει για ακόμη μία φορά να υποταχθεί στην ανάμειξη, στις ίντριγκες και στην ηγεμονία τις εκκλησιαστικής δυνάμεως, αλλά μία νέα Ισπανία εμψυχωμένη από την «παγκόσμια Καθολική αίσθηση», η οποία ήδη την οδηγεί «ενάντια στη συμμαχία του ωκεανού και της βαρβαρότητος, στην κατάκτηση άγνωστων ηπείρων»: μία Ισπανία διαποτισμένη από τις θρησκευτικές δυνάμεις του πνεύματος.

Έτσι οι Φαλαγγίτες πολεμούν ως ένας «εθελοντής πολεμιστής» με σκοπό να «κατακτήσουν την Ισπανία για την Ισπανία». Αυτές είναι ιδέες, που από το γενικό περίγραμμά τους, μας φαίνονται απολύτως «εν τάξει», παρουσιάζουν ήδη μία ακριβή άποψη και δύνανται να έχουν την αξία σταθερών σημείων αναφοράς. Αν το Ισπανικό εθνικό κίνημα πραγματικά διαπεραστεί από αυτές, έχουμε ένα διπλό λόγο να τους ευχηθούμε ειλικρινώς μία απόλυτη, γρήγορη και αποφασιστική νίκη: όχι μόνο για την αρνητική αντικομμουνιστική και αντιμπολσεβικική πλευρά, αλλά επίσης και για αυτό που υπό τις θετικές του όψεις, θα μπορέσει να ακολουθήσει εξ αυτής, στο σύνολο μίας νέας ιεραρχικής Ευρώπης των εθνών και της προσωπικότητος.

Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος