Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Χειμερινή Τροπή

 Κοίτα σύντροφε, σήκω και κοίτα καλά αυτή την απόλυτη, μεγάλη νύχτα. Νιώσε τον κρύο αγέρα , τις λάσπες και το νερό στο κορμί σου. Δίχως άλλο, μία ανάβαση είναι και όλη σου τούτη η ζωή. Κοίτα καλά τα αστέρια, ταξίδεψε ανάμεσά τους και θυμήσου...
Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές της αβύσσου. Το μούδιασμα στον ουρανίσκο και μία απροσδιόριστη αναβλύζουσα γεύση. Τα πόδια σου να αλαφραίνουν, οι μύες στο σβέρκο σου να συστέλλονται και ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα σου. Σκέψεις συμπυκνωμένες και βουβές σκηνές. Δευτερόλεπτα συμβαλλουσών ρωγμών. Τα ένστικτά σου οριοθέτησε η αξιοπρέπεια. Και μετά; Θυμάσαι; Το γέλιο μας.
Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές της υπερβάσεως. Μέρες, βδομάδες, μήνες ατελείωτης κοπώσεως. Μηχανικά προσανατολισμένοι προορισμοί για την επιβίωση. Δεν δέχτηκες τη συμμετοχή στο «μαραθώνιο» ξεδιαντροπιάς αυτού του λαού γύρω σου. Το πείσμα σου σε οδηγεί στον ανηφορικό δρόμο της επικρατήσεως. Ξέρεις πως ισορροπία δεν υπάρχει. Αν μείνεις στάσιμος , θα πέσεις. Επιτίθεσαι για να υπάρχεις. Ίσως να μην  αντέξεις. Από πολύ νωρίς βρέθηκες στα σύνορα. Αλλά επέστρεψες,  και τότε πάλι εκείνο το γέλιο απλώθηκε στα χείλη μας.
Θυμήσου όλους αυτούς που είδες να απομακρύνονται. Όλους αυτούς που στραφήκαν ολόψυχα στα αστικά τους όνειρα. Να κλείνονται στις προσωπικές τους επιδιώξεις και να δρομολογούν την «ζωή» τους, διατηρώντας κάποιες δικαιολογίες υπάρξεως ακόμη. Αυτοί που τόσο κατέκριναν το «εγώ», εν τέλει έστρεφαν τα πάντα προς την ικανοποίηση μονάχα αυτού. Ο χρόνος , αυτός ο οξυδερκέστερος παρατηρητής όλων, ξέρασε τις όποιες μας αυταπάτες περί «συντροφικότητος». Και τότε, πάλι ένα χαμόγελο συνόδευε την κουβέντα μας.
Θυμήσου όλους αυτούς που επέλεξαν τον άλλο δρόμο. Τον «πολιτικό», τον «σοβαρό», τον «αποτελεσματικό». Πόσο εύκολα παρασύρθηκαν στα πελάγη  της σιχαμένης αυτής δημοκρατίας. Πόσο εύκολα θαμπώθηκαν από τα φώτα της, πόσο εύκολα πλανήθηκαν από τα ψέμματά της. Και πόσο εύκολα κατακρημνίζονται στα βάραθρα για τα οποία αυτή μας έχει προορισμένους. Μα κάθε φορά που βλέπεις την απόκλιση, κάθε φορά στρέφεσαι ακόμη πιο παθιασμένα στον δικό σου δρόμο. Τον δρόμο της αμετανόητης Πίστεως και ακλόνητης αγωνιστικότητος . Λίγοι. Λίγοι θα ακολουθήσουν στο κρύο. Λίγοι θα βιώσουν εκείνον τον καθημερινό έγκλειστο ο οποίος γνωρίζοντας τα ισόβια δεσμά του αγωνιά κάθε μέρα για την πνευματική και σωματική του εγρήγορση, πιστεύοντας στην Νίκη. Λίγοι θα μείνουν, διάσπαρτοι και μονάχοι πολλές φορές, μα πιστοί. Και κάθε φορά που θα διακρίνεις έστω και έναν να συνεχίζει απλώνεται πάλι το χαμόγελο στο ταλαιπωρημένο σου πρόσωπο.
Θυμήσου όλα αυτά τα αδιέξοδα της καθημερινότητος, τον πόνο στο κορμί σου, τις προδοσίες που κατέκαψαν την ψυχή σου, τις φωνές των εχθρών, τις εντολές των πραιτοριανών καθώς σε στήνουν στον τοίχο, τις αποφάσεις των δικαστών καθώς ακολουθούν τις εντολές τους, την σιωπή σου για τόσα και τόσα… Θυμήσου τα σκοτεινότερα στενά της πόλης σου , την επιτάχυνση που σε έσωσε, την αναμονή για κάποιο κάλεσμα την  άλλη μέρα, τα χέρια που σε σήκωναν καθώς ξανάπεφτες, τα λόγια που προσπαθούσαν να σε σκληρύνουν όταν αδυναμίες κατέκλυζαν τον νου σου. Θυμήσου το χαμόγελό σου για όλα αυτά που με λέξεις δεν έχουν ειπωθεί, για όλα αυτά  που μείναν για πάντα εκεί που γίναν…
Θυμήσου Σύντροφε, αυτή την νύχτα, όλο αυτό το σκοτάδι… Φέρε το στο νου σου, άσε να κατακλύσει τον χώρο που του ανήκει, επέτρεψέ του να γεννήσει ότι κυοφορεί. Ίσως δάκρυα, ίσως πόνο, ίσως οργή, ίσως μίσος. Άστο να διδάξει όλα αυτά που πλέον έχει γνωρίσει. Και αφουγκράσου με προσοχή τις συμβουλές του.
Σε λίγα λεπτά ο Ήλιος θα ανατείλει. Ο ηρωισμός σου αυτή την νύχτα έγκειται μονάχα στο να κατορθώσεις να επιτρέψεις στις ακτίνες του να κατακάψουν όλο αυτό το δικό σου σκοτάδι. Ο πυρπολημένος ορίζοντας ας αφήσει πίσω του μονάχα τέφρα. Πρέπει να σταθείς ολόρθος. Να μετατρέψεις σε φωτιά την απλή θέρμη.
Γιατί το χαμόγελο σου αυτό στα σκοτάδια του παρελθόντος σου, ένα αιώνιο χαμόγελο θυμίζει. Ακολούθα τα μονοπάτια αυτών που άξιζε να το φέρουν, κατόρθωσαν να το ενσαρκώσουν.
Αύριο, κάποιοι άλλοι σύντροφοί μας αγκομαχούν σε εξορίες. Άλλοι λυγίζουν στις διώξεις, άλλοι γονατίζουν στην μάχη της επιβιώσεως. Κάποιοι στέκουν κυνηγημένοι και άλλοι αναζητούν το χέρι να τους σηκώσει από τα χτυπήματα των εχθρών. Μην κοιτάς πίσω, ο χρόνος χαρίζει απλόχερα την περιφρόνησή μας σε όλο αυτό το σκοτάδι. Κοίτα εκείνους, κοίτα ψηλά, προς τις κορυφές.  Τον βίο μας ολάκερο, όσα αγαπήσαμε ή μισήσαμε, όλες μας οι θυσίες και οι χαρές, όλοι μας οι στόχοι και τα όνειρα, όπλα τα έχουμε μετατρέψει για την ανάβαση αυτή. Το ξέρεις καλά πως αυτός είναι ο δρόμος μας,  αυτός είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός μας…


Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Η έκκληση

   
  Παρακάτω παρατίθεται ένα απόσπασμα από το έργο του Γάλλου ψυχολόγου Paul Diel (1/07/1893-5/01/1972), γνωστού για την μελέτη του επάνω σε θέματα  καταγωγής kau;vw και για την ανάπτυξη ιδιαίτερα της μεθόδου της ενδοσκοπικής αναλύσεως και της ψυχολογίας των κινήτρων. Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από το έργο του "LE SYMBOLISME DANS LAS MYTHOLOGIE GRECQUE" - "Ο Συμβολισμός στην Ελληνική Μυθολογία".
Ο συγγραφέας πραγματοποιεί μία ερμηνεία διάφορων μύθων της αρχαίας Ελλάδος τους οποίους και κατατάσσει σε δύο μεγάλες ενότητες: α) Ο αγώνας ενάντια στην έξαρση, β) Ο αγώνας ενάντια στην αποπνευματοποίηση - από την οπτική της ψυχολογίας, κάνοντας όμως την τελευταία εύκολα αναγνώσιμη από εκείνον που δεν έχει κάποια σχέση με το αντικείμενο. Στην εν λόγω δημοσίευση επιλέχθηκε ένα απόσπασμα από τον μύθο του Περσέα (α ενότητα), στο οποίο όπως και σε ολόκληρο το έργο, ο συγγραφέας αποκαλύπτει  με επιστημονικούς όρους  ένα μέρος του απύθμενου βάθους της κοσμοθεάσεως και της μεταφυσικής αξίας της σκέψεως των προγόνων μας, καθώς και τον κεντρικό πυρήνα εκείνου του αρχέγονου κυττάρου το οποίο δύναται να προσεγγίσει την κοσμική και φυσική αλήθεια. Γράφει χαρακτηριστικά:
   
 (...)Κεντρικό θέμα στο μύθο του Περσέα είναι η δυσκολία να αντιμετωπίσει κανείς τη Μέδουσα : όποιος αντικρίζει το κεφάλι της Μέδουσας απολιθώνεται.
 Το ν’ αντικρίζεις τη Μέδουσα σημαίνει: να αναγνωρίζεις την ένοχη ματαιοδοξία σου, να αντιλαμβάνεσαι την ίδια σου την απωθημένη ενοχή, που για τίποτα στον κόσμο δεν θα ‘θελες να την ομολογήσεις, ούτε καν να την αντιμετωπίσεις. Η ένοχη ματαιοδοξία, ουσιαστική αδυναμία κάθε ανθρώπου, καθορίζεται λοιπόν με τον ακόλουθο τρόπο: είναι η μη-αρμονική έξαρση των πόθων (ενοχή), συνδεδεμένη με την ιδέα της τελειότητος (ματαιοδοξία), παρ’ όλη την νοσηρή έξαρση (ή παρ’ όλη την
νοσηρή αναστολή) των φυσικών πόθων(…).

 (..)Η Μέδουσα συμβολίζει τον φόβο, την απόγνωση σε σχέση με τον εαυτό μας, που κυριεύει την ματαιόδοξη ψυχή όταν σε στιγμές διαύγειας αντικρίζει θαρρετά τον εαυτό της απογυμνωμένο. Η χρεοκοπία αυτή της ματαιοδοξίας μπορεί να βιωθεί από τον κάθε άνθρωπο στις μεγάλες κρίσεις της ζωής τις ακολουθημένες από ήττες που οφείλονται στην αποτελμάτωση των πραγματικών αρετών του. Η Μέδουσα συμβολίζει την διεστραμμένη εικόνα του εαυτού μας, την εξημμένη φαντασία σε σχέση με τον εαυτό μας, την ενοχή σε έξαρση, την αμυδρά διακρινόμενη σε στιγμές όπου καταρρέει η ματαιοδοξία. Η απολιθωτική φρίκη που στις στιγμές αυτές κατακυριεύει την ψυχή, δεν είναι παρά το αντίστοιχο της ματαιοδοξίας: είναι η λύπη που μας προξενεί η κατάρρευσή της. Η τρομακτική αυτή λύπη, ξυπνά μέσα μας την τάση να ανασυγκροτήσουμε τη ματαιοδοξία. Η απολίθωση, επακόλουθο της φρίκης ( κεφάλι της Μέδουσας- παραμορφωτικός καθρέπτης), οφείλεται στην ανικανότητα να υπομείνει κανείς την αντικειμενικά την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό του. Μία και μόνη συμπεριφορά, ένα και μόνο όπλο, μπορεί να μας προστατέψει από τη Μέδουσα: το να αποφύγουμε να την κοιτάξουμε για να μην «μαρμαρώσουμε» από φρίκη και να αιχμαλωτίσουμε την εικόνα της στον καθρέπτη της αληθείας. Αυτό είναι ακριβώς το
όπλο που θα επιτρέψει στον Περσέα να νικήσει τη Βασίλισσα- Γοργόνα (...).

 (...)Ο ήρωας παρ’ όλες τις αρετές του που τον προστατεύουν από την υπερβολική φρίκη, δεν θα ‘ταν ποτέ δυνατό να θριαμβεύσει αν στην κρίσιμη στιγμή δεν του συμπαραστεκόταν το πνεύμα, αν – με συμβολικούς όρους – η θεότητα δεν του προμήθευε τα όπλα για τη μάχη. Και η Παλλάς Αθηνά, κόρη του Δία, είναι εκείνη που προσφέρει στον Περσέα τη συμβολική ασπίδα, τον καθρέπτη της αληθείας. Η Αθηνά είναι η θεά της πνευματικής μαχητικότητος, θεότητα της σοφίας και της αληθείας. Η σοφία, η μαχητική λατρεία της αληθείας, είναι όροι απαραίτητοι για να φτάσει κανείς στην αυτογνωσία και, κατά συνέπεια, στην αρμονία(...)

(...) Η ασπίδα είναι ο καθρέπτης όπου κάθε άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ακριβώς όπως είναι, και όχι όπως θα ’θελε ­­­­­­­­­­­­­­­– με την φαντασία του – να είναι. Βοηθούμενος από την Αθηνά, δηλαδή από την ίδια την μαχητική σοφία, ο Περσέας κατορθώνει να υπομείνει, να δει κατάματα την πραγματική εικόνα της Μέδουσας: την εικόνα της δικής του ένοχης ματαιοδοξίας.Ο Περσέας νικά και σκοτώνει την Μέδουσα.
 Αποκεφαλίζει το τέρας και παίρνει μαζί του το κεφάλι σαν τρόπαιο. Από το αίμα που ξεπηδά από το τραύμα αναδύονται ο Χρυσάωρ (το χρυσό σπαθί), σύμβολο της πνευματικοποιήσεως, και το φτερωτό άλογο, σύμβολο της εξιδανικεύσεως. Έτσι γεννιέται ο Πήγασος.Η διεστραμμένη φαντασία πρέπει να πεθάνει για να γεννηθούν οι δύο μορφές της δημιουργικής φαντασίας: η πνευματικότητα και το ύψος. Ο Πήγασος εικονίζει γενικά τη μεταρσίωση στις σφαίρες του ύψους(…).     

 (...) Αλλά το κρυφό νόημα του μύθου του Περσέα δεν εξαντλείται από τα συμβολικά επεισόδια της νίκης του πάνω ση Μέδουσα και της απελευθερώσεως του Πήγασου. Όρος της νίκης δεν είναι η πρόσκαιρη εξύψωση, αλλά η διατήρηση του ήρωα σε ένα σταθερό επίπεδο ανατάσεως. Ο θρίαμβος πάνω στην ματαιοδοξία εύκολα μεταμορφώνεται σε ματαιοδοξία θριάμβου. Αν πραγματικά ο Περσέας είχε φανταστεί πως κατανίκησε την ένοχη ματαιοδοξία, θα ΄πεφτε ακόμα πιο οριστικά θύμα της. Ο οριστικός θρίαμβος δεν μπορεί να αποκτηθεί με μία και μόνο νίκη, αλλά με τον ακούραστο αγώνα μιας ολόκληρης ζωής. Ο μύθος εκφράζει συμβολικά τον ουσιαστικό αυτόν όρο, λέγοντας πως έστω και ύστερα από το θάνατό της, η κεφαλή της Μέδουσας διατηρεί την μαγική της δύναμη, την απολιθωτική της σαγήνη(...). Το ότι ο Περσέας παίρνει μαζί του το κεφάλι της Μέδουσας σημαίνει λοιπόν πως ο ήρωας εξακολουθεί πάντα να αντιστέκεται θριαμβευτικά στην απολίθωση και πως υπερνικά ακατάπαυστα τον κίνδυνο, γιατί είναι ικανός να αντιμετωπίζει χωρίς εξαιρετική φρίκη την αλήθεια που δεν παύει να τον αφορά(...). Όπως και στην διάρκεια της συμβολικής του πάλης, ο ήρωας θα μπορέσει έτσι, στον αγώνα αυτόν που θα διαρκέσει ολόκληρη τη ζωή του, να αντιμετωπίσει την τερατόμορφη αλήθεια, χάρη στην προστασία του καθρέπτη των αρετών σε επαγρύπνηση, αρετών που συμβολίζονται από την «ασπίδα της Αθηνάς» (αφού η Αθηνά συμβολίζει την μαχητική αυτήν αρετή: την αγάπη για αλήθεια).
 Ο άθλος λοιπόν του Περσέα δεν είναι μόνο ότι σκότωσε και αποκεφάλισε την Μέδουσα, αλλά και ότι πήρε μαζί του και το κεφάλι της, και μπόρεσε να αντικρίσει αποτελεσματικά τη δική του αλήθεια, την τυχαία ενοχή του, χωρίς να την παραμορφώσει διαστρεβλωτικά, χωρίς να την απωθήσει, χωρίς να την μετατρέψει σε αποτελματωμένη ματαιοδοξία, σε απολίθωση.Το κεφάλι της Μέδουσας στα χέρια του Περσέα έχει μολοταύτα και μίαν άλλη σημασία, πολύ ευρύτερη, που δεν αφορά μονάχα τον ίδιο τον ήρωα αλλά και τους άλλους ανθρώπους- τον κόσμο ολόκληρο(...). 

(...)Αυτό που προτείνει στους ανθρώπους είναι ο αγώνας ενάντια στον ουσιαστικό κίνδυνο. Το κομμένο κεφάλι αποδείχνει πως η Μέδουσα δεν είναι αήττητη. Το κεφάλι που δείχνει ο Περσέας είναι η έκκληση στους ανθρώπους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, να καταπολεμήσουν και να υπερνικήσουν την αποκρουστική σαγήνη που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του: την τάση απωθήσεως της ενοχής, απωθήσεως κάθε ενδεχόμενου αισθήματος  ενοχής.Η νίκη του ήρωα πρέπει να αποδειχτεί γόνιμη και για άλλους, για τον κόσμο ολόκληρο. Ο Περσέας δεν είναι μόνον ο ήρωας- νικητής αλλά και ο ήρωας-σωτήρας του ελληνικού μύθου(…).

Επιλογή -Επιμέλεια : Προμηθέας 

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Περί κατορθωμάτων

Ο αλπινιστής Gaston Rébuffat στο Aiguille de Roc

Κάθε είδους κατόρθωμα είναι η κορυφή μιας προσπάθειας, η κορωνίδα της σκέψεως. Με την συμβολή του αυτου-ελέγχου, της λογικής, της καθαρότητος, της δικαιοσύνης και της ορθώς κατευθυνόμενης σκέψεως ο άνθρωπος ανεβαίνει· με την βοήθεια του ζωώδους ενστίκτου, της αδράνειας, της βρωμιάς, της διαφθοράς και της συγχύσεως της σκέψεως ο άνθρωπος φθίνει. Ένας άνθρωπος δύναται να ανελιχθεί ψηλά στην ιεραρχία του κόσμου, ακόμη και σε υψηλά υψόμετρα στο πνευματικό επίπεδο, κι όμως πάλι να κυλήσει προς την αδυναμία και την μιζέρια αν επιτρέψει σε αλαζωνικές, εγωιστικές και διεφθαρμένες σκέψεις να τον καταλάβουν. Οι κατακτημένες με ορθή σκέψη νίκες δύναται να διατηρηθούν μόνο με επαγρύπνιση. Πολλοί είναι αυτοί που λυγίζουν όταν εξασφαλίσουν την επιτυχία και πέφτουν πάλι ταχέως και κατρακυλούν προς την αποτυχία. Όλα τα επιτεύγματα, είτε στον επαγγελματικό, είτε στον διανοητικό ή στον πνευματικό κόσμο, είναι αποτέλεσμα ρητώς κατευθυνόμενης σκέψεως, ορίζονται από τον ίδιο νόμο και από την ίδια μέθοδο· η μόνη διαφορά έγκειται στο αντικείμενο της κατακτήσεως. Αυτός που θα επιτύχει λίγα, θα έχει θυσιάσει και λίγα· αυτός που θα επιτύχει πολλά, πρέπει να θυσιάσει και πολλά· αυτός που θα κατακτήσει τα ύψιστα πρέπει να θυσιάσει τα μέγιστα.


James Allen, 'As A Man Thinketh'

Μετάφραση : Τίσις

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Το "Ημερολόγιο της Πορτογαλίας"



Το “Ημερολόγιο της Πορτογαλίας” είναι η καταγραφή της καθημερινότητος του διάσημου ιστορικού των θρησκειών Μιρτσέα Ελιάντε κατά την περίοδο 1941-1945, οπότε και υπηρέτησε ως διπλωματικός υπάλληλος της Ρουμανίας στην Πορτογαλία. Στις σελίδες του παρουσιάζονται οι απόψεις του για τον πόλεμο, για την συμμετοχή της Ρουμανίας και την τύχη της μετά το τέλος του, καθώς και τα μεταφυσικά αλλά και προσωπικά προβλήματα που ταλάνιζαν το μυαλό του συγγραφέως. Τα παρακάτω αποτελούν μεταφράσεις αποσπασμάτων από τις σελίδες του.




17 Μαΐου 1942

Η έλλειψη ενδιαφέροντος από μέρους μου για την κοινωνιολογία, τον Μαρξισμό και ούτω καθεξής οφείλεται στην συχνά γενόμενη δήλωση πως αυτές οι σχολές σου δίνουν την ψευδαίσθηση πως έχουν καθολικές επεξηγήσεις της ιστορίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν παίρνουν τίποτε άλλο υπόψιν τους παρά τον ανθρώπινο όχλο. Δεν έχω αμφιβολία πως χιλιάδες νωθρά και αδίστακτα πρόσωπα συμπεριφέρονται αποκλειστικώς επί τη βάσει της οικονομίας, αλλά με το ίδιο τεκμήριο μπορεί κάποιος να πει ότι συμπεριφέρονται βιολογικώς ή φυσικώς ως αντικείμενα υποκείμενα στους νόμους της βαρύτητος. Ο επίλεκτος άνθρωπος – και κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει επίλεκτος όταν εμφυσηθεί με πνεύμα - προχωρά προς ένα άλλο επίπεδο. Στην πραγματικότητα δεν μαθαίνω τίποτε για τον αληθινό άνθρωπο μαθαίνοντας οικονομικούς νόμους που τον κάνουν να γίνει προλετάριος ή να επικρίνει τους κοινωνικούς θεσμούς του. Μαθαίνω ουσιαστικά πράγματα παρακολουθώντας την αντίδραση του ατόμου όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με το πνεύμαˑ του ανθρώπου αντιμέτωπου με τον θάνατο, αντιμέτωπου με την αγάπη: υπάρχει ένα αντικείμενο μελέτης! Ο επίλεκτος άνθρωπος, είτε είναι ο Γκαίτε ή ένας κοινός θνητός σε μία υψηλή στιγμή, έχει αγαπημένους. Φυσικά ο άνθρωπος ενσωματώνεται σε μία κοινότητα και υπόκειται σε ιστορικούς νόμους. Αλλά παρομοίως ο άνθρωπος αποτελείται από όργανα και είναι βιολογικόςˑ αποτελείται από μόρια και είναι σωματικός.


23 Ιανουαρίου 1943

Είμαι εντόνως θλιμμένος από την αγωνία των ανδρών στο Στάλινγκραντ, την αγωνία της Ευρώπης. Και για να μπορέσω να αντέξω αυτήν την αγωνία, βρίσκω καταφύγιο στον εαυτό μου, στο βιβλίο που γράφω και στις μακροχρόνιες σκέψεις μου σχετικώς με το τέλος της ηπείρου μας. Έχω εξοβελίσει τον πόλεμο από αυτό το σημειωματάριο, ώστε να αποφύγω το να γίνω νευρασθενικός. Δεν μπορώ πλέον να εργαστώ χωρίς να πάρω βιταμίνες και Neurasthenin και δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς Pasiflorina και Adolina.
Και μέσα από αυτήν την κόλαση ακούω τον Αισχύλο να γυρνά μέσα στον τάφο του. Αυτός που τραγούδησε την ηρωϊκή αντίσταση των Ελλήνων ενάντια στην Ασία, γίνεται μάρτυρας τώρα της παραδόσεως της Ευρώπης στις ασιατικές ορδές. Ο Τσώρτσιλ και ο Ρούζβελτ συναντήθηκαν ξανά στην Καζαμπλάνκα. Και κανείς από τους ανθρώπους τους δεν βλέπει πως ο Στάλιν τους εμπαίζει, το πως είναι τα θύματα της πιο τραγικής φάρσας στην ιστορία του κόσμου: οι Κόκκινοι δολοφόνοι – που σε σύγκριση με άλλους πολιτικούς δολοφόνους έχουν την αξία να επιχειρούν σε μεγάλη κλίμακα, σε εκατομμύρια – οι Κόκκινοι δολοφόνοι αναμένονται ως απελευθερωτές της Ευρώπης...


29 Ιανουαρίου 1943

Πώς μπορώ να εξηγήσω αυτήν την παράλογη σύμπτωση – το ότι όποτε το δεξί μου χέρι με φαγουρίζει, ακούω μετά από λίγο καταστροφικά νέα από το μέτωπο ή από την πατρίδα; Δεν συνέβη μία ή δέκα φορές , αλλά συχνά – και δεν ανακάλυψα ποτέ μία σοβαρή είδηση και δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα χωρίς να το προβλέψω μέσω εκνευριστικής φαγούρας στην δεξιά μου παλάμη. Έτσι κατά τις μέρες που η δεξιά μου παλάμη δεν με φαγουρίζει, είμαι ήρεμος, δουλεύω γαλήνια σχεδόν σίγουρος πως τίποτε σοβαρό δεν έχει συμβεί.
Μπορεί αυτή η αλληλεγγύη να είναι το αποτέλεσμα της αγχωτικής καταστάσεως στην οποία ζώ; Μπορεί να είναι το ότι είμαι τόσο προετοιμασμένος από όλες τις σκέψεις μου για το Ρωσσικό ή το Αφρικανικό Μέτωπο που κάθε αλλαγή μεταδίδεται μέσω κάποιου είδους “συμπαθείας”; Ίσως να έχω γίνει τόσο ευαίσθητος ως αποτέλεσμα των αδιάλειπτων συλλογισμών μου επί της μοίρας της Ευρωπαϊκής κουλτούρας, που αποτελώ έναν εξαιρετικό δέκτη και οτιδήποτε συμβαίνει στην Ευρώπη που με κατατρύχει, το λαμβάνω πριν να το αναφέρουν οι εφημερίδες ή το ραδιόφωνο.
Ή πιθανώς, να έχω απλώς γίνει ικανός να προβλέπω ορισμένα συναισθήματα που προκαλούνται από ορισμένα γεγονότα ιστορικής ή κοσμικής τάξεως.


17 Ιανουαρίου 1944

Στην πραγματικότητα έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι η Σοβιετική Ρωσσία θα νικήσει και ότι ένας νέος ιστορικός κύκλος θα ξεκινήσει. Ο “άνθρωπος” που ανακαλύπτω σε όλες τις αρχαϊκές κοινωνίες, έχει ξεπεραστεί προ πολλού στην Ευρώπη. Απο την Αναγέννηση και την Βιομηχανική Επανάσταση και μετά γινόμαστε μάρτυρες μίας άλλης ανθρωπολογίας. Μόνο ο Σοβιετικός άνθρωπος μπορεί να την επιτύχει πλήρως. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένα υβρίδιο. Δεν σκέφτεται πλέον όπως ο παραδοσιακός, δεν αξιολογεί πλεόν την ζωή όπως έκανε, αλλά του λείπει το κουράγιο ώστε να γίνει μία μηχανή για την παραγωγή οικονομικών αξιών όπως στην Σοβιετική Ρωσσία. Θα πρέπει να δοκιμάσουμε νέες “συνθέσεις”, νέες “προσαρμογές”, νέους “συμβιβασμούς”;!...

Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Tyr # 4


Κυκλοφόρησε η τέταρτη έκδοση της εκδόσεως Tyr η οποία κάθε άλλο παρά ένα απλό περιοδικό μπορεί να θεωρηθεί. Αρκετά προσεγμένες εκδόσεις, ογκώδεις μα και ενδιαφέρουσες ταυτοχρόνως, οι οποίες αξίζουν της προσοχής μας τόσο για τους αρθρογράφους όσο και για τον πλουραλισμό της ύλης του. Μία προσπάθεια η οποία αποσκοπέι στην ισχυροποίηση των δεσμών μας με τις αληθείς προχριστιανικές ρίζες και παράδοσή μας ενάντια στην κομποστοποίηση και τον ματεριαλισμό της παγκοσμιοποιήσεως και του καπιταλισμού. 
Ξεκινώντας από το 2002 από τους Michael Moynihan, Joshua Buckley και Collin Cleary εξέδωσε το δεύτερο τεύχος του την περίοδο 2003-2004 και το τρίτο το 2007-2008 με τον τελευταίο να αποχωρεί από την εκδοτική ομάδα μετά την πρώτη κυκλοφορία. Με αρθρογράφους από τον χώρο του νεο-παγανισμού, της νέας δεξιάς, της τρίτης θέσεως, καλλιτεχνών από την neofolk μουσική σκηνή , παραδοσιολόγων και προσωπικοτήτων από ταυτοτικά κινήματα, το Tyr απετέλεσε και αποτελεί με την νέα αυτή έκδοσή του ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς στον αγώνα ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητος.

Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπουμε στο ιστολόγιο των εκδοτών
http://www.radicaltraditionalist.com/

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Το τραγούδι των Θεών



 Μονάχα από τις κορυφές, μονάχα από εκεί μπορούμε να σε χαιρετούμε. Μήτε στα κακοστριμωγμένα μαρμάρινα κελιά κάποιου στρέμματος ανάμεσα στην οχλοβοή και το χρήμα, μήτε στα λόγια που θα ψάλλει κατόπιν αμοιβής κάποιος επαγγελματίας υποκριτής. Μονάχα εκεί, όπου το βουητό του αγέρα, αυτό και μόνο αυτό, ακούγεται σαν τραγούδι των Θεών για όσους με μόχθο και θυσίες αφιέρωσαν τον βίο τους στον δρόμο της Αρετής. Εκεί ανήκεις Κώστα και εκεί αξίζει να σε αναζητεί η γενιά που ακολουθεί.
Πολλοί άνθρωποι παραπονιόμαστε, μεμψιμοιρούμε ή λυγίζουμε στον δρόμο της ζωής δίχως να αντικρίζουμε αυτούς οι οποίοι σιωπηλά και ηρωικά, δίχως ίχνος αδυναμίας, δίχως λέξη παραπόνου διαβαίνουν τον δρόμο του θανάτου. Όσοι ζήσαμε τον δρόμο σου αυτό, το καθαρότερο αίμα σου και οι λιγοστοί συναγωνιστές σου, θερμανθήκαμε από τις τελευταίες ακτίνες ενός Ήλιου βυθιζόμενου αργά αργά στον ωκεανό των ηρώων της φυλής μας. Το κύκνειο άσμα σου δεν είχε λέξεις, μήτε καν επιθυμίες. Είχε μονάχα την θέρμη αυτών των ακτινών. Μιας παρακαταθήκης ανυπολογίστου αξίας, μιας  κρυστάλλινης εμπειρίας.
Σε έναν κόσμο παρασυρμένο από τον κατακλυσμό της παρακμής, του τέλους ενός ακόμη κύκλου, αφουγκράστηκες αυτό το κάλεσμα των λύκων για την άνοδο σε πεδία ψηλότερα από τον οχετό και τον αφανισμό. Εκεί όπου ανηφορίζοντας οι παλαιοί σου πρόγονοι στην ιερή γη του Παρνασσού έχτισαν την λυκώρεια. Μας έδειξες πως κραυγάζει ακόμη η κορυφή, και κάθε κορυφή στην Πατρίδα μας να ανηφορίσουμε. Κραυγάζουν οι λύκοι, πληγωμένοι και κυνηγημένοι, για να μας δείξουν ακόμη τα μονοπάτια αυτά του Αγώνα τα οποία θα μας οδηγήσουν ψηλότερα. Κραυγάζουμε και εμείς σε αυτούς που πιστεύουμε να μην ανεβούμε μόνοι,  για να καταφέρουμε να χτίσουμε την νέα αυτή πόλη που θα μας σώσει από τον όλεθρο…
Μονάχα στις κορυφές, μονάχα εκεί θα ήταν δυνατόν δύο χρόνια τώρα, δέκα χρόνια μετά, εκατό στο μέλλον να γίνεις τραγούδι των Θεών στο Αυγουστιάτικο θρόισμα, το τραγούδι των νεκρών μας Συναγωνιστών. 
Σε χαιρετούμε και φέτος Κώστα Μπαϊκούση, με μερικούς στίχους του Αρχηγού μας και με μία υπόσχεση Φωτός και Φωτιάς…
«Μάταια και σύ δεν έχεις
σύντροφέ μας σκοτωθή·
τον Αμάραντο οι θυσίες
ανεβάζουν νικητή.
Η σκιά σου συντροφεύει
κάθε αγώνα μας ιερό
ώσπου το αίμα μας ρυάκι
να γενή και μάς πηχτό.
Οι λαγκαδιές της Θεσσαλίας
Του Μυστρά μας το καστρί
κι οι κορφούλες του Ολύμπου
αυτά ας έχουνε ζωή
Και το Αίμα μας Αιώνιο
και νεκρό είναι Ζωντανό
λάμπει καίει κι αφυπνίζει
νιότη όλο και παλμό!
Κι οι παλμοί είναι του παιάνος
κι η λαμπράδα του Αητού
και ο ύπνος που ταράσσει
του καλοθρεμμένου αστού.»
Ώς του Ήλιου οι ροδακτίνες
εμηνύσαν την Αυγή
στην φωτιά ξαναχυμήξαν
με μια πίστη και μια ορμή!


Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Καίτη Αργυροπούλου


Σπανίως στην Πατρίδα μας τιμούμε ουσιωδώς Έλληνες ή Ελληνίδες οι οποίοι προσέφεραν έργο αγνό και αειφόρο, έκφραση ευγενικών ψυχοσυνθέσεων μα και παραδείγματα αληθούς αφοσιώσεως και δημιουργικότητος. Μία τέτοια Ελληνίδα υπήρξε και η Καίτη Αργυροπούλου, η γυναίκα η οποία αφοσιώθηκε στην ανάπλαση του δάσους του Υμηττού καθώς και στην αναστήλωση της ιστορικής βυζαντινής Μονής της Καισαριανής.
Γεννημένη στην Αίγυπτο από οικογένεια καταγόμενη από το Πήλιο, σπούδασε Λατινικά και ξένες γλώσσες στην Αγγλία τα χρόνια του Α’ Π.Π.  Επιστρέφοντας στην Ελλάδα γνωρίζει τον σύζυγό της Αλέξανδρο Αργυρόπουλο –γνωστό πρέσβη-  με τον οποίο θα φύγει προς την Ανατολή και έπειτα στις Η.Π.Α. κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π. Κατά την επιστροφή της στην Ελλάδα την δεκαετία του 1960 επισκέπτεται τον Υμηττό και συγκλονίζεται από την ερειπωμένη και γκρεμισμένη ιστορική Μονή καθώς και την οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόταν το δάσος. Τότε αποφασίζει να αφοσιωθεί σε αυτό καθώς και στην αναστήλωση της μονής έχοντας στο μεσοδιάστημα σπουδάσει συντήρηση έργων τέχνης. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Υμηττός γεμίζει δέντρα, ζωή, φυτά, λίμνες και η Κ. Αργυροπούλου αποτελεί μία από τις πρώτες προσωπικότητες στην Ελλάδα η οποία όχι μόνο ευαισθητοποιείται για περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά αφοσιώνεται σε όλη της την ζωή στο Ιερό αυτό έργο.  Δυστυχώς, η ύστατη επιθυμία της να ταφεί στο δάσος δεν έγινε δεκτή από το κατεστημένο της εποχής. Αποτέλεσμα της δράσεως και του παραδείγματός της υπήρξε πληθώρα συγγραφικού έργου,  η δημιουργία και η δράση της Φιλοδασικής Ένωσης Αθηνών, μα κυρίως ο σημερινός βοτανικός κήπος και το αισθητικό δάσος της Καισαριανής το οποίο συνιστά ένα καθημερινό ψυχικό και φυσικό καταφύγιο ηρεμίας , εκγυμνάσεως και αναζωογονήσεως για όσους  καθημερινώς μάχονται στο χάος των αστικών τσιμεντένιων χαραδρών της πρωτευούσης.

Παραδείγματα σαν αυτό, δεν τα τιμούμε μήτε σε κοσμικές εκδηλώσεις, μήτε τα ομαδοποιούμε στον οχετό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της εποχής, εκμηδενίζοντάς τα. Αντλούμε αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία χρίζουν θαυμασμού, σεβόμενοι την αφοσίωση και το έργο μιας αξιοθαύμαστης Ελληνίδος παραδειγματίζοντάς μας παράλληλα στον δικό μας Αγώνα. 

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Μερικές παρατηρήσεις επί της ινδοευρωπαϊκής κοινωνικής οργανώσεως και θρησκείας

Μετάφραση αποσπάσματος από το άρθρο του Edgar Charles Polomé “Indoeuropean Culture, with Special Attention to Religion”


"Η Ινδοευρωπαϊκή κοινωνία, από όσο μπορούμε να κρίνουμε, ήταν συγγενική εξ αρρενογονίας και εθνοκεντρική, με την βασική μονάδα της να είναι η πατριαρχική, πατρογραμμική και ουσιαστικώς πατρο-τοπική* εκτεταμένη οικογένεια. Το σόι ήταν το θεμέλιο της ομόκεντρης δομής της, ομαδοποιόντας τις οικογένειες σε γένη που διεκδικούσαν καταγωγή από έναν κοινό πρόγονο και τα γένη σε φυλές που υποθετικώς έλκυαν την καταγωγή τους από κάποιον επώνυμο ιδρυτή. Η εθνική αλληλεγγύη εκδηλωνόταν ιδιαιτέρως στην αντίθεση με τους ξένους... Εντός της ομάδος του, με τους γνωστούς και συγγενείς του, ο Ινδοευρωπαίος είναι ασφαλής˙ εκτός ενεδρεύουν οι κίνδυνοι. Εντός της οικογενείας του, του γένους του, της φυλής του απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια που προσήκουν σε ελεύθερα μέλη της κοινότητος [...]

Έχει υποτεθεί εδώ και καιρό ότι οι παλαιότερες θρησκευτικές τους συλλήψεις συσχετίζονταν με την φύση και τον κόσμο – ο υπέρτατος Θεός όντας ο Πατέρας Ουρανός (Βεδικά Dyaus pita, Ελληνικά Ζευς Πατήρ, Λατινικά Juppiter κτλ.), του οποίου οι κύριες λειτουργίες ήταν η κυριαρχία και η δημιουργικότητα, η τελευταία ούσα εκδηλούμενη σε αμφότερες την κοσμογονία και την πατρότητα σε θεϊκές και ανθρώπινες γενεαλογίες [...]

Οι Ινδοευρωπαίοι πρέπει να είχαν επεξεργαστεί μία εκτεταμένη μυθολογία˙ η παράδοσή τους μεταδιδόταν προφορικώς και αφού κάποιοι από αυτούς απέκτησαν την ικανότητα της γραφής, διατηρήθηκε ένα ταμπού ενάντια στην καταγραφή των θρησκευτικών τους παραδόσεων. Οι θεοί τους βρίσκονταν κοντά τους, ωστόσο η στάση τους απέναντί τους ήταν αμφίσημη, χαρακτηριζόμενη από 1) δέος και 2) εμπιστοσύνη με μία ορισμένη χροιά οικειότητος. Ο θρησκευτικός φόβος εμπνεόταν από την ιερότητά τους και η συνεσταλμένη στάση των Ινδοευρωπαίων μεταφραζόταν στην ευλάβειά τους μέσω ενός συστήματος απαγορεύσεων. Καθώς όμως οι θεοί ήταν προσβάσιμοι και ενδιαφέρονταν για τις ανθρώπινες υποθέσεις, οι Ινδοευρωπαίοι τους σέβονταν για αυτό, ενώ τους παρείχαν την πλήρη εμπιστοσύνη τους, δείχνοντας τα αισθήματα πίστης και θαυμασμού για τις θεότητές τους στις προσευχές τους, τις προσφορές τους και ολόκληρη την λατρεία τους.”

* Το ζεύγος δηλαδή κατοικεί μετά τον γάμο του στην κατοικία ή στην περιοχή κατοικίας των γονέων του συζύγου (σημείωση ιστολογίου)

Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος



Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Στα σύνορα

Κυριακή, 21η Αυγούστου 1949, περίπου στη 1 το μεσημέρι… 
Εκ των Γερμανικών συνόρων, το τραίνο άρχισε σιγά σιγά να κινείται. Τα πράγματά μου δεν είχαν περάσει από έλεγχο· είχα μαζί μου ασφαλείς όλους μου τους θησαυρούς: τα χρυσά ινδικά σκουλαρίκια μου σε σχήμα σβάστικας, τα οποία φορούσα και την πρώτη μέρα που ήρθα στην Γερμανία· ένα υπέροχο αντίγραφο του Mein Kampf το οποίο μου χάρισαν οι συναγωνιστές μου από το Koblenz ως αποχαιρετιστήριο δώρο· το χειρόγραφο του Gold in Furnace, τον προσωπικό μου φόρο αγάπης και θαυμασμού στην μαρτυρική χώρα του Χίτλερ.
Αναλογίστηκα πως ένα θαύμα τελικώς μου επέτρεψε να κρατήσω τούτους τους θησαυρούς, και από τα βάθη της καρδιάς μου ευχαρίστησα τις αόρατες δυνάμεις. Έπειτα, συνειδητοποίησα ότι το τραίνο κινούνταν κανονικά· ότι, κυριολεκτικώς, διέσχιζα τα σύνορα, και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. «Ιερή Γερμανία», σκέφτηκα, «οι πολέμιοί σου μπορεί να με ανάγκασαν να εγκαταλείψω τα εδάφη σου, αλλά κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει να σε αγαπώ· τίποτε δεν δύναται να χαλαρώσει τα δεσμά που μ’ έχουν δέσει μαζί σου, για πάντα! Γη των μαρτύρων συναγωνιστών μου· γη της επιζώσης ελίτ που στέκεται και περιμένει, σταθερή και πιστή μέσα στην καταιγίδα· γη του Αρχηγού μου, κανένας ξένος δεν σ’ αγάπησε όσο εγώ. Η καρδιά μου παραμένει κοντά σου. Ό,τι και να γίνει, μια μέρα, θα περάσω τα σύνορα ξανά, και θα επιστρέψω σε σένα!» […]
Θυμήθηκα μια φράση από το χειρόγραφό μου – μια φράση την όποια πράγματι είχα διατυπώσει πολλές φορές, καθώς εξέφραζε και δικαιολογούσε όλην μου την στάση προς τον λαό του Αρχηγού μου: «Ο Αδόλφος Χίτλερ κατέστησε την Γερμανία ιερή για κάθε άξιο Άριο του κόσμου». Και τα λόγια με τα οποία είχα χαρακτηρίσει, στην εισαγωγή του βιβλίου μου, την διωκόμενη ελίτ της Γερμανίας που στα μάτια μου αποτελεί τους φρουρούς της φυλετικής ελίτ της ανθρωπότητος, ήρθαν και αυτά στο μυαλό μου: «Αυτοί οι άνδρες από χρυσό και ατσάλι, που η ήττα δεν τους αποθαρρύνει, που ο τρόμος και τα βάσανα δεν τους δαμάζουν, που τα χρήματα δεν μπορούν να τους εξαγοράσουν… οι συναγωνιστές μου, οι ανώτεροί μου… οι μόνοι ανάμεσα στους συγχρόνους μου για τους οποίους ευχαρίστως θα πέθαινα». […]
Το τραίνο με έπαιρνε όλο και πιο μακρυά από τα συμβατικά σύνορα της Γερμανίας. Αλλά το Μεγάλο Ράιχ των ονείρων μου δεν είχε σύνορα. Οπουδήποτε κι αν υπήρχαν άνθρωποι συνειδητοποιημένοι περί του καθαρού Άριου αίματός τους, και ευφυείς αρκετά για να κατανοήσουν και να αποδεχθούν την αέναη Ιδέα του Αρχηγού μου, και την εκ των θείων ανατεθειμένη αποστολή της Γερμανίας, εκεί υπήρχε και το ζων Μεγάλο Ράιχ. Κανένα σύνορο – και καμία διαταγή προς απέλαση, δοθείσα εκ των σημερινών πολεμίων της Γερμανίας – δεν δύναται να με εμποδίσει να παραμείνω μέλος τούτης της μοναδικής αληθινής Αρίας αδελφότητος. 

Defiance, Savitri Devi 
Μεταφρραση-απόδοση: Τίσις 

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Τα συμβάντα κατά την 25η Μαρτίου 1821 συμφώνως προς τα απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη


 ''Την ίδια ημέρα του Ευαγγελισμού συνάζονται οι Φαναρίταις, λέγουν εις τους Τούρκους να τραβηχθούν εις την Τριπολιτσά, διατί δεν ηξεύρουν τι είναι.Μαζεύονται οι Φαναρίταις και Μουντριζάνοι κι άλλα μουρτατοχώρια (όπου οι Τούρκοι πανδρεύονται με χριστιαναίς), αριθμός των 1700 τουφέκια . Εσυνάχθησαν απέξω από την Ανδρίτσαινα δύο ώρας, σεμ μία βρύσι, Σουλτίνα λεγόμενη, είχαν 3000 ζώα των Ραγιάδων μαζί τους.Την ίδιαν ημέραν οι Αρκαδινοί (της θαλάσσης) συνάζονται ολίγοι και ο πρωτοσύγγελος και άλλοι παρακινούν τους Τούρκους να τραβηχθούν εις τα κάστρα και τους έδωσαν ζώα, τους ξέβγαλαν ίσια με το Νιόκαστρο και εκεί τους πολιόρκησαν, αφού εσυνάχθηκαν και άλλες επαρχίαις. Επολιόρκησαν Ναβαρίνο, Μοθώνη και Κορώνη. Επήγαν και Μανιάταις. Οι Ανατολικοί εις την Μονοβασιά. Οι Καλαβρυτινοί και οι Πατραίοι και οι Κοστιτσάνοι πολιορκούν την Πάτρα και Καστέλι. Ήτον αρχηγοί Ζαϊμης, Σωτήρης Χαραλάμπης, Ανδρέας Λόντος και λοιποί. Ο Σισίνης με τους Γαστουνέους και οι Πυργιώτες με τον Βιλαέτη εβάρεσαν τους Γαστουνέους Τούρκους. Και αυτοί κλείονται εις το Χλουμούτζι (Καστέλ-Τορνέζε). Μανθάνοντες τούτο οι Λαλαίοι, υπάγουν, τους παίρνουν από το Χλουμούτζι με ταις φαμίλιαις τους και τους επήγαν εις του Λάλα [...]

Τότε τα νησιά έκαμαν προκλαματσίοναις να μην εβγή κανείς από τα νησιά εις βοήθεια των Ελλήνων. Ζακύνθιοι κρυφίως έφευγαν, χωριάταις και χωραϊταις, και έγιναν συμβοηθοί των κινδύνων και το πράγμα τους το εδήμευσαν, τόσον και οι Μεταξάδες με άλλους πολλούς Κεφαλονίτας κρυφίως εβγήκαν εις την Γαστούνην και τους δήμευσαν το πράγμα τους. Η Δυτική Ρούμελη (η τούρκικη) τότε είχε την σκοτούρα του Αλή πασά, διατί οι Σουλιώτες έπιασαν το Σούλι. Η καταδρομή κατά του Αλή πασά μας εβοήθησε. Έπρεπε πρώτα να πάγη αυτός, ήτον μεγάλο θηρίο. Η ανατολική Ελλάς, ο Οδυσσέας, Γκούρας, Διάκος και Πανουριάς εκίνησαν ενταύτω το τουφέκι εις την Ανατολική Ελλάς (Απρίλιος).

Οι Σπέτσαις επρωτοσηκώθηκε, έστειλαν εις την Ύδραν, και οι Υδραίοι δεν ήτον ακόμη σηκωμένοι. Οι νοικοκυραίοι δεν ήθελαν να σηκωθούν, ο Κουλοδήμας, ο καπετάν Αντώνης και ο Γκίκας του Θ., γαμβρός του Μιαούλη και ο Πέτρος Μαρκέζης εσυνώμοσαν με τον λαόν και είπαν των αρχόντων: “Ή σηκώνεσθε και εσείς ή θα βάλωμε φωτιά να σας κάψωμε, μόνο ορδινιάστε τα καράβια σας”. Τους υποχρέωσαν, έδοσαν γρόσια και εβγήκαν.

Τα Ψαρά εκινήθησαν αυτοθελήτως και η Σάμος.

Εγώ εις τας 25 όπου εκίνησα από την σκάλα, βγαίνοντας από το Δερβένι του Λεονταρίου, απάντησα ένα πεζοδρόμο σταλμένον από τον Βασίλη Μπούτουνα Καριώτη και μου έγραφε ότι: “Οι Τούρκοι της Καρυταίνης και ο βοϊβόδας του Ιμπλακίου, Μουσταφάς Ριζιώτης, εκλείσθηκαν εις το παλιόκαστρο της Καρύταινας. Και οι δύο προεστοί της Καρύταινας, ο Σπήλιος Κούλας και ο Μιχάλης, δεν ήτον εις την Εταιρεία 'μβασμένοι και δεν ήξευραν τι εγίνετο και επαρακίνησαν τους Τούρκους να μη φύγουν, αλλά να μείνουν εις το κάστρο. Ο κάμπος της Καρύταινας δεν ηθέλησε να πιάση τα άρματα”. Έτσι μ' έγραφε αυτός.

Εγώ δεν έλειψα να κάμω μια προσταγή και επάτησα τη βούλα μου:”όποιο χωριό δεν ήθελε να ακολουθήση την φωνή της πατρίδος, τσεκούρι και φωτιά”.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Περί χλεύης


«Μάθε να είσαι αρκετά ισχυρός, δια να μπορείς να βαστάζεις εκείνο, εις το οποίον αφιέρωσες την ζωήν σου. Αυτό παρέχει νόημα εις τον βίο σου».
 Ν.Ι. Λούβαρις


Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να τιμήσουμε τον νήδυμο ύπνο από το να αποτελεί απλώς την ανάπαυση στην  ενδελεχώς σκληρή και αμείωτης εντάσεως μάχη του βίου; Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να υποτιμήσουμε τον δίδυμο αδελφό του θάνατο από το να του παραδώσουμε τον πόνο και τις στερήσεις, τον μόχθο και τις κακουχίες, τις θυσίες και μια σάρκα αποκαμωμένη, μιας και κάθε τι λαμπρό · όλου του είναι μας το Φως, στα έργα και τους ζωντανούς που αφήνουμε πίσω μας αγωνιζόμαστε να μείνει. Πολλές φορές η ανθρώπινη φύση  θα μας γεμίσει προβληματισμούς, ακόμη περισσότερες κάθε λογής εφήμερο θα μας καλεί στην ζεστασιά και την άνεσή του. Η ίδια μας η σκέψη θα γεννάει τα αδιέξοδα χάριν της τέρψεώς της. Μα όσες φορές και να γυρίσεις μία πυξίδα, όπως και να ριφθεί , αν δεν επέλθει κάποια βλάβη, πάντα εκείνη θα δείχνει τον ορθό προσανατολισμό, θυμίζοντάς μας πως η Ιδέα μας, ορθώς και αυτή εξ αρχής από φιλοσόφους, επιστήμονες, ήρωες και ημίθεους βάσει των φυσικών αρχών προσανατολισμένη, δεν θα πάψει ποτέ να μας δείχνει την κατεύθυνση προς τον Ήλιο, ακόμη και ανάμεσα στα πυκνά δάση, τις βαθιές χαράδρες, τα σκοτεινά σπήλαια της ζωής. Αρκεί μονάχα να μην την βλάψουμε εμείς οι ίδιοι. Ως κόρην οφθαλμού, ως άλλως νους του αρχαρίου, οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αυθόρμητη εκείνη αιφνίδια αρχική σύλληψη, όπου σύμβολα και όχι βιβλία, αρχέτυπα και όχι αναλύσεις, αισθήσεις και όχι λογική, συνέβαλαν στην ρήξη με την λήθη και το ψεύδος και ανέβλυσε η δύναμη και η θέληση εναντιώσεως και ρήξης με ολάκερο αυτό τον κόσμο της παρακμής.
Εμπλουτίζοντας την αρχική αυτή σύλληψη με γνώση και μέθοδο οδεύουμε προς την τοποθέτηση της πυξίδος μας πάνω στον κατάλληλο χάρτη ο οποίος θα μπορέσει να μας δείξει τον πραγματικό δρόμο προς την επίτευξη όλων εκείνων των μικρών στόχων οι οποίοι συγκλίνουν εν τέλει στο σημείο του απωτάτου σκοπού. Δίχως χάρτη ο προσανατολισμός μας θα παραμείνει μία αόριστη θέαση η οποία θα χαθεί με την ίδια την σάρκα, δίχως πυξίδα ο χάρτης θα αποτελεί μονάχα μία τυχαία περιπλάνηση δίχως σύγκλιση. Αναλογιζόμενοι τη σήμερον ημέρα, θεωρούμε πως η απώλεια του ενός οργάνου επιφέρει την ανάγκη ενασχολήσεως στο κέλυφος μίας ευκαιριακής πολιτικής δράσεως, κενού κατ’ άλλα εσωτερικού περιεχομένου, ενώ η απώλεια του ετέρου την ατομικοκεντρικής φύσεως περιπλάνηση και αναζήτηση. Δεν θα χρειαστεί βεβαίως να αναφερθούμε στην πλήρη απώλεια τόσο χάρτου όσο και πυξίδος μιας και αυτή αποτελεί την μήτρα τυποποιημένων νεκροζώντανων μαζανθρώπων. Δυστυχώς, η όποια απώλεια, πέραν της εμπόδισης συγκλίσεως, αποκόπτει κατά την απομάκρυνσή μας, και την βασική αρχή του κληροδοτήματος της πυράς. Η μεν αριβιστική πολιτική τάση απλώς διαχέεται σε καμένη γη και αφήνει καμένη γη, η δε άλλη τάση απλώς παρασέρνει το μεγαλείο προς τον θάνατο μαζί με την φυσική παρουσία.
Η δική μας ατραπός αυστηρώς και ευκρινώς χαραγμένη από τον κεντρικό άξονα της βιοθεωρίας μας, δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρεκκλίσεων. Ο δείκτης στρέφεται προς ένα εθνοφυλετικό κύτταρο ικανούς συστάσεως και δυναμικής επιδράσεως στο σώμα της Αιωνίου Ελλάδος. Οι δρόμοι προς αυτό οφείλουν να παρακάμπτουν το κέντρο της εξελίξεως του ιστορικού γίγνεσθαι τόσο όσο να εξασφαλίζεται η απαραίτητη αυτοβελτίωση, ανέλιξη και ανάπτυξη υγιών χαρακτηριστικών, αλλά και να το διαπερνούν τόσο όσο να μην χάνουν επαφή με τις ιώσεις και τις τοξίνες αυτού. Η προσαρμοστικότητά μας, ίσως δε και η συνύπαρξη με αυτές τις ιώσεις και τις τοξίνες, βοηθούν στην ανάπτυξη και των αναγκαίων αντισωμάτων τα οποία την κατάλληλη στιγμή θα γνωρίζουν τι ακριβώς έχουν να αντιμετωπίσουν. Πάντοτε οι ισορροπίες είναι λεπτές και η θραύση ψυχοσυνθέσεων, η απογοήτευση, οι παραιτήσεις, οι απομονώσεις και οι περιστροφές στις δίνες των παθών αποτελούν αναπόφευκτα φαινόμενα που στην καλύτερη των περιπτώσεων απλώς θα κάνουν τον κύκλο τους. Στην χειρότερη, μειώνεται είτε αυθορμήτως είτε τεχνηέντως το ανθρώπινο δυναμικό, όπως ακριβώς όσο νωρίτερα αποκόπτονται τα ξερά φύλλα τόσο συντομότερα θα διοχετευθεί η ενέργεια προς τα υγιή. Ουδέποτε δεν αναμένουμε την ιδία πτώση ενός ξερού κλαδιού όταν επιθυμούμε το δέντρο μας να είναι πάντοτε υγιές, ισχυρό και να στρέφεται όσο το δυνατόν συντομότερα προς τον ουρανό. Ούτως ή άλλως όσο συντομότερα γίνει η αποκοπή τόσο γρηγορότερα το νεκρό σώμα θα αποσυντεθεί από την γη και θα θρέψει τις ρίζες.
Διερχόμενοι συνεχώς μεταξύ ενός πόλου ανασυνθέσεως και ανοικοδομήσεως και ενός επιβιώσεως και γκρεμίσματος, καθείς αγωνιά να βρίσκεται ήρεμος εν μέσω καταιγίδος, κατά το δυνατόν σε αναζήτηση της εκάστοτε θέσης ισορροπίας του και σε επαφή με τον κεντρικό άξονα. Αυτό το οποίο διασφαλίζει την τελική σύγκλιση όλων αυτών των συνεχών μετατοπίσεων είναι η εσωτερική και εξωτερική Ιεραρχία. Η σημαντικότητα κάθε κορυφής, σε κάθε επίπεδο έγκειται στην οξυδέρκεια παρακολουθήσεως εκάστης μικρής πορείας που λαμβάνει χώρα στο πεδίο αυτού και εν συνεχεία στην ικανότητα δρομολογήσεως αυτής προς τους στόχους του συνόλου φθάνοντας στην μεγίστη μεθόδευση όλων αυτών από την απόλυτη Ηγεσία.
Αυτή ακριβώς η ιεραρχία η οποία πρωτίστως εμφανίζεται στην εσωτερική συγκρότηση των ανθρώπων καθώς και στους στόχους αυτών, είναι και αυτή η οποία δεικνύει τις πορείες πάνω στον χάρτη και τις περιόδους συγκρούσεων ή αναδιοργανώσεων, διαπαιδαγωγήσεως ή πολιτικής δράσεως, εξωστρεφούς ή εσωστρεφούς προσανατολισμού. Είναι αυτή η οποία διασφαλίζει την επαναφορά στην κύρια ατραπό προς τον απώτατο σκοπό κάθε φορά που είτε οι δυσκολίες είτε οι χαρές στρέφουν το βλέμμα του βίου ολοκληρωτικά προς τον εκάστοτε μικρόκοσμο.
Απόρροια κατανοήσεως της ανάγκης ιεραρχήσεως αναγκών, στόχων και ανθρώπων είναι η αναζήτηση των αναλόγων οργάνων μα και συναγωνιστών. Απόρροια διαμορφώσεως του βίου βάσει αυτής της ιεραρχήσεως είναι η αναγκαία συσπείρωση ή απομάκρυνση και η ορθή χρήση των οργάνων αυτών. Απόρροια της ορθής χρήσεως αυτών και της κοινής αγωνιστικότητος είναι ένας βίος σκληρότερος από την ζωή, γλυκύτερος από τον ύπνο, χλεύη για αυτόν που μονάχα βάρη θα του εναποθέσουμε... Εν μέσω αποπροσανατολισμού και συγχύσεως, αυτόν τον βίο ορθώνουμε ως αγωνιστικότητα και αυτή η αγωνιστικότητα αποκαθαίρει και καλλιεργεί το εύφορο έδαφος στο οποίο θα βλαστήσει η νέα σπορά, τα άνθη εκείνα τα οποία θα αξιοποιήσουν ακόμη και τις τελευταίες στρεφόμενες προς αυτά ακτίνες Φωτός.