Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Λευκάδιος Χερν

Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1850 στην Λευκάδα. Η μητέρα του, Ρόζα Κασιμάτη, ήταν Ελληνίδα από τα Κύθηρα κι ο πατέρας του, Κάρολος Χερν, καραγόταν από το Δουβλίνο κι ήταν στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό σώμα των Επτανησίων.
Το 1856 ο πατέρας του παίρνει μετάθεση στις Δυτικές Ινδίες και στέλνει την οικογένειά του στο Δουβλίνο, στο σπίτι των γονέων του· η μητέρα του Λευκάδιου δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί στην ξένη χώρα κι αντιμετωπίζει δυσκολίες στην συγκατοίκηση με την οικογένεια του άντρα της. Μετά από κάποιο διάστημα, ο Κάρολος Χερν εκμεταλλεύτηκε ένα νομικό κενό κι έθεσε εκτός ισχύος τον γάμο του με αποτέλσμα η Ροζά Κασιμάτη ν' αναγκαστεί να επιστρέψει στην Ελλάδα κι ο μικρός Λευκάδιος να μην την ξαναδεί ποτέ.
Όταν έμαθε να διαβάζει κι έπεσε στα χέρια του ένα βιβλίο για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ενθουσιάστηκε, κι αργότερα ο ίδιος έγραψε ότι μ' αυτήν του την ανακάλυψη "εισήλθε στην προσωπική του αναγέννηση". Φοίτησε στο γαλλικό κολλέγιο του Υβενό και στο Ρωμαιοκαθολικό κολλέγιο του Σαίντ Κούθμπερτ, όπου εξαιτίας ενός αθλητικού ατυχήματος έχασε το αριστερό του μάτι.
Στα 19 του χρόνια μεταναστεύει στις Η.Π.Α.· μετά από μια περίοδο μεγάλης φτώχειας, γνωρίζει έναν άγγλο εκδότη ο οποίος τον παροτρύνει ν' ασχοληθεί με την δημοσιογραφία και βρίσκει μια θέση στην τοπική εφημερίδα. Σιγά σιγά αναρριχάται σε υψηλότερες θέσεις κι εργάζεται σε διάφορες εφημερίδες.
Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, απεσταλμένου ενός αμερικάνικου περιοδικού, φθάνει το 1890 στην Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας· γράφει στο περιοδικό πως, εκείνο που σκόπευε ήταν να παρουσιάσει την πραγματική εικόνα της ζωής στην Ιαπωνία "όχι σαν ένας απλός παρατηρητής, αλλά ως κάποιος που μπορεί να συμμετέχει στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και που επιπρόσθετα μπορεί να σκέφτεται με τις δικές τους σκέψεις". Μετά την αφίξη του, σπάει το συμβόλαιό του με το περιοδικό κι εγκαθίσταται στην πόλη Ματσούε, όπου εργάζεται ως καθηγητής της αγγλλικής γλώσσας. Μετά από 15 μήνες διαμονής στην Ιαπωνία, αποφασίζει να νυμφευτεί την Σετζούκο Κοϊζούμι, κόρη ενός πρώην σαμουράι της περιοχής, ο οποίος λόγω της εισβολής των "δυτικών αξιών" και της επακόλουθης διαβρώσεως των παραδοσιακών αρχών, είχε πλέον καταστραφεί. Υιοθετεί το επώνυμο της συζύγου του κι από Λευκάδιος Χερν ονομάζεται Κοϊζούμι Γιάκουμο, με το όνομά του να σημαίνει "το μέρος όπου γεννιούνται τα σύννεφα". Από τον γάμο του απέκτησε 4 παιδιά. Προσχώρησε στον Σιντοϊσμό και ακολούθησε τα διδάγματα του Βουδισμού, θεωρώντας τους ως τρόπους καθημερινής ατομικής και συλλογικής ζωής και εξελίξεως, κι όχι ως στείρα θεολογικά δόγματα.
Το 1986 το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκυο του προσφέρει την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Έζησε τα τελευταία 14 του χρόνια στην Ιαπωνία και συνέγραψε πάρα πολλά άρθρα για αμερικάνικα περιοδικά, λυρικά και πνευματικά βιβλία, που περιέγραφαν και κατέγραφαν την ζωή στην Ιαπωνία· κατέγραψε και διέδωσε στην Δύση μια άλλη Ιαπωνία, της χώρας των σαμουράι και των απλών παραδοσιακών αξιών. Χαρακτηρίστηκε ως ο αυθεντικότερος ερμηνευτής της Ιαπωνίας στην Δύση. Επιπλέον, με την προσπάθειά του να συλλέξει λαϊκές ιστορίες και διηγήσεις, κατάφερε να διασώσει τις λαϊκές παραδόσεις και τις κοινωνικές αξίες από την διάβρωση και την λήθη του χρόνου και του εκσυγχρονισμού· γι' αυτό και τα βιβλία του διδάσκονται μέχρι και σήμερα στα σχολεία της Ιαπωνίας. Χαρακτηρίστηκε ως εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας, με 8 μουσεία αφιερωμένα στο έργο του σ' ολόκληρη την χώρα και την προτομή του στην κεντρική πλατεία του Τόκυο. Και η Λευκάδα τον έχει τιμήσει, με την οδό "Λευκάδιου Χερν" και με την προτομή του στο Πάρκο των Ποιητών.
Πέθανε το 1903 από πνευμονικό οίδημα. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του υπήρχε το εξής κείμενο: Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο.

Το 2004, τα Ιαπωνικά Ταχυδρομεία, στο πλαίσιο μιας σειράς γραμματοσήμων που εκδίδονται κάθε χρόνο προς τιμήν προσώπων με μεγάλη συνεισφορά στον Ιαπωνικό πολιτισμό, κυκλοφόρησαν γραμματόσημο με το πορτραίτο του Λευκάδιου Χερν, αφιερωμένο στα 100 χρόνια από τον θάνατο του.




Ντοκιμαντέρ για τον Λευκάδιο Χερν
http://www.dailymotion.com/video/xlcqf5

http://www.lafcadio.gr/index.html

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Περί διαυγούς οράσεως

Οι αναπτυσσόμενες δίνες εντός ενός υδάτινου όγκου στο εσωτερικό γυάλινου δοχείου με αμμώδη πυθμένα οδηγούν σε μία τυρβώδη κατάσταση - ικανής «αναστατώσεως» των κατακαθισμένων κόκκων. Η πρωτύτερη διαύγεια, καθαρότητα και αταραξία αντικαθίσταται από θολούρα, κυματισμούς και συνεχείς προσμίξεις. Εάν θεωρηθεί ο νους ως ο αναδευτήρας, το ύδωρ ως η αγνή ουσία μιας φυσικής παρουσίας και η άμμος ως τα συναισθήματα, τα πάθη, οι σκέψεις κ.ο.κ. , μπορούμε να έχουμε μία απλή μα πλήρη εικόνα αντιλήψεως του ρου μεγάλου μέρους του καθημερινού βίου μας. Βεβαίως δεν αρκεί μονάχα μία παρομοίωση, μήτε η εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση ορθότητάς της. Αυτό το οποίο επιθυμούμε να ακολουθεί πάντοτε μία μικρής σπίθας (κατανόηση – κατάκτηση -εμπειρία) κατά την στιγμιαία κρούση δύο λίθων (συνειδητό βίωμα) είναι η ανάφλεξη των συγκεντρωμένων ξερών εύφλεκτων «υλικών» ( ασυναίσθητη εν ζωή αλλαγή πλεύσεως). Η αποφυγή της ταραχής είναι αδύνατη. Ομοίως αδύνατη είναι και η διατήρηση της αταραξίας. Το κάθε τι , σε υλικό και άυλο πεδίο, ενυπάρχει εντός αντίρροπων δυνάμεων, δράσεως και αντιδράσεως. Το βαθύτερο ζήτημα λοιπόν δεν είναι άλλο από την διαχείριση όλης αυτής της συνεχώς μεταβαλλόμενης και μετασχηματιζόμενης ενέργειας. Κάθε συναίσθημά μας αποτελεί ένα ενεργειακό σύνολο ποσοτικά και ποιοτικά καθορισμένο. Υπάρχει η «συμπάθεια» μα και η «αγάπη». Υπάρχει η «ενόχληση» μα και το «μίσος». Μπορεί ποσοτικά να μην δυνάμεθα να έχουμε μία ξεκάθαρη άποψη, αλλά ποιοτικώς ανεξαρτήτως ειδικών συνθηκών αντιλαμβανόμαστε την ενεργειακή διαφορά τους. Ας μην παραλειφθεί βεβαίως η επισήμανση πως τόσο η «αγάπη» όσο και το «μίσος» αποτελούν ένα δίπολο αγκιστρώσεως της υπάρξεως και συνεχής περιδίνησής της σε «θολά» νερά.
Αγωνιζόμενοι εντός μίας κοινωνίας αυξημένης εντροπίας, εντός ενός χάους, ενός ευρύτερου ξεπεσμού, λογικότατο ακόλουθο μιας χρόνιας εκφύλισης των πάντων, δεν έχουμε πάρα πολλές επιλογές. Ή θα σταθούμε όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια αντικρίζοντας κατάματα την πραγματική ζωή ή θα αγκομαχούμε να ζητιανέψουμε όνειρα και νόημα ζωής από τον ίδιο τον εχθρό μας. Το μόνο σίγουρο στη σημερινή κατάσταση είναι πως για να αλλάξει η πολιτική ευρύτερα, δεν απαιτείται μόνο αλλαγή πολιτικών, αλλά κυρίως αλλαγή «πολιτών». Οι δημοκράτες αστοί πληρώνουν το αντίτιμο της χρόνιας εναντίωσής τους σε κάθε τι υγιές , σε κάθε τι αληθινά Ελληνικό. Βεβαιότατα, ο χείμαρρος αυτός της κατάντιας παρασέρνει αρκετούς που ουδεμία ευθύνη φαινομενικώς φέρουν. Φαινομενικώς, διότι κατ’ ουσίαν η αδράνεια είναι συνενοχή. Οι αστοί μπορούν να «αγανακτούν», μπορεί να απαιτούν μία σύνταξη, ένα επίδομα, μία μερίδα από μια νέα πίττα. Πλανεμένοι; Αφελείς; Αθώοι; Αγνώμονες; Αδιάφορο. Η αδυναμία δεν έγκειται μονάχα σε μία υποδεέστερη δυναμική, αλλά και στην ανικανότητα αντίληψης γεγονότων που λαμβάνουν χώρα γύρω μας ή προβλέψεως αυτών. Η ίδια η φύση ουδέποτε εξετάζει, ουδέποτε αναλύει. Απλώς δρα βάσει θεμελιωδών νόμων της. Αν η Ελλάς βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση κάποιοι άλλοι σίγουρα θριάμβευσαν. Κάποιων άλλων η θέληση σαφέστατα επικράτησε. Η σημερινή παρακμή του νεοέλληνα αποτελεί το δάφνινο στεφάνι κάποιων εχθρών της Αιωνίου Ελλάδος. Αν δεν αντιληφθούμε την ήττα μας σε πάμπολλα πεδία, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να αναδιοργανωθούμε για την επίτευξη κάποιας νίκης. Στον δικό μας Αγώνα, δυστυχώς, οι σύμμαχοι εκλείπουν. Για αυτό καλούμαστε να ορθώσουμε το ανάστημά μας μονάχοι, με λιγοστούς συντρόφους, απέναντι στην ίδια την Ζωή. Σε αυτή την προσπάθεια μία ισχυρή εσωτερική συγκρότηση δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη.
Καθημερινώς θα έρθουμε αντιμέτωποι με δεκάδες και ίσως χιλιάδες αιτίες ισχυρής διαταράξεως – κλονισμού του ύδατος της υπάρξεώς μας. Παρατηρούμε γύρω μας πως ο άνθρωπος του εφήμερου, της εποχής του μεταιχμίου, ζει συνεχώς εντός μιας ασάφειας, μιας θολής πραγματικότητας, υπερχειλισμένης από σκέψεις, εντυπώσεις, συναισθήματα. Ολόκληρη η ατμόσφαιρα γύρω μας αποπνέει μία αρνητικότητα. Η αρχιτεκτονική, τα χρώματα, οι ήχοι, οι φωνές, τα πρόσωπα, οι ρυθμοί, οι δράσεις και οι αντιδράσεις συνθέτουν έναν πραγματικό εφιάλτη. Αν παρασυρθούμε στον αστικό αυτό τρόπο αντιλήψεως της ζωής θα κυμαινόμαστε ενδελεχώς μεταξύ αντικρουόμενων καταστάσεων έως ότου αυτές μας εξαντλήσουν και μας παραδώσουν ως σαρκικά κουρέλια σε ένα ντροπιαστικό, δειλό, ηδονικό βίο μέχρις να επέλθει ο θάνατος.
Ο δρόμος του εθνικοσοσιαλισμού, όμως, απαιτεί διαύγεια. Διαύγεια αρχικώς εις την ιδίαν μας φύση και ευρυτέρως και συνεπακολούθως εις την φύση όλων των πραγμάτων. Η ορθή αντίληψη περί προσανατολισμού εις την ανάβαση μονοπατιών αγνώστων, εξαρτάται κατά βάση από την άμεση ορατότητα των επομένων βημάτων. Μία σημαντικής μάλιστα δυσκολίας εσωτερική άσκησή μας είναι η δυνατότητά μας να μένουμε όρθιοι απέναντι στο συναίσθημα το οποίο βιώνουμε, να μπορούμε να αντικρίσουμε ξεκάθαρα τις δίνες της τυρβώδους ροής και όχι να αναζητούμε σκεδάσεις τους. Αν απαιτείται άμεση – ενστικτώδης και όχι νοητική αντίδραση, αντιδρούμε. Αν όχι, η υπέρβασή μας έγκειται στην δυνατότητά μας να παρατηρούμε την «ταραχή» , να επιδρούμε στην επαναφορά μας στην καθαρή μας ισορροπία στοιχείων και θέσεως αυτών ( άμμος εις τον πυθμένα όπου ανήκει) και εν συνεχεία να αντικρίζουμε και να δρούμε ουσιαστικώς. Καμία απεργία, κανένα αυγό, καμία συμπλοκή, καμία διένεξη δεν επρόκειτο να αλλάξει τίποτα. Η δημοκρατία πρέπει πρώτα απ’ όλα να πνιγεί στο αίμα σε επίπεδο συνειδησιακό. Δεν επιθυμούμε άλλους πολιτικούς στο κοινοβούλιο. Δεν επιθυμούμε το ίδιο το κοινοβούλιο. Δεν θεωρούμε πως η κρίση αυτή είναι οικονομική. Η κρίση ήταν και είναι φυλετική, πολιτισμική, κοινωνική.
Δεν επρόκειτο λοιπόν να μας συναντήσει κανείς στους «αγώνες» για την οικονομική κρίση, μήτε στους αγώνες για αλλαγή του «πολιτικού σκηνικού». Αγωνιζόμαστε ενάντια σε μία χρόνια κρίση της Ελληνικότητος, της Αξιοκρατίας, της Υγείας, του σύγχρονου ανθρώπου, της Φύσεως από τότε που κατανοήσαμε τις στοιχειώδεις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Αγών αυτός , δεν είναι απλώς επίπονος ή δύσβατος. Είναι τιτάνιος, μιας και καλούμαστε να σταθούμε απέναντι στο πρωτοπαλίκαρο του εχθρού μας. Τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Κύκλος Προϊόντων "Θαλλώ"

Ένας από τους βασικούς πυλώνες δομήσεως της κοινότητός μας είναι η ανάπτυξη δραστηριοτήτων με γνώμονα την ισχυροποίηση των δεσμών μεταξύ των συντρόφων, την ανάβλυση της δημιουργικότητας εκ των εσώτερων πηγών της κοσμοθεάσεώς μας, την ανάπτυξη του εθελοντισμού και της ανιδιοτέλειας καθώς και της διαδόσεως των ομόκεντρων κυματισμών που προκαλεί η δράση μας διά την τάραξη των λιμναζώντων υδάτων μιας βιοθεωρίας η οποία δυστυχώς έχει εγκαταλείψει τον «βίο». Μία εκ των πολλών κινήσεων η οποία μας φέρνει στο σημείο της ανηφοριάς όπου η δύναμη της θελήσεώς μας υπερνικάει την αδράνεια τον στιγμιαίο χρόνο όπου καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ της εκ του «βάρους» προκληθείσας κατρακύλας σε αυτό που ονομάζεται «αστική ζωή» και της σκληρής , επίπονης ανηφόρας προς τον αληθή βίο, είναι η «Θαλλώ». Δεν αποτελεί μονάχα έναν κύκλο προϊόντων, αλλά κυρίως έναν ενεργειακό κύκλο, έναν κύκλο κοινοτικής προσφοράς, μα και μία υπαρκτή νέα δομή μεταστροφής και εξυγιάνσεως των διατροφικών μας συνηθειών. Μαθαίνουμε, ενημερώνουμε, δημιουργούμε. Αναπτύσσουμε τον δικό μας κύκλο προϊόντων από και προς τους συντρόφους μας και όποιον επιθυμεί να ανηφορίσει μαζί μας. Μαγειρεύουμε, πλάθουμε, ζυμώνουμε, καλλιεργούμε. Δίχως χημικά, δίχως λιπάσματα, δίχως να επιβαρύνουμε το περιβάλλον. Ανακυκλώνουμε και επαναχρησιμοποιούμε κατά το δυνατόν τις συσκευασίες μας όπου όλα έχουν σχεδιασθεί προσεκτικά και υπεύθυνα. Στο βωμό της υγείας των συντρόφων και συναγωνιστών μας , αδιαφορούμε για την έννοια του κέρδους.
Η «Θαλλώ» αποτελεί ένα ακόμη ζωτικό όργανο στην φυσική μας κοινότητα, το οποίο θα ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο το σύνολον. Είναι επιτακτική η ανάγκη υπάρξεως Ανδρών και Γυναικών προσανατολισμένων και συνειδητοποιημένων στις ανάγκες της βιοθεωρίας του εθνοκοινοτισμού. Ομοίως δεικνύεται απαραίτητη και η ικανότητα αυτών των μονάδων. Στην ικανότητα αυτή που προαπαιτείται εσωκλείεται τόσο η πνευματική όσο και η σωματική υγεία. Στο ένα εκ των δύο αυτών πεδίων μαχών, ορθώνει το ανάστημά της και η «Θαλλώ»…

Τα προϊόντα του κύκλου μας παράγονται αποκλειστικά από συντρόφους της κοινότητός μας. Η διακίνησή τους πραγματοποιείται τόσο από συντρόφους όσο και από φίλους του κύκλου...




Για περισσότερες πληροφορίες : http://fysiognwsia.blogspot.com/