Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Η φλόγα


Η γραμμική θεώρηση του χρόνου και κυρίως των συμβάντων και της ενεργείας που περί- εσωκλείει αυτά, αποτελεί ένα δύσβατο εμπόδιο στην μετουσίωση της αναδράσεως και της εμπειρίας σε κανόνα χαράξεως του μακροπρόθεσμου και βραχυπρόθεσμου μέλλοντος. Αντιθέτως, η δύναμη κατανοήσεως και παρακολουθήσεως της κυκλικής τροχιάς, αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη αναπτύξεως εκείνης της επιταχύνσεως, η οποία δύναται σε κάποιες περιπτώσεις να οδηγήσει στην λυτρωτική εκείνη κατάσταση απελευθερώσεως από την περιοδικότητα. Πέραν των πνευματικών αναζητήσεων και της ασκητικής που θα εκπορευτεί από εκεί, μακράν των απλών κοσμικών φαινομένων που αδιαλείπτως λαμβάνουν χώρα γύρω μας, οφείλουμε να εστιάσουμε και σε εκείνα τα πεδία του βίου μας, που ενώ φαινομενικώς θεωρούνται ασήμαντες αθροίσεις στιγμών και γεγονότων, εντούτοις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι τόσο της υπάρξεώς μας, όσο και ολοκλήρου του κόσμου, του οποίου οι νόμοι, θέλοντας και μη, θα αντικρίσουμε να ενθρονίζονται εν ριπή οξυδερκούς οφθαλμού.
Πόσες φορές αναζητούμε την ένταση, το πάθος, την δύναμη, την μεγαλοπρέπεια, εκείνες τις στιγμές που η ανάσα γινόταν βαριά από τον ενθουσιασμό και το οξυγόνο που εισπνέαμε φαινόταν λιγοστό για τα στήθη μας. Εκείνες τις στιγμές που πρωτοαντικρίσαμε ένα σύμβολο, μία σημαία, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, λάβαρα και τάφους στρατιωτών, ζωντανούς θρύλους των πεδίων μαχών και έναν συναγωνιστή δίπλα μας, με το ίδιο πείσμα πως είτε θα αλλάξουμε τον κόσμο, είτε θα χαθούμε μαζί του ηρωικά. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος, δεν υπήρχε κανείς να σταματήσει την πορεία προς τον Αγώνα. Τα πάθη, οι ηδονές, ο εγωισμός, η κοινωνικότητα και ο αστικός καθωσπρεπισμός φάνταζαν αμμώδη καλλιτεχνήματα που με μία απροσδιορίστου φύσεως παιδικότητα χαιρόμασταν καθώς διαλύονταν από τους κυματισμούς των θαλασσών που είχαμε αρχίσει να πλέουμε. Έκτοτε…
Έκτοτε τα συναισθήματα είτε με αργούς είτε με ταχείςς ρυθμούς μεταλλάσσονταν. Απογοήτευση, κατήφεια, αρνητικότητα, μιζέρια, απέχθεια και βρωμιά. Η αγνότητα των ιδεών, ο ιδεαλισμός, ο ρομαντισμός, η ανιδιοτέλεια πνίγηκαν από τους χειμάρρους των εγωισμών, της πολιτικής και της συγχύσεως. Παρελθοντολογία, προγονοπληξία, φετιχισμός, ψέμα και υποκρισία. Πολιτική και σύγχυση. Από ένα σημείο καμπής και ύστερα δεν υπάρχει στόχος και σκοπός, μονάχα εντυπώσεις. Ακόμη και αν οι γνώμες ή οι θεωρητικές απόψεις κάποιων προσπαθήσουν να αντικρούσουν αυτή την θέση, η ίδια η πορεία του εθνικοσοσιαλισμού εν Ελλάδι θα τους διαψεύσει.
Στην πορεία αυτή, μία γραμμική αντίληψη των πραγμάτων μπορεί απλώς να συσκοτίσει τα πεδία εκείνα στα οποία ο κυκλικός ρους διαγράφει συνεχώς την τροχιά του, οδηγώντας το άτομο συνεχώς σε καταστάσεις, παρομοίας φύσεως με τις προηγούμενες. Η ασυναίσθητη αυτή επαναφορά μπορεί να απεικονιστεί ως μία κυκλική κίνηση σε ένα επίπεδο, όπου ενώ οι συντεταγμένες αλλάζουν συνεχώς, δίνοντας μία ψευδαίσθηση «αλλαγής», ο βασικός τύπος που περιγράφει την κίνηση παραμένει ο ίδιος και εν τέλει θα επαναφέρει το άτομο στην αρχική του θέση, η οποία είναι μακράν από τα αναφερόμενα «πρώτα χρόνια», διότι ασυνείδητα κατά την περίοδο της «πτώσεως» έχει μετατοπισθεί το κέντρον του κύκλου. Παρατηρείται δηλαδή, μία ψευδαίσθηση γραμμικής αναπτύξεως, η οποία κατ΄ουσίαν δεν είναι τίποτα άλλο από κυκλικές επιφανειακές χαράξεις μετατοπισμένες από τα επίπεδα της αγνότητος στα επίπεδα της μετριότητος και της βρωμιάς. Οι δύο αυτές ψευδαισθήσεις που γεννάει αυτή η φθοροποιός ατραπός, αυτοτροφοδοτούμενες κυρίως από πνευματικά ναρκωτικά, απολαμβάνουν να σκορπούν την καρκινική τους μανία, στον εν αποσυνθέσει κορμό της Ελληνικότητος και της Αριονικότητος. Μερικά από τα κυριότερα πνευματικά ναρκωτικά είναι τα ψυχολογικά συμπλέγματα, οι εμμονές, η αναζήτηση υπαιτίων, η προσκόλληση σε συγκεκριμένα πρόσωπα, η μανία, η συνομωσιολογία και η συρρίκνωση της σκέψεως και της αντιλήψεως. Η αγκίστρωση στο εφήμερο και το σάπιο εν είδει «καθάρσεως», δεν είναι τίποτα άλλο από προαυλισμός στην πνευματική φυλακή που αρνούμαστε να αντικρίσουμε.
Για την αποτίναξη των ψευδαισθήσεων αυτών και για την αναγέννηση τόσο σε εσωτερικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, της νεανικής εντάσεως , του πυρωμένου πάθους σε συνδυασμό με την σκληρή εμπειρία, οφείλουμε αρχικώς να αναγνωρίσουμε την κυκλικότητα της ενεργείας μας, αλλά και του εν προκειμένω χρόνω επιπέδου στο οποίο κινούμαστε. Κατόπιν, η υπέρβαση έγκειται στην απαγκίστρωση μας από το δισδιάστατο επίπεδο γενικώς, χάριν μιας ελικοειδούς ανελικτικής φοράς. Ο χειρότερος εχθρός και ο αισχρότερος προδότης, δεν αναζητείται από έναν μαχητή μήτε σε «συναγωνιστές» μήτε σε «αρχηγούς». Διότι και τους δύο , ο ίδιος τους είχε κάποτε επιλέξει. Προσδιορίζεται κυρίως εντός του. Σε εκείνα τα κομμάτια του Είναι του, που για οποιοδήποτε λόγο, βρέθηκαν σε κάποιο επίπεδο. Αυτός ο εχθρός πρέπει να νικηθεί, αυτός ο προδότης πρέπει να τιμωρηθεί. Δεν νοείται Αγών που δεν υπεδείχθη, νοείται όμως Αγών που δεν δρομολογήθηκε από εμάς τους ιδίους. Οφείλουμε να επικεντρωθούμε και να καθυποτάξουμε εκείνα τα στοιχεία εντός μας που στάθηκαν ή στέκονται εμπόδια στην διεύρυνση των πεδίων που αγωνιζόμαστε. Έχουμε κληρονομήσει τόσα μικρόβια από την παρηκμασμένη κοινωνία εκ της μητρός της οποίας προήλθαμε, έχει τόσο αλλοτριωθεί το ψυχικό μας οικοδόμημα από τους νόμους και την ηθική των αστών, έχουμε τόσο απομακρυνθεί από την Ουσία της υπάρξεως μας, που κάθε βήμα προς τα πίσω αποτελεί βουτιά σε έναν γκρεμό, από όπου το ένστικτο μας και τα ευγενέστερα εναπομείναντα στοιχεία μας επί χρόνια πάλευαν να μας αναρριχήσουν. Η έννοια του εφήμερου εκ φύσεως εχθρεύεται την κραυγή ενός εθνικοσοσιαλιστή, της οποίας η ηχώ επιθυμεί να ταξιδέψει στους αιώνες. Τα κόμματα, οι ομάδες και τα άτομα αποτελούν κομμάτια του «εφήμερου». Αθροίσματα από «Εγώ» που μια μέρα θα ξεφτίσουν ως φυσικές παρουσίες. Αυτό το οποίο αντηχεί στον Ουρανό, στο Αίμα και την Πατρίδα, στους Θεούς και τους Ήρωες, είναι ο Αγώνας.
Αν αναζητούμε εξευγενισμό, ας τον εφαρμόσουμε. Δίχως τυμπανοκρουσίες, γραφικές του απεικονίσεις και μεγαλοστομίες. Δίχως ανακοινώσεις, δίχως υποδείξεις. Η ειλικρινής προσφορά και προσέγγιση του εθνικοσοσιαλισμού μπορεί να είναι μόνο συνειδητή, κατόπιν στιγμιαίων βιωματικών εμπειριών, δίχως καμία ανάγκη αναδείξεώς της. Δεν μπορεί κανείς να αποτελέσει τον μεσσία κανενός άλλου. Μπορεί μονάχα να αποτελέσει τον δάσκαλο, τον ηγέτη,τον σύντροφο και να συμπορευτεί σε ένα κοινό μονοπάτι το οποίο, όμως, όντας εν τη γενέσει σε δισδιάστατο επίπεδο, δεν δύναται να οδηγήσει στην υπέρβαση προς την ανέλιξη, διότι αυτή λαμβάνει χώρα μονάχα σε ατομικό επίπεδο. Βεβαίως, βαθμηδόν, το άτομο για να συνεχίζει να χαράζει την αναφερομένη πορεία του, διαχέεται στην ομοούσια φύση της κοινότητος και της αληθείας.
Βρισκόμενος, εν κατακλείδι, ένας Άριος πολεμιστής στον προσωπικό και συλλογικό ανήφορο του Αγώνος, αφήνει πίσω τις χρονικές περιόδους και τα μέρη που πέρασε. Αντλεί από εκείνα μονάχα εμπειρία και δύναμη διαφυλάττοντας ως κόρη οφθαλμού το ενστικτώδες Πάθος για Αγώνα με το βλέμμα καρφωμένο στις κορυφές που καρτερούν να τον υποδεχτούν και τις μάχες που θα συνθλίψουν τις σπείρες και τους κύκλους, λυτρώνοντάς τον. Κάθε Αυγή οι ηλιαχτίδες θα φωτίζουν τις παλιές ορατές και αόρατες πληγές, θα δεικνύουν την ζωή και τον Αγώνα, θα εμπνέουν και θα συνοδεύουν, έως ότου επέλθει η νύχτα. Τότε, σκύβοντας πάνω από την λίμνη της επιγνώσεως, αντικρίζοντας σε αυτήν τα άστρα που κοσμούν το περίγραμμα του, αντικρίζει εκείνη την παιδική φλόγα της νιότης. Ισχυρότερη, λαμπρότερη, πυρά θερμή και φωτοδότρα, φλόγα δάδας που οι χείρες του πνεύματος, της ψυχής και του βίου μετέφεραν μαζί τους…

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Francis Danby

Ιρλανδός ζωγράφος του Ρομαντισμού (1973-1861). Αποτέλεσε την κεντρική προσωπικότητα της καλλιτεχνικής "Σχολής του Μπρίστολ", από τα μέλη της οποίας εμπνεύστηκε και εμπλούτισε τις γνώσεις του. Στο Μπρίστολ ασχολήθηκε με την παραγωγή ελαιογραφιών και τις πουλούσε για ασήμαντα ποσά· ωστόσο έστελνε δείγματα του έργου του σε εκθέσεις του Λονδίνου και γρήγορα τράβηξε την προσοχή των καλλιτεχνικών κύκλων και κριτικών, γεγονός που οδήγησε στην εκλογή του ως συνεργάτη της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου.
Τα έργα του χαρακτηριζόνται από δραματική και ποιητική ατμόσφαιρα και συνήθως απεικονίζουν εφιαλτικά φανταστικά θέματα, αν και πέρασε μια περίοδο καλλιτεχνικής γαλήνης και πιο ανάλαφρων θεμάτων.





Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Η μάχη του Brávellir


Η μάχη του Brávellir (ή Bråvalla) αποτελεί μία θρυλική σύγκρουση που υποτίθεται ότι έλαβε χώρα κατά τον 8ο αιώνα μ.Χ. και η οποία εξιστορείται σε διάφορες σάγκες των Σκανδιναβικών λαών όπως η "Sögubrot af nokkrum fornkonungum" και η "Hervarar saga ok Heiðreks", κυρίως όμως στο "Gesta Danorum" του Saxo Grammaticus. Αιτία για την διεξαγωγή της μάχης, υπήρξε η επιθυμία του υπέργηρου βασιλέως Haraldr Hilditönn (ο οποίος σύμφωνα με τον Arildt Hvitfeldt βασίλευε σε όλη την Δανία, στο Βέστφολντ της Νορβηγίας, σε ολόκληρη την νότια Σουηδία και εξουσίαζε την Νορθουμβρία στην Βρετανία καθώς και την Εσθονία) να έχει έναν ένδοξο θάνατο, καθώς συναισθανόμενος την μεγάλη ηλικία του (ήταν 150 ετών) φοβήθηκε ότι θα πεθάνει στο κρεβάτι του καταλήγοντας έτσι στο Νίφελχαϊμ και όχι στην Βαλχάλλα. Για να αποφύγει αυτό το ενδεχόμενο πρότεινε στον ανιψιό του και υποτελή του Sigurðr Hringr , βασιλιά της Σουηδίας και των Γεατών της δυτικής Γιέταλαντ (Götaland) να πολεμήσουν μεταξύ τους σε μία μεγάλη μάχη. Σύμφωνα με τον Saxo Grammaticus οι δύο άρχοντες έκαναν ετοιμασίες για την μάχη οι οποίες διήρκεσαν επτά χρόνια, και στο πλευρό τους παρατάχθηκαν πολεμιστές από όλες τις περιοχές οι οποίες σχετίζονταν εκείνη την περίοδο με τα Σκανδιναβικά έθνη. Με τον Haraldr ενώθηκαν Δανοί, Σκάνιοι, Άγγλοι, Φρίζιοι, Σλάβοι, Λιβόνιοι, Σάξονες καθώς και πολλές γυναίκες (οι γνωστές στην σκανδιναβική παράδοση ως «ασπιδοφέρουσες κόρες»), ενώ στον στρατό του Sigurðr εντάχθηκαν Σουηδοί, Νορβηγοί, Ισλανδοί, Ρως, Κουρλανδοί και Εσθονοί. Η μάχη ξεκίνησε ως μαζική σύγκρουση των δύο στρατών, στην συνέχεια όμως το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε σε κατορθώματα των ηρώων που μάχονταν και στις δύο πλευρές με αποκορύφωμα την είσοδο του Haraldr, ο οποίος σύμφωνα με το "Gesta Danorum" ακούγοντας τις κραυγές των ανδρών του όρμησε με το άρμα του κρατώντας δύο ξίφη και βρίσκοντας τον θάνατο από το χέρι του ηνιόχου του Brun, ο οποίος όπως υποψιάστηκε ο βασιλιάς ήταν ο ίδιος ο ‘Οντιν μεταμορφωμένος. Ο Sigurðr μόλις αντιλήφθηκε τον θάνατο του θείου του έδωσε εντολή να σταματήσει η μάχη και να βρεθεί το σώμα του· στην συνέχεια οδήγησε τον νεκρό βασιλιά στην νεκρική πυρά αποδίδοντάς του όλες τις τιμές που του άξιζαν. Μαζί με τον Haraldr βρήκαν τον θάνατο εκείνη την ημέρα 42000 ευγενείς και πολλοί άλλοι ελεύθεροι άνδρες και από τα δύο στρατόπεδα, μαχόμενοι για τους βασιλείς τους, την προσωπική τους τιμή και την άφθαρτη δόξα.

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Περί της Σκοτεινής Εποχής


Αναφορικά με ό,τι είπα προηγουμένως εν σχέσει με αυτό που οι αρχαίες παραδόσεις απεκάλεσαν Σκοτεινή Εποχή (Κάλι Γιούγκα), θα περιγράψω τώρα μερικά από τα χαρακτηριστικά της τα οποία βρίσκονται σε ένα αρχαίο Ινδουιστικό κείμενο το Βίσνου Πουράνα. Θα βάλω σε παρενθέσεις ό,τι θεωρώ πως είναι οι σημερινές αντιστοιχίες.
Παρίες και βάρβαροι θα είναι οι κύριοι των οχθών του Ινδού, του Νταρβίκα, του Τσαντραμπάγκα, του Κασμίρ. Αυτοί θα είναι όλοι πρόσκαιροι άρχοντες (αυτής της εποχής) βασιλεύοντες πάνω στην γη: βασιλείς (κυβερνήτες) βίαιης διαθέσεως… Θα διαρπάζουν την περιουσία των υπηκόων τους, θα είναι περιορισμένης δυνάμεως και θελήσεως· κατά το πλείστον θα ανέρχονται και θα εκπίπτουν ταχύτατα. Οι ζωές τους θα είναι σύντομες, οι επιθυμίες τους ακόρεστες και θα επιδεικνύουν πολύ λίγη ευσέβεια. Άνδρες από διάφορες χώρες αναμειγνυόμενοι μαζί τους θα ακολουθούν το παράδειγμά τους… Η κυρίαρχη κάστα θα είναι αυτή των Σούντρας… οι Βαϊσύας θα εγκαταλείψουν την γεωργία και το εμπόριο και θα κερδίζουν τα προς το ζην μέσω της υπηρέτησης ή της εξάσκησης μηχανικών τεχνών (προλεταριοποίηση και βιομηχανοποίηση) … οι Ξατρίγυας αντί να προστατεύουν, θα λεηλατούν τους υπηκόους τους: υπό την πρόφαση των εισπρακτικών εθίμων θα ληστεύουν την περιουσία των εμπόρων (κρίση του καπιταλισμού και της ατομικής ιδιοκτησίας, κοινωνικοποίηση, εθνικοποίηση και κομμουνισμός)… Ο πλούτος (εσωτερικός) και η ευσέβεια (το να ακολουθείς το dharma σου) θα μειώνονται ημέρα με την ημέρα εώς ότου ολόκληρος ο κόσμος θα είναι τελείως διεφθαρμένος. Τότε η περιουσία μόνο θα προσδίδει βαθμό (η ποσότητα των δολαρίων – οικονομικές τάξεις), ο πλούτος (υλικός) θα είναι η μόνη πηγή αφοσίωσης, το πάθος θα είναι ο μόνος δεσμός ένωσης ανάμεσα στα φύλα, η ψευτιά θα είναι το μόνο μέσον επιτυχίας στις αντιδικίες… Η γη θα λατρεύεται μόνο για τον ορυκτό της πλούτο (αδίστακτη εκμετάλλευση του εδάφους, θάνατος της λατρείας της γης)… Τα βραχμανικά ενδύματα θα κάνουν κάποιον Βραχμάνο… η αδυναμία θα είναι η πηγή της εξαρτήσεως (δειλία, θάνατος της πίστεως - fides - και της τιμής στα σύγχρονα πολιτικά σχήματα)… η απλή νίψη (στερούμενη της δυνάμεως της αληθινής τελετουργίας) θα είναι κάθαρση (μπορεί να υπάρξει στα αλήθεια τίποτε περισσότερο στην υποτιθέμενη σωτηρία που επιτυγχάνεται στα χριστιανικά μυστήρια;)… στην Κάλι Γιούγκα άνδρες διεφθαρμένοι από απίστους… θα πουν: «Ποια είναι η αυθεντία των Βεδών; Τί είναι οι Θεοί ή οι Βραχμάνοι;…» «η τήρηση της κάστας, της τάξεως και των θεσμών (παραδοσιακών) δεν θα κυριαρχεί στην Κάλι Γιούγκα. Οι γάμοι σε αυτήν την εποχή δεν θα είναι σύμφωνοι με το τυπικό, ούτε οι κανόνες οι οποίοι συνδέουν τον δάσκαλο με τον μαθητή του θα είναι εν ισχύ… Ένας αναγεννημένος άνδρας θα μυείται με οποιονδήποτε τρόπο (η δημοκρατία εφαρμοζόμενη στο πνευματικό επίπεδο) και τέτοιες πράξεις μετάνοιας με τον τρόπο που θα εκτελούνται δεν θα συνοδεύονται από κανένα αποτέλεσμα (αυτό αναφέρεται σε μία «ανθρωπιστική» και κομφορμιστική θρησκεία)… όλοι οι τρόποι ζωής θα είναι παρομοίως κοινοί σε όλα τα πρόσωπα… Αυτός που θα δωρίζει πολλά χρήματα θα είναι ο κύριος των ανδρών και η οικογενειακή καταγωγή δεν θα αποτελεί πλέον τίτλο υπεροχής (τέλος της παραδοσιακής αριστοκρατίας, έλευση της αστικής τάξεως, της πλουτοκρατίας)… Οι άνδρες θα ικανοποιούν τις επιθυμίες τους με τα πλούτη, παρόλο που απεκτήθησαν με ανέντιμο τρόπο… Άνδρες όλων των βαθμών θα θεωρούν τους εαυτούς τους ίσους με τους Βραχμάνους (η διαστροφή και η αλαζονεία των διανοουμένων και της σύγχρονης κουλτούρας)… οι άνθρωποι θα είναι σχεδόν πάντα υπό τον φόβο λιμού και θα αγωνιούν περί των αναγκαίων αποθεμάτων για τη ζωή· έτσι θα παρατηρούν συνεχώς τα σημάδια του ουρανού (το νόημα των θρησκευτικών και προληπτικών καταλοίπων που είναι χαρακτηριστικά των σύγχρονων μαζών)… οι γυναίκες δεν θα δίνουν καμία σημασία στις διαταγές των ανδρών τους ή των γονέων τους… θα είναι εγωίστριες, ελεεινές, ακατάστατες· θα είναι γκρινιάρες και ψεύτρες, η διαγωγή τους θα είναι ανέντιμη και ανήθικη και θα προσκολλώνται σε έκλυτους άνδρες… Καθώς οι άνδρες θα έχουν παρεκκλίνει προς την αίρεση, η αδικία θα ανθίσει και για αυτό η διάρκεια ζωής θα μειωθεί.
Παρόλα αυτά στο Βίσνου Πουράνα υπάρχουν επίσης αναφορές σε στοιχεία της αρχέγονης φυλής ή φυλής του Μάνου τα οποία έχουν διατηρηθεί σε αυτήν την Σκοτεινή Εποχή, ώστε να αποτελέσουν τον σπόρο νέων γενεών. Αυτό που εμφανίζεται ξανά είναι η γνώριμη ιδέα μίας νέας και τελικής «εξ άνωθεν» θεοφάνειας:
Όταν οι πρακτικές που διδάσκονται από τις Βέδες και οι θεσμοί του νόμου θα έχουν σχεδόν παύσει, και όταν το τέλος της Κάλι Γιούγκα θα είναι κοντά, ένα μέρος του θεϊκού όντος που υπάρχει εκ της ιδίας της πνευματικής φύσεώς του στον χαρακτήρα του Μπράχμα, και το οποίο είναι η αρχή και το τέλος, και το οποίο κατανοεί όλα τα πράγματα, θα κατέλθει στην γη… Τότε θα αποκαταστήσει την δικαιοσύνη πάνω στην γη· και τα μυαλά αυτών που ζουν στο τέλος της Κάλι Γιούγκα θα αφυπνισθούν και θα είναι διαυγή σαν κρύσταλλο. Έτσι οι άνδρες οι οποίοι θα αλλάξουν εξαιτίας αυτού του συγκεκριμένου χρόνου θα είναι οι σπόροι (νέων) ανθρωπίνων όντων και θα γεννήσουν μία φυλή η οποία θα ακολουθήσει τους νόμους της Κρίτα Γιούγκα ή εποχής της αγνότητος (αρχέγονη εποχή).
Στο ίδιο κείμενο και στο ίδιο κεφάλαιο λέγεται ότι η γενιά από την οποία θα γεννηθεί αυτή η θεϊκή αρχή ζει στο χωριό της Σαμπάλα. Η Σαμπάλα – όπως υπέδειξα προηγουμένως – αναφέρεται στην μεταφυσική του «κέντρου» και του «πόλου», στο Υπερβόρειο μυστήριο και στις δυνάμεις της αρχέγονης παραδόσεως.
Ιούλιος Έβολα

Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος