Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Περί συγχρόνων προτύπων

Η σύγχυση, εκλεκτή θυγατέρα της δημοκρατίας, οδηγεί πάντοτε στις αδιέξοδες παραπλεύρους των δρομίσκων της παρακμής. Πολύτιμο εργαλείο στις χείρες των αρχιμαστόρων της ισοπεδώσεως των πολιτισμών, της κατακρημνίσεως του πνεύματος και της υποβαθμίσεως κάθε ξεχωριστής πτυχής της προσωπικότητος ενός ανθρώπου, σφυροκοπεί συνεχώς εκείνα τα νευραλγικά σημεία στα εχθρικά για εκείνη οικοδομήματα, αναζητώντας τον αυτοκαταστροφικό τους συντονισμό , διεγειρόμενο από την ιδιοσυχνότητα των αδυναμιών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγχρονης μορφής συγχύσεως αποτελεί η «ενσαρκωμένη» θεωρία – βιοθεωρία – πολλών ανθρώπων που επιθυμούν, πιστεύουν, αγωνιούν ή μοχθούν να προσεγγίσουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Μία βασική επιταγή της πίστεώς μας είναι η συνεχής ανέλιξη του ατόμου η οποία εν συνεχεία υπόκειται στην ευρύτερη ανοδική πορεία της κοινότητος – οργανώσεώς του, η οποία με την σειρά της αποτελεί εν τέλει ακριτική φρουρά στην τιτάνια μάχη του εθνικοσοσιαλισμού. Η απλουστευμένη αυτή διαγράμμιση της πορείας του αθροίσματος των στιγμών που συνθέτουν την καθημερινότητά μας, δεν είναι μίας φοράς. Η ανάδραση από τα μικρά ή μεγάλα επιτεύγματα καθώς και οι βαθιές ουλές των πληγών από τις αποτυχίες, τις προδοσίες και τις κάθε λογής δυσκολίες, αποτελούν την επιστρεφόμενη πηγή δυνάμεως και ορθού αναπροσανατολισμού. Η προπαγάνδα, η ποσοτική αύξηση ή οι εφήμερες επιδιώξεις και όλα εκείνα τα οποία καλούνται να πλάσουν μία επιφανειακή ταυτότητα, αποτελούν στίγματα της νόσου της συγχύσεως. Δεν χρειάζεται το «φαίνεσθαι», αλλά μονάχα το «Είναι». Το «φαίνεσθαι» δεν δύναται ποτέ μήτε να ανατρέψει το σαθρό τιποτένιο μαζάνθρωπο μήτε να γεννήσει προσωπικότητες που «βιώνουν». Ο απλός σχηματισμός γνώμης για ένα ζήτημα απέχει αδιανόητες αποστάσεις από την ύπαρξη ειδικών ανθρώπων, ικανών να έχουν και να διαμορφώνουν άποψη δια το ζήτημα αυτό. Γιατί έπαψε ο εθνικοσοσιαλισμός να γεννάει επιστήμονες, αθλητές, ποιητές, εργάτες, στρατιώτες, πραγματικούς άνδρες και γυναίκες και παρατηρούμε το φαινόμενο πολλαπλασιασμού των αναγνωστών, νοσταλγών, ονειροπόλων και κατ’ επίφαση εθνικοσοσιαλιστών; Γιατί τα σύγχρονα πρότυπα διαμορφώνονται βάσει μονάχα της εξωτερικής εμφανίσεως ; Γιατί τέθηκε ως μέτρο κρίσεως της προσφοράς στον αγώνα η - πολλές φορές ανούσια- βίαιη συμπεριφορά; Γιατί έγινε αυτοσκοπός η «εικόνα» και ο «αριθμός»; Γιατί κύριο ερώτημα έχει γίνει το «πόσοι» και όχι το «ποιοι» ; Μήπως αυτά και πολλά ακόμη ερωτήματα απαντώνται μονάχα με μία λέξη; Σύγχυσις. Εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Ο αγώνας μας απαιτεί σκληρή εργασία διά την διάπλαση ενός νέου τύπου ανθρώπου, του οποίου οι ατομικές προσπάθειες και η προσωπική του ανέλιξη , εξατμιζόμενη από το πυρ της κοινοτικής ψυχής, κατακαίει το «εγώ» και συνενώνεται με την ουσία του αγώνος των υπολοίπων συντρόφων. Οι στάχτες αυτές του εγωισμού θα αποτελέσουν λίπασμα για την καρποφορία επερχομένων ανθών μονάχα όταν η καύσιμη ύλη από την οποία προήλθαν όντως προερχόταν από τον φυσικό και όχι από τον φανταστικό κόσμο. Η επιστημονική κατάρτιση, οι ατομικές επαγγελματικές επιτυχίες, η υπερνίκηση παθών και αδυναμιών, η μόρφωση, η ευρύτερη καλλιέργεια οδηγούν σε ένα σταυροδρόμι όπου ο οδοιπόρος καλείται να επιλέξει προς τα που θα κινηθεί. Την συνέχιση του δρόμου του «Εγώ» ή του απότομου μονοπατιού της κοινότητος. Στο μεν πρώτο δρόμο, κάθε υπάρχον κατόρθωμα γυαλίζεται, αναδεικνύεται, φωτίζεται και τοποθετείται στην βιτρίνα της υπάρξεώς του για να παρατηρείται από τους περαστικούς. Στο δε μονοπάτι της κοινότητος, τα περιττά βάρη απορρίπτονται στις γειτονικές χαράδρες και απομένει μονάχα η ουσία, η οποία με την σειρά της ρίπτεται στο βωμό του αληθινού αγώνος. Η επιστήμη είναι απαραίτητη. Ομοίως και η εργατικότητα, η ανιδιοτέλεια, η αφοσίωση, η αξιοπρέπεια, η ηθική, η μαχητικότητα και πολλά άλλα. Στόχος είναι ο συνδυασμός ολοένα και περισσοτέρων τέτοιων «στοιχείων» στην διαμόρφωση των σύγχρονων προτύπων. Οι στιγμές των επιτυχιών που θα προκύψουν στο μορφωτικό, επαγγελματικό ή προσωπικό πεδίο αποτελούν σημάδια εξελίξεως. Σημάδι όμως ανελίξεως είναι το σημείο αναφοράς από το οποίο παρατηρούνται και καθορίζεται η κίνηση τους, το οποίο δεν πρέπει να βρίσκεται πουθενά αλλού πέραν των στόχων της κοινότητος.
Επιδιώκουμε μία καθημερινότητα και έναν αγώνα, εκ των οποίων η ανάδραση εις τον εσωτερικό και εξωτερικό μας κόσμο ως μονάδες και ως σύνολο, να πλάθει την εικόνα και την επιφάνεια όσων θα αντικρίσουν από εμάς όσοι βρίσκονται εκτός των ορίων της ομάδος μας και όχι την περιτύλιξη με κάποιο πλαστό περίβλημα εντός του οποίου ενυπάρχει μία διαφορετική πραγματικότητα. Δεν χρειάζονται άλλοι δεξιοί και ακροδεξιοί αστοί, συμπαθούντες, υμνητές ή υποστηρικτές του εθνικοσοσιαλισμού. Πλέον, χρειάζονται μονάχα εθνικοσοσιαλιστές!

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ρίζες

Βρισκόμαστε σ᾿ ἕνα σταυροδρόμι· δὲν εἴμασταν ποτὲ ἀπομονωμένοι· μείναμε πάντα ἀνοιχτοὶ σ᾿ ὅλα τὰ ρεύματα -Ἀνατολὴ καὶ Δύση- καὶ τ᾿ ἀφομοιώναμε θαυμάσια τὶς ὧρες ποὺ λειτουργούσαμε σὰν εὔρωστος ὀργανισμός. Εἴμαστε τώρα μέρος τῆς λογοτεχνίας τῆς Εὐρώπης (ἐννοῶ μὲ τὴν πιὸ πλατιὰ ἔννοια) καὶ συνταραζόμαστε κι ἐμεῖς, δικαιολογημένα ἢ ἀδικαιολόγητα, ἀπὸ διαδοχικὲς κρίσεις, ἀποκαλυπτικὲς ἐφευρέσεις καὶ φόβους, ποὺ δὲν ἀφήνουν τὸν ἀνθρώπινο νοῦ νὰ ἠρεμήσει· σὰν τὴν καλαμιὰ στὸν κάμπο. Μπροστὰ σ᾿ αὐτὰ τί μᾶς μένει γιὰ νὰ βαστάξουμε ἂν ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας; Δὲ μένω τυφλὸς στὰ ψεγάδια μας, ἀλλὰ ἔχω τὴν ἰδιοτροπία νὰ πιστεύω στὸν ἑαυτό μας. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μὲ συγχωρήσετε ποὺ μνημονεύω ἐδῶ προσωπικὲς ἐμπειρίες· δὲν ἔχω ἄλλο πειραματόζωο ἀπὸ ἐμένα. Καὶ ἡ προσωπική μου ἐμπειρία μου δείχνει πὼς τὸ πρᾶγμα ποὺ μὲ βοήθησε, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο, δὲν εἴταν οἱ ἀφηρημένοι στοχασμοὶ ἑνὸς διανοουμένου, ἀλλὰ ἡ πίστη καὶ ἡ προσήλωσή μου σ᾿ ἕναν κόσμο ζωντανῶν καὶ περασμένων ἀνθρώπων· στὰ ἔργα τους, στὶς φωνές τους, στὸ ρυθμό τους, στὴ δροσιά τους. Αὐτὸς ὁ κόσμος, ὅλος μαζί, μοῦ ἔδωσε τὸ συναίσθημα πὼς δὲν εἶμαι μία ἀδέσποτη μονάδα, ἕνα ἄχερο στ᾿ ἁλῶνι. Μοῦ ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ κρατηθῶ ἀνάμεσα στοὺς χαλασμοὺς ποὺ εἴταν τῆς μοίρας μου νὰ ἰδῶ. Κι ἀκόμη μ᾿ ἔκανε νὰ νιώσω, ὅταν ξαναεῖδα τὸ χῶμα ποὺ μὲ γέννησε, πὼς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ρίζες, κι ὅταν τὶς κόψουν πονεῖ, βιολογικά, ὅπως ὅταν τὸν ἀκρωτηριάσουν.{...}
Κι ὅλα τοῦτα θὰ μποροῦσα νὰ τὰ ὀνομάσω μὲ τὴ λέξη παράδοση, ποὺ τὴν ἀκοῦμε κάποτε ψυχρὰ καὶ μᾶς φαίνεται ὑπόδικη. Ἀλήθεια, ὑπάρχουν ροπὲς ποὺ νομίζουν πὼς ἡ παράδοση μᾶς στρέφει σὲ ἔργα παρωχημένα καὶ ἀνθρώπους παρωχημένους· πὼς εἶναι πρᾶγμα τελειωμένο καὶ ἄχρηστο γιὰ τὶς σημερινές μας ἀνάγκες· πὼς δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει σὲ τίποτε τὸ σημερινὸ τεχνοκρατικὸ ἄνθρωπο ποὺ γνώρισε φριχτοὺς πολέμους καὶ φριχτότερα στρατόπεδα συγκεντρώσεως· αὐτὸ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀμφιταλαντεύεται ἀνάμεσα στὴν κατάσταση τοῦ θηρίου καὶ τὴν κατάσταση τοῦ ἀνδροειδοῦς. Ἡ παράδοση εἶναι λοιπὸν ἕνα περιττὸ βάρος ποὺ πρέπει νὰ ἐξοβελιστεῖ. Μοῦ φαίνεται πὼς αὐτὲς οἱ ροπὲς ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἀπελπισία γιὰ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τὰ συμπτώματα ἑνὸς πανικοῦ ποὺ ἐν ὀνόματι τοῦ ἀνθρώπου τείνουν νὰ κατακερματίσουν τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως τί ἀπομένει ἂν βγάλουμε ἀπὸ τὴ μέση τὸν ἄνθρωπο;

Γιώργος Σεφέρης
Δοκιμές
1974

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Ode to the Sun


Νέο Ιστολόγιο Μουσικής

http://odeforthesun.blogspot.com/

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Για την πνευματικότητα των εργατών

Η αποϊεροποίηση κάθε πτυχής του βίου ενός ανθρώπου αποτελεί μία θλιβερή μα και καταστροφική πραγματικότητα, θανατηφόρα επιδημία στην εσωτερική και πνευματική συγκρότηση, αναζήτηση και ανέλιξη. Ο κατακερματισμός της ζωής σε ασύνδετα μεταξύ τους μέρη, στα οποία διεισδύουν ολοένα και περισσότερο οι φυγοκεντρικής φύσεως - εκ του κυρίου υπαρξιακού άξονος – δυνάμεις, οδηγεί στην διάσπαση του ατόμου και στην απομάκρυνσή του από κάθε συνειδητή βίωση της καθημερινότητος ως εμπειρία του ιδίου εσωτερικού και εξωτερικού «οικοδομήματος». Η τραγικότερη μορφή της νέας αυτής επιβληθείσας μολύνσεως εμφανίζεται εντόνως στους εργάτες, σε εκείνους δηλαδή των οποίων οι χείρες υλοποιούν την κατευθυνόμενη από την σκέψη παραγωγή έργου εντός φρικτού συνήθως βιομηχανικού, εργοστασιακού ή αστικού περιβάλλοντος. Η κατακρημνισμένη στα βάραθρα της μηχανοποίησης αισθητική, οι ήχοι των κινητήρων, οι εικόνες των ασημί λάμψεων πίσω από τις προστατευτικές μάσκες, η όσφρηση των αερίων, η αφή της οξειδωμένης μεταλλικής επιφάνειας και η γεύση του προικισμένου με ποικίλης φύσεως σωματίδια ιδρώτα, βιαίως αποδιώχνουν κάθε ίχνος πνευματικότητας. Με ποιον τρόπο θα δύναται λοιπόν ένας εργάτης να εντάξει την εργασία του στην ατραπό του ολικού βίου του και πως θα ήταν εφικτή η διατήρηση της ιερότητος εντός ανίερου περιβάλλοντος σοβιετικής ψυχοσυνθέσεως και καπιταλιστικού εκφυλισμού ;


Οι απαντήσεις εις τα προαναφερθέντα ερωτήματα αποτελούν δυσχερέστατο εγχείρημα. Ο εθνικοσοσιαλισμός, βεβαίως, σε αναλόγου φύσεως αναζητήσεις , δίνει μία ρητή εντολή. Αυθυπέρβαση! Ποία όμως η πρακτική επεξήγηση και η εν τω σύγχρονω βίω εφαρμογή της αιωνίας αυτής προσταγής;


Στρεφόμενοι στον εσωτερισμό και στον Frithof Schuon, εξέχων εσωτεριστή και παραδοσιολόγο, μπορούμε να διακρίνουμε κοινούς τόπους προβληματισμού και συνεπακολούθως κοινή βούληση για διάνοιξη μονοπατιών επιλύσεών τους.
Συγκεκριμένα ο F. Schuon αναφέρει όσον αφορά τις παρατηρήσεις του για τον εργάτη του 20ου αιώνος :


[...] Οι μηχανές σκοτώνουν όχι μόνο την ψυχή του εργάτη, αλλά την ψυχή καθεαυτή, και γι αυτό επίσης την ψυχή του εκμεταλλευτή. Η συνύπαρξη εκμεταλλευτή και εργάτη είναι αδιαχώριστη από την μηχανοποίηση.Εκφράσεις όπως «μαζικό», «μπλοκ» και «σοκ», που συναντώνται τόσο ευρέως στο λεξιλόγιο του βιομηχανοποιημένου ανθρώπου, είναι χαρακτηριστικές σε έναν κόσμο κατάλληλο για τερμίτες παρά για ανθρώπους. Δεν υπάρχει τίποτα παράξενο στο ότι ο εργατικός κόσμος με την μηχανο- επιστημονική ψυχολογία του είναι ιδιαίτερα κλειστός στις πνευματικές πραγματικότητες, αφού προϋποθέτει μία περιβάλλουσα πραγματικότητα σχεδόν εξ ολοκλήρου τεχνητή. Απαιτεί μηχανές και συνεπώς μέταλλο, θόρυβο, κρυμμένες και επίβουλες δυνάμεις, εφιαλτικό περιβάλλον, ακατανόητα πήγαινε έλα, με μία λέξη μια ζωή εντόμου εν μέσω ασχήμιας και πεζότητας. Σε έναν τέτοιο κόσμο ή μάλλον, σ’ ένα τέτοιο σκηνικό, η πνευματική πραγματικότητα καταλήγει να θεωρείται σαν μία εντελώς προφανής αυταπάτη ή σαν μία πολυτέλεια άξια περιφρόνησης. [...]


Η σύντομη αυτή σκιαγράφηση βρίθει ρεαλισμού και διεισδυτικής οράσεως στα μετόπισθεν του συγχρόνου ορθώς αναφερομένου ως «σκηνικού». Όχι μόνο η πνευματικότης, αλλά η ίδια η ψυχή τείνει να θυσιάζεται στον βωμό της υπηρέτησης των τεχνολογικών επιταγών. Επίσης επισημαίνεται μία σημαντική λεπτομέρεια, ουσιώδους σημασίας. Ο σύγχρονος εργάτης θεωρεί αυταπάτη και πολυτέλεια άξια περιφρονήσεως την πνευματικότητα. Αυτή η καπιταλιστικής, σοβιετικής και όχι μόνο εμπνεύσεως παγίδευση της υπερβάσεως εκείνης που θα μετέτρεπε έναν εργάτη σε ολοκληρωμένο μαχητή, αποτελεί κομβικό σημείο με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος όποιος έχει έστω και στοιχειωδώς εργαστεί στην ζωή του. Η απάντηση στο γιατί, ακόμα και ενστικτωδώς, δεν αντιδρούν οι εργάτες σε αυτή την καθυπόταξη δίνεται από τον ίδιο τον Schuon.


[…] Η πλάνη θεωρείται αλήθεια, απλώς και μόνο επειδή υπάρχει και αυτό ταιριάζει απόλυτα στον δυναμισμό και υπαρξισμό της νοοτροπίας μιας μηχανικής εποχής. Ό, τι υπάρχει, χάριν της τυφλώσεως των ανθρώπων, αποκαλείται «εποχή μας», σαν αυτό και μόνο το γεγονός να αποτελεί κατηγορηματική προστακτική. Είναι εντελώς σαφές ότι η αδυναμία να ξεφύγεις από μία αρρώστια δεν την καθιστά λιγότερο αρρώστια, και για να βρούμε την θεραπεία είναι απαραίτητο να την εξετάσουμε ξέχωρα από την πιθανότητά μας να ξεφύγουμε ή από την επιθυμία μας να μη την αντιμετωπίσουμε, γιατί κανένα καλό δεν προκύπτει από την αντίθεση με την αλήθεια […]


Μήπως δεν είναι η «εποχή μας» που θεωρεί γελοιότητες και μάταιες τις πνευματικές αναζητήσεις ενός εργάτη; Που απονεκρώνει κάθε εσωτερική καλλιέργεια μέσω της σωματικής εξαντλήσεως; Που γεννάει προλετάριους ούτως ώστε να θεωρείται κατάρα η εργασία; Που εκμηδενίζει τον ελεύθερο χρόνο; Μήπως η ύπαρξη των καθιερωμένων προτύπων εξυπηρετούν μονάχα τα συμφέροντα; Μήπως ολόκληρη η «εποχή μας» αποτελεί ένα σκηνικό, πάνω στο οποίο καλείται καθείς να προσαρμοστεί επιλέγοντας ρόλο από την καθιερωμένη λίστα; Για την αποφυγή διαπλατύνσεως του ζητήματος της ερμήνευσης των οξυρδεκεστάτων αυτών παρατηρήσεων επιστρέφουμε στο ζήτημα αυτό καθεαυτό της αναζητήσεως πνευματικής διόδου – διεξόδου εκ της εσωτερικής εκτραχύνσεως λόγω της φύσεως της σημερινής εργασίας.
Αναφέρει λοιπόν ο Schuon εν προκειμένω :


[…]Όπως και να ναι, κάθε κατάσταση προσφέρει την δυνατότητα, αν όχι μιας αντικειμενικής λύσης, τουλάχιστον μιας υποκειμενικής εκτίμησης, μιας απελευθέρωσης μέσω του πνεύματος. Όποιος εμβαθύνει στην πραγματική φύση του μηχανισμού ξεφεύγει ταυτόχρονα από την ψυχολογική υποδούλωση στις μηχανές, κι αυτό είναι ήδη μεγάλο κέρδος. Το λέμε αυτό χωρίς καμμιά υπεραισιοδοξία και χωρίς να αγνοούμε το γεγονός ότι ο παρών κόσμος είναι ένα αναγκαίο κακό, η μεταφυσική φύση του οποίου μπορεί σε τελευταία ανάλυση να αναζητηθεί μόνο στην απειρία της Θεϊκής Παντοδυναμίας […]

Η εμβάθυνση στη φύση ενός μηχανοποιημένου περιβάλλοντος φυσικώς και δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση. Η προσπάθεια, όμως, προσεγγίσεως του ζητήματος αποτελεί, όντως, ύστατη πρόκληση διά την απαιτούμενη εσωτερική αυτοπειθαρχία και ελέγχου της αναγκαίας ηρεμίας εν μέσω καταιγισμού νοοτροπιών αλλοτρίωσης και εκφυλισμού. Η διάκριση των φυσικών αρχών, των θεμελιωδών νόμων και η κατανόηση της δημιουργικής ικανότητας της ανθρωπίνου νοήσεως σε συνδυασμό με πολυμήχανα αρχέτυπα ως πρότυπα συνθέσεως και εξεύρεσης λύσεων στην καθημερινή εργασία, μπορούν να αποτελέσουν ένα πρωταρχικό ακόνισμα του νου και του πνεύματος, δια την μετέπειτα άσκηση ένταξης μεγαλυτέρων καθημερινών χωροχρονικών μεριδίων στον συνειδητό βίο. Η ίδια η φύση ενέπνευσε τον σχηματισμό των περισσοτέρων μηχανισμών και οι φυσικοί νόμοι επέτρεψαν την ύπαρξή τους. Μέσω αυτών, των άψυχων υλικών συναρμολογήσεων, δύναται το πνεύμα να επιστρέψει στην φύση, μέσω της γνώσεως, της εκμαθήσεως και της προσπάθειας κατανοήσεως των πρωτογενών άυλων «συστατικών» τους …


Επ’ ουδενί δεν αγνοείται φυσικά ο αρχικός σκοπός χάριν μονάχα ενός διαφορετικού τρόπου σκέψεως. Η αναζήτηση της πνευματικότητος στην εργασία προϋποθέτει μία διαφορετική αντίληψη σχετικά με το περιεχόμενό της και την σημασία της. Όποια και αν είναι η φύση της, αποτελεί κομμάτι και πεδίο εκφράσεως , αλληλεπιδράσεως μεταξύ μόχθου και διάπλασης χαρακτήρα και εν τέλει τα αποτελέσματα της είναι απεικονίσεις των δυνατοτήτων μας . Η βασική αυτή αρχή σε συνδυασμό με την θέληση επιτελέσεώς της -της εργασίας- για την εξασφάλιση των απαιτουμένων μέσων για το άτομο και την κοινότητα, αποτελούν βασικοί πυλώνες διαμόρφωσης μιας πρωταρχικής θετικής «όψεως» η οποία θα αποτελέσει το γόνιμο έδαφος διά την μετέπειτα ψυχική και πνευματική άσκηση.

Otto Rahn



Ο σχηματισμός νέων θυλάκων προασπίσεως, διατηρήσεως , εξελίξεως της προγονικής κληρονομιάς καθώς και διαπλάσεως των νέων τύπων ανθρώπων εθνοφυλετικού χαρακτήρα, προϋποθέτει τον ταυτόχρονο εσωτερικό και εξωτερικό αγώνα. Η σύνθεση των προσωπικοτήτων που απαρτίζουν μία κοινότητα καθώς και τα χαρακτηριστικά τους, διαμορφώνουν –μεταξύ άλλων – τον ψυχισμό ολοκλήρου του κοινοτικού οργανισμού. Στην Ευρώπη, εξέχον παράδειγμα αποτέλεσαν τα SS μέσω της ταυτοχρόνου ανελίξεως στα πεδία των σωματικών και πνευματικών ασκήσεων. Δεν είναι διόλου τυχαία η συγγραφή εξαίρετων ιδεολογικών έργων υπό αξιωματούχους και απλούς στρατιώτες, οι αναρίθμητες υπερβάσεις στα πεδία των μαχών, ο ανυπέρβλητος ηρωισμός τους και εν τέλει η ανηλεής δυσφήμηση και προσπάθεια βιολογικής εξοντώσεώς τους εκ μέρους των εχθρών τους. Ανάμεσά τους, σημαντικοί εσωτεριστές της εποχής όπως ο Karl Maria Willigut και ο Gregor Schwartz Bostunitsch. Η αναζήτηση εις το παρελθόν ομάδων, εταιρειών και προσωπικοτήτων που δύνανται να εμπνέουν αενάως μέσω του έργου τους, αποτελεί απαραίτητο θεωρητικό στάδιο· συμπληρωματικό στην σημερινή επιλογή διδασκαλιών και ευρύτερων πεδίων αναζητήσεων για την πνευματική και ψυχοσωματική άσκηση.

Μία σημαντική προσωπικότητα της εποχής, η οποία έχει επίσης δεχτεί οχετό δυσφημήσεως, ήταν ο Otto Rahn. Γοητευμένος από νεαρή ηλικία από το τραγούδι των Nibelungen, τους θρύλους του Lohengrin και Parsifal στράφηκε προς την μεσαιωνική Ευρωπαϊκή παράδοση. Ενδιαφέρουσες πτυχές του έργου του υπήρξαν οι αναζητήσεις του για το Ιερό Δισκοπότηρο και το Τάγμα των Καθαρών. Η απαρχή της μελέτης των παραδόσεων αυτών χρονολογείται στα φοιτητικά του χρόνια, κατόπιν παροτρύνσεως του καθηγητή του Baron von Gall. Βασικός τομέας δράσεώς του, πέραν κάποιων ταξιδίων του στην Ισλανδία ( για μελέτες του στην Edda) και σε άλλα μέρη ανά τον κόσμο, υπήρξαν τα Πυρηναία και ειδικά το τελευταίο φρούριο των Καθαρών στο Montsegur. Εκεί σε συνεργασία με τον ιστορικό και εσωτεριστή Antonin Gadal θεμελίωσε τις θεωρίες του περί άμεσης σχέσεως του Ιερού Δισκοποτήρου, αναφερθέν εν τω έργω Parzival του Γερμανού ιππότη και ποητή Wolfram von Eschenbach, με το Τάγμα των Καθαρών. Ο Rahn συνέγραψε δια το αναφερθέν θέμα το 1933 το γνωστότερο έργο του : Kreuzzug gegen den Gral ( Σταυροφορία ενάντια στο Ιερό Δισκοπότηρο ). Το 1935 εντάχθηκε στην Ahnenerbe, το 1936 στα SS ενώ το 1937 εξεδόθη το δεύτερο έργο του : Luzifers Hofgesinde ( Υπηρέτες του Εωσφόρου). Στις 13 Μαρτίου του 1939 βρέθηκε νεκρός σε όρος νότια του Kufstein στην Αυστρία.