Περί συγχρόνων προτύπων

Η σύγχυση, εκλεκτή θυγατέρα της δημοκρατίας, οδηγεί πάντοτε στις αδιέξοδες παραπλεύρους των δρομίσκων της παρακμής. Πολύτιμο εργαλείο στις χείρες των αρχιμαστόρων της ισοπεδώσεως των πολιτισμών, της κατακρημνίσεως του πνεύματος και της υποβαθμίσεως κάθε ξεχωριστής πτυχής της προσωπικότητος ενός ανθρώπου, σφυροκοπεί συνεχώς εκείνα τα νευραλγικά σημεία στα εχθρικά για εκείνη οικοδομήματα, αναζητώντας τον αυτοκαταστροφικό τους συντονισμό , διεγειρόμενο από την ιδιοσυχνότητα των αδυναμιών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγχρονης μορφής συγχύσεως αποτελεί η «ενσαρκωμένη» θεωρία – βιοθεωρία – πολλών ανθρώπων που επιθυμούν, πιστεύουν, αγωνιούν ή μοχθούν να προσεγγίσουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Μία βασική επιταγή της πίστεώς μας είναι η συνεχής ανέλιξη του ατόμου η οποία εν συνεχεία υπόκειται στην ευρύτερη ανοδική πορεία της κοινότητος – οργανώσεώς του, η οποία με την σειρά της αποτελεί εν τέλει ακριτική φρουρά στην τιτάνια μάχη του εθνικοσοσιαλισμού. Η απλουστευμένη αυτή διαγράμμιση της πορείας του αθροίσματος των στιγμών που συνθέτουν την καθημερινότητά μας, δεν είναι μίας φοράς. Η ανάδραση από τα μικρά ή μεγάλα επιτεύγματα καθώς και οι βαθιές ουλές των πληγών από τις αποτυχίες, τις προδοσίες και τις κάθε λογής δυσκολίες, αποτελούν την επιστρεφόμενη πηγή δυνάμεως και ορθού αναπροσανατολισμού. Η προπαγάνδα, η ποσοτική αύξηση ή οι εφήμερες επιδιώξεις και όλα εκείνα τα οποία καλούνται να πλάσουν μία επιφανειακή ταυτότητα, αποτελούν στίγματα της νόσου της συγχύσεως. Δεν χρειάζεται το «φαίνεσθαι», αλλά μονάχα το «Είναι». Το «φαίνεσθαι» δεν δύναται ποτέ μήτε να ανατρέψει το σαθρό τιποτένιο μαζάνθρωπο μήτε να γεννήσει προσωπικότητες που «βιώνουν». Ο απλός σχηματισμός γνώμης για ένα ζήτημα απέχει αδιανόητες αποστάσεις από την ύπαρξη ειδικών ανθρώπων, ικανών να έχουν και να διαμορφώνουν άποψη δια το ζήτημα αυτό. Γιατί έπαψε ο εθνικοσοσιαλισμός να γεννάει επιστήμονες, αθλητές, ποιητές, εργάτες, στρατιώτες, πραγματικούς άνδρες και γυναίκες και παρατηρούμε το φαινόμενο πολλαπλασιασμού των αναγνωστών, νοσταλγών, ονειροπόλων και κατ’ επίφαση εθνικοσοσιαλιστών; Γιατί τα σύγχρονα πρότυπα διαμορφώνονται βάσει μονάχα της εξωτερικής εμφανίσεως ; Γιατί τέθηκε ως μέτρο κρίσεως της προσφοράς στον αγώνα η - πολλές φορές ανούσια- βίαιη συμπεριφορά; Γιατί έγινε αυτοσκοπός η «εικόνα» και ο «αριθμός»; Γιατί κύριο ερώτημα έχει γίνει το «πόσοι» και όχι το «ποιοι» ; Μήπως αυτά και πολλά ακόμη ερωτήματα απαντώνται μονάχα με μία λέξη; Σύγχυσις. Εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Ο αγώνας μας απαιτεί σκληρή εργασία διά την διάπλαση ενός νέου τύπου ανθρώπου, του οποίου οι ατομικές προσπάθειες και η προσωπική του ανέλιξη , εξατμιζόμενη από το πυρ της κοινοτικής ψυχής, κατακαίει το «εγώ» και συνενώνεται με την ουσία του αγώνος των υπολοίπων συντρόφων. Οι στάχτες αυτές του εγωισμού θα αποτελέσουν λίπασμα για την καρποφορία επερχομένων ανθών μονάχα όταν η καύσιμη ύλη από την οποία προήλθαν όντως προερχόταν από τον φυσικό και όχι από τον φανταστικό κόσμο. Η επιστημονική κατάρτιση, οι ατομικές επαγγελματικές επιτυχίες, η υπερνίκηση παθών και αδυναμιών, η μόρφωση, η ευρύτερη καλλιέργεια οδηγούν σε ένα σταυροδρόμι όπου ο οδοιπόρος καλείται να επιλέξει προς τα που θα κινηθεί. Την συνέχιση του δρόμου του «Εγώ» ή του απότομου μονοπατιού της κοινότητος. Στο μεν πρώτο δρόμο, κάθε υπάρχον κατόρθωμα γυαλίζεται, αναδεικνύεται, φωτίζεται και τοποθετείται στην βιτρίνα της υπάρξεώς του για να παρατηρείται από τους περαστικούς. Στο δε μονοπάτι της κοινότητος, τα περιττά βάρη απορρίπτονται στις γειτονικές χαράδρες και απομένει μονάχα η ουσία, η οποία με την σειρά της ρίπτεται στο βωμό του αληθινού αγώνος. Η επιστήμη είναι απαραίτητη. Ομοίως και η εργατικότητα, η ανιδιοτέλεια, η αφοσίωση, η αξιοπρέπεια, η ηθική, η μαχητικότητα και πολλά άλλα. Στόχος είναι ο συνδυασμός ολοένα και περισσοτέρων τέτοιων «στοιχείων» στην διαμόρφωση των σύγχρονων προτύπων. Οι στιγμές των επιτυχιών που θα προκύψουν στο μορφωτικό, επαγγελματικό ή προσωπικό πεδίο αποτελούν σημάδια εξελίξεως. Σημάδι όμως ανελίξεως είναι το σημείο αναφοράς από το οποίο παρατηρούνται και καθορίζεται η κίνηση τους, το οποίο δεν πρέπει να βρίσκεται πουθενά αλλού πέραν των στόχων της κοινότητος.
Επιδιώκουμε μία καθημερινότητα και έναν αγώνα, εκ των οποίων η ανάδραση εις τον εσωτερικό και εξωτερικό μας κόσμο ως μονάδες και ως σύνολο, να πλάθει την εικόνα και την επιφάνεια όσων θα αντικρίσουν από εμάς όσοι βρίσκονται εκτός των ορίων της ομάδος μας και όχι την περιτύλιξη με κάποιο πλαστό περίβλημα εντός του οποίου ενυπάρχει μία διαφορετική πραγματικότητα. Δεν χρειάζονται άλλοι δεξιοί και ακροδεξιοί αστοί, συμπαθούντες, υμνητές ή υποστηρικτές του εθνικοσοσιαλισμού. Πλέον, χρειάζονται μονάχα εθνικοσοσιαλιστές!