(Το παρόν βιογραφικό δημοσιεύθηκε στις 15 Ιουνίου 1989, στην Αγγλική εφημερίδα Independet).
Ο Μάρκος Πάλλης γεννήθηκε στο Λίβερπουλ από Έλληνες γονείς. Εν τούτοις, ήταν κυρίως Ινδικές επιρροές που έπαιξαν αρχικά ρόλο στην διαμόρφωση της φαντασίας του, καθώς ο πατέρας του Αλέξανδρος συνδύαζε την επιχειρηματική ζωή, στη μεγάλη εμπορική φίρμα της Ανατολής των αδελφών Ράλλη, με τις φιλολογικές μελέτες και την ποίηση ( μετέφρασε στα νέα Ελληνικά Όμηρο και Σαίξπηρ) , και το πατρικό σπίτι περιείχε ποικιλία ανατολικών έργων τέχνης. Ο Μάρκος πέρασε από το Χάροου με άθικτα τα μουσικά και βοτανολογικά ενδιαφέροντά του, και, συνοδευόμενος από τον αδελφό και την αδελφή του, υπηρέτησε ως τραυματιοφορέας στον Βαλκανικό πόλεμο του 1912 – 13. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κατατάχτηκε στην Φρουρά των Γραναδιέρων και μετά τον τραυματισμό του στην Γαλλία, η ασυνήθιστη γλωσσομάθειά του χρησιμοποιήθηκε στην λογοκρισία. Μετά από μία περίοδο στο πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, τα τρία κύρια ρεύματα της ζωής του, η μουσική, η ορειβασία και η μεταφυσική, αρχίζουν να εκδηλώνονται. Οι επισκέψεις του πριν από τον πόλεμο στο Βενέυ και ο θαυμασμός του για το έργο του Βάγκνερ, είχαν πυροδοτήσει το ενδιαφέρον του για την μουσική, το οποίο τώρα εξελίσσεται σε ενεργό ενθουσιασμό για τον Μπαχ και στην συνέχεια τον οδηγεί στην δραστηριοποίησή του για την αναβίωση της πρώιμης μουσικής. Το 1925 γίνεται μαθητής του Άρνολντ Ντόλμετς και συναντά τον Ρίτσαρντ Νίκολσον, τον μελλοντικό αφοσιωμένο φίλο ζωής, όταν αυτός ήταν ακόμη στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Μαζί μελετούν βιόλα και πιάνο και συγκεντρώνουν γύρω τους μια ομάδα μουσικών. Ο αδελφός ενός από αυτούς μύησε τον Μάρκο στον αλπινισμό, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα την επαφή του με τους Θιβετιανούς και τον Βουδισμό. Με το πέρασμα του χρόνου, τα μουσικά και ορειβατικά σχέδιά του γίνονται όλο και πιο τολμηρά και το 1930 ιδρύεται στο Λίβερπουλ το Αγγλικό Συνέδριο Βιολών. Συνάμα, πραγματοποιούνται διάφορες επισκέψεις στις Άλπεις και το 1933 και το 1936 οργανώνει δύο επισκέψεις στα Ιμαλάια. Σε αυτό το διάστημα γοητεύεται από τον Γκάντι και τον απορροφούν οι διδασκαλίες του Rene Guenon. Αυτά βοήθησαν στην προετοιμασία του νου του για την από πρώτο χέρι συνάντησή του με τον Θιβετιανό Βουδισμό, τον οποίο και ασπάστηκε το 1936. Εμπειρίες και στοχασμοί πάνω σε αυτά τα ταξίδια καταγράφονται στο “Peaks and Lamas” (1939) , ένα ταξιδιωτικό βιβλίο που συνδυάζει την οξυδερκή έκθεση των κύριων όψεων του Θιβετιανού Βουδισμού με τις γραφικές περιγραφές των ίδιων των ορειβατικών αποστολών. Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα να υποθέσουμε ότι σε αυτήν την περίοδο της ζωής του η ώθηση για αναρρίχηση άρχισε να εστιάζεται σ’ ένα υψηλότερο και πιο πνευματικό επίπεδο. Ο μυστικισμός όμως ( μια λέξη που σπάνια χρησιμοποιούσε και ίσως δεν συμπαθούσε) , όπως συνέβαινε και με τον Meister Eckhart, συνδυαζόταν πάντα με τον ρεαλισμό και την πρακτικότητα. Στον πόλεμο του 1939 – 45, για παράδειγμα, αφοσιώνονται στην κοινωφελή εργασία στο Λίβερπουλ και στη μελέτη της Θιβετιανής γλώσσας. Με το τέλος του πολέμου είναι τελείως έτοιμος για την επιστροφή , ο 1947 στο Σικίμ, με άδεια επίσκεψης για το Τζιάντσε και Σιγκάτσε στο Θιβέτ. Αυτό το ταξίδι πραγματοποιείται με τον Ρίτσαρντ Νίκολσον μόνο. Ακολουθεί μία μακρά παραμονή στην Ινδία στην διάρκεια της οποίας ο Μάρκος συνεχίζει τις επαφές του με Θιβετιανούς , γράφει μάλιστα κι ένα βιβλίο στα Θιβετιανά υποδεικνύοντας τους κινδύνους που σύντομα θα περιστοίχιζαν τον πολιτισμό και την θρησκεία τους. Μετά την εισβολή της Κίνας στο Θιβέτ, επιστρέφει στην Αγγλία. Το Αγγλικό Συνέδριο Βιολών επανιδρύεται στο Λονδίνο και συνεχίζει να φέρνει φως και να εκτελεί σχετικά άγνωστη Αγγλική μουσική δωματίου του 16ου και 17ου αιώνα. Οι μουσικές συνθέσεις και εκτελέσεις προχωρούν τώρα παράλληλα με μεταφυσικές εργασίες και πρακτική συνδρομή στους Θιβετιανούς εξορίστους στην Μεγάλη Βρετανία. Ο Μάρκος έγινε όχι μόνο φίλος , αλλά και σύμβουλός τους, κι αυτό αναγνωρίζεται σήμερα από Λάμας , τόσο εδώ, όσο και κατά μήκος των Ιμαλάϊων. Η μουσικής αυτής της περιόδου περιλαμβάνει μέρη ασμάτων, κομμάτια για βιόλα ντα γκάμπα, μία καντάτα για σόλο βαρύτονο και ορχήστρα, ένα κουαρτέτο εγχόρδων , και πολλές εργασίες δημοσιευμένες με την μορφή βιβλίων (“ The way and the Mountain” , “A Buddhist Spectrum”) καθώς και συλλογές άρθρων όπως “ Studies in Comparative Religion” και “ The sword of Gnosis” ( το τελευταίο εκδόθηκε από τον Jacob Needleman) . Τα τελευταία χρόνια του αφιερώνονται στην συγγραφή μιας μακροσκελούς όπερας για τον Θιβετιανό σοφό Μιλαρέπα. Μένει να αποτολμήσουμε ένα σύντομο σχόλιο: Ήταν και παραμένει ένα μεγάλος δάσκαλος – μπορεί κανείς να πει επίσης προφήτης – που κατανόησε βαθιά τόσο αυτή την ζωή , όσο και την μέλλουσα, που η παρουσία του έκανε αξεπέραστες δυσκολίες να μοιάζουν λιγότερο τρομακτικές, που ακούραστα βοήθησε αυτούς που του εμπιστεύθηκαν τα προβλήματά τους. Για εκείνον, η πνευματική αίτηση στην προσευχή ήταν το μόνο αναγκαίο και με την ίδια του την ζωή απέδειξε την ισχύ και την αλήθεια των παραδοσιακών διδασκαλιών. Έδειξε ότι αυτές , όσο και αν εξασθενούν από τον μοντερνισμό, παραμένουν τα μοναδικά άξια κριτήρια γι΄αυτούς που, όπως θα το έθετε και ο ίδιος, έχουν τα αυτιά ν΄ ακούσουν. Η ζωή του ήταν μία γιορτή του « Γάμου της Σοφίας και της Μεθόδου», που είναι και ο τίτλος μιας εργασίας του.
Ο Μάρκος Αλεξάνδρου Πάλλης, μουσικός , ορειβάτης και μεταφυσικός, γεννήθηκε στο Λίβερπουλ στις 19 Ιουνίου του 1895 και πέθανε στο Ήστμπουρυ στις 5 Ιουνίου του 1989.
Peter Talbot Willcox.
