Περί της θέσεως ενός Στρατιώτη

Όσο και αν ορθώσουμε το ανάστημά μας , όσο και αν φουσκώσουμε τα στήθη μας με αέρα, όσο ξεκάθαρα και αν παρατηρήσουμε δια μέσου διοπτρικών φακών την πτητική του ικανότητα, όσο ακριβέστερα και αν «μοντελοποιήσουμε» τις δίνες που δημιουργούνται εντός των αερίων μαζών γύρω του, ουδέποτε θα κατορθώσουμε να εμπνευστούμε ειλικρινώς και να ανέλθουμε και εμείς ουσιωδώς εκ της αίγλης της αριστείας, αν δεν γονατίσουμε πρωτύτερα μπροστά στην αρχέγονη, φυσική, αμόλυντη μεγαλοπρέπεια, ευγένεια και υπεροχή ενός Αετού.
Εντός της συγχρόνου τεχνοκρατικής, υλιστικής και αντικοσμικής κολάσεως θεωρείται ότι η συλλογή δεδομένων, η γνώση αυτών, η συνεχής παρατήρηση και η συνεχής φόρτωση του νου αποτελούν αναγκαίες μα και ικανές συνθήκες πλήρους κατανοήσεως, ταυτίσεως, καθώς και κατακτήσεως. Θεωρείται πως η ίδια η Φύση αποτελεί ασημαντότητα προς τέρψη και εκμετάλλευση. Οι νόμοι και οι αρχές της ως αντικείμενο διέγερσης των ικανοτήτων της νοήσεως διά την πλήρη αποκωδικοποίησή τους. Δυστυχώς, αρνείται να αντιληφθεί καθείς τεχνοκράτης, απαρνούμενος την υπεροχή της Φύσεως, πως ο ίδιος θα αποτελεί εν τέλει θλιβερή λεπτομέρεια στην κοσμική ολότητα, την οποία θα διαλύσει εν μία στιγμή η ίδια η εσωτερική εντροπία των κοσμικών «συστημάτων» εντός του. Αντιτιθέμενοι σε ολόκληρο το Καρτεσιανό οικοδόμημα, εμπνεόμενοι από την ομοούσια με την Φυσική , Αιώνια Σοφία ( Sophia Perennis ) , αντιλαμβανόμενοι το εφήμερο της ατομικότητος και την αιωνιότητα του Αίματος – κοινότητος, στεκόμαστε στον φλοιό του εσωτερικού σύμπαντος με νου και σώμα προς το εξώτερο ( - σύμπαν) ,μα ψυχή που ταλαντεύεται μεταξύ υψηλών και χαμηλών δυναμικών.
Κατ΄ αυτή την κοσμοθέαση, γονατίζουμε όχι ταπεινά, μήτε υποκριτικά , αλλά περήφανα και βαθύτατα συνειδητά στην Φυσική Ιεραρχία εντός μιας κοινότητος Αριοελληνικού Λαϊκού – Παραδοσιακού χαρακτήρα. Η επάνδρωση των δομών και η ιδεολογική και κοινωνική επανατοποθέτηση του εθνοκοινοτισμού σε συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο, δεν αποτελούν δογματικές επιταγές κάποιας εντός στεγανών πλαισίων εξουσίας, μα εκφάνσεις των δρομολογουμένων εκ της ίδιας της φυσικής επιλογής πορείας διά των ανωτάτων και ανωτέρων φυσικών παρουσιών. Το Κέντρο κάθε υγιούς κοινότητος, ο Αρχηγός, δεν αποτελεί μονάχα πόλο καθοδηγήσεως. Αποτελεί πηγή εμπνεύσεως, άσβηστη πυρά πνευματικής φωτίσεως και πρότυπο ορθής διαμορφώσεως του επιθυμητού Ανθρώπου. Βεβαίως, όπως απαιτείται σθένος διά την αντίληψη της μικρότητας των γνώσεων μας και των ικανοτήτων μας, εμπρός ενός απλού αετού, ομοίως απαιτείτε σθένος διά την αντίληψη της εκάστοτε υποδεέστερης κατάστασής μας, εμπρός ανωτέρων συντρόφων μας. Η Αξιοκρατία μπορεί σε θεωρητικό επίπεδο να αποτελεί επιδίωξη όλων, σε πρακτικό όμως, πόσοι νεοέλληνες είναι διατεθειμένοι να αντικρίσουν την πραγματική και όχι την πλασματική τους θέση στον χώρο των ιδεών τους; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να εξαλείψουν τα οθωμανικά κατάλοιπα στην κουλτούρα και τις συνήθειές τους; Να υπάρξουν ξανά εργάτες και στρατιώτες με εθνοφυλετική συνείδηση; Να σπάσουν τα δεσμά από την νεοελληνική κατάντια; Δυστυχώς, ο εγωισμός, ο ατομισμός, οι ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται από την σύγχυση που προκαλεί η αοριστία, η φλυαρία και η έλλειψη σαφής ιδεολογικής γραμμής, έχει οδηγήσει στην αντίληψη περί αποδοχής των πάντων στο όνομα κάποιου «αγώνα», δίχως να λαμβάνεται υπόψιν πως δεν μετατοπίζεται το βουνό προς τον επίδοξο ορειβάτη, αλλά εκείνος καλείται να μοχθήσει για να το ανέβει.
Η ιεραρχία, ως μία φυσική πραγματικότητα, ενυπάρχει με παρόμοιο τρόπο και στην εσωτερική συγκρότηση ενός ατόμου αποτελώντας καταλύτη στην προαναφερόμενη εξωτερική της διάσταση. Η στοιχειώδης ιεράρχηση των αξιών εντός μας αποτελεί μία πρωταρχική κατάσταση βιώσεως, όχι της Αλήθειας, αλλά της απαρχής του μονοπατιού που κάποτε μπορεί να οδηγήσει σε εκφάνσεις αυτής. Οι ρίζες του εθνικοσοσιαλισμού, στα βάθη του ιδίου του κέντρου, με φλοιό – επιφάνεια αυτού την πολιτική του αποτύπωση, αποτελούν εκφάνσεις της Αλήθειας, όσο είναι δυνατόν αυτή να γίνει αντιληπτή σε ένα αντι – κοσμικό αστικό περιβάλλον. Αποτελεί ντροπιαστική αυτοχειρία η «απογείωση» από τον φλοιό – πολιτική του εθνικοσοσιαλισμού χάριν αορίστων «πατριωτικών» ρευμάτων που κατ’ ουσίαν μονάχα την φθίνουσα πορεία του «χώρου» επιταχύνουν. Αντιθέτως, με γνώμονα την ιεραρχία τόσο των αξιών μας, όσο και των στόχων μας εντός του ατομικού μας οικοδομήματος, ορίζουμε και την εξωτερική μας δράση, η οποία εν προκειμένω είναι η διαμόρφωση κοινότητoς – κυττάρου διαπλάσεως ενός νέου Έλληνα σήμερα. Η εσωτερική ιεραρχία προϋποθέτει αυτοπειθαρχία και αυτοκυριαρχία, χαρακτηριστικά τα οποία αποτελούν προϋπόθεση ορθής αντιλήψεως ακόμη και της απλής καθημερινής ιεράρχησης των ενασχολήσεών μας. Κατά μία παραδοσιακή διδαχή Αρίας προελεύσεως, την Σαμπασάβα Σούτρα, οι προσκολλήσεις – αδυναμίες δεν κυριαρχούνται με έναν τρόπο μονάχα. Αναλόγως της φύσεώς τους δύνανται να κατανικηθούν άλλες με την επίγνωση, άλλες με την καθυπόταξη, άλλες με την ορθή χρήση, άλλες με την υπομονή, άλλες με την αποφυγή, άλλες με την εξάλειψη και άλλες με την καλλιέργεια. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο εσωτερικά θα δίνεται η μάχη χάριν –αρχικώς – της αυτοπειθαρχίας και κατ’ επόμενα στάδια για άλλα βιωματικά πεδία, ποικίλει αναλόγως των χαρακτηριστικών που εμείς οι ίδιοι αρχικώς έχουμε παρατηρήσει στο ίδιο μας εσωτερικό κόσμο. Ομοίως η ίδια μάχη λαμβάνει χώρα εν συνεχεία και σε εξωτερικό - συλλογικό επίπεδο χάριν της ορθής κοινοτικής αγωνιστικότητος. Η απαιτούμενη Σιδηρά Πειθαρχία δύναται να λάβει χώρα στον ζωτικό χώρο που κατακτιέται από εμάς τους ιδίους τόσο σε υλικό όσο και σε άυλο επίπεδο , κατόπιν της εκδιώξεως των παρείσακτων οργανισμών – αδυναμιών που μέχρι πρότινος μας- το κατέκλυζαν. Βεβαίως, η ίδια μας η ανθρώπινη φύση, συνεχώς θα λυγίζει εμπρός ποικίλων λαθών και αδυναμιών, κάτι όμως το οποίο μας διατηρεί συνεχώς στην εγρήγορση της μάχης για την συνεχή αντιμετώπισή τους.
Για την αντίληψη, λοιπόν, της φυσικής ιεραρχίας σε ένα σύνολο συνεχώς εξελισσομένων (απαραιτήτως) προσωπικοτήτων , προαπαιτείται η αντίληψη και ο εντοπισμός της αναγκαιότητάς της, αλλά και του καθορισμού της στους ίδιους μας τους εαυτούς μέσο της κατανοήσεως της υπαγωγής μας στην φυσική επιλογή, όπου μονάχα οι δυνατοί θα μπορέσουν να σταθούν όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια, αμόλυντοι από τον βούρκο και ικανοί να υπάρξουν την επομένη της πλήρους εθνικής καταπτώσεως. Αν ένας στρατιώτης δεν έχει κατανοήσει ευθύς εξαρχής ο ίδιος στον εαυτό του τον λόγο για τον οποίο έχει στρατευθεί σε έναν τιτάνιο αγώνα, αν δεν έχει ιεραρχήσει εντός του τι βρίσκεται στην κορυφή και τι στον πυθμένα της εφήμερης καθημερινότητάς του, τότε ουδέποτε δεν θα μπορέσει να υπάρξει σε οποιοδήποτε σύνολο. Αναλόγως της κλίσης του επιπέδου της αοριστίας και της εσωτερικής του συγχύσεως άλλοτε θα κατρακυλά, άλλοτε θα ακινητοποιείται και άλλοτε θα διαβαίνει. Να ανελιχθεί ουσιωδώς, όμως, θα είναι αδύνατον. Για αυτόν τον λόγο, ο ένθερμος στρατιώτης των Ιδεών μας, ο επίδοξος αριστοκράτης του πνεύματος και ο πρώτος μιας νέας γενιάς Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών, γνωρίζει πως τιμή του είναι να έχει άξιους ανωτέρους και λαμπρή Αρχή ενώ περηφάνια του είναι η τιμή που θα νιώθουν εκείνοι για τον στρατιώτη αυτόν.