υπό Προμηθέως
Είναι αρκετά ευχάριστο να λαμβάνουμε κείμενα για ζητήματα που αφορούν την εσωτερική καλλιέργεια ενός συγχρόνου μαχητή των εθνικοσοσιαλιστικών ιδανικών. Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί αποτύπωση σκέψεων ενός νέου συντρόφου, στον Αγώνα για την διάπλαση των κυττάρων της εθνοφυλετικής μας αναπλάσεως.
Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο ήταν η ανάγνωση ενός αποσπάσματος από ένα βιβλίο του Julius Evola εν ονόματι « ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΩΝ ΑΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΙΚΗ».Ο συγγραφεύς παραθέτει μία φράση από το ινδικό έπος BHAGAVAD GITA: «Διά της πραγματοποιήσεως εκείνου που βρίσκεται πέρα της νοήσεως, ενίσχυσε διά του εαυτού σου τον εαυτό σου και σκότωσε τον υπό μορφήν επιθυμίας εχθρό σου, (έναν εχθρό) που δυσκολότατα μπορεί να νικηθεί »
Η φράση αυτή θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει έναν πιστό χριστιανό να ισχυρισθεί ότι η Αρία έννοια της αυτοσυγκρατήσεως και του εσωτερικού πολέμου όπως την παρουσιάζει ο Έβολα, ταυτίζεται με την έννοια του εσωτερικού αγώνος όπως προβάλλεται από την χριστιανική διδασκαλία.
Σημαντικό σημείο διαφοροποιήσεως των δύο κοσμοαντιλήψεων αποτελεί η απομόνωση-αποκοπή από το κοσμικό πνεύμα που ευρίσκεται στο χριστιανικό δόγμα, η οποία συνάδει με την διαδικασία της καταπτώσεως- αποκοπής του ανθρώπινου ατομικού όντος τόσο από τους δεσμούς με τις φυσικές του καταβολές όσο εκ της συνδέσεώς του από την ανώτατη κοσμική αρχή. Αυτού του είδους η αποκοπή προάγει μία αντιθέληση για ζωή, μια δυσλειτουργία στον μηχανισμό αναπαραγωγής καρποφόρων ιδεών, μια νοσηρή κατάσταση λήθαργου. Έτσι, ο άνθρωπος γίνεται μέλος ενός αγώνος ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, με σκοπό την φαλκίδευση της υπάρξεώς του, ως βιολογική οντότητα αλλά και ως πνευματικό κοσμικό στοιχείο. Το γεγονός αυτό δεν θα μπορούσε παρά να είναι προϊόν μιας βιομηχανίας κατασκευής επίπλαστων ιδεών, αφού με την συγκεκριμένη μορφή της «εσωτερικότητος», εκφράζονται «μεταφυσικές» - διαστροφικές αποχρώσεις , όπου ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον συμπαντικό κόσμο ως έχοντα άψυχη και υλική μόνο αξία. Ο λευκός άνθρωπος αφού πρωτύτερα, διά του χριστιανισμού, αποκόπηκε από την ίδια του τη φύση, βυθίστηκε σε μια ατέρμονη θλίψη και εν συνεχεία μετά την μετάβασή του στην «σύγχρονη» εποχή της Δύσεως, κατά την αναζήτηση διεξόδων σκεπάστηκε από τη νεφέλη του καταναλωτικού μανδύα .Το ατομικό ον χαμένο μέσα στη λήθη του κίβδηλου κήπου της Εδέμ αδυνατεί να αντιληφθεί το σάπισμα των μήλων της γνώσεως με αποτέλεσμα το καπηλευμένο ναυάγιο της αγιοσύνης που προσδοκά, να τον παρασύρει στον πυθμένα της ήδη μολυσμένης θαλάσσης .
Αντ΄ αυτού η σημασία ενός εσωτερικού βίου κατά την άρια παράδοση της ινδοευρωπαϊκής θρησκευτικότητος δεν συνάδει με μία φυσική αυταπάρνηση. Το ατομικό ον δεν αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι του κόσμου, αλλά ομοούσιο της κοσμικής υποστάσεως. Η εσωτερικότητα ( όχι η απομόνωση) αποτελεί το μέσο δια του οποίου θα επιτευχθεί η ανεπηρέαστη αποζήτηση της εσώτερης αλλά και κοσμικής αληθείας. Με αυτόν τον τρόπο ο πολεμιστής παραμένει κατά διαστήματα αποστασιοποιημένος από το επιφανειακό κοινωνικό γίγνεσθαι, στοχεύοντας στην αναδίφηση των προσωπικών του αρετών, στην καθυπόταξη ζοφερών ενστίκτων και χαοτικών στοιχείων, στην αναζήτηση της κοσμικής τάξεως μέσα στην ψυχή του, στην υπερνίκηση των αδυναμιών του και στην ανέλιξη του πνευματικού του εαυτού. Ο ίδιος ο κόσμος γίνεται γι αυτόν η συντροφιά στο μοναχικό αυτό ταξίδι, η απόλυτη αρμονία με το «είναι» του, με τους φυσικούς και μεταφυσικούς του νόμους, αποτελεί την (υπό την πλατωνική έννοια-την ύψιστη υφή) ερωτική σύντροφο που του χαρίζει την πνευματική τέρψη. Αυτός και ο εαυτός του, ο εαυτός του και ο κόσμος - ο κόσμος της αιωνίου ανακυκλήσεως που μόνο μέσου αυτής πραγματώνεται ο μεγάλος ιερός πόλεμος». Ο πολεμιστής ακόμα εκεί, μαχόμενος εντός της δίνης των σκέψεων και των προβληματισμών, μια σχοινοτενής θέλησης για αυθυπέρβαση, μιας αιωνίως προκαθορισμένης ροπής προς δύναμη, τον καθοδηγεί στα μονοπάτια της ενοράσεως του νιτσεϊκού ειδώλου του υπερανθρώπου. Αυτή είναι και η ουσιαστική έννοια της Αρίας εσωτερικότητος, απαλλαγμένη από κάθε ψεγάδι εσωτερικής αποξενώσεως και μηδενιστικής οσφυοκαμψίας, η έννοια του εσωτερικού ασκητικού ιδεώδους σε όλη της την λάμψη.
Συνοψίζοντας για το ζήτημα της ουσιαστικής διαφοροποιήσεως των δύο μορφών εσωτερικότητος ( η πρώτη με την ουσιαστική έννοια της συμπαντικής αποξενώσεως), δύναται κανείς να αντιληφθεί στην αντιθετική έκφραση των δύο κοσμοαντιλήψεων, η οποία έχει ως βασικό υπόστρωμα, την μεταφυσική βαρύτητα που προσδιορίζει το ιδεολογικό οικοδόμημα της Αρίας παραδόσεως, αφού είναι εκείνη (η διαφορά) που προσδίδει στον εσωτερικό πόλεμο την απαστράπτουσα απόδειξη της αυθεντικότητός της. Μία ακόμα όμως βαρύνουσας σημασίας επισήμανση επάνω στο ζήτημα του διαφορετικού τύπου εσωτερικότητος, όπως εκείνη εκφράζεται διά της Αρίας παραδόσεως και εκείνης του χριστιανικού δόγματος, είναι η εξής:
Η εσωτερικότητα μέσω της χριστιανικής ιδεοληψίας όπως ανέφερα και προηγουμένως εκφράζεται διά της προσωπικής και κοσμικής απομονώσεως. Ο πιστός λαμβάνοντας τις διαιτητικές εντολές των χριστιανών "πατέρων" καθυποτάσσεται στην αδυναμία αναζητήσεως της εσωτερικής κοσμικής αλήθειας η οποία (αδυναμία) μεταφράζεται ως μία διαδικασία προσεγγίσεως ενός ανώτερου υπερκοσμικού «αγαθού». Ένα αγαθό όμως εντελώς αποκομμένο από τον Φυσικό Νόμο, απομακρυσμένο και ξένο σε σχέση με την πλατωνική θεώρηση, ένα αγαθό καθ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν του Εβραίου Γιαχβέ. Η πορεία συνυπάρξεώς του, τόσο με το κοσμικό υπερπέραν όσο και με μια όχι μεταφυσική αλλά υπερφυσική και εν τέλει αντι-φυσική αντι-πραγματικότητα προσδιορίζει έναν νοσηρό τρόπο σκέψεως με αποτέλεσμα την αποκρυστάλλωση ενός νοσηρού τρόπου δράσεως. Η χριστιανική θρησκοληψία αποξενώνει τον άνθρωπο από την βιολογική και φυλετική του ύπαρξη, επιβραδύνοντας ταυτοχρόνως την αέναη κίνηση της ψυχής του, αφού η διαδικασία αναπαραγωγής σκέψεώς τον εκτρέπει από το νόημα της προσεγγίσεως του κοσμικού άξονος, με αποτέλεσμα την μορφοποίηση ενός αλλότριου από τον κόσμο οργανισμού. Οι υπηρεσίες του δεν είναι στην διάθεση της Κοσμικής Αρχής, γεγονός το οποίο συνεπάγεται με την ολοκληρωτική απόρριψη του αγώνος φυλετικής ανελίξεως στα πλαίσια της Αρίας παραδόσεως, της φυσικής τάξεως και της ισορροπίας του κοινωνικού γίγνεσθαι της ανθρωπότητος . Στον χριστιανισμό, η αντί-αξία που προσδιορίζει τον «εσωτερικό» του πόλεμο ουδεμία σχέση έχει με την Αρία κοσμική νομοτέλεια, αντ’αυτού, του αποτυπώνει σημάδια μνησικακίας προς την συμπαντική και φυσική τάξη διά της διαδικασίας της απογυμνώσεως από τους νόμους και τους κανόνες που την διέπουν. Τελικώς λοιπόν, το ον αποποιείται το γενεσιουργό στοιχείο της υπάρξεώς του, το οποίο δεν είναι άλλο παρά η συμβολή του στην αδιάλειπτη προσπάθεια ανελίξεως διά της εναρμονίσεως με την ανώτατη συμπαντική αρχή.
Διαμετρικώς αντίθετα αποτυπώνεται η έννοια και η σημασία της Αρίας εσώτερης πάλης, από εκείνη την εκφυλιστική φόρμα του χριστιανικού δόγματος. Η εσωτερικότητα και μοναχικότητα που βιώνει ο πολεμιστής του φωτός δεν συνεπάγεται την γέννηση συναισθημάτων μίσους προς την ανθρώπινη ολότητα, παρ’ όλα αυτά μία διαδικασία προσαρμογής της σκέψεώς του στην αναζήτηση των θεμελιωδών εκείνων ιδεών που στηρίζουν το κοσμικό και φυσικό οικοδόμημα. Η σκέψη του μέσω της ενορασιακής του προδιαθέσεως επιτυγχάνεται διά της εσωτερικότητος που διέπει τον βίον του. Η ροπή προς τον άξονα του συμπαντικού κύκλου συνδέεται αενάως διά της προσωπικής εσώτερης ακτίνος που δημιουργεί ο πολεμιστής με τον εαυτό του. Η τελευταία ( η ακτίνα) ενυπάρχει ως αναγκαία γέφυρα προσεγγίσεως του ατομικού (όχι υπό την έννοια του ατομιστικού) στοιχείου, αντικατοπτριζόμενον ως προς τη σύνδεση και προσφορά του προς το όλον. Αυτή είναι η ανιδιοτέλεια του πολεμιστού, αυτός ο ιπποτικός ηρωισμός του, που ως ορμητικός καταρράκτης πλημυρίζει το ποτάμι της υπάρξεως του Αρίου ανθρώπου μέσα στον χωροχρόνο. Η ωστική δύναμη κοσμικής αγάπης που βρίσκεται πέρα από τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού, μετουσιώνει το νόημα της εσωτερικότητος. Άνθρωπος και κόσμος μία αλήθεια, άτομο και φυλή ένα σώμα.-Αυτή είναι φωνάζει, αυτή είναι η αγάπη μας προς τον κόσμο. Αυτή η ανώτερη υφή της ερωτικής μας τέρψεως. Οι πολεμιστές των αιωνίων αξιών, οι άγρυπνοι φρουροί της κοσμικής τάξεως, οφείλουν να προσφέρουν την ζωτική αρωγή τους για το Αίμα και την Τιμή.
Συνδετικά λοιπόν με τα παραπάνω, δίδεται απάντηση και στο αρχικό ερώτημα - που πιθανόν να τεθεί και στο μέλλον. Αδιαμφισβήτητα ένα φωτισμένο πνεύμα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση ώστε να αποσυμβολίσει την χαμερπή προσπάθεια της χριστιανικής προπαγανδιστικής «εταιρίας» ιδεών να ενσωματώσει στο πενιχρό και κάκιστα κατασκευασμένο από άποψη μεταφυσικής περατότητος δόγμα της, διαστρεβλωμένα στοιχεία Αρίας προελεύσεως, με απώτερο στόχο την μετάδοση-εξάπλωση των μοραλιστικών της ιδεών και την όσον των δυνατών λυσσαλέα προσπάθεια εκφυλισμού της Αρίας παραδόσεως στα μάτια των μαζανθρώπων. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο χριστιανισμός διαστρεβλώνει «στοιχεία» Αρίας προελεύσεως. Παραδείγματα όπως : η υποθετική ημερομηνία γεννήσεως του Χριστού 25 Δεκεμβρίου έχει επινοηθεί έτσι ώστε να συμπίπτει με τις ημέρες εορτασμού του Χειμερινού Ηλιοστασίου, οι φωτιές του αγίου Ιωάννου πήραν την θέση του Θερινού Ηλιοστασίου, η Ανάληψις την γιορτή της θεάς Αρτέμιδος ,τα Θεοφάνεια την θέση του βαπτίσματος αλλά και εορτών σχετισμένων με τον Διόνυσο, αποκωδικοποιούν τις στρατηγικές κινήσεις συνδέσεως με την Αρία παράδοση του ιουδαιοχριστιανικού πρακτοράτου στο πλαίσιο της υπάρξεως του στην κοσμική σκακιέρα. Όλες οι μεθοδευμένες, υπόγειες διαδικασίες στις οποίες προέβη ο χριστιανισμός δεν ήταν πάρα προσπάθειες μετατροπής του Ιουδαϊσμου από θρησκεία του Ισραήλ σε οικουμενική κοσμοαντίληψη, με παράλληλα λυσσαλέα χτυπήματα στην Αρία παράδοση. Εις μάτην όμως όλη αυτή σχοινοτενής προσπάθεια εκφυλισμού της Αρίας παραδόσεως. Το πνεύμα του Αρίου δεν έσβησε και δεν σβήνει, όσο η βιολογική αλλά και μεταφυσική παρουσία του Αρίου πολεμιστού στον υλικό αλλά και στον ιδεατό κόσμο θα προκαλεί αλλαγές στην ροή της ιστορίας. Οι πολεμιστές του Φωτός θα είναι πάντα εκεί πρωτοστάτες στον πόλεμο κατά της υποδουλώσεως του πνεύματος. Μπορεί άραγε το Σκότος να νικήσει το Φως; Μπορεί ο κόσμος να πάψει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του; Όσο πυκνό και ας είναι το έρεβος της εκφυλιστικής λαίλαπας του μοντερνισμού, ο Άριος ως σύμβολο μιας ανέσπερης συνειδήσεως μαχόμενης ενάντια στις δυνάμεις της κοσμικής αταξίας, θα είναι πάντα εκεί, για να κερδίζει το φως το σκοτάδι…
ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!!
Η φράση αυτή θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει έναν πιστό χριστιανό να ισχυρισθεί ότι η Αρία έννοια της αυτοσυγκρατήσεως και του εσωτερικού πολέμου όπως την παρουσιάζει ο Έβολα, ταυτίζεται με την έννοια του εσωτερικού αγώνος όπως προβάλλεται από την χριστιανική διδασκαλία.
Σημαντικό σημείο διαφοροποιήσεως των δύο κοσμοαντιλήψεων αποτελεί η απομόνωση-αποκοπή από το κοσμικό πνεύμα που ευρίσκεται στο χριστιανικό δόγμα, η οποία συνάδει με την διαδικασία της καταπτώσεως- αποκοπής του ανθρώπινου ατομικού όντος τόσο από τους δεσμούς με τις φυσικές του καταβολές όσο εκ της συνδέσεώς του από την ανώτατη κοσμική αρχή. Αυτού του είδους η αποκοπή προάγει μία αντιθέληση για ζωή, μια δυσλειτουργία στον μηχανισμό αναπαραγωγής καρποφόρων ιδεών, μια νοσηρή κατάσταση λήθαργου. Έτσι, ο άνθρωπος γίνεται μέλος ενός αγώνος ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, με σκοπό την φαλκίδευση της υπάρξεώς του, ως βιολογική οντότητα αλλά και ως πνευματικό κοσμικό στοιχείο. Το γεγονός αυτό δεν θα μπορούσε παρά να είναι προϊόν μιας βιομηχανίας κατασκευής επίπλαστων ιδεών, αφού με την συγκεκριμένη μορφή της «εσωτερικότητος», εκφράζονται «μεταφυσικές» - διαστροφικές αποχρώσεις , όπου ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον συμπαντικό κόσμο ως έχοντα άψυχη και υλική μόνο αξία. Ο λευκός άνθρωπος αφού πρωτύτερα, διά του χριστιανισμού, αποκόπηκε από την ίδια του τη φύση, βυθίστηκε σε μια ατέρμονη θλίψη και εν συνεχεία μετά την μετάβασή του στην «σύγχρονη» εποχή της Δύσεως, κατά την αναζήτηση διεξόδων σκεπάστηκε από τη νεφέλη του καταναλωτικού μανδύα .Το ατομικό ον χαμένο μέσα στη λήθη του κίβδηλου κήπου της Εδέμ αδυνατεί να αντιληφθεί το σάπισμα των μήλων της γνώσεως με αποτέλεσμα το καπηλευμένο ναυάγιο της αγιοσύνης που προσδοκά, να τον παρασύρει στον πυθμένα της ήδη μολυσμένης θαλάσσης .
Αντ΄ αυτού η σημασία ενός εσωτερικού βίου κατά την άρια παράδοση της ινδοευρωπαϊκής θρησκευτικότητος δεν συνάδει με μία φυσική αυταπάρνηση. Το ατομικό ον δεν αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι του κόσμου, αλλά ομοούσιο της κοσμικής υποστάσεως. Η εσωτερικότητα ( όχι η απομόνωση) αποτελεί το μέσο δια του οποίου θα επιτευχθεί η ανεπηρέαστη αποζήτηση της εσώτερης αλλά και κοσμικής αληθείας. Με αυτόν τον τρόπο ο πολεμιστής παραμένει κατά διαστήματα αποστασιοποιημένος από το επιφανειακό κοινωνικό γίγνεσθαι, στοχεύοντας στην αναδίφηση των προσωπικών του αρετών, στην καθυπόταξη ζοφερών ενστίκτων και χαοτικών στοιχείων, στην αναζήτηση της κοσμικής τάξεως μέσα στην ψυχή του, στην υπερνίκηση των αδυναμιών του και στην ανέλιξη του πνευματικού του εαυτού. Ο ίδιος ο κόσμος γίνεται γι αυτόν η συντροφιά στο μοναχικό αυτό ταξίδι, η απόλυτη αρμονία με το «είναι» του, με τους φυσικούς και μεταφυσικούς του νόμους, αποτελεί την (υπό την πλατωνική έννοια-την ύψιστη υφή) ερωτική σύντροφο που του χαρίζει την πνευματική τέρψη. Αυτός και ο εαυτός του, ο εαυτός του και ο κόσμος - ο κόσμος της αιωνίου ανακυκλήσεως που μόνο μέσου αυτής πραγματώνεται ο μεγάλος ιερός πόλεμος». Ο πολεμιστής ακόμα εκεί, μαχόμενος εντός της δίνης των σκέψεων και των προβληματισμών, μια σχοινοτενής θέλησης για αυθυπέρβαση, μιας αιωνίως προκαθορισμένης ροπής προς δύναμη, τον καθοδηγεί στα μονοπάτια της ενοράσεως του νιτσεϊκού ειδώλου του υπερανθρώπου. Αυτή είναι και η ουσιαστική έννοια της Αρίας εσωτερικότητος, απαλλαγμένη από κάθε ψεγάδι εσωτερικής αποξενώσεως και μηδενιστικής οσφυοκαμψίας, η έννοια του εσωτερικού ασκητικού ιδεώδους σε όλη της την λάμψη.
Συνοψίζοντας για το ζήτημα της ουσιαστικής διαφοροποιήσεως των δύο μορφών εσωτερικότητος ( η πρώτη με την ουσιαστική έννοια της συμπαντικής αποξενώσεως), δύναται κανείς να αντιληφθεί στην αντιθετική έκφραση των δύο κοσμοαντιλήψεων, η οποία έχει ως βασικό υπόστρωμα, την μεταφυσική βαρύτητα που προσδιορίζει το ιδεολογικό οικοδόμημα της Αρίας παραδόσεως, αφού είναι εκείνη (η διαφορά) που προσδίδει στον εσωτερικό πόλεμο την απαστράπτουσα απόδειξη της αυθεντικότητός της. Μία ακόμα όμως βαρύνουσας σημασίας επισήμανση επάνω στο ζήτημα του διαφορετικού τύπου εσωτερικότητος, όπως εκείνη εκφράζεται διά της Αρίας παραδόσεως και εκείνης του χριστιανικού δόγματος, είναι η εξής:
Η εσωτερικότητα μέσω της χριστιανικής ιδεοληψίας όπως ανέφερα και προηγουμένως εκφράζεται διά της προσωπικής και κοσμικής απομονώσεως. Ο πιστός λαμβάνοντας τις διαιτητικές εντολές των χριστιανών "πατέρων" καθυποτάσσεται στην αδυναμία αναζητήσεως της εσωτερικής κοσμικής αλήθειας η οποία (αδυναμία) μεταφράζεται ως μία διαδικασία προσεγγίσεως ενός ανώτερου υπερκοσμικού «αγαθού». Ένα αγαθό όμως εντελώς αποκομμένο από τον Φυσικό Νόμο, απομακρυσμένο και ξένο σε σχέση με την πλατωνική θεώρηση, ένα αγαθό καθ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν του Εβραίου Γιαχβέ. Η πορεία συνυπάρξεώς του, τόσο με το κοσμικό υπερπέραν όσο και με μια όχι μεταφυσική αλλά υπερφυσική και εν τέλει αντι-φυσική αντι-πραγματικότητα προσδιορίζει έναν νοσηρό τρόπο σκέψεως με αποτέλεσμα την αποκρυστάλλωση ενός νοσηρού τρόπου δράσεως. Η χριστιανική θρησκοληψία αποξενώνει τον άνθρωπο από την βιολογική και φυλετική του ύπαρξη, επιβραδύνοντας ταυτοχρόνως την αέναη κίνηση της ψυχής του, αφού η διαδικασία αναπαραγωγής σκέψεώς τον εκτρέπει από το νόημα της προσεγγίσεως του κοσμικού άξονος, με αποτέλεσμα την μορφοποίηση ενός αλλότριου από τον κόσμο οργανισμού. Οι υπηρεσίες του δεν είναι στην διάθεση της Κοσμικής Αρχής, γεγονός το οποίο συνεπάγεται με την ολοκληρωτική απόρριψη του αγώνος φυλετικής ανελίξεως στα πλαίσια της Αρίας παραδόσεως, της φυσικής τάξεως και της ισορροπίας του κοινωνικού γίγνεσθαι της ανθρωπότητος . Στον χριστιανισμό, η αντί-αξία που προσδιορίζει τον «εσωτερικό» του πόλεμο ουδεμία σχέση έχει με την Αρία κοσμική νομοτέλεια, αντ’αυτού, του αποτυπώνει σημάδια μνησικακίας προς την συμπαντική και φυσική τάξη διά της διαδικασίας της απογυμνώσεως από τους νόμους και τους κανόνες που την διέπουν. Τελικώς λοιπόν, το ον αποποιείται το γενεσιουργό στοιχείο της υπάρξεώς του, το οποίο δεν είναι άλλο παρά η συμβολή του στην αδιάλειπτη προσπάθεια ανελίξεως διά της εναρμονίσεως με την ανώτατη συμπαντική αρχή.
Διαμετρικώς αντίθετα αποτυπώνεται η έννοια και η σημασία της Αρίας εσώτερης πάλης, από εκείνη την εκφυλιστική φόρμα του χριστιανικού δόγματος. Η εσωτερικότητα και μοναχικότητα που βιώνει ο πολεμιστής του φωτός δεν συνεπάγεται την γέννηση συναισθημάτων μίσους προς την ανθρώπινη ολότητα, παρ’ όλα αυτά μία διαδικασία προσαρμογής της σκέψεώς του στην αναζήτηση των θεμελιωδών εκείνων ιδεών που στηρίζουν το κοσμικό και φυσικό οικοδόμημα. Η σκέψη του μέσω της ενορασιακής του προδιαθέσεως επιτυγχάνεται διά της εσωτερικότητος που διέπει τον βίον του. Η ροπή προς τον άξονα του συμπαντικού κύκλου συνδέεται αενάως διά της προσωπικής εσώτερης ακτίνος που δημιουργεί ο πολεμιστής με τον εαυτό του. Η τελευταία ( η ακτίνα) ενυπάρχει ως αναγκαία γέφυρα προσεγγίσεως του ατομικού (όχι υπό την έννοια του ατομιστικού) στοιχείου, αντικατοπτριζόμενον ως προς τη σύνδεση και προσφορά του προς το όλον. Αυτή είναι η ανιδιοτέλεια του πολεμιστού, αυτός ο ιπποτικός ηρωισμός του, που ως ορμητικός καταρράκτης πλημυρίζει το ποτάμι της υπάρξεως του Αρίου ανθρώπου μέσα στον χωροχρόνο. Η ωστική δύναμη κοσμικής αγάπης που βρίσκεται πέρα από τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού, μετουσιώνει το νόημα της εσωτερικότητος. Άνθρωπος και κόσμος μία αλήθεια, άτομο και φυλή ένα σώμα.-Αυτή είναι φωνάζει, αυτή είναι η αγάπη μας προς τον κόσμο. Αυτή η ανώτερη υφή της ερωτικής μας τέρψεως. Οι πολεμιστές των αιωνίων αξιών, οι άγρυπνοι φρουροί της κοσμικής τάξεως, οφείλουν να προσφέρουν την ζωτική αρωγή τους για το Αίμα και την Τιμή.
Συνδετικά λοιπόν με τα παραπάνω, δίδεται απάντηση και στο αρχικό ερώτημα - που πιθανόν να τεθεί και στο μέλλον. Αδιαμφισβήτητα ένα φωτισμένο πνεύμα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση ώστε να αποσυμβολίσει την χαμερπή προσπάθεια της χριστιανικής προπαγανδιστικής «εταιρίας» ιδεών να ενσωματώσει στο πενιχρό και κάκιστα κατασκευασμένο από άποψη μεταφυσικής περατότητος δόγμα της, διαστρεβλωμένα στοιχεία Αρίας προελεύσεως, με απώτερο στόχο την μετάδοση-εξάπλωση των μοραλιστικών της ιδεών και την όσον των δυνατών λυσσαλέα προσπάθεια εκφυλισμού της Αρίας παραδόσεως στα μάτια των μαζανθρώπων. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο χριστιανισμός διαστρεβλώνει «στοιχεία» Αρίας προελεύσεως. Παραδείγματα όπως : η υποθετική ημερομηνία γεννήσεως του Χριστού 25 Δεκεμβρίου έχει επινοηθεί έτσι ώστε να συμπίπτει με τις ημέρες εορτασμού του Χειμερινού Ηλιοστασίου, οι φωτιές του αγίου Ιωάννου πήραν την θέση του Θερινού Ηλιοστασίου, η Ανάληψις την γιορτή της θεάς Αρτέμιδος ,τα Θεοφάνεια την θέση του βαπτίσματος αλλά και εορτών σχετισμένων με τον Διόνυσο, αποκωδικοποιούν τις στρατηγικές κινήσεις συνδέσεως με την Αρία παράδοση του ιουδαιοχριστιανικού πρακτοράτου στο πλαίσιο της υπάρξεως του στην κοσμική σκακιέρα. Όλες οι μεθοδευμένες, υπόγειες διαδικασίες στις οποίες προέβη ο χριστιανισμός δεν ήταν πάρα προσπάθειες μετατροπής του Ιουδαϊσμου από θρησκεία του Ισραήλ σε οικουμενική κοσμοαντίληψη, με παράλληλα λυσσαλέα χτυπήματα στην Αρία παράδοση. Εις μάτην όμως όλη αυτή σχοινοτενής προσπάθεια εκφυλισμού της Αρίας παραδόσεως. Το πνεύμα του Αρίου δεν έσβησε και δεν σβήνει, όσο η βιολογική αλλά και μεταφυσική παρουσία του Αρίου πολεμιστού στον υλικό αλλά και στον ιδεατό κόσμο θα προκαλεί αλλαγές στην ροή της ιστορίας. Οι πολεμιστές του Φωτός θα είναι πάντα εκεί πρωτοστάτες στον πόλεμο κατά της υποδουλώσεως του πνεύματος. Μπορεί άραγε το Σκότος να νικήσει το Φως; Μπορεί ο κόσμος να πάψει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του; Όσο πυκνό και ας είναι το έρεβος της εκφυλιστικής λαίλαπας του μοντερνισμού, ο Άριος ως σύμβολο μιας ανέσπερης συνειδήσεως μαχόμενης ενάντια στις δυνάμεις της κοσμικής αταξίας, θα είναι πάντα εκεί, για να κερδίζει το φως το σκοτάδι…
ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!!
Ο Θεός των χριστιανών δεν είναι ο Θεός των Εβραίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαράξενο: οι αγωνιστές πολέμαρχοι, γενναίοι υπερασπιστές της ευρωπαϊκής ταυτότητος και κυματοθραύστες της ασιατικής λαίλαπας (τουλάχιστον τα τελευταία 2000 χρόνια) ήταν...χριστιανοί. Προφανώς όχι μύστες της άριας εσωτερικότητας.
Emeritus
http://hypervoria.blogspot.com/2010/05/blog-post.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην απάντηση θα την βρεις στα σχόλια.
Στα σχόλια βρήκα μια τελείως λανθασμένη άποψη, μια παρατεταμένη σύγχιση που ταυτίζει την ιουδαϊκή θρησκεία με τον χριστιανισμό με μια αβάσταχτη...ελαφρότητα. Ο Νίτσε προβάλλεται ως η σχεδόν μοναδική αυθεντία του θέματος ενώ ταυτόχρονα δεν προβάλλεται καμιά χριστιανική πηγή ως υποστήριξη οποιασδήποτε άποψης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνοπτικά:
1.Ο χριστιανισμός δεν είναι ούτε η συνέχεια της Εβραϊκής Θρησκείας, ούτε έχει κάποια φιλοσοφική σχέση μαζί της. Αν εμμείνουμε σε εξωτερικούς τύπους, τότε απλά χάνουμε την ουσία του θέματος.
2. Η "άρια πνευματικότητα" δεν είναι κάτι συγκεκριμένο αλλά (στο άρθρο πάντα) κάτι που ανταποκρίνεται στο φαντασιακό του συγγραφέα. Οι θρησκείες με "άριο" υπόστρωμα απέξειξαν μέσα σους αιώνες πως παρέμειναν παθητικές και ανενεργές για τους ανθρώπους.
3.Η οικονομική, κοινωνική και τεχνολογική πρόοδος του δυτικού κόσμου γεννήθηκε σε χριστιανικές χώρες-και μάλιστα προτεσταντικές. Σημαντικό το βιβλίο του Max Weber για το πνεύμα του καπιταλισμού και του προτεσταντισμού. Σε καμιά βουδιστική δεν σημειώθηκε κοινωνική πρόοδος "έσωθεν".
4.Η χριστιανοποίηση των παγανιστικών εορτών δεν είναι παρά μια κλασική μετατροπή του "παλαιού" σε "νέο". Όταν μια θρησκεία επικρατεί, ντύνει με τον μανδύα της θεσμούς που προϋπήρχαν, έτσι ώστε να εξελιχθούν τα πράγματα ομαλότερα. Αυτό δεν ισχύει μόνο στον χριστιανισμό φυσικά. Οπότε, η στεγνή επανάληψη τέτοιων επιχειρημάτων απλά δεν έχει νόημα.
5.Πριν κρίνουμε το χριστιανικό δόγμα, καλό θα ήταν να το διαβάσουμε. Δεν βλέπω κανένα αξιόλογο επιχείρημα παρά "κράξιμο". Ποιοι είναι ακριβώς οι άξονες της χριστιανικής διδασκαλίας που επικαλείται το κείμενο ώστε να θεμελιώσει την κριτική του;
Οι περισσότεροι "πολεμιστές του φωτός" ήταν χριστιανοί. Από τον Jean de la Valette που πετούσε στους Τούρκους πολιορκητές τα κεφάλια όσων σκότωνε για να τους αποθαρρύνει, μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, που δεν κούνησε ούτε βλέφαρο μπροστά στις ορδές των υπανθρώπων.
Emeritus
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή