Όποιος θέλει να ζήσει...

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της ανεξέλεγκτης παρακμής, της πλήρους αποσυνθέσεως του έθνους και του ντροπιαστικού ξεπουλήματος της πατρίδος μας, δεν υπάρχει χώρος μήτε για αναλύσεις, μήτε για διαξιφισμούς, μήτε για σχεδιασμούς. Το μέλλον μας έχει ξεπεράσει, οι ρυθμοί των γεγονότων δημιουργούν σύγχυση και απαισιοδοξία, η πολυμέτωπη μάχη εξαντλεί προτού καν ξεκινήσει. Σε αυτούς τους καιρούς, οφείλουμε να γίνουμε σκληρότεροι. Στο ήθος και την ηθική, τις αρχές και τις αξίες. Οφείλουμε να πειθαρχήσουμε στην Πίστη, την Αφοσίωση, την Συντροφικότητα και τον Αγώνα. Οφείλουμε πρωτίστως να συντρίψουμε τον αστό, τον δημοκράτη, τον νεοέλληνα που ίχνη τους ελλοχεύουν εντός μας. Οφείλουμε να υπερβούμε τις ανάγκες που τους χαρακτηρίζουν και να υπερκεράσουμε τα εμπόδια που συναισθηματισμοί θα θέσουν. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί το τέλος των συναισθημάτων. Βουβή «συμπλοκή». Δίχως γιατί, πως , αν και εφόσον. Μονάχα πάλη, ικανότητες, νίκη, ήττα, πόνος και ορθό ανάστημα. Οι προβληματισμοί, τα αδιέξοδα, οι αναζητήσεις, αν δεν αποσκοπούν στον Αγώνα, αποτελούν πολυτέλειες που δεν δυνάμεθα να απολαμβάνουμε εφεξής. Πολλοί μπορούν να στρέφονται στον «αγνό πατριωτισμό», άλλοι στα κοινοβουλευτικά κόμματα, άλλοι αρέσκονται απλώς να παρακολουθούν τις εξελίξεις, άλλοι να «αποκαλύπτουν» , άλλοι να δημιουργούν τις όποιες δομές τους. Το ζήτημά μας, δεν ήταν και δεν είναι ποτέ τι κάνουν κάποιοι άλλοι. Το κατά πόσο είναι εκείνοι αποτελεσματικοί, τι έχουν καταφέρει ή αν είναι ορθές οι μέθοδοί τους ή όχι. Ευρισκόμενοι σε κοινωνικό, ηθικό, πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό χάος, το ζήτημά μας είναι τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό το ερώτημα είναι το βασικό ερώτημα που οφείλει να απασχολεί οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Εντός αυτού του χάους η μάχη μας είναι διμέτωπη. Στο ένα σκέλος υπάρχει ο τομέας της αυτοβελτιώσεως, της καλλιέργειας, της αναζητήσεως, του εσωτερισμού, της διαμορφώσεως δηλαδή ολόκληρου του βίου και όλων των πτυχών ή εκφάνσεών του, ενώ στο έτερο σκέλος, η αγωνιστικότητα, η ανιδιοτελής προσπάθεια διάδοσης και υπερασπίσεως των Ιδεών και της Ελληνικότητος μας. Βεβαίως, ενόσω ο χρόνος αξιοποιείται καταλλήλως για αυτά τα δύο σκέλη, από ένα σημείο και πέραν, παύουν να είναι διακριτά, και ενσωματώνονται στην φυσική παρουσία κάθε μονάδος, που έσπασε τα δεσμά του συνήθους βίου. Η σπουδαιότητα αυτής της ολιστικής θεωρήσεως, έγκειται σε μία πολύ βασική πτυχή, η οποία γενικώς έχει παραμεληθεί. Την αλληλεπίδραση μεταξύ αυτοπραγματώσεως και αγωνιστικότητος. Το αρχικώς διακριτό σκέλος της αυτοβελτιώσεως αναδεικνύει τις τάσεις, τις ροπές, τις κλίσεις κάθε χαρακτήρος / προσωπικότητος, των οποίων ο εν συνεχεία εξευγενισμός τους εκ της πυράς του μόχθου, της προσπάθειας και του αγώνος, οδηγεί στην διαμόρφωση ανθρώπων αγωνιζομένων για την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη, την οποία πλέον δύνανται να αντιληφθούν τόσο σε εξωτερικό όσο και σε εσωτερικό επίπεδο. Η αποτύπωση του δικαίου, της αληθείας, της πνευματικής αριστοκρατίας, του φυλετισμού και πλήθος άλλων εκφάνσεων των ιδεών μας, στον ίδιο μας τον εαυτό αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους τρόπους παρουσίασής και διάδοσής τους. Επίσης, η συντριβή των δύο –τριών συγχρόνων προτύπων εθνικοσοσιαλιστών, τα οποία έχουν διαμορφωθεί ως στερεότυπα και στα οποία όλοι επιθυμούν να ομοιάσουν ή να μιμηθούν, αποτελεί βασική παράμετρος ούτως ώστε να μπορέσει η ουσία των Ιδεών μας να δραπετεύσει από τα στεγανά κελιά στα οποία κείτεται εγκλωβισμένη. Βέβαια, αυτή η βούληση για αναζήτηση της ουσίας της μεταφυσικής του εθνικού σοσιαλισμού, εντός ενός ανθρώπου, διά την μετέπειτα αναγέννηση και του ιδίου ατόμου και της Αριανικότητος, εμπεριέχει πληθώρα λεπτών σημείων, στα οποία οι ακροβατικές ικανότητες πνεύματος, νου και ψυχής καλούνται να δοκιμαστούν, κυρίως σε εποχή πλήρους πολιτισμικού εκφυλισμού, όπου παραδόσεις, μέθοδοι, διδασκαλίες και πρακτικές παρουσιάζονται κατόπιν της διαστρεβλώσεώς τους από πρίσματα αμφιβόλου ποιότητος ανθρώπων. Ένας τρόπος αυτοελέγχου και αυτοκυριάρχησης, χάριν της πλάσεως και της προπαγάνδας, είναι η έξωθεν αυτοπαρατήρησή μας. Αναλογιζόμενοι την ιερότητα του Λαβάρου, μάρτυρα των όρκων Πίστεως, των Ηρώων που θυσιάστηκαν στο παρελθόν, μα και όλων εκείνων που ασφυκτιούν στα κελιά των φυλακών σήμερα, ας παρατηρούμε τον εαυτό μας ανά πάσα στιγμή, όπου και αν βρίσκεται. Είναι αντάξιος να αποκαλείται εθνικοσοσιαλιστής; Ο ίδιος μας ο εαυτός σέβεται αυτόν που βλέπει; Τον εκτιμά; Μπορεί να τον θεωρεί μαχητή; Και εν συνεχεία, ας φέρουμε στον νου, τον σκληρότερο κριτή που γνωρίζουμε. Ποια γνώμη θα είχε εκείνος αν μας έβλεπε; Θα ήταν περήφανος να μας θεωρεί στρατιώτες ή συναγωνιστές του; Η ειλικρινής αυτοκριτική, δίχως προσπάθειες μετριασμού ή υποβιβάσεως των αξιών στα εκάστοτε μέτρα, αποτελεί μία από τις δυσκολότερες πρακτικές. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και εκείνη που οδηγεί σε έναν εμπειρικό τρόπο ζωής, συνεχώς ανελικτικό, προσανατολιζόμενο προς την εσώτερη και εξώτερη αλήθεια. Διότι, ο πιο σκληρός εκδικητής, δεν βρίσκεται μήτε στις γραμμές των εχθρών, μήτε των «φίλων». Ο πιο σκληρός εκδικητής είναι η ίδια η μας η Φύση. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ο εθνοκοινοτισμός αποτελεί την βάση και τον προορισμό μας. Κάθε νύχτα, ας εμπλουτίσουμε την πυθαγόρεια πρακτική της καθάρσεως, με λίγο χρόνο ειλικρινούς αυτοκριτικής. Πόσα πράξαμε για το ένα σκέλος, πόσα πράξαμε για το έτερο; Πόσο έχει προχωρήσει η σύγκλισή τους; Αν ασχοληθήκαμε μόνο με την αυτοβελτίωση της φυσική μας παρουσίας, υπήρξαμε θλιβεροί ατομιστές. Αν ασχοληθήκαμε μονάχα με τις Ιδέες και όχι με την ενσάρκωσή τους σε εμάς, υπήρξαμε καλοπροαίρετοι υποστηρικτές τους, μα όχι φορείς. Αν όλα κύλισαν μακράν των δύο σκελών, τότε δεν υπήρξαμε καθόλου…