Στις γκρίζες μητροπόλεις χημικές χρωματικές συνθέσεις καλούνται να διασώσουν την αισθητική τσιμεντένιων κλουβιών εντός των οποίων οι σκουριασμένες σωληνώσεις, οι σαπισμένοι τοίχοι, οι μαυρισμένες καλωδιώσεις, τα φθαρμένα σκαλιά και τα φαγωμένα ξύλα σε τίποτα δεν διαφέρουν από τις ψυχές που φυλακίζουν. Χιλιάδες άνθρωποι πολτοποιούνται για να τοποθετηθούν στην κονσέρβα του πολυπολιτισμού η οποία θα τοποθετηθεί στα ράφια των καπιταλιστικών υπεραγορών. Η νεότητα κείτεται νεκρή στους πρόποδες των βωμών της αλλοτρίωσης. Ένστικτα και αρχέτυπα έρρευσαν από τα χείλη των απροσκύνητων γενεών μαζί με το αίμα που έφτυναν όταν ο πόνος από το τρόχισμα των ονείρων άρχιζε να κόβει το νήμα της υπάρξεως. Η ελπίδα ρίχτηκε ως πρώτη ύλη για το οπλισμένο σκυρόδεμα της αστικής ζωής και η αρετή πνίγηκε στα βρώμικα ύδατα των «καθωσπρέπει» σύγχρονων προτύπων. Ερωτοτροπώντας με την παρακμή και την αυτοκαταστροφή ως απόρροια του χρόνιου σφυροκοπήματος της αισθητικής από τους φορείς των νόσων του καπιταλισμού και του μαρξισμού, εισέρχεται η περιπλανώμενη σάρκα στον λαβύρινθο της ηθικής, σωματικής και πνευματικής «απελευθέρωσης», συγκρούεται στους σκοτεινούς διαδρόμους με τα τείχη και εν τέλει, χιλιοπληγωμένη σταματά σε μία γωνία και καταρρέει. Κουρελιασμένη και βρωμισμένη αναμένει το τέλος. Νοσταλγία για γεγονότα, υλικές απολαύσεις και φθαρτές εμπειρίες. Κενότητα.
Στους ναούς αυτούς του νιχιλισμού εμείς καλούμαστε να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Καλούμαστε να κινητοποιηθούμε, υπερνικώντας όχι μόνο την ατομική αδράνειά μας, αλλά και όλες εκείνες τις αντίρροπες προς την πορεία μας δυνάμεις. Η φυγή από την πραγματικότητα θα ήταν μία ιδανική λύση διάσωσης της ηρεμίας, της αγνότητας των ιδεών και της αξιοπρέπειάς μας, ταυτόχρονα όμως θα ήταν και δειλία. Η προσαρμογή επίσης θα ήταν ντροπιαστικός συμβιβασμός. Με πλήρη επίγνωση του γεγονότος πως ο λυσσαλέος μας πόθος να συνθλίψουμε τα μικρόβια του περιβάλλοντος αυτού – πόλη, γειτονιά, πατρίδα - θα μας γεμίσει πληγές, αγωνιούμε να διευρύνουμε τα όρια των αντοχών μας. Η προσπάθεια διατήρησης της ηρεμίας και της αντιμετώπισης κάθε είδους πόνου σίγουρα θα μας οδηγήσει στην περιοδική αυτοεξόριση, εντός των τειχών της συνεχούς πάλης για επιβίωση, καθώς και στην συνεχή αναζήτηση της ουσιαστικότερης αντιδραστικότητας. Οφείλουμε επίσης, πριν την αγωνιστικότητα, να επαναπροσδιορίσουμε τους λόγους και τους προορισμούς της. Τι νόημα έχει η αφοσίωση στην απομάκρυνση λιγοστών επικαλύψεων από την επιφάνεια όταν ο εσώτερος πυρήνας έχει μετατραπεί σε εστία των πιο θανατηφόρων μικροβίων; Θα είναι μακρύς και επίπονος ο δρόμος της δημιουργίας των νησίδων εκείνων οι οποίες θα αποτελέσουν το έθνος και την φυλή – πολιτισμικά, πνευματικά και βιολογικά - σε έναν κόσμο που και τα δύο δυστυχώς έχουν ξεφτίσει σαν υγρασία που ξέρασε κάποιος παλιός σοβάς. Σε όλην αυτή την σημερινή παράνοια, στην διαστρέβλωση των πολιτικών θεωριών και του βαθυτέρου νοήματος του εθνικοσοσοιαλισμού, στην συνειδητή και ασυνείδητη δυσφήμησή του , στον ευρύτερο εκχυδαϊσμό - αυτοεξευτελισμό του λευκού ανθρώπου και στον εθελούσιο ηθικό και πολιτισμικό εκτουρκισμό των νεοελλήνων, ο σχηματισμός των νέων προτύπων δύναται να αποτελέσει το μόνο μέσο διάσωσης της βιοθεωρίας εντός της οποίας εσωκλείονται οι απαρχές της πίστεως και του προορισμού μας.
Η σιδηρά θέληση και η πειθαρχία θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη των ικανοτήτων που θα επιφέρουν τις αναγκαίες υπερβάσεις, πρωτίστως στις εσωτερικές μάχες και δευτερευόντως στις εξωστρεφείς δράσεις. Η πνευματικότητα, οι ιδεολογικές ζυμώσεις, η παραγωγή περισσοτέρων προτύπων και η διαμόρφωση της καθημερινότητας αποτελούν απαραίτητα εργαλεία για την μετέπειτα κοινωνική δράση σε συστήματα προγραμματισμένα εξαρχής να συνθλίψουν κάθε ίχνος αναλόγου της φύσεως του εθνικοσοσιαλισμού ριζοσπαστικού στοιχείου, φέρνοντας στα εκάστοτε επιθυμητά για εκείνα μέτρα την ύπαρξή του. Οι ψυχικοί, σωματικοί και πνευματικοί αμυντικοί μηχανισμοί που πρέπει να αναπτυχθούν ώστε να μπορέσει ένας στρατιώτης των ιδανικών μας να σταθεί στην καθημερινή μάχη (δεν γίνεται κανένας λόγος για συλλογική κοινωνική νίκη) απαιτούν εκτενή και συνεχή άσκηση και δράση. Επίσης, ελλείψεως κάθε είδους θεμελίων και δομών στον ευρύτερο σύγχρονο εθνικοσοσιαλισμό, καλείται καθείς να επιτελέσει το ιερό καθήκον εντάξεως των βασικών αρχών αρχικά στον προσωπικό του βίο και εν συνεχεία στην κοινότητα που τον περιβάλλει. Κάθε αυγή δίνεται ο όρκος υπερνίκησης του χθεσινού «Εγώ» και εμπλουτισμού της ποιότητας και της δράσεως του αυριανού συνολικού «Εμείς». Θα αφοσιωθούμε στην εξασφάλιση των απαραιτήτων ατομικών και συλλογικών μέσων για την επιβίωση και τον αγώνα, δίχως να ενδιαφερθούμε πόσο θα διαρκέσει η κούραση, η εργασία ή η απομόνωση. Η πρώτη γραμμή του αγώνα είναι ακριβώς εκείνη η γραμμή που χωρίζει το επόμενο βήμα μας από το προηγούμενο. Οι στιγμές, οι προσπάθειες, οι αποφάσεις, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, οι χαρές και οι λύπες είναι προσδεμένες με λεπτά νήματα τα οποία περιστρέφονται από τον κεντρικό άξονα της υπάρξεως μας, τον οποίο συνεχώς μέσω διδασκαλιών και διδαχών προσεγγίζουμε. Η φυγόκεντρη ή η κεντρομόλος φύση των δυνάμεων που θα αναπτυχθούν από αυτές είναι βασική απόρροια της σκέψεως και της δράσεως.
Η κατ’ επιλογήν αυτή προσπάθεια ορθώσεως του αναστήματός μας εντός αυτών των αθροισμάτων προσκυνημένων και συνήθως μιαρών μικρόκοσμων που μας περιτριγυρίζουν αποτελεί πρόκληση τρομακτικού μεγέθους η οποία δεν έγκειται μόνο στο να παλέψουμε για την ελληνικότητα η οποία μάλιστα έχει πλήρως διαβρωθεί και εξευτελιστεί, αλλά να γίνουμε φορείς όσων περισσοτέρων χαρακτηριστικών της πρωτογενούς γνήσιας φύσεώς της, χρονικά και χωρικά προσδιορισμένης στο σήμερα. Η δημοκρατία, ο χριστιανισμός, τα κόμματα, οι οικονομικές εξελίξεις, η εξωτερική και εσωτερική πολιτική, οι κάλπες, η δεξιά, η ακροδεξιά, η αριστερά και ποικίλα άλλα μορφώματα αποτελούν αναχώματα στην ανάβαση προς την σημερινή υπέρβαση του εθνικοσοσιαλισμού ως βιοθεωρία η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στον σχηματισμό εκείνων των εργατικών, στρατιωτικών, πνευματικών και άλλων ρευμάτων τα οποία θα δρομολογούσαν μία νέα εξέγερση. Σκοπίμως όμως, αυτά τα μορφώματα επιτρέπουν την ύπαρξη του εθνικοσοσιαλισμού ως «περιθωριακή» επιλογή δημιουργώντας την ψευδαίσθηση υπάρξεως των ιδανικών μας στις δομές τους, ως κακή νόσος βέβαια, ενώ στην ουσία ολόκληρο το σύστημά τους κινείται όχι στο περιθώριο, αλλά μακράν εκ των ορίων των αξιών, των ονείρων και του κόσμου για τον οποίο αγωνίζεται ένας εθνικοσοσιαλιστής. Κοιτάζοντας κατάματα λοιπόν την ασχήμια, την παρακμή και τον εκφυλισμό αποτυπωμένα σε βλέμματα, σώματα, κτίρια, λόγια, βιβλία, τηλεοράσεις και δρόμους, τίθεται το ερώτημα της αναζητήσεως καταλύματος εντός αυτών των ερείπιων ή της αναβάσεως των χαλασμάτων προς την χάραξη των νέων μονοπατιών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου