Σήμερα στις 21 Μαϊου 2013 ο Γάλλος συγγραφέας, ιστορικός και ακτιβιστής Dominique Venner άφησε την τελευταία του πνοή, αυτοκτονώντας εντός του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων. Παρακάτω ακολουθεί η μετάφραση της τελευταίας αναρτήσεως στο προσωπικό του ιστολόγιο, το οποίο πλέον είναι εκτός λειτουργίας, και η οποία πιθανώς και εξηγεί το κίνητρο της πράξεώς του.
Οι διαδηλωτές της 26ης Μαϊου θα
κραυγάσουν εξαιτίας της ανυπομονησίας τους και της οργής τους. Ένας κακόφημος
νόμος, αφού ψηφισθεί, μπορεί πάντοτε να καταργηθεί.
Μόλις άκουσα έναν Αλγερινό
μπλόγκερ: «Εν πάσει περιπτώσει» είπε «σε 15 χρόνια οι Ισλαμιστές θα είναι στην
εξουσία στην Γαλλία και θα αποσύρουν αυτόν τον νόμο». Όχι για να μας
ευχαριστήσουν, υποψιαζόμαστε, αλλά διότι είναι αντίθετος προς την Σαρία
(Ισλαμικός νόμος).
Αυτό είναι το μόνο επιφανειακώς
κοινό σημείο ανάμεσα στη Ευρωπαϊκή Παράδοση (που σέβεται τις γυναίκες) και στο
Ισλάμ (που δεν τις σέβεται). Όμως η τολμηρή δήλωση του Αλγερινού είναι
ανατριχιαστική. Αυτές οι συνέπειες θα είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερο
καταστροφικές από τον απεχθή νόμο Taubira.
Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως η
Γαλλία είναι πολύ πιθανόν να πέσει στα χέρια των Ισλαμιστών. Για 40 χρόνια
πολιτικοί και κυβερνήσεις όλων των κομμάτων (εκτός του Εθνικού Μετώπου) καθώς
και εργοδότες και η Εκκλησία επιτάχυναν ενεργώς την Αφρο-Μαγκρεμπική
μετανάστευση με κάθε μέσο.
Εδώ και πολύ καιρό, μεγάλοι
συγγραφείς έχουν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου,αρχίζοντας με τον Jean Raspail στο προφητικό του Le Camps de Saints, η νέα έκδοση του
οποίου γνωρίζει πωλήσεις ρεκόρ.
Οι διαδηλωτές της 26ης
Μαϊου δεν μπορούν να αγνοήσουν αυτήν την πραγματικότητα. Ο αγώνας τους δεν
μπορεί να περιορισθεί στην απόρριψη του γάμου ομοφυλοφίλων. Η «μεγάλη
αντικατάσταση» του πληθυσμού της Γαλλίας και της Ευρώπης, που απεκηρύχθη από
τον συγγραφέα Renaud Camus,
είναι πολύ πιο καταστροφικός κίνδυνος για το μέλλον.
Δεν είναι αρκετό να οργανώνεις
ευγενικές διαμαρτυρίες στον δρόμο για να το αποτρέψεις. Είναι μία αληθινή « διανοητική και ηθική μεταρρύθμιση» όπως
είπε ο Renan, και
πρέπει να διεξαχθεί ως τέτοια εξ αρχής. Πρέπει να καταστήσει δυνατή την ανάκτηση
της Γαλλικής και Ευρωπαϊκής αναμνήσεως της ταυτότητός μας, η ανάγκη της οποίας
δεν είναι ακόμη ευκρινώς αντιληπτή.
Θα απαιτήσει μετά βεβαιότητος
νέες, θεαματικές και συμβολικές χειρονομίες για να ταράξουν την υπνηλία μας, να
ταρακουνήσουν την αναισθητοποιημένη συνείδηση και να ξυπνήσουν την μνήμη των
απαρχών μας. Εισερχόμασθε σε μία περίοδο όπου τα λόγια θα πρέπει να
πιστοποιούνται από πράξεις.
Θα πρέπει επίσης να ενθυμούμασθε,
όπως εξεφράσθη λαμπρώς εκ του Heidegger στο «Χρόνος και Είναι», ότι η ουσία του ανθρώπου έγκειται
στην ύπαρξή του και όχι σε κάποιον «άλλο κόσμο». Είναι εδώ και τώρα που το
πεπρωμένο μας διακυβεύεται ως το τελευταίο λεπτό. Και αυτό το τελευταίο
δευτερόλεπτο είναι εξίσου σημαντικό με την υπόλοιπη διάρκεια της ζωής. Για αυτό
πρέπει να είστε ο εαυτός σας μέχρι την τελευταία στιγμή. Είναι αποφασίζοντας,
αληθώς επιθυμώντας το πεπρωμένο του, που κάποιος κατακτά την ανυπαρξία. Και δεν
υπάρχει διαφυγή από αυήν την απαίτηση, γιατί έχουμε μόνο αυτήν την ζωή, όπου
είναι καθήκον μας να είμαστε οι εαυτοί μας ή να είμαστε ένα τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου