Το τραγούδι των Θεών

 Μονάχα από τις κορυφές, μονάχα από εκεί μπορούμε να σε χαιρετούμε. Μήτε στα κακοστριμωγμένα μαρμάρινα κελιά κάποιου στρέμματος ανάμεσα στην οχλοβοή και το χρήμα, μήτε στα λόγια που θα ψάλλει κατόπιν αμοιβής κάποιος επαγγελματίας υποκριτής. Μονάχα εκεί, όπου το βουητό του αγέρα, αυτό και μόνο αυτό, ακούγεται σαν τραγούδι των Θεών για όσους με μόχθο και θυσίες αφιέρωσαν τον βίο τους στον δρόμο της Αρετής. Εκεί ανήκεις Κώστα και εκεί αξίζει να σε αναζητεί η γενιά που ακολουθεί.

Πολλοί άνθρωποι παραπονιόμαστε, μεμψιμοιρούμε ή λυγίζουμε στον δρόμο της ζωής δίχως να αντικρίζουμε αυτούς οι οποίοι σιωπηλά και ηρωικά, δίχως ίχνος αδυναμίας, δίχως λέξη παραπόνου διαβαίνουν τον δρόμο του θανάτου. Όσοι ζήσαμε τον δρόμο σου αυτό, το καθαρότερο αίμα σου και οι λιγοστοί συναγωνιστές σου, θερμανθήκαμε από τις τελευταίες ακτίνες ενός Ήλιου βυθιζόμενου αργά αργά στον ωκεανό των ηρώων της φυλής μας. Το κύκνειο άσμα σου δεν είχε λέξεις, μήτε καν επιθυμίες. Είχε μονάχα την θέρμη αυτών των ακτινών. Μιας παρακαταθήκης ανυπολογίστου αξίας, μιας  κρυστάλλινης εμπειρίας.

Σε έναν κόσμο παρασυρμένο από τον κατακλυσμό της παρακμής, του τέλους ενός ακόμη κύκλου, αφουγκράστηκες αυτό το κάλεσμα των λύκων για την άνοδο σε πεδία ψηλότερα από τον οχετό και τον αφανισμό. Εκεί όπου ανηφορίζοντας οι παλαιοί σου πρόγονοι στην ιερή γη του Παρνασσού έχτισαν την λυκώρεια. Μας έδειξες πως κραυγάζει ακόμη η κορυφή, και κάθε κορυφή στην Πατρίδα μας να ανηφορίσουμε. Κραυγάζουν οι λύκοι, πληγωμένοι και κυνηγημένοι, για να μας δείξουν ακόμη τα μονοπάτια αυτά του Αγώνα τα οποία θα μας οδηγήσουν ψηλότερα. Κραυγάζουμε και εμείς σε αυτούς που πιστεύουμε να μην ανεβούμε μόνοι,  για να καταφέρουμε να χτίσουμε την νέα αυτή πόλη που θα μας σώσει από τον όλεθρο…

Μονάχα στις κορυφές, μονάχα εκεί θα ήταν δυνατόν δύο χρόνια τώρα, δέκα χρόνια μετά, εκατό στο μέλλον να γίνεις τραγούδι των Θεών στο Αυγουστιάτικο θρόισμα, το τραγούδι των νεκρών μας Συναγωνιστών. 

Σε χαιρετούμε και φέτος Κώστα Μπαϊκούση, με μερικούς στίχους του Αρχηγού μας και με μία υπόσχεση Φωτός και Φωτιάς…

«Μάταια και σύ δεν έχεις

σύντροφέ μας σκοτωθή·

τον Αμάραντο οι θυσίες

ανεβάζουν νικητή.

Η σκιά σου συντροφεύει

κάθε αγώνα μας ιερό

ώσπου το αίμα μας ρυάκι

να γενή και μάς πηχτό.

Οι λαγκαδιές της Θεσσαλίας

Του Μυστρά μας το καστρί

κι οι κορφούλες του Ολύμπου

αυτά ας έχουνε ζωή

Και το Αίμα μας Αιώνιο

και νεκρό είναι Ζωντανό

λάμπει καίει κι αφυπνίζει

νιότη όλο και παλμό!

Κι οι παλμοί είναι του παιάνος

κι η λαμπράδα του Αητού

και ο ύπνος που ταράσσει

του καλοθρεμμένου αστού.»

Ώς του Ήλιου οι ροδακτίνες

εμηνύσαν την Αυγή

στην φωτιά ξαναχυμήξαν

με μια πίστη και μια ορμή!