Περί συγκλίσεως

Ένας ύστατος προορισμός , μία τέρψη της σκέψεως για το τέλος είναι η Υπερβορεία μας, ένα απροσδιόριστο από τον νου όριο πέραν του οποίου διαρρηγνύονται ακαριαία και ολοκληρωτικά τα δεσμά με την εφήμερη παρουσία μας. Μαία των ονείρων μας, τροφός των προσπαθειών μας  και σύντροφος που φροντίζει τις πληγές μας. Ένας οδηγός προς τα πεδία εκείνα των Ηρώων , μία γέφυρα από την νεκροφιλία στην ενεργό ζωή, μία εισπνοή ελπίδος. Μας έχει με τον τρόπο της καταδείξει πως δεν θα μας στερήσει το δικαίωμα αυτό της ελπίδος ακόμη και αν  για χρόνια παλέψουμε εντός γυαλιστερών πανοπλιών οι οποίες κάτω από την λάμψη και το ορθό παράστημά τους θα κρύβουν από τους εχθρούς την κόπωση, τον πόνο και τις πληγές του ταλαιπωρημένου φυσικού σώματος. Ακόμη δηλαδή και στα ημικύκλια κάποιων περιόδων φθοράς και αποπροσανατολισμού μας έχει βεβαιώσει πως θα μας λυτρώσει αν την λυτρώσουμε και εμείς από την ανάγκη επαναφοράς και ενσαρκώσεώς της.

Στον δρόμο αυτό προς την Υπερβορεία μας πολλές φαινομενικώς παράλληλες ευθείες, εν τέλει συγκλίνουν και τέμνονται. Ο ήχος του ξύλου στο κενό δοχείο ο οποίος επαναφέρει τον νου στην ταραχή του  κατά το τέλος της περιόδου, αυτός ο ελαφρύς κρότος, μας δεικνύει εκείνον ακριβώς τον κρότο, την βολή από το άγνωστο , η οποία θα μας επιτρέψει να επιταχύνουμε άνευ ορίου ταχύτητος προς εκείνη. Η αναγκαία για την ύπαρξη και επικράτηση υπερβολή μας, οι αναπόφευκτες ύβρεις μας, θα μας φέρουν αργά και ασυναίσθητα στο πεδίο βολής τους. Δίχως λόγια, με την θείας υφής Σιωπή  να ισορροπεί στην άκρη μίας λυσσαλέας κραυγής, αργά μα σίγουρα σταθερά, οδεύουμε προς την ηχητική σήμανση της λήξεως μιας περιόδου. Οι κυματισμοί αυτοί εντός του κενού δοχείου  οι οποίοι σχηματίζουν τον ιδιαίτερο αυτόν ήχο ομοιάζουν με εκείνους τους κυματισμούς που μας παρασύρουν στις ακτές της πρώτης και αιώνιας αυτής πατρίδος μας.

Λέγεται πως το αιώνιο ελλοχεύει στην σιωπή και την ηρεμία και πως κάθε στιγμή που επιτυγχάνουμε μία κατάσταση τέτοια ενώ βρισκόμαστε εντός τρικυμιών  γευόμαστε λίγο από αυτήν ακριβώς την αιωνιότητα. Λέγεται ακόμη πως κάθε στιγμή μας και κάθε γεγονός που λαμβάνει χώρα μας δείχνει μέρη από την απέραντη σοφία αυτού του κόσμου, από την σοφία δηλαδή του σύμπαντος το οποίο υπάρχει σε μας και στο οποίο υπάρχουμε και μείς. Δεν πρέπει λοιπόν ποτέ να είμαστε αχάριστοι προς αυτούς τους φυσικούς νόμους. Αυτοί είναι άλλωστε και η πυξίδα μας προς εκείνη ακριβώς την πατρίδα του αιωνίου. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ακόμη δε και αυτοί   οι εχθροί και οι προδότες, μας αναγκάζουν να υπερβούμε τα όριά μας. Οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες σε όσους κατ ΄ ουσία μας κατέδειξαν την πραγματική φύση κάποιων πραγμάτων  για τα οποία μεγάλα λόγια, θεωρίες, ίσως και μία δική μας ανάγκη εθελοτυφλίας μας είχαν δημιουργήσει ψευδαισθήσεις περί του περιεχομένου τους. Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε θερμότατα αυτόν ο οποίος θελημένα ή άθελά του  θα μας σηκώσει με βία το κεφάλι και θα μας το γυρίζει τριγύρω για να αντικρύσουμε αν βρισκόμαστε σε κηδεία ή σε γέννηση. Αν ακολουθούμε κάποια νεκρώσιμη ακολουθία ή αν τα δάκρυα είναι χαράς για το βρέφος που τώρα ανοίγει τα μάτια του. Διότι, αυτό το οποίο συνήθως εκλείπει δεν είναι τόσο η οξυδέρκεια ή η γνώση, αλλά η θέληση αυτή η γνώση και αυτή η οξυδέρκεια να δρομολογήσει αποφάσεις και θέσεις, όπως αρμόζει άλλωστε και σε μία φυσική θέαση των πραγμάτων.

Η θέληση  πολλές φορές αποτελεί ισχυρότερο χαρακτηριστικό από την δύναμη ή την γνώση. Η θέληση αν οδεύσει προς τον δρόμο του θριάμβου της θα αποκτήσει και δύναμη και γνώση. Αυτή καθ’ αυτή η γνώση ή η κάθε μορφής ισχύς , αν δεν κατακλύζεται από την ανιδιοτέλεια και την θέληση για να αλλάξει όντως μία πραγματικότητα είναι καταδικασμένη να χαθεί μαζί  με την φυσική φθορά των φορέων της. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η Υπερβορεία μας δεν είναι ένα μονοπάτι το οποίο απλώς διαβαίνουμε, είναι ένα μονοπάτι το οποίο συνεχώς διανοίγουμε, κρατάμε καθαρό και  προσπαθούμε να αναδείξουμε…