Τό Ἐφήμερο τῶν Ἱεραρχιῶν

Ἡ Ἰεράρχησις εἶναι ὁ σκελετός τῆς ὀργανωμένης συμβιώσεως τῶν ἀνθρώπων. Χωρίς αὐτό τό στοιχεῖο, δέν ὑπῆρξε ποτέ καί πουθενά καμμία κοινωνία, καμμία ἐξέλιξις. Το φαινόμενο, σάν αἰτιότης καί σάν συνέπεια, παρατηρεῖται παντοῦ στήν φύσι, ὅπου ὅλα ἀκολουθοῦν μία προκαθωρισμένη καί ἀλυσιδωτή ἱεράρχησι, ἀπό τά πιό ἁπλᾶ στά πιό σύνθετα. Κάθε παραμόρφωσις ἤ θραύσις ἑνός ἀπό τούς ἀναριθμήτους κρίκους τῶν ἀλυσιδωτῶν καί ἱεραρχημένων βαθμίδων, δημιουργεῖ κρίσι, στό σημεῖο πρῶτα, ἀλυσιδωτά σέ ὅλους τούς τομεῖς ὕστερα, στήν τροχιά τῶν μεταβολῶν, τῶν ἐξελίξεων τέλος. 

Σέ ὅλες τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες, ἡ Ἱεράρχησις τῶν πραγμάτων, τῶν ἀναγκῶν, τῶν πράξεων, πού ἀποβλέπουν στήν ἱκανοποίησι τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν, ἡ ποιότης τους καί τό εἶδος τους, οἱ φορεῖς τους, οἱ προσδοκίες καί τά ἀποτελέσματα, ἀποτελοῦν βασικά στοιχεῖα τῆς ὑπάρξεώς τους καί κριτήρια τῆς ἐξελίξεώς τους. Εἶναι ἀκόμη καθοριστικοί παράγοντες τῆς ἐννοίας τοῦ Λογικοῦ, τῆς Σκέψεως. 

Ἀλληλένδετος παράγων τῆς ἱεραρχήσεως, εἶναι ἡ Ἱεραρχία. Εἶναι τό νευρικό σύστημα τῆς ὀργανωμένης συμβιώσεως τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν. Καμμία ἱεράρχησις δέν εἶναι δυνατόν να μετουσιωθῆ σέ πρᾶξι, σέ διαδικασία πρός τό ἀποτέλεσμα, χωρίς τόν κατάλληλο φορέα της. 

Ὅρος, συνεπῶς, ὑπάρξεως καί ἐπιβιώσεως τῶν φορέων αὐτῶν, εἶναι ἡ δυνατότης νά ἀνταποκρίνωνται πρός ὅσα προσδοκοῦνται ἀπ' αὐτούς. Καί ἡ δυνατότης αὐτή, ὅπως κάθε πρᾶγμα, εἶναι μεταβλητός παράγων καί ἀκολουθεῖ τήν γνωστή καί αἰώνια καμπύλη τῆς ἐμφανίσεως, ἑδραιώσεως, ἁκμῆς, ἐθισμοῦ, παρακμῆς, πτώσεως, μέ νέο κύκλο, ἀπό τήν ἀρχή καί μέ νέες ἱεραρχίες και ἱεραρχημένες ἀξίες. 

Οἱ ἱεραρχίες εἶναι οἱ φορεῖς τῆς ἐξελίξεως, πού ἐπιλύνουν τά προβλήματα τῶν κοινωνιὠν, δημιουργῶντας ὅμως ἔτσι συνεχῶς νέα, ἀπ' εὐθείας ἀπορρέοντα ἀπό τήν ἐξέλιξι. Τά νέα αὐτά προβλήματα εἶναι ὅλο καί πιό σύνθετα, ὅλο καί πιό πολύπλοκα, μέ ἀποτέλεσμα νά φθάνη πάντα ἡ στιγμή πού οἱ ὑπάρχουσες ἱεραρχίες καί ἡ ἱεράρχησις τῶν πραγμάτων πού δίνουν αὐτές, νά μήν μποροῦν ν' ἀνταποκριθοῦν στίς ἀνάγκες. 

Συμπερασματικά, οἱ ἱεραρχήσεις γίνονται πολύπλοκες, οἱ ἱεραρχίες παραμένουν ἁπλές, δηλαδή ἕνα στάδιο πιό πίσω. Μέ τήν ἐξέλιξι, οἱ ἀνάγκες αὐξάνονται γεωμετρικά, ἐνῶ οἱ ἱεραρχίες προσπαθοῦν ν' ἀκολουθήσουν μέ ἀριθμητικό ρυθμό. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι η Ἀνεξίσωσις. 

Αὐτό βρίσκεται στήν ρίζα τῶν φαινομένων τῆς παρακμῆς καί τῆς πτώσεως κοινωνιῶν, πολιτισμῶν καί αὐτοκρατοριῶν, στήν Ἱστορία. Ἡ πτώσις τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος καί ἐιδικώτερα τῶν Ἀθηνῶν, ἡ παρακμή καί ἡ πτώσις τῆς Ρωμαϊκῆς καί τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας (ὅπως καί ἡ ἀκμή τους ἄλλωστε), οἱ Φεουδαρχίες καί μετά οἱ Ἀπόλυτες Μοναρχίες, οἱ Αὐτοκρατορίες τέλος, σ' αὐτές τίς ἀρχές ὀφείλουν τήν παρακμή τους. 

Τά φαινόμενα τῆς Ἐπιταχύνσεως καί τοῦ Ἐφημέρου τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ἀποτελοῦν ἕνα εἶδος ἀποκορύφωμα τῆς ἀρχῆς αὐτῆς. Καί οἱ σημερινές ἱεραρχίες καί οἱ ἱεραρχήσεις ἀξιῶν καί προτεραιοτήτων, ὄχι μόνο δέν μποροῦν πλέον νά λύσουν τά προβλήματα που δημιουργήθηκαν, ἀλλά καί ἀποτελοῦν βασικό ἀρνητικό παράγοντα γιά τήν ἐπίλυσι τους, σέ ὅλους τούς τομεῖς, πολιτικό, κοινωνικό, οἰκονομικό. [...]

Οἱ προηγούμενες ἐξελίξεις καί φάσεις τῶν κοινωνιῶν, τῶν πολιτισμῶν καί τῶν συστημάτων στήν Ἱστορία, ἦσαν ἀργές, ἀνάλογες μέ τούς τότε ρυθμούς ζωῆς καί ἀλλαγῆς ἤ ἐξελίξεως. Οἱ σημερινές φάσεις δέν θά χρειασθοῦν αἰῶνες. Μερικές ἀκόμη δεκαετίες θά ἀρκέσουν... Καί "Αὐτό" πού θά βγεί ἀπό τούς τρομερούς σπασμούς καί τίς ὠδύνες τοῦ κοσμογονικοῦ τοκετοῦ, θά πρέπει νά εἶναι κάτι τό τελείως διαφορετικό ἀπ' "Αὐτό" πού ἐπικρατεῖ σήμερα, μέ τελείως διαφορετικές ἱεραρχήσεις καί ἱεραρχίες καί διαφορετικά δομικά καί ὑποδομικά συστήματα καί φαινόμενα...

Τό χαρακτηριστικώτερο στοιχεῖο τῶν σημερινῶν ἱεραρχιῶν, εἶναι ἡ ὀργάνωσις τῆς δομῆς ὁλῶν τῶν πλευρῶν τοῦ πρίσματος τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, μέ κριτήριο τόν Γιγαντισμό τοῦ Μηχανισμοῦ, ὅπου ὁ κάθε ἄνθρωπος, μεταβαλλόμενος σέ τροχίσκο ἀριθμημένο (οὔτε κἄν μέ ὄνομα), βρίσκεται ταγμένος σέ μία προκαθορισμένη ἀνώνυμη θέσι, μέ μιά προκαθορισμένη "ἀποστολή", ἀπόλυτα διαμερισματική καί σχεδόν στεγανή, μέ μόνον "ὀρίζοντα" τό κεφάλι τοῦ αποκάτω καί τά πόδια τοῦ ἀποπάνω!

Τό Σύστημα Ἱεραρχιῶν εἶναι ἡ Γραφειοκρατία... Καί τό χαρακτηριστικώτερο στοιχεῖο τῶν σημερινῶν ἱεραρχήσεων εἶναι ἡ μέ κάθε τρόπο ἀναζήτησις καί ἱκανοποίησις τοῦ Ὑλισμοῦ, ὑπό ὅλες τίς μορφές τῆς Ἀτομικῆς Ἱκανοποιήσεως, ἀκόμη καί ὅταν φαίνεται νά ἐπιδιώκεται Συλλογικός Σκοπός. 

Σέ ὅλα τά πολιτικά, κοινωνικά, οἰκονομικά συστήματα τῆς ὑφηλίου, ὁ Ὑλισμός ἀποτελεῖ τήν μόνιμη ἐπιδίωξι, εἰς βάρος κάθε ἄλλης ἔννοιας. Θεωρητικά θεοποιημένος στόν Ἀνατολικό Συνασπισμό, πρακτικά στόν Δυτικό, ἀποτελεῖ τίς δύο ὄψεις ἑνός καί τοῦ ἴδιου νομίσματος, μέ τό ὁποῖο πωλεῖται καί ἀγοράζεται ὅλος ὁ κοσμος, Δυτικός, Ἀνατολικός καί Τρίτος!

Τό σύστημα Ἱεραρχήσεων εἶναι ὁ Ὑλισμός... Καί ἐφ' ὅσον εἶναι παραδεκτό, σέ κάθε Λογική Σκέψι, ὅτι ὁ Ἄνθρωπος δέν ζῆ μόνο μέ τήν Ὕλη, οὔτε ἀποτελεῖται μόνο ἀπό Ὕλη, εἶναι φανερή καί φυσική συνέπεια, μία ἀκόμη Ἀνεξίσωσις. Δέν εἶναι μόνο ἡ Λόγική πού ὑπαγορεύει τήν ἀρχή αὐτή. Εἶναι καί οἱ Αἰσθήσεις, τά Αἰσθήματα, ἡ Διαίσθησις τοῦ Ἀνθρώπου, πού, εἶναι ὁλοφάνερο, ἀναζητᾶ πάντα τήν ἔννοια τοῦ Πνεύματος, ἄν καί ὅποτε "τοῦ ἐπιτρατοῆ", ἤ καί μέ δική του πρωτοβουλία καί ἀδιάφορα ἀπό τό "κόστος" τῆς πρωτοβουλίας του αὐτῆς. Ἡ ἔννοια τῆς καθαρῆς Ἀναζητήσεως, ἡ ἐννοια τῆς Γνώσεως διά τῆς Σκέψεως (Ἑλληνικές ἔννοιες) μέ τίς ὁποῖες ὁ ἀνθρωπος φθάνει στήν Ἀλήθεια, εἶναι πνευματικές ἔννοιες, πολύ προγενέστερες καί πολύ πιό ἐπαληθευμένες ἀπό τίς ἀπόλυτες ὑλιστικες θεωρίες καί ἀποτελοῦν διάψευσι τοῦ Μαρξισμοῦ π.χ., ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνίκανος να το ἐξηγήση, ὅπως εἶναι ἀνίκανος νά ἐξηγήση "ἐπιστημονικά" πώς, χωρίς ὑλιστική προπαρασκευή, οἱ Ἕλληνες ἔφθασαν, μόνοι, στήν τελείωσι τῆς Σκέψεως καί τῆς Φιλοσοφίας. Ὁ Ἔνγκελς ὁμολογεῖ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐφθασαν στήν Ἀλήθεια μέ τήν διαίσθησι καί προσπαθεί, μέ ἀκροβατισμούς, (ἐφ ὅσον τό Συναίσθημα ἀπορρίπτεται ἀπό τήν μαρξιστική θεωρία) νά πείση ὅτι ἦταν θέμα... τύχης!

Ἀλλά βέβαια καί τό ἀντίθετο εἶναι ὀρθό καί φυσικό. Ὁ ἀνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζήσει μόνο μέ τό πνεῦμα, γιατί καταλήγει σέ ἔννοιες Ἀφηρημένες καί ἀνάλογη Ἀνεξίσωσι. 

Ἡ ἀναζήτησις μιᾶς Νέας Ἰσορροπίας, εἶναι ὁ Σκοπός τοῦ Μέλλοντος... Ἡ Γραφειοκρατία ἔγινε ὁ στυλοβάτης τῶν σημερινῶν ἱεραρχιῶν, μέ τήν ἐμφάνισι της Βιομηχανικῆς Ἐποχῆς καί λόγω αὐτῆς. Ἡ Βιομηχανικής Ἐπανάστασις ἔφερε τήν ἀνάγκη καί τήν ἀποθέωσι κατόπιν - τοῦ Καταμερισμοῦ Ἐργασίας, ὅπου κάθε ἄτομο γινόταν ἀπειροελάχιστο καί ἀδρανές μέρος τοῦ συνόλου, μέ ἀπόλυτα καθορισμένες λειτουργικές "θέσεις". [...]

Πράγματι, κάθε ἄτομο συνδέεται μέ τίς δομές τῶν Ἱεραρχιῶν, γιά τό διάστημα πού ἀποτελεῖ μέρος μιᾶς ὀργανικῆς δομῆς, ἑνός συγκροτήματος, μιᾶς ἐπιχειρήσεως, μιᾶς ὑπηρεσίας π.χ. Ἐάν αὐτή ἡ δομή, ἤ τό συγκρότημα εἶναι μακρᾶς διαρκείας καί, συνεπῶς, οὐσιαστικά ἀναλλοίωτο, ὅπως π.χ. ἡ Ἐκκλησία, τό θέμα εἶναι σχετικά ἁπλό. Ὅταν ὅμως πρόκεται γιά δομές πού ἀλλάζουν ὅλο καί πιό γήργορα, ὅπως συμβαίνει σήμερα, μέ τίς συνεχείς ἐναλλαγές τῆς Ἐπιταχύνσεως καί τοῦ Ἐφημέρου, τό ἄτομο παύει να μπορῆ νά συνδεθῆ μέ τίς ὄχι πλέον ἀνάλογες καί πάντως ἐκτός τόπου καί χρόνου ἱεραρχίες. Μέ τήν ὑποχρεωτική ἀλλαγή - ὅλο καί συχνότερη - τῆς φύσεως μιᾶς δομῆς, ἤ μέ τήν γνωστή - ὅλο καί μεγαλύτερη - κινητικότητα τῶν ἀτόμων, οἱ δεσμοί τοῦ ἀτόμου μέ τίς δεδομένες ἱεραρχίες σπᾶνε ὅλο καί πιό συχνά, ἐνῶ οἱ ἴδιες οἱ ἱεραρχίες ἀλλοιώνονται συνεχῶς στήν φύσι τους, τήν οὐσία τους, χωρίς ὅμως νά μποροῦν νά προσαρμοσθοῦν στήν "νέα κατάστασι" πού δημιουργήθηκε ἔτσι. Καί ἐφ' ?σον δέν προσαρμόζονται πλέον, δέν δημιουργοῦν δεσμούς, σεβασμό, ἀναγνώρισι. Ἀμφισβητοῦνται, ὑφίστανται ἐπιθέσεις, ἡ Ἀνεξίσωσις γίενται Χάσμα καί τό τέλος εἶναι κοντά... [...]

Βέβαια, ἡ κατάσταισις, παρ' ὅλη τήν ἐπιτάχυνσι τοῦ ρυθμοῦ τῆς ἐξελίξεως, θ' ἀργήση νά μεταμορφωθῆ τελείως. Ἀλλά ὅπως ὁ ρυθμός ἐπιταχύνεται, τό ἀναγκαῖο διάστημα καί ἡ "ἀργοπορία" δέν εἶναι πιά δυνατό νά μετρηθοῦν σέ αἰῶνες. Τό πολύ σέ δύο ἤ τρεῖς δεκαετίες, ἤ λίγο παραπάνω... [...]

Ἐφ' ὅσον οἱ τάσεις αὐτές συνεχισθοῦν, χωρίς τίς ἀναγκαίες μεταρρυθμίσεις ἐξασφαλίσεως νέων δομῶν, Φυσικῶν, πού θά λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν τίς φυσικές ἔννοιες τῶν διαφοροποιημένων δυνατοτήτων καί ἱκανοτήτων, ἡ ἐπέκτασίς τους ὁδηγεῖ σέ μιά πρωτόγνωρη, ἀλλά καί σίγουρα καταστροφική κατάστασι, ὅπου ἡ γραμμή διαχωρισμοῦ μεταξύ διευθυνόντων καί διευθυνομένων θά ἐξαφανισθῆ! 

Συνεπῶς, ἡ κατάστασις πού θά διαμορφωθῆ τότε, θά χαρακτηρίζεται ἀπό Ἀστάθεια καί Προσωρινότητα συνεχείς, ὅπου ὅλα θά γίνωνται μέ βάσι τίς "'Εφήμερες Ἐξειδικεύσεις", μέ ἐφήμερες ἱεραρχίες, ἱεραρχήσεις, ἀποστολές, ἀνάγκες, σχέσεις ἀνθρώπινες καί σχἐσεις μέ τά προβλήματα. Ἀκόμη καί ὁ ἀπαραίηττος Συντονισμός τῶν καταστάσεων αὐτῶν θά ὑπακούη στά ἴδια ἀκριβῶς κριτήρια, μέ συνέπεια καί τήν ἀδυναμία ὑπάρξεως ὁποιουδήποτε Κεντρικοῦ Συντονισμοῦ, πού θά εἶναι, κι αὐτός, ἀπαράδεκτος σάν στοιχεῖο μονιμότητος καί θα χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἴδια ἀστάθεια καί προσωρινότητα!

Δέν χρειάζεται μεγάλη ἀνάπτυξις τῶν συνεπειῶν μιᾶς τέτοιας ἐξελίξεως. Ἡ ἀποθέωσις τοῦ Ἐφημέρου, θά φέρη τήν Διάσπασι ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης καί τῆς κοινωνικῆς δομῆς τῶν σχέσεων καί θά μεταβάλλη τήν Συμβίωσι σε ἁπλῆ Διαβίωση, χωρίς συνεκτικούς κρίκους, χωρίς κοινωνική συνοχή, μέ κριτήρια ἐγωιστικῆς -ἄν ὄχι ἐγωπαθοῦς - ἱκανότητος συνεχοῦς ἀναπροσαρμογῆς τοῦ ἀτόμου - σέ διαλυτική ἀποθέωσι! - στόν φαῦλο κῦκλο τῶν συνεχῶν ἐναλλαγῶν καί μετουσιώσεων... Μέ τί σκοπό;

Ὁ σκοπός δέν μπορεί παρά νά εἶναι ἀνάλογος μέ τήν ρίζα του. Χωρίς κανένα από τα στοιχεῖα καί τά κρτήρια πού χαρακτηρίζουν τήν κοινωνική συμβίωση, τήν Ὀργανική Ἀλληλεγγή, περιορίζεται ἀναγκαστικά σέ Ὑλική Πεδία. Δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι ἡ ἀτομική, προσωπική "ἐπιτυχία" τοῦ κάθε ἀτόμου, ἡ Διάσπασις τῆς Κοινωνίας, περιμένοντας καί τήν Διάσπασι τοῦ ἀτόμου στήν ἐνόργανη, ζωντανή ὕλη πλέον. Ἡ ἀποθέωσις αὐτή τῆς ἐγωπαθίας, καλλιεργουμένη πλέον, χρειάζεται καί τήν Ἀνυπαρξία τοῦ Πνεύματος (ὑπό τήν ἑλληνιστική ἀνθρωπιστική του ἔννοια, δηλαδή τῆς Ἀναζητήσεως τῆς Γνώσεως καί τῆς Ἀρετῆς καί τῆς εξυψώσεώς του). Καί τήν "χρειάζεται", γιατί ἡ ἐπιβίωσις τῆς καλλιέργειας τοῦ Πνεύματος εἶναι ἀντίδοτο τῆς καλλιέργειας τοῦ Ὑλισμοῦ, πού φαίνεται νά ἐπιδιώκεται μέ τίς "νέες τάσεις καί καταστάσεις" αὐτές. Καί εἶναι ἀντίδοτο, γιατί ὁ ρόλος τοῦ Πνεύματος εἶναι ἀκριβῶς αὐτός, νά θέτη προβλήματα καί ἐρωτήσεις, ἀνατηζῶντας τήν Γνώσι, μητέρα τῆς Ἰσορροπίας...

Ἡ διάλυσις τῶν Ἱεραρχιῶν ἔχει ἀκόμη ἕνα ἀποτέλεσμα, συνέπεια τῆς παραζάλης τοῦ Ἐφημέρου καί τῆς Ἐπιταχύνσεως: τήν πτώσι τῆς Πίστεως, ὑπό κάθε μή ἐγωιστική ἔννοια. Ὁ ἄνθρωπος - ἄτομο, μή ἔχοντας κανέναν ἔρεισμα σταθερό, κανέναν ὀρίζοντα γνώριμο καί παραμετρικό, δέν μπορεῖ νά ἔχη πίστι σέ τίποτα καί σέ κανέναν, ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό του καί τίς ἐνδεχόμενες προσωπικές του ἱκανότητες! Σέ περίπτωσι δέ ἐλλείψεως τῶν ἀπαραίτητων - ζωτικῶν πλέον - ἱκανοτήτων, ὁ ἄνθρωπος-ἄτομο μεταβάλλεται σέ Ἀτομισμένο Ἄνθρωπος, δηλαδή διασπασμένο και οὐσιαστικά νεκρό...

Μέ τήν δομή πού ἔχει διαγραφῆ καί ὑπάρχει ἤδη στίς Κοινωνίες τοῦ "Μέλοντος" καί τοῦ "Παρόντος", ὁ ἀνθρωπος-ἄτομο ἀναγκάζεται νά περιορίση τήν ἐννοια τῆς πίστεως σέ πίστι πρός τόν ἑαυτό του καί μόνο καί, βασικά, σέ πίστι πρός τίς ἱκανότητές του, πού ἐξωτερικεύονται τελικά στό "επάγγελμά του. Ἔτσι, "ἡ πίστις στό ἐπάγγελμα", ἀνατρέπει καί τήν ἔννοια τῆς κοινωνικῆς λειτουργίας τοῦ ἐπαγγέλματος, δηλαδή τῆς προσφορᾶς καί ὑπηρεσίας πρός τό Σύνολο. Δέν "δημιουργεῖ, δέν λύνει προβλήματα γιά το κοινό καλό (ἀνεξάρτητα τοῦ ἄν ἡ δράσις του ὀφελεῖ ἐνδεχομένως ἤ ὄχι τό Σύνολο ἤ μέρος του). Δέν αἰσθάνεται - δέν μπορεῖ, δέν τοῦ ἐπιτρέπεται - ἀλληλέγγυος μέ τούς συνανθρώπους του, τήν ὀργανωμένη κοινωνική συμβίωσι, οὐτε κἄν μέ τό ὀργανικό ἐπιχειρησιακό ἤ ὑπηρεσιακό σύνολο πού ὑπηρετεῖ (ἐφ' ὅσον τό ὑπηρετεῖ ἐφήμερα καί προσωρινά). Τήν ἔννοια τῆς "ἀλληλεγγύης" του, τήν περιορίζει στούς "συναδέλφους - ἀνταγωνιστάς" του, μετουσιώνοντας ἔτσι καί αὐτήν τήν ἔννοια ἀκόμα!

Οἱ πιέσεις καί οἱ ἀνάγκες αὐτές, πού ἀποτελοῦν ὅλο καί περισσότερο τήν στυγνή πραγματικότητα, ὑποχρεώνουν τόν ἄνθρωπο-ἄτομο σέ μιά συνεχή "Σχοινοβασία". Οἱ ἐπιπτώσεις ὅλων αὐτῶν τῶν δεδομένων καί τῶν συνεχῶς "νέων καταστάσεων", μέ τήν ἀποθέωσι τοῦ Ἐφημέρου σέ ὅλες ἀνεξαιρέτως τίς ἐκδηλώσεις καί τίς πραγματικότητες τοῦ πρίσματος τῆς ζωῆς του, μέ τήν ἀναγκαία ἔλλειψι κάθε οὐσιαστικῆς ἀνθρώπινης σχέσεως, κάθε ἀλληλεγγύης, εἶναι, ὅλο καί συχνότερα, τελείως ἀρνητικές γιά τήν ψυχοσωματική του ἰσορροπία. Ὁ δρόμος από τό Γραφείο στό Ψυχιατρείο γίνεται, γιά τόν ἄνθρωπο-ἄτομο, όλο καί βραχύτερος... [...]

Τό Ἐφήμερο τῶν Ἱεραρχιῶν δέν μπορεί, δέν πρέπει νά εἶναι μόνιμη κατάστασις καί γιά τό Μέλλον! Πρέπει, φυσιολογικά, νά εἶναι κι αὐτό ἕνας ἀπό τούς σπασμούς τοῦ τοκετοῦ τῆς Αὐριανῆς Κοσμογονίας. Οἱ Ἱεραρχίες δέν μποροὐν νά μήν ὑπάρχουν... Ἀποτελοῦν φυσική ἀνάγκη καί ἐντάσσονται -ὅπως ὅλα- μέσα στό ἀπέραντο πλαίσιο τῶν Ἱεραρχιῶν τῆς Φύσεως.

Οι παλαιές μορφές τους θά πάψουν κάποτε νά ὑπάρχουν. Θά ἀντικατασταθοῦν, ὅπως κάθε πρᾶγμα πού τελειώνει τόν φυσικό κύκλο του καί τόν ἱστορικό ρόλο του. Μέ τί;

Μέ κάποιο ὑψηλότερο ἐπίπεδο Νέων Ἰδεωδῶν, ἐκπροσωπούμενο ἀπό "Κάτι", πού θα μπορέση, ἀναγεννῶντας σκοπούς μή ὑλιστικούς, νά ἀποτελέση τό ἀναγκαῖο ἀντίβαρο στήν Ὕλη.. Καί ὁ Τοκετός μόλις ἔχει ἀρχίσει...

Το Μεταίχμιο, Ανδρέας Δενδρινός, 

Εκδ. Ελεύθερη Σκέψις