Περί χλεύης

«Μάθε να είσαι αρκετά ισχυρός, δια να μπορείς να βαστάζεις εκείνο, εις το οποίον αφιέρωσες την ζωήν σου. Αυτό παρέχει νόημα εις τον βίο σου».

 Ν.Ι. Λούβαρις

Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να τιμήσουμε τον νήδυμο ύπνο από το να αποτελεί απλώς την ανάπαυση στην  ενδελεχώς σκληρή και αμείωτης εντάσεως μάχη του βίου; Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να υποτιμήσουμε τον δίδυμο αδελφό του θάνατο από το να του παραδώσουμε τον πόνο και τις στερήσεις, τον μόχθο και τις κακουχίες, τις θυσίες και μια σάρκα αποκαμωμένη, μιας και κάθε τι λαμπρό · όλου του είναι μας το Φως, στα έργα και τους ζωντανούς που αφήνουμε πίσω μας αγωνιζόμαστε να μείνει. Πολλές φορές η ανθρώπινη φύση  θα μας γεμίσει προβληματισμούς, ακόμη περισσότερες κάθε λογής εφήμερο θα μας καλεί στην ζεστασιά και την άνεσή του. Η ίδια μας η σκέψη θα γεννάει τα αδιέξοδα χάριν της τέρψεώς της. Μα όσες φορές και να γυρίσεις μία πυξίδα, όπως και να ριφθεί , αν δεν επέλθει κάποια βλάβη, πάντα εκείνη θα δείχνει τον ορθό προσανατολισμό, θυμίζοντάς μας πως η Ιδέα μας, ορθώς και αυτή εξ αρχής από φιλοσόφους, επιστήμονες, ήρωες και ημίθεους βάσει των φυσικών αρχών προσανατολισμένη, δεν θα πάψει ποτέ να μας δείχνει την κατεύθυνση προς τον Ήλιο, ακόμη και ανάμεσα στα πυκνά δάση, τις βαθιές χαράδρες, τα σκοτεινά σπήλαια της ζωής. Αρκεί μονάχα να μην την βλάψουμε εμείς οι ίδιοι. Ως κόρην οφθαλμού, ως άλλως νους του αρχαρίου, οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αυθόρμητη εκείνη αιφνίδια αρχική σύλληψη, όπου σύμβολα και όχι βιβλία, αρχέτυπα και όχι αναλύσεις, αισθήσεις και όχι λογική, συνέβαλαν στην ρήξη με την λήθη και το ψεύδος και ανέβλυσε η δύναμη και η θέληση εναντιώσεως και ρήξης με ολάκερο αυτό τον κόσμο της παρακμής.

Εμπλουτίζοντας την αρχική αυτή σύλληψη με γνώση και μέθοδο οδεύουμε προς την τοποθέτηση της πυξίδος μας πάνω στον κατάλληλο χάρτη ο οποίος θα μπορέσει να μας δείξει τον πραγματικό δρόμο προς την επίτευξη όλων εκείνων των μικρών στόχων οι οποίοι συγκλίνουν εν τέλει στο σημείο του απωτάτου σκοπού. Δίχως χάρτη ο προσανατολισμός μας θα παραμείνει μία αόριστη θέαση η οποία θα χαθεί με την ίδια την σάρκα, δίχως πυξίδα ο χάρτης θα αποτελεί μονάχα μία τυχαία περιπλάνηση δίχως σύγκλιση. Αναλογιζόμενοι τη σήμερον ημέρα, θεωρούμε πως η απώλεια του ενός οργάνου επιφέρει την ανάγκη ενασχολήσεως στο κέλυφος μίας ευκαιριακής πολιτικής δράσεως, κενού κατ’ άλλα εσωτερικού περιεχομένου, ενώ η απώλεια του ετέρου την ατομικοκεντρικής φύσεως περιπλάνηση και αναζήτηση. Δεν θα χρειαστεί βεβαίως να αναφερθούμε στην πλήρη απώλεια τόσο χάρτου όσο και πυξίδος μιας και αυτή αποτελεί την μήτρα τυποποιημένων νεκροζώντανων μαζανθρώπων. Δυστυχώς, η όποια απώλεια, πέραν της εμπόδισης συγκλίσεως, αποκόπτει κατά την απομάκρυνσή μας, και την βασική αρχή του κληροδοτήματος της πυράς. Η μεν αριβιστική πολιτική τάση απλώς διαχέεται σε καμένη γη και αφήνει καμένη γη, η δε άλλη τάση απλώς παρασέρνει το μεγαλείο προς τον θάνατο μαζί με την φυσική παρουσία.

Η δική μας ατραπός αυστηρώς και ευκρινώς χαραγμένη από τον κεντρικό άξονα της βιοθεωρίας μας, δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρεκκλίσεων. Ο δείκτης στρέφεται προς ένα εθνοφυλετικό κύτταρο ικανούς συστάσεως και δυναμικής επιδράσεως στο σώμα της Αιωνίου Ελλάδος. Οι δρόμοι προς αυτό οφείλουν να παρακάμπτουν το κέντρο της εξελίξεως του ιστορικού γίγνεσθαι τόσο όσο να εξασφαλίζεται η απαραίτητη αυτοβελτίωση, ανέλιξη και ανάπτυξη υγιών χαρακτηριστικών, αλλά και να το διαπερνούν τόσο όσο να μην χάνουν επαφή με τις ιώσεις και τις τοξίνες αυτού. Η προσαρμοστικότητά μας, ίσως δε και η συνύπαρξη με αυτές τις ιώσεις και τις τοξίνες, βοηθούν στην ανάπτυξη και των αναγκαίων αντισωμάτων τα οποία την κατάλληλη στιγμή θα γνωρίζουν τι ακριβώς έχουν να αντιμετωπίσουν. Πάντοτε οι ισορροπίες είναι λεπτές και η θραύση ψυχοσυνθέσεων, η απογοήτευση, οι παραιτήσεις, οι απομονώσεις και οι περιστροφές στις δίνες των παθών αποτελούν αναπόφευκτα φαινόμενα που στην καλύτερη των περιπτώσεων απλώς θα κάνουν τον κύκλο τους. Στην χειρότερη, μειώνεται είτε αυθορμήτως είτε τεχνηέντως το ανθρώπινο δυναμικό, όπως ακριβώς όσο νωρίτερα αποκόπτονται τα ξερά φύλλα τόσο συντομότερα θα διοχετευθεί η ενέργεια προς τα υγιή. Ουδέποτε δεν αναμένουμε την ιδία πτώση ενός ξερού κλαδιού όταν επιθυμούμε το δέντρο μας να είναι πάντοτε υγιές, ισχυρό και να στρέφεται όσο το δυνατόν συντομότερα προς τον ουρανό. Ούτως ή άλλως όσο συντομότερα γίνει η αποκοπή τόσο γρηγορότερα το νεκρό σώμα θα αποσυντεθεί από την γη και θα θρέψει τις ρίζες.

Διερχόμενοι συνεχώς μεταξύ ενός πόλου ανασυνθέσεως και ανοικοδομήσεως και ενός επιβιώσεως και γκρεμίσματος, καθείς αγωνιά να βρίσκεται ήρεμος εν μέσω καταιγίδος, κατά το δυνατόν σε αναζήτηση της εκάστοτε θέσης ισορροπίας του και σε επαφή με τον κεντρικό άξονα. Αυτό το οποίο διασφαλίζει την τελική σύγκλιση όλων αυτών των συνεχών μετατοπίσεων είναι η εσωτερική και εξωτερική Ιεραρχία. Η σημαντικότητα κάθε κορυφής, σε κάθε επίπεδο έγκειται στην οξυδέρκεια παρακολουθήσεως εκάστης μικρής πορείας που λαμβάνει χώρα στο πεδίο αυτού και εν συνεχεία στην ικανότητα δρομολογήσεως αυτής προς τους στόχους του συνόλου φθάνοντας στην μεγίστη μεθόδευση όλων αυτών από την απόλυτη Ηγεσία.

Αυτή ακριβώς η ιεραρχία η οποία πρωτίστως εμφανίζεται στην εσωτερική συγκρότηση των ανθρώπων καθώς και στους στόχους αυτών, είναι και αυτή η οποία δεικνύει τις πορείες πάνω στον χάρτη και τις περιόδους συγκρούσεων ή αναδιοργανώσεων, διαπαιδαγωγήσεως ή πολιτικής δράσεως, εξωστρεφούς ή εσωστρεφούς προσανατολισμού. Είναι αυτή η οποία διασφαλίζει την επαναφορά στην κύρια ατραπό προς τον απώτατο σκοπό κάθε φορά που είτε οι δυσκολίες είτε οι χαρές στρέφουν το βλέμμα του βίου ολοκληρωτικά προς τον εκάστοτε μικρόκοσμο.

Απόρροια κατανοήσεως της ανάγκης ιεραρχήσεως αναγκών, στόχων και ανθρώπων είναι η αναζήτηση των αναλόγων οργάνων μα και συναγωνιστών. Απόρροια διαμορφώσεως του βίου βάσει αυτής της ιεραρχήσεως είναι η αναγκαία συσπείρωση ή απομάκρυνση και η ορθή χρήση των οργάνων αυτών. Απόρροια της ορθής χρήσεως αυτών και της κοινής αγωνιστικότητος είναι ένας βίος σκληρότερος από την ζωή, γλυκύτερος από τον ύπνο, χλεύη για αυτόν που μονάχα βάρη θα του εναποθέσουμε... Εν μέσω αποπροσανατολισμού και συγχύσεως, αυτόν τον βίο ορθώνουμε ως αγωνιστικότητα και αυτή η αγωνιστικότητα αποκαθαίρει και καλλιεργεί το εύφορο έδαφος στο οποίο θα βλαστήσει η νέα σπορά, τα άνθη εκείνα τα οποία θα αξιοποιήσουν ακόμη και τις τελευταίες στρεφόμενες προς αυτά ακτίνες Φωτός.